Thursday, April 30, 2009

၀ိပႆနာ....(မသက္သက္လြင္)





ဟႏၵ ဒါနိဘိကၡေ၀၊ အာမႏၱယာမိေ၀ါ၊
သယဓမၼာသခၤါရာ၊ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
ရုပ္နာမ္ဓမၼ၊ ခႏၶာငါးပါးတည္းဟူေသာ ျပဳျပင္၍ေပၚေပါက္လာရေသာ သခၤါရ တရားတို႔သည္ ကုန္ျခင္း၊ ဆံုးျခင္း၊ ပ်က္ျပဳန္းျခင္းသာ ရွိၾက၏။ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့ေသာသတိျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ၾကကုန္။

နညၾတေဗာဇၩာတပသာ၊ နညႀတိၿႏၵိယသံ၀ရာ
နညၾတ သဗၶနိႆဂၢါ၊ ေသာတနတၳိပႆဓိ ပါဏိနံ၊
၀ိပႆနာ အလုပ္တည္းဟူေသာ မဂၢင္အက်င့္၊ ေဗာဇၩင္ အက်င့္ကို ၾကဥ္ထား၍ လည္းေကာင္း၊ အိေျႏၵေစာင့္ေရွာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ သိီလအလုပ္ကို ၾကဥ္ထား၍လည္းေကာင္း၊ ကိေလသာတို႔၏ ကုန္ရာ နိဗၺန္ကို ၾကဥ္ထား၍လည္းေကာင္း သတၱ၀ါတို႔အား ခ်မ္းသာျခင္းကို ငါဘုရားမျမင္ေခ်၊
ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္

ဤစာစုသည္ ၀ိပႆနာတရား ရႈမွတ္နည္း အေၾကာင္း ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အက်င့္ျမတ္သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္တြင္ အဓိကက်ေသာ အားကိုးအားထားရာ၊ ျမတ္စြာဘုရား အခ်ီးမြမ္းဆံုးေသာအလုပ္၊ တရားစစ္ တရားမွန္ျဖစ္ေၾကာင္းကို မိမိသိျမင္သကဲ့သို႔ လူအမ်ားသိေစလိုေသာ ကြယ္လြန္သူ၏ ေစတနာဆႏၵ၊ ကိုယ္ေတြ႔ဗုဒၶ၀ါဒ အႏွစ္သာရကို ေ၀ငွလိုေသာ မြန္ျမတ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္က ပဓာန ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ အမွာစကားမ်ားကို မသက္သက္လြင္၏ အသုဘအခမ္းအနားတြင္ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔ရွိ က်န္ရင့္သူ မကဒတ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ သူမ၏ တျခားမိတ္ေဆြမ်ားက သူမွာမွာၾကားခဲ့ေသာ ၀ိပႆနာ အေၾကာင္းကို သူမ၏ကုသိုလ္အျဖစ္ စာအုပ္ငယ္ေလးအျဖစ္ ထုတ္ေ၀လွဴဒါန္းေပးရာ၌ စာအုပ္အဖံုးတြင္ အမွာစာအျဖစ္ ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မသက္သက္လြင္သည္ ABSDF တပ္ရင္း (၆၀၁) မွ တပ္ဖြဲ႔၀င္ ရဲေမတဦးျဖစ္ၿပီး ABSDF ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံ၌ ပထမဦးဆံုး အမ်ိဳးသမီး ဗဟိုေကာ္မီတီ၀င္အျဖစ္ အေရြးခ်ယ္ခံခဲ့သည့္ မကဒတအမ်ိဳးသမီး တပ္ဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ျပည္တြင္း၊ နယ္စပ္၊ ျပည္ပ စသည့္ ေနရာမ်ားအားလံုးတြင္ မကဒတ၏ တာ၀န္ကို က်ယ္ျပန္႔စြာ အမ်ိဳးသားမ်ားတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူတဦး ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ၾသစေၾတးလ်ားႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ၂၀၀၃ ခု ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီ မိႏွစ္ ၅၀ ၌ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔ရွိ St. Joseph’s Hospital, Auburn တြင္ အစာအိမ္ ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ဘ၀တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ပါသည္။ ေအာက္ပါစာစုသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ သူမ၏ အမွာစာျဖစ္ပါသည္။


(၀ိပႆနာ)

၂၀၀၁ ဒီဇင္ဘာကုန္တုန္းက အစာအိမ္ထဲမွာ ကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီဆိုလို႔ အစာအိမ္ရဲ့ ေလးပံုသံုးပံုကို ၾသစေၾတးလ်ားႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔ ၀က္(စ္)မိ ေဆးရံုမွာ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့တယ္။ ေဆးရံုမွာ ကိုးရက္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္ရာေတြ က်က္တာနဲ႔ ျပန္ဆင္းခဲ့ရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ လူက နားေနဖို႔ အခ်ိန္ကို သတိမရပဲ အင္တာနက္ေတြမွာ အစာအိမ္ကင္ဆာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြ ေလွ်ာက္ရွာဖတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္လို အေျခအေနမ်ိဳး ကုလို႔မရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ခံတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ပိုၿပီးမ်ားမ်ား ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဖတ္သြားေလ ေၾကာက္တာေတြ ပိုတိုးလာေလ ျဖစ္ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ လူဟာ ေတာ္ေတာ္ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကေလးေတြအေဖက ဒါကို နားလည္ခဲ့ပံု မရဘူး။ ေဆးရံုမတက္ခင္မွာ ရန္ျဖစ္ၿပီး ေဆးရံုတက္ခဲ့တယ္။ ေဆးရံုဆင္းေတာ့လည္း စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ အိမ္မွာ ဒီလိုပဲ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ေနတာ အျမဲတမ္းပါပဲ။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တေယာက္ထဲပဲ စီမံကိန္းေတြဆြဲ တေယာက္ထဲပဲ ရင္ဆိုင္ရင္းနဲ႔ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေမလထဲမွာ ကင္ဆာအတြက္ ဓါတ္ကင္ကုတာေတြ၊ ေဆးထိုးတာေတြ ဆက္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေနလာရင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္မွာ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ ဆက္တက္ႏိုင္ေအာင္လည္း လိုအပ္တဲ့ သင္တန္းတိုေတြ ေျပးတက္ေနခဲ့တယ္။
ပိုၿပီးျဖတ္သန္းလာေလ ကင္ဆာေရာဂါရဲ့ မေရရာမႈေတြကို ပိုၿပီးနားလည္လာေလေလ ျဖစ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်တဲ့အခါေတြ ျဖစ္တဲ့အအႀကိမ္လည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားစုမွာလည္း ကင္ဆာသမားေတြအတြက္ တရားထိုင္တာ အင္မတန္ေကာင္းတယ္လို႔ ေရးသားထားၾကတာ ပါေပမယ့္ တရားထိုင္ဖို႔ ကိစၥကို စိတ္ကူးနျ႔ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဗမာျပည္က အစ္အႀကီးဆံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ဗမာေဆးတခ်ိဳ႔ကို ၀ယ္စားတာေလာက္ပဲ လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဓိက ဗမာျပည္က အစ္မႀကီးကို တိုင္ပင္ စီမံကိန္းခ် ျဖစ္တာကေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ကုလို႔ မရႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေစာေစာစီးစီး ေသသြားမယ္ဆိုရင္ သမီးေတြကို အစ္မႀကီးနဲ႔ ျပန္ထားမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးျဖစ္ရင္း ဗမာျပည္မွာ အိမ္ကေလးတလံုး ႀကိဳေဆာက္ထားဖို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အစ္မႀကီး သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကေလးေတြကို က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး ပိုစိတ္ခ်လံုျခံဳရတဲ့ ၾသစေၾတးလ်ားမွာပဲ ႀကီးျပင္းေစခ်င္တယ္။
ကိုယ္ကလည္း လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြ ဗမာဇာတိေပ်ာက္သြားမယ့္ အေျခအေနကို သိပ္စိုးရိမ္မိတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္စဥ္းစားခ်က္ေတြ ေ၀၀ါးလို႔ ေနသလိုပါပဲ။ တိုင္ပင္ရမည့္သူကလည္း မရွိ၊ အတြင္းက်က် ထုတ္ေျပာရမည့္ သူကလည္းမရွိဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ အျမဲလို ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ရဲ့ အထီးက်န္ ခံစားခ်က္ေတြ ပိုၿပီးဆိုးရြားလာေနသလိုပါပဲ။ ႏို၀င္ဘာလက်ေတာ့ ကိုယ့္ေရာဂါ အေျခအေနေၾကာင့္ ရထားတဲ့ အစိုးရ ပင္စင္စား အိမ္ရာေလးတခုမွာ ေရႊ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းထြက္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲေလ၊ ရတဲ့အိမ္ေလးက အိပ္ခန္း သံုးခန္းနဲ႔ ရပ္ကြက္သန္႔သန္႔တခုမွာ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ အိမ္ေလးကို ရခဲ့တယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းအတြက္လည္း အဆင္ေျပတယ္။
အိမ္ေျပာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ လူက ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ အစာစားၿပီးရင္လည္း အန္တယ္၊ လူက၀မ္းလည္းခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ရက္လည္း နီးၿပီမို႔ ေပၿပီးေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္း ဆရာ၀န္နဲ႔ သြားေတြ႔တဲ့ ရက္မွာ ကင္ဆာ ျပန္ျဖစ္လာေနတဲ့ လကၡဏာ ေပၚလာေနတယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ေဆးရံုက အူလမ္းေၾကာင္း ျပန္ခ်ဲ့ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ ကုသဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ အစာအိမ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ခြဲရျပန္တယ္။ လူဟာ အရင္တုန္းကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာက္တည္ရာမရ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ ခြဲစိတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ကမၻာပ်က္တဲ့ အလားပါပဲ ကင္ဆာ ခြဲထုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ေနာက္သံုးလေလာက္ပဲ အသက္ဆက္ရွင္ႏုိင္ေတာ့မယ္။ ပထမဆံုး သတိရလိုက္တာကေတာ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပါပဲ။ ဘုရား၊ ဘုရာ၊ ဘုရားလို႔ ႏႈတ္က တမိလိုက္တယ္။ သမီးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ ထားခဲ့ရမလဲ၊ ဗမာျပည္ျပန္ပို႔ဖို႔ အခ်ိန္မီပါ့မလား၊ ဘယ္သူက ျပန္ပို႔ေပးမွာလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ပို႔မွာလဲ ပိုက္ဆံလည္းမရွိဘူး အဲဒီလို ပူေနရင္းက ရွမ္းေလးဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေဆးရံုကိုလာလည္တယ္။ သူက ဒီလုိပဲ ေဆးရံုက ေျခာက္လပဲလို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့ ေရာဂါရွင္တေယာက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ေနသြားဖူးတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ေလးလပဲခံမယ္ဆိုတဲ့ အဖြားႀကီးတေယာက္ အခုထက္ထိ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ အားေပးစကားေတြ လာေျပာေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးတခု ျပန္ျမင္လာသလိုပဲ။ ကိုရွမ္းေလးက ထပ္ေျပာျပတယ္ အဲဒီလူေတြ အားလံုးက (Meditation) တရားထိုင္တာေတြ လုပ္ၾကတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုက ႏွစ္ပတ္ၾကာၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း ၀ိုင္းအံုေရာက္လာၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာအလုပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ တရားေခြေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ေပးဖတ္တယ္၊ လူငယ္ဘ၀တုန္းက ဗုဒၶဘာသာရဲ့ အဆီအႏွစ္ေတြ ေလ့လာတယ္၊ ဖတ္ရႈလက္ခံခဲ့တယ္။ သိပ္ႏွစ္သက္သေဘာက်ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ေတြ႔က်တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦး ျဖစ္ရျခင္းကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ အျမဲယံုၾကည္ေက်နပ္ခဲ့သူ တေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို ေရေရရာရာ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။အခုေတာ့ လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ ေနာက္က်တယ္၊ ေစာတယ္ဆိုတာ မရွိေပမယ့္ ထင္သေလာက္ေတာ့ ခရီးမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။ အိမ္မွာ ပူပင္ရတဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္။ သားမီး သံေယာဇဥ္၊ မိသားစု သံေယာဇဥ္ေတြ တိကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္လို႔ ရေလာက္ေအာင္လည္း ပါရမီအခံ ရွိခဲ့သူ မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ေဆးရံုျပန္ဆင္းလာၿပီ ဆိုေပမယ့္ အစာစားတဲ့ကိစၥက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ဟာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ဗမာေဆးေသာက္၊ ကခ်င္ေဆးေသာက္၊ တရုတ္ေဆးေသာက္နဲ႔ ယံုၾကည္ရာ ေဆးေတြ ဆက္ေသာက္ေန ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျမင့္ႀကီးကေတာ့ သိပ္မထားေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀ သက္တမ္းေလးမွာ ဆန္႔ႏိုင္သေလာက္ ဆန္႔ၿပီး သြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီးရွာေဖြေနတုန္းပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီ အလယ္ပိုင္းေလာက္က စၿပီး ေဆးရံုနဲ႔ အိမ္ၾကား ျပန္ေျပးခဲ့ရျပန္တယ္။ ေဆးရံ႔ု ျပန္မသြားရခင္ ဒီႏွစ္ NSW တကၠသိုလ္မွာ ၿမိဳ႔ျပပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔အတြက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ရလာခဲ့တာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အေျခအေနမွန္ကို သိေနၿပီျဖစ္ေတာ့ အဲဒီကိစၥအေပၚမွာ တာရွည္ႀကီး စဥ္းစားမေနျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ေဆးရံုမတက္ခင္မွာ သမီးေတြအတြက္ ဗမာလို စာမ်က္ႏွာ ငါးမ်က္ႏွာပါတဲ့ စာတေစာင္ေရးျဖစ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ ဗမာလိုေနဖို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေျခခံက်က် အဆီအႏွစ္က်က် နားလည္ၾကဖို႔နဲ႔ ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမအတိုင္း လူ႔ဘ၀မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနသြားေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေရးျဖစ္တာပါ။ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းလာတယ္ အစားမေျပာနဲ႔ ေရေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ပဲ အန္တယ္။ အိမ္မွာေရာ ေဆးရံုမွာပါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ၾကြလာၿပီးေတာ့ ပရိတ္တရားမ်ား ေဟာၾကားေပးၾကပါတယ္။ သြန္သင္ဆံုးမမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ မက်န္းမာစဥ္အတြင္းမွာ တရားမွတ္ၿပီး ေနထိုင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးလို႔ သင္ၾကား ျပသေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္။
ေဆးရံုက ဆင္းလာခဲ့ျပန္တယ္၊ အိမ္မွာ ေဇာ္ထြန္းဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က လာလည္တယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ ေဆးသြားကုဖို႔အတြက္ မဆိုင္းမတြပဲနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ကူလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က သူတို႔ဇနီးေမာင္နံ ျပန္သြားအၿပီးမွာ တရားအဖန္ဖန္ ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ လက္ခံျခင္း၊ ေကာင္းစြာသိျခင္း အဆင့္ကိုရင္ထဲက ေတြးၾကည့္ရံု မဟုတ္ပဲနဲ႔ အားမတန္လို႔ မာန္ေလွ်ာ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမဟုတ္ပဲနဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံလိုက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကေလးအေဖကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာခိုင္းတယ္တရုတ္ျပည္မွာ ေဆးကုမယ့္ ကိစၥကို ဆက္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာခိုင္းတယ္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ အိမ္မွာ ေန႔စဥ္လာေရာက္ ၾကည့္ရႈေပးေနတဲ့ ေဆးရံုဆရာမ တေယာက္ဆီမွာဆားရည္ခ်ိတ္ထားတာ ျပန္ျဖဳတ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တယ္။ ဒီဆားရည္ေတြဟာ အသက္ရွည္စရာ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြပါပဲ၊ နာရီပိုင္းေလာက္သာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးထားႏိုင္တဲ့အရာေတြပါ။ အဲဒါနဲ႔ ဆားရည္လည္း ျပန္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။
အိမ္မွာေနရင္းနဲ႔လည္း ကေလးအေဖနဲ႔ ကေလးေတြကို အျမဲ အကဲခတ္ေလ့လာေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြ ကိုယ္နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့အေပၚ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာရံု မဟုတ္ဘူး သိပ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားႏိုင္တာကို သိေနၾကမွာပါ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကေလးေတြအတြက္သာ ကိုယ္က မိခင္ေမတၱာနဲ႔ ပူပန္စိတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၀င္ေနရေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြဟာ ဘာမွ နာလည္ပံု မရၾကဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ ေကာက္ကာငင္ကာ ေသသြားလည္း သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား နားလည္ခံစားတတ္မွာလဲ ကေလးဆိုတာ စားခ်ိန္စား ကစားခ်ိန္ကစား အိပ္ခ်ိန္တန္ အိပ္သြားတတ္ၾကတယ္ေလ။ အေျခအေနတခုေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ့ဘ၀မွာ မိခင္ဆိုတာမ်ိဳး ေတာင္းတလာမယ့္ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ္က မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီအေျခအေနအားလံုးလည္း မိမိထိန္းခ်ဳပ္ ဖန္တီး ဟန္႔တားျပဳျပင္လို႔ ရတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီနိယာမဆိုတဲ့ လြန္ဆန္လို႔မရတဲ့ သဘာ၀တရားေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူလာႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ မိမိအတြက္ တကယ္ကို ေအးခ်မ္းတဲ့ အခ်ိန္မ်ားပါပဲ။
ကိုယ့္ရဲ့ ၀ိပႆနာညာဏ္စဥ္ဟာ ဘယ္အဆင့္ကို ေရာက္တယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ တခုထင္ရွားတာကေတာ့ ဒီ မတ္(ခ်္)လ ၁၂၊ ၁၃၊ ၁၄၊ ၁၅ ရက္အတြင္းမွာ လူက စိတ္အရ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္လာတယ္။ ခႏၶာကေတာ့ နာေနတာေပါ့ေလ။ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြလည္း မီွ၀ဲေနဆဲပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ညဘက္တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ားမွာ ပိုၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ စိတ္တုန္လႈပ္ျခင္း ေသာကေရာက္ျခင္းေတြ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ဖို႔ရာ ပိုနီးလာပါလားဆိုတဲ့ ပီတိမ်ိဳးကို သိသိသာသာႀကီး ခံစားရတယ္။ ဒီပီတိျဖစ္ေနျခင္းဟာ ၀ိဘ၀တဏာဆိုတဲ့ ဘ၀ပ်က္ျခင္းကို အလိုရွိျခင္း ျဖစ္ေနၿပီလားသမၼာဒိဌိျဖစ္ေနမလားလို႔ သိခ်င္တာနဲ႔ ၁၅၊၀၃၊၀၃ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ (ယေနာရာ) ဆရာေတာ္ အရွင္ ဦးဇာဂရထံမွာ ေလွ်ာက္ထား ေမးျမန္းခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ၀ိဘ၀တဏာက ကိုယ္လိုက္လို႔ ဒီစိတ္ေပၚတာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ျပဳဖူးတဲ့ကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ ေသရမွာကို မေၾကာက္တဲ့စိတ္ ေပၚလာတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ရွင္းျပတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ၿပီးေတာ့ ရွင္းသြားတယ္။ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီလိုစိတ္ေတြ ရွင္းဖို႔ အခ်ိန္မေရာက္ခဲ့ဘူး။ တခုမဟုတ္ရင္ တခုေသာကေရာက္လာတာပဲ။ အဲဒီေန႔ ရင္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းလာမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စာေလးတေစာင္ေလာက္ ေရးခ်င္လိုက္တာလို႔ ဆႏၵရွိလာတာနဲ႔ ကေလးအေဖကို ေျပာျပတယ္။ သူက ေရးေပးမယ္ဆိုတာနဲ႔ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
အႏွစ္ခ်ုပ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေကာင္းရာမြန္ရာ ေနႏိုင္၊ ေရာက္ႏိုင္ေအာင္၊ တန္ဖိုးရွိေအာင္ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီး သံသရာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေအာင္ ရႏိုင္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ တရားမ်ားဟာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼမ်ားသာလ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶသည္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဓမၼသည္သည္ကိုးကြယ္ရာ သာသနာ့၀န္ကို သစၥာရွိစြာ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သံဃာသည္သာ ကိုးကြယ္ရာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီလို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အားထုတ္ေလ့လာႏိုင္တဲ့ တရားဓမၼဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာမွာသာ ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီစာကို ဖတ္တဲ့သူဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ရင္ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အျဖစ္ေလာက္နဲ႔ပဲ မေက်နပ္ေနၾကပဲ ၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို လက္ေတြ႔က်င့္ၾကံ အားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ေသမွာကို မေၾကာက္ေတာ့ပဲ သတၱရွိရွိနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိသလဲဆိုတာ တကယ္ရင္ဆိုင္ဖူးတဲ့သူပဲ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီသတၱိေလး ရမလာခင္ ဒီသတၱိေလးရွိမလာခင္မွာ ျဖတ္သန္းလိုက္ရတဲ့ေသာက စိတ္ဆင္းရဲ ပင္ပမ္းျခင္းေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုတာ ျဖတ္သန္းဖူးသူေတြသာ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေစတနာ၊ ေမတၱာ ဂရုဏာ တရားေတြကို အေျခခံၿပီး ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ သာဓု အႏု ေမာဓနာ ေခၚယူၾကပါကုန္။

(သာဓု သာဓု သာဓု)



သက္သက္လြင္
စေနေန႔ ၁၅၊ ၃။ ၀၃


အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Monday, April 27, 2009

ဂီတခ်စ္သူမ်ားအတြက္...ဂီတ

ပိုစ္ေတြမတင္ျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္ လာလည္ၾကတဲ့မိတ္ေဆြေတြအားလံုး ကို ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ တျခားအလုပ္ေတြကမ်ား လူကတခါဖ်ား ေနာက္ခေလးေတြက ေနမေကာင္းျဖစ္ျပန္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတာပဲေနာ္ အခုေတာ့ က်ေနာ္စမ္းတီးေနတဲ့ သီခ်င္း ေလးေတြထဲက Flamenco ေတးသြားေလးတပုဒ္ တီးထားတာေလးတင္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဒီဂီတအမ်ိဳးအစားကိုတီးၾကည့္ဘို႔ က်ေနာ္ကိုတိုက္တြန္းတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုဘေစာထြန္းပါ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သား တခါတေလ အြန္လိုင္းမွာ ျမဴးဇစ္အေၾကာင္း ေတြေျပာၾက တိုင္ပင္ၾက အလုပ္မ်ားေနတတ္ၾကေသးတာေလ။

သူကေတာ့ Finger Style Acoustic ေတြတီးတယ္ က်ေနာ္ကိုလဲ ျမဴးဇစ္ Note ေတြပို႕ေပး တယ္။ သူက Tommy Emmanuel ကိုေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပံုလဲရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လဲ Right hand techniques ေတြသိတ္ေကာင္းတဲ့ flamenco Music တခ်ိဳ႕ တီးျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္ လက္အယူအဆေတြပါ ေျပာင္းပစ္ရတာေတြရွိတယ္။

ဒီဂီတအမ်ိဳးအစားကို လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံေတြနဲ႕ စပိိန္၊ အီတလီ စသည္ျဖင့္ေပါ႕ေလ ႏိုင္ငံ ေတြမွာတီးၾကတာမ်ားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အကနဲ႕တြဲၿပီးေတာ့လဲ ျမဴးႄကြတဲ့ဟန္နဲ႕ လွပတဲ့ ကကြက္ေတြကို ဖန္တီးေလ့ရွိပါတယ္။ ကဟန္ေလးေတြကလည္း ၾကည့္လို႕ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဂီတသက္သက္ကိုလဲ Spanish Guitar နဲ႕တီးပါတယ္။ ဗံုအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕လဲတြဲတီးတာ ေတြ႕ရတယ္ Flamenco ဂီတပညာရွင္ေတြတီးထားၾကည့္ နားလည္သေလာက္လိုက္တီး တခုေတာ့ရွိပါတယ္ အသံက်ယ္ပါတယ္။ တခါတခါ သူ႕ဂီတပံုစံအရ ညာဘက္လက္ ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေတြကို ခတ္ျပင္းျပင္းေလးလဲ ရိုက္တတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ပညာရွင္ ေတြက သံစံုတီးဝိုင္းေတြနဲ႕လဲ တြဲတီးၾကပါတယ္ ဂစ္တာအိုးေတြ အေပၚမွာလဲ ဗံုစည္းခ်က္ ေတြကိုတီးထားတာေတြလဲရွိပါတယ္။

တေလာကေတာင္ ကိုေအာင္သာငယ္နဲ႕ Flamenco Music ေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾက ပါေသးတယ္။ သူလဲအရင္ကတီးခဲဘူးတယ္ က်ေနာ္႕ကိုလဲအႀကံတခ်ိဳ႕ေပးသြားပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ Classical Music ကိုပဲတီးျခင္ေတာ့တယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ Flamenco ေတြကို ပိုႀကိဳက္လာသလိုပဲ။ Right hand သိတ္ေကာင္းလို႕ေလ က်ေနာ္ကလည္း Right hand အား နည္းခဲ့တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ တီးတာမၾကာေသးပါဘူး ထံုစံအတိုင္းေပါ႕ ဘဝင္မက်ၾကရင္လဲ သီးခံခံစားၾကပါအံုးဗ်ာ စတီးတာမၾကာေသးေတာ့ က်ေနာ္လဲ မကၽြမ္းက်င္ေသးဘူး ေတာ္ေတာ္လိုက္ရအံုးမယ္ ဒါမွ ေတာ္ယံုေလးေလာက္ရမွာပါ အသက္ကႀကီးသြားၿပီ ဂီတသမား တေယာက္္အတြက္ ေလ့က်င့္ခ်ိန္က သိတ္စကားေျပာတယ္ေလ ဝါသနာသမားတေယာက္ အေနနဲ႕ေတာ့ တီးႏိုင္သေလာက္ေလးေတာ့ တီးျခင္ပါေသးတယ္။



အားလံုးကိုေက်းဇူးပါ.....။


ဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Tuesday, April 14, 2009

ဝိေရာဓိ အခ်စ္


ဝိေရာဓိ အခ်စ္


အႀကၤန္မွာ
ေရမစိုတဲ့အခါ
လြမ္းရတာေတြနဲ႔ ေထာင္းေထာင္းေၾက။

ေရမစိုတဲ့ သႀကၤန္ေတြနဲ႔
စီးခ်င္းထိုးခဲ့ရဖူးတယ္
စစ္ေျမျပင္ေက်းလက္မွာ။

ရွားပါးပြင့္ေပါက္
ေတာပိေတာက္ကို
ဘားတိုက္ေဆာက္ဖို႔ ခုတ္လိုက္ၿပီ လို႔လည္း
တို႔မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္
စစ္တန္းလ်ား ေက်းလက္မွာ။

တူးပို႔ေတးသံနဲ႔
ေရေတြ ...ေရေတြစိုကုန္ၿပီဆိုတဲ့ သႀကၤန္မွာေပါ့
ပုတတ္စာေတြ လိုက္ခ်ဳိးၾက
ဥသွ်စ္ရြက္ေတြ လိုက္ဆြတ္ၾက
ခါခ်ဥ္ဥေတြ လိုက္ဖြတ္ၾက
ျမင္းခြာရြက္ေတြ လိုက္ႏႈတ္ၾက
ပုရစ္ေတြ လိုက္တူးရ
ပုစဥ္းရင္ကြဲေတြ လိုက္ဖမ္းရ။

ေႏြေခါင္ေခါင္ ေရေခါင္ေခါင္မွာ
ရန္နဲ႔ငါ
က်ည္ဆန္ေတြေလာင္းခ်ၾကဖို႔
ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ
မ႑ပ္ထိုးၿပီး ေစာင့္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ေရမစိုတဲ့သႀကၤန္
သံလြင္
ေသာင္ရင္း
ေသာက္ေရခပ္
ပြန္ေခ်ာင္း
ေပါင္းေလာင္းေခ်ာင္းေတြထဲ
ခုန္ခုန္ခ်ၾက
အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်နပ္ခဲ့ရ။

လူထုကိုမွီခိုကာ
ေတာ္လွန္စစ္ႏြဲရမွာ။

သႀကၤန္မွာ ေရမစိုစဥ္က
တခုခုကိုလြမ္းခဲ့ၿပီး
အခုေတာ့
ေရမစိုတဲ့ သႀကၤန္ေတြကိုပဲ
ျပန္ျပန္လြမ္းေနရ
ေတာင္ယာေတြက ေရမကစားတတ္ဖူးေလ။

သားေရ ...
မင္းရဲ႔ ေရေသနတ္ကေလးနဲ႔
မပစ္လိုက္ပါနဲ႔
အေဖ့တကိုယ္လံုး
အလြမ္းေတြနဲ႔ ရႊဲရႊဲစိုကုန္မွာစိုးလို႔ပါကြယ္။

ၫိုထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Sunday, April 12, 2009

မေန႔ကသႀကၤန္ပြဲရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ

မေန႔က ဆက္တင္ဘို႔က်န္သြားတဲ့ ေအာ္ရီဂန္က မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေလး ေတြကို လည္း ဒီေနရာမွာ ထပ္တင္ထားပါတယ္။ ဝါသနာရွင္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေလးေတြ နည္း နည္းပါတာေပါ့ ဒါေပမဲ့ခေလးေတြရဲ႕ အခုလိုက်ိဳးစားေဖ်ာ္ေျဖမႈေလးေတြကို တခုတ္တရ အသိ အမွတ္ျပဳတင္ျပလိုက္တာပါ။ သူတို႕ရဲ႕ဝါသနာပိုးေလးေတြကို အသိအမွတ္ျပဳေပးရမယ္မလား။ ဒီ ပြဲေလးကေတာ့သူ႕ဟာနဲ႕သူေတာ့ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေလးၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္..။ သြားေရာက္ နားဆင္ေပးၾက ပါအံုးေနာ္။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

မ်ိဳးဆက္သစ္သႀကၤန္ (ေအာ္ရီဂန္)

ဒီကေန ေအာ္ရီဂန္မွာျပဳလုပ္တဲ့ ရိုးရာအတာသႀကၤန္ပြဲရဲ႕ ဗြီဒီယိုတခ်ိဳ႕ကို ဒီေနရာေလး မွာတင္ေပးထားပါတယ္ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးမွ်ေဝခံစားၾကဘို႔ပါ က်ေနာ္ရယ္ မိုးေက်ာ္ရယ္ ဝိုင္းေမာ္၊ ဂ်င္မီနဲ႕ ေစာဟင္နရီတို႔အပါအဝင္ ေအာ္ရီဂန္က ျမန္မာလူယ္ေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားထားမႈေလးေတြပါ။ ျမန္မာ့ ႏွစ္ကူးမွာမိတ္ေဆြေတြအားလံုး ရႊင္လန္းေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္ ပါတယ္ဗ်ာ သြားေရာက္ခံစားၾကည့္ၾကပါအံုး။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Saturday, April 11, 2009

ေအာ္ရီဂန္ျပည္နယ္မွ ျမန္မာ့သႀကၤန္

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာ့႐ိုးရာသႀကၤန္ပြဲေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္ ေပါ့လန္းၿမဳိ႕တြင္က်င္းပတဲ့ ရိုးရာသႀကၤန္ပြဲပါ။ ဒီပြဲကို ျမန္မာ့ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈဆန္စြာ သႀကၤန္ သံခ်ပ္၊ျမန္မာ့သမီးပ်ိဳေလးမ်ား ရဲ႕ယိမ္းအက၊သႀကၤန္သီခ်င္းမ်ား၊ေခတ္ေပၚေတးဂီတ စသည့္ ျဖင့္တင္ဆက္သြားးၾကပါတယ္။ လာေရာက္အားေပး သူျမန္မာႏိုင္ငံသား၊ မိတ္ေဆြအေမရိကန္ မ်ားႏွင့္ အသီးသီးေသာပရိသတ္မ်ားအား ျမန္မာ့ရိုးရာအစားအစာမ်ိဳးစံုလင္စြာျဖင့္ တည့္ခင္း ဧည္ခံခဲ့ၾကသလို ျမန္မာ့ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈနဲ႕အညီ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲကိုလဲ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။



သက္ႀကီးရြယ္ႀကီးမ်ားကို ႂကြေရာက္လာၾကေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားမွ ကန္ေတာ့ၾကၿပီး သမီိးငယ္ေလးမ်ားက ပူေဇာ္ပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းေနၾကစဥ္


သမီိးငယ္ေလးမ်ားက သႀကၤန္ယိမ္းအကႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကစဥ္


အဆိုႏွင့္အက တြဲဖက္ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကစဥ္


ေပါ့လန္းလွပ်ဳိျဖဴေလးမ်ား၏ သႀကၤန္ယိမ္းအက


မန္းေတာင္ရိပ္ခိုသီခ်င္းႏွင့္ ပရိတ္သတ္အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အဆံုးသတ္ၾကစဥ္


ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဗြီဒီယိုသတင္းေတြကို ဆက္တင္ျပသြားပါမယ္။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Thursday, April 2, 2009

conficker worm တဝက္မိသြားျခင္း (ဂင္ႀကီး)


ဒီရက္ပိုင္း conficker worm တကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြကို ေႏွာက္ယွက္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းအလုပ္မ်ားေနတာေပါ႕ဗ်ာ ဝဘ္ဆိုက္ေတြသြား စာေတြလိုက္ဖတ္ ျမန္မာ ဘေလာ့ေတြသြားစာေတြဖတ္ မသိေသးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြသတိေပး အလုပ္ေတြမ်ားသားက လား။ မိတ္ေဆြဘေလာ္ဂါေတြလဲ ေရးၾကပါတယ္ဗ်ာ ကိုေအာင္သာငယ္ ေနာက္ ညီမမပန္ စသည္စသည္ျဖင့္ေပါ႕ဗ်ာ ေရးၾက၊ သတိေတြေပးၾကပါတယ္။ ေနာက္ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာမွာ လဲလုပ္စရာရွိတာလုပ္ သတင္းေတြထဲမွာလဲလိုက္ဖတ္ အလုပ္မ်ားသားကလား။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္သႀကၤန္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးတာဝန္ကလဲရွိေနေတာ့ သီခ်င္းေတြ ရွာရတယ္ေလ ဆိုမဲ့ခေလးေတြက သူတို႕ဆိုခ်င္တဲ့သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ပဲ ေျပာလိုက္ၾကတာေလ ကိုယ္ကႏုတ္ေတြရွာရတယ္ ရွာေတာ့လဲ ဝဘ္ဆိုက္ေတြက သီခ်င္းလိုက္နားေထာင္ ၿပီးရင္ျပန္ေရး Lead Guitarist ကအလုပ္ဆင္းေနရေတာ့ က်ေနာ္ကပဲ (အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ) လုပ္ေနရတာေပါ႕ေလ ဝါသနာေလးကလဲပါတာကိုး ဒီေတာ့ ကြန္ျပဴတာတခုခုျဖစ္သြားရင္ အခက္ေပါ႔ေလ တခ်ိဳ႕ႏုတ္ေတြက ကြန္ျပဴတာထဲသိမ္းထားတာမလား ဒီေတာ့ print out လုပ္ တယ္ေလ။ ျဖစ္ျခင္ေတာ့ printer ကဒုကၡေပး ျပင္တယ္..ျပင္တယ္..ျပင္တယ္ ေကာင္းသြား ေတာ့မွင္ကကုန္ျပန္ ဟူး…မခက္ဘူးလားဗ်ာ IT ေခတ္ရဲ႕ ဒုကၡေတြလို႔ဆိုရမလား၊ လြဲေခ်ာ္ မႈေတြလို႕ဆိုရမလား၊ ကိုယ္ပဲအသံုးမက်တာလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းသြားေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ လုပ္စရာေတြလဲလုပ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိတ္ေဆြဘေလာ္ဂါေတြဆီ အလည္ထြက္တာေပါ႔ဗ်ာ မေဟသီကလည္းအလုပ္သြားဘို႔ ျပင္ ေနတာေပါ႔ “သမီးေတြေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့မယ္” ဟုတ္ၿပီ..ဟုတ္ၿပီ ခေလးႀကိဳရေတာ့ မယ္ေလ ခနေနသူတို႔အေမလိုက္ပို႕ရအံုးမွာ..စိတ္ထဲကေတြးၿပီး လုပ္စရာေလးေတြသာတန္း စီေနတာ လူက စကၤာပူေရာက္ေနတာေလ ဘေလာ့ေတြမွာလည္ေနလို႔ရွိရင္ တခါတေလ ျဖတ္ ရခက္တာ အခက္သားဗ် သူတို႔ေရးတာေလးဖတ္ ကြန္မင့္မေပးျဖစ္ရင္ေတာင္ စီေဘာက္မွာ ေအာ္ခဲ့ရမွာမလား ကိုယ္ေျပာျခင္တာေလးေပါ႔ေလ။ ဒီေတာ့ျမန္ျမန္ေလးဖတ္ေနတာေပါ႔ေလ က်ေနာ္ဖတ္ေနတာက ညီမ မပန္ဒိုရာေရးထားတဲ့ ပိုစ္အသစ္ေလး conficker worm အ ေၾကာင္းကစတာေလးေလ ဖတ္လက္စတဝက္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ စီေဘာက္မွာပါႏႈတ္ ဆက္ဘို႔စာေလး အသင့္ေရးလိုက္ေတာ့တာေပါ႔ ေတာ္ၾကာသြားစရာေလးေတြရွိေနတာကိုး ညီမမပန္ကလဲ ေသေသခ်ာခ်ာေလးေရးထားတာကလား (ညီမမပန္ေရ မွ်ေဝတာေက်းဇူးပါ ေပါ႕ အကိုတို႕လဲၾကည့္ရအံုးမယ္ေပါ႕) အဲ့ဒီလိုေလးေရးထားလိုက္တယ္ေလ။


သူေရးထားတာေလးကလဲ အလည္ေလာက္အထိ ေတာ္ေတာ္အခ်က္အလက္ေလးေတြ ေကာင္းတာကိုး “ခေလးေတြလာေတာ့မယ္” ေအာ္ဖတ္ေကာင္းေနတုန္း “ေဂ်ာင္း” ဟိုက္သြားၿပီ enter ေခါက္လိုက္မိၿပီ ဒီမွာဟသူေရးထားတာ သူ႕ကြန္ျပဴတာမွာျပသာနာတက္လို႕တဲ့ ဒါေပမဲ့အေကာင္ျဖဴျဖဴေလးေတြ႔တယ္လို႕ ေရးထားလို႕ေလ “ေအာ္ဒီလူေတာ့ေလ April fools ေရာက္ၿပီေလ ေမ့ေနၿပီလား” အယ္ဟုတ္ပါရဲ႕ ေမ့ေနလိုက္တာ “ျဖစ္ရမယ္တခုခုဆို အလြန္အကၽႊံ” မေဟသီမ်က္ေစာင္း..မွတ္ကေရာ ေမ့ေနဦး။ ကမန္းကတန္းၿပီးေအာင္ဆက္ ဖတ္လိုက္ေသးတာ ၿပီးေတာ့ smiles ပံုေလးေတြထဲက ေခါင္းရႈပ္ေနတဲ့ပံုေလး ျမန္ျမန္ထပ္ေပးလိုက္တယ္ ခတ္သုတ္သုတ္ေလး ေက်ာင္းကားဆီေျပးေပါ႔ေလ ျပန္ေရာက္ ေတာ့ မေဟသီကေစာင့္ေနၿပီ သူ႔အလုပ္လုိက္္ပို႔ေပးရင္း လမ္းမွာေျပာျဖစ္ေသးတယ္ မေဟ သီဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ “အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကြန္ျပဴတာမွာ အေကာင္ရွာၾကည့္အံုး” တဲ့ တယ္ ဒီမိန္းမ “ငါအခု April fools တဝက္မိထားတာ နင္လုပ္မွ အျပည့္မိသြားအံုးမယ္” “ၿပီးေအာင္ဖတ္ပီးမွ စီေဘာက္မွာေရးေပါ႔” “ငါက နင္လွမ္းေအာ္ေနလို႔ အရင္ေရးထားတာ April fools မွန္းသိရင္ ေနာက္ လိုတာဆက္ေရးတာေပါ႔ဟ” မေဟသီပို႔ၿပီးျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ တေယာက္တည္းၿပံဳးမိတယ္ေလ ငါတဝက္ေတာ့မိသြားတာပါကလားေပါ႔ေလ ေရးလဲေရးတတ္ တဲ့ပန္ဒိုရာ ဟင္း..ဟင္း..ဟင္း ေပါ႔ေလ သူစာေရးေကာင္းတာ (အေကာင္ေလး) ေရာက္မွပဲ ၾကပ္မွန္းသိေတာ့တာေလ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သမီးေတြက ကြန္ျပဴတာမွာေဆာ့ေနၾကၿပီ ဒီၾကားထဲဖုန္းကလာေရာ အေဖ medical appointment ေအာ္ဟုတ္ပါရဲ႕ ဒါနဲ႔ခေလးေတြပါ ေခၚ အျပင္ျပန္ထြက္ေပါ႔ေလ။

အိမ္လဲျပန္ေရာက္ေရာ မိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေနေပါ႔ေလ ေနာက္ခေလးေတြအတြက္ စားစရာေလးဘာ ေလးလုပ္ အေဖ့ကိုဆရာဝန္ေပးလာတဲ့ ေဆးေတြအေၾကာင္းရွင္းျပ ေရမိုးခ်ိဳး ေနာက္ထမင္းစား ခေလးအိမ္စာစစ္ေပး ေနာက္ခေလးေတြအိပ္ေတာ့ ကိုယ္လဲငိုက္လာေရာ။ ေနာက္ေန႔လဲ ေရာက္ေရာ စီေဘာက္မွာညီမမပန္ဒိုရာ လာစသြားပါေရာလားဗ်ာ (ဦးဂင္ႀကီး အေကာင္ ေသးေသးေလး ေတြ႔လားတဲ့) မေဟသီကရီတယ္ေလ စိတ္ထဲကေတာ့ေတြးမိတယ္ေလ April fools တပိုင္းတစမိသြားပါလားလို႔ ဘယ္လိုပဲမိမိေလ ကိုယ္ကအလုပ္မ်ားေနတာမလား ဟုတ္ေသးပါဘူး အဆံုးအထိမဖတ္ေသးပဲ စီေဘာက္မွာေရးထားတာေၾကာင့္လား ဒါလဲမဟုတ္ဘူးဗ် ဟင္းဟင္း ပန္ဒိုရာေတာ့လား ေနာက္ႏွစ္ၾကရင္ေတြ႔မယ္ေပါ႔။ ေအာ္တယ္လဲခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ ယဥ္ေက်းမႈေလးပါလား တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အခုလိုၾကပ္ၾက အျပဳသေဘာ ေဝဘန္ၾက တေယာက္မသိတာတေယာက္မွ်ေဝၾက ဘာပဲေျပာေျပာ ညီမမပန္ေရ ဒီႏွစ္ေတာ့ အကိုတဝက္မိသြားတာအမွန္ပဲေဟ့….ေဟးးးးးးး)။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

  © ဦးဂင္ႀကီး ျမန္မာ သို႕မဟုတ္ ေတာ္လွန္ဘေလာ္ဂါ ၂၀၀၈

ေအာက္မွ အေပၚသို႕