အခုတေလာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြၾကားေန၊ သိေနရတာေတြဟာ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က တစ္ရပ္ကြက္တည္းေန ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတူေနတယ္။ ငယ္ငယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးေတြဟာ အမ်ားစုအေနနဲ႔အေသးစိတ္မမွတ္မိတတ္ၾကေပမဲ့ ထူးျခားတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ဆို.. လူတိုင္းမွတ္မိတတ္ၾကတယ္္မလား...ကဲဗ်ာ...ငယ္ဇာတ္ေၾကာင္းေလးေတြထဲက စြဲေနတဲ့ မွတ္မိစရာေလး ေတြေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္ က်ေနာ္တို႔ေခတ္တုန္းက ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဗိုလ္ကေလးေတြရွိ တယ္။ ထားပါေတာ့ေလ... က်ေနာ္နဲ႔ကစားေဖၚထဲက က်ေနာ္ေၾကာက္ရတာက ရပ္ကြက္ထဲမွာကေက်ာ္ဦး ဆိုတဲ့ကစားေဖၚ၊ ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ သိန္းညြန္႔ဆိုတဲ့ေက်ာင္းေနဖက္တို႔ႏွစ္ဦးေပါ့။ က်ေနာ္ေက်ာ္ဦးကို ေၾကာက္ခဲ့ရတာေလးမွတ္မိသမွ်အရင္ေျပာရရင္ က်ေနာ္(၅)ႏွစ္သားေလာက္က သေရကြင္းပစ္တယ္ လက္မွာ စြတ္တဲ့သားေရကြင္းေလးေတြကို စည္းဝိုင္းေလးထဲမွထားၿပီး ဝုိင္းအျပင္ထြက္ေအာင္ပစ္ႏိုင္ရင္နိုင္တဲ့ ကစားနည္း ေပါ့ေလ က်ေနာ္ကလက္တည့္တယ္ က်ေနာ္႔အေဖကလည္းသားေရကြင္းပူဆာရင္အဲ့ဒီ့အခ်ိန္က အထုတ္လိုက္ ဝယ္ေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ္ပူစာတာကို အေဖကနာညည္းလို႔ေနမွာပါ။ ဒီေတာ့သားေရကြင္းေတြနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ အၿမဲတမ္းပစ္ေနေတာ့တာပဲ ေက်ာင္းကမတက္ရေသးဘူး က်ေနာ္တို႔ေခတ္က (၅) ႏွစ္ျပည့္တယ္ဆိုတာထက္ လက္ကိုေခါင္းေပၚကတည့္တည့္ေက်ာ္ၿပီး တဖက္ကနားကိုမွီေအာင္ကိုင္ျပႏိုင္မွ ေက်ာင္းတက္ရတာကိုး ေတာ္ ေတာ္လက္ေတြ႕ၾကတဲ့သေဘာထင္တာပဲ က်ေနာ္ကလက္နည္းနည္းေလးမမွီျဖစ္ေနတာကို ေက်ာင္းလက္ခံတဲ့ ဆရာေရွ႕မွာ အေၾကာကိုနည္းနည္းေလးတြန္႔ဆုတ္ထားလိုက္တာ ငါးႏွစ္ကလည္းမျပည့္ေသးေတာ့ဗ်ာ ေနာက္ ႏွစ္မွလာခဲ့ပါတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတာ ေက်ာင္းတက္ရမွာပ်င္းစရာႀကီးဆိုတာထက္ ေက်ာင္းႀကီး ကိုသြားရမွာကိုက အားငယ္စရာႀကီးဗ်ာ ဒီေတာ့ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တာဘာဆန္းလဲ သားေရကြင္းေတြလည္း တစ္ဝတစ္ၿပဲပစ္ေဆာ့ကစားရေတာ့မွာမို႔ေလ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ မသက္သာဘူးဗ်ာတို႔ အေမကေက်ာင္းသြားထားတာ ဆရာေရွ႕မွာ လက္ကိုနည္းနည္းေလးမဆန္႔ရေကာင္းလားဆိုၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ေဆာ္လိုက္တာ အီစလန္ေဝ တယ္ဗ်ိဳ႕ အေဖရွိလို႔ေတာ္ေသးတာ အေမကက်ေနာ္တို႔သာႏိုင္တာ အေဖေျပာရင္နာခံတာပဲ "နင့္အေဖရွိေန လို႔နင္သက္သာသြားတယ္မွတ္တဲ့'' အေဖကေျပာတယ္ ''ခေလးဆိုတာသင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွပညာသင္ တာေကာင္းတယ္တဲ့" အေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္သားေရကြင္းအဝပစ္ရေတာ့မွာေပါ့ေလ....။
ဆက္ရရင္ေတာ့ဗ်ာ....သားေရကြင္းကိုအိမ္ေရွ႕မွာတင္မကဘူး လမ္းထိပ္အထိထြက္ပစ္ဘို႔က်ိဳးစားေတာ့တာပဲ အဲ့ဒီမွာေက်ာ္ဦးဆိုတဲ့ကစားဘက္နဲ႔တိုးေတာ့တာဆိုပါေတာ့ က်ေနာ္ကလက္ကက်င့္သားေကာင္းေတာ့ႏိုင္တယ္ ဒီမွာတင္ ေက်ာ္ဦးတို႔ညီအကိုက က်ေနာ္႔သားေရကြင္းေတြကိုလုေတာ့တာပဲ က်ေနာ္ကသူမ်ားလုတာမခံဘူး ေတာ့အလုခံရတယ္ေလ က်ေနာ္ျပန္လုေတာ့ ေက်ာ္ဦးကက်ေနာ္႔ကိုထိုးတာ ပါးစပ္ကေသြးနည္းနည္းေတာင္ ထြက္တယ္ ဒီေတာ့ငိုတာေပါ့ဗ်ာ ေဘးကလူႀကီးတေယာက္ကေက်ာ္ဦးကိုျပန္ေပးဘို႔ေျပာေတာ့ ဒီေကာင္ေတြညီ အကိုကထြက္ေျပးၾကပါေရာ အဲ့ဒီ့ေတာ့ဦးေလးႀကီးက ''မင္းသူ႔အေဖကိုသြားတိုင္တဲ့" က်ေနာ္လည္းငိုလက္စနဲ႔ သြားတိုင္တယ္။ သူ႔အေဖဦးေကာက္က ဖဲဒုိင္ခံတယ္၊ အရက္ေရာင္းတယ္္ ရက္ကြက္ထဲမွာမိုက္တဲ့သေဘာရွိ တယ္ ဒါကႀကီးလာမွသိတာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ဆိုးတယ္ေလာက္ပဲသိတာေပါ့။ ဆိုၾကပါေတာ့ဗ်ာ....သြားတိုင္ ေတာ့ ဦးေကာက္က ''ေဟ့ေက်ာ္ဦးလာအံုးမင္း သူ႔သားေရပင္ယူလာလားျပန္ေပးလိုက္တဲ့" တခြန္းပဲေျပာတယ္။ ေက်ာ္ဦးကမေက်မနပ္နဲ႔ဆင္းလာတယ္၊ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာသူ႔အေဖကအိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ထြက္သြားေရာ သူ႔ေဖမရွိ ေတာ့ ေက်ာ္ဦးကေရာ့ဆိုၿပီး သူလုသြားတဲ့ထဲကတဝက္မရွိတရွိေလာက္ကို လွမ္းပစ္ၿပီးေပးတယ္။ သူ႔ညီက လည္းမိုက္ၾကည့္ေလးနဲ က်ေနာ္ရသမွ်ေလးယူလိုက္တယ္ သြားတိုင္တာက ငိုေနတဲ့စိတ္ခံစားမႈနဲ႔မို႔ေလ သူ႔ အေဖမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ဦးမ်က္ႏွာက ခုနကေဆာ္ပေလာ္ထားတဲ့မ်က္ႏွာထက္ေတာင္ပိုၿပီးေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသလိုပဲဗ်ိဳ႕ ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ ငယ္ေၾကာက္ျဖစ္သြားရတာပါ အိမ္ျပန္ခဲ့တာေပါ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကနည္းနည္းေလးေရာင္ေနေရာ အေမက''ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့" က်ေနာ္က.... ''ေက်ာ္ဦးလုပ္ တာ"လို႔ ေျပာေတာ့ အေမက"လာသူ႔အေဖကိုသြားတိုင္ရမယ္"တဲ့ အေဖကေတာ့ ''လုပ္မေနပါနဲ႔ကြာတဲ့ခေလး ခ်င္းဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ"တဲ့ ဒါေပမဲ့အေမကသားေဇာကပ္ေနၿပီေလ က်ေနာ့္လက္ကိုဆြဲၿပီးေက်ာ္ဦးတို႔အိမ္ဆီကို ေပါ့....... ဒီတခါ သူ႔အေမနဲ႔ေတြ႕တယ္ ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ ''ခုနကသူ႔သားေက်ာ္ဦးကသားေရကြင္း ေတြျပန္ေပးလိုက္ပါၿပီတဲ့" အေမကက်ေနာ့္ကိုေမးတယ္ ဟုတ္သလားဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေက်ာ္ဦးမ်က္ႏွာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အေမ့ကိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ''ဟုတ္တယ္"လို႔ ေက်ာ္ဦးထပ္ထိုးခံရမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္က အရွိ႕အတိုင္းျဖစ္ခဲ့တာကိုမေျပာရဲတာေပါ့ေလ။ အေမကထပ္ေျပာတယ္ ''လက္သီးနဲ႔လည္းထိုးေသးတာ" ဆို ေတာ့ ေက်ာ္ဦးအေမက ''ေအးေအးဆံုးမ လိုက္မယ္"ေျပာၿပီး ေက်ာ္ဦးကိုလာစမ္းလို႔ေခၚေတာ့ ရုတ္တရက္ ေက်ာ္ဦးကထြက္ေျပးေရာ က်ေနာ္လည္းေၾကာင္ေနတာေပါ့ သူ႔အေမက ''ဆံုးမလိုက္ပါ့မယ္" ''စိတ္ခ်တဲ့" ''ဒီ ေကာင္ေလးဒီလိုပဲတဲ့" အေမလည္းဘာမွေတာ့ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး က်ေနာ္႔ကိုလက္ဆြဲၿပီးျပန္လာတယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကအေဒၚကေမးတယ္ ဘယ္လိုလဲအမဆိုေတာ့ အေမက ''ေက်ာ္ဦးအေမက ဆံုးမမယ္ေျပာတယ္"လို႔ေျပာေတာ့ "အမေလးအမရယ္ အဲ့ဒီ ကေလးေတြက မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမေတြ" "သြားတိုင္ ဘယ္ေတာ့မွမဆံုးမဘူး" "သူတို႔ကေလးခံလာရတယ္ဆိုရင္သာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးရန္ေတြ႕တတ္တာ" တဲ့ "စရိုက္ၾကမ္းတယ္ က်မခေလးေတြေတာ့သူတို႔နဲ႔မကစားခိုင္းဘူး" ......"ခေလးျခင္းအႏိုင္က်င့္ေနရာကေန အိမ္ကသူ႔အေဖနဲ႔ပါေတာ္ၾကာျပသာနာျဖစ္တတ္တယ္မလားတဲ့" ေအာ္.... ေက်ာ္ဦးနဲ႔ သူ႔အေမ၊ အေဖက ဘာျဖစ္လို႔ဒီလိုလုပ္တာလည္းခေလးဘဝကေတာ့က်ေနာ္မသိဘူးဗ်ာ။
အခုလည္းဗ်ာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔၊ ႀကံခိုင္ေရး ဒီၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ၿပိဳင္ဆိုင္ဘို႔က်ိဳး စားေနတာၾကည့္ရတာ ငယ္ငယ္တုန္းကက်ေနာ္နဲ႔ ေက်ာ္ဦးျဖစ္သလိုမ်ားျဖစ္ေနသလားေတြးေနတာ NLD အဖြဲ႕ ဝင္ေတြ ေလးဂြနဲ႔အပစ္ခံရတယ္၊ စည္းရံုးေရးဆင္းရင္ ေဒၚစုကအစ အဆင္မေျပေအာင္လုပ္ေနတာ၊ မဲစာရင္း ေတြမမွန္မကန္လိမ္ထားတာ၊ ကခ်င္ျပည္နယ္က(၃)ေနရာကိုလံုၿခံဳေရးအရဆိုၿပီးရပ္ဆိုင္းထားတာ.. စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေလ က်ေနာ္ထင္တယ္ လိုက္တိုင္ေနလည္း ေက်ာ္ဦးတို႔မိဘေတြလိုပဲေနမွာ... သားသမီးမဆံုးမပဲေနတဲ့မိဘ ေတြလိုပဲေနမွာပါ..မိမဆံုးမဖမဆံုးမေတြကိုတိုင္ေနလို႔ေတာ့မထူးပါဘူး အရွက္ေျပဆံုးမလိုက္ပါ့မယ္ေျပာေနမွာ ပဲဗ် ခေလးအေတြးဆိုလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ဝင္တဲ့သူေတြ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကလိုမျဖစ္ ေစျခင္ဘူး.......။
ဇာတ္လမ္းကဆက္ရရင္ေတာ့.... သိန္းညြန္႔ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းပါ သိန္းညြန္႕က အတန္းထဲမွာဗလ အေကာင္းဆံုး က်ေနာ္ထင္တာေတာ့သူက သက္ႀကီးပုျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ သူနဲ႔က (၂) တန္းအေရာက္မွာ ဆံု တာပဲဗ်...။ သူကတမ်ိဳး ခေလးအရြယ္မွာကတည္းက သူနဲ႔အေပါက္အလန္းတည့္တဲ့သူ (၃) ေယာက္ရွိတယ္ သူတို႔သံုးေရာက္ကို တခန္းလံုးနီးပါးကခေလးေတြ က်ေနာ္အပါအဝင္ေပါ့တေန႔ ဒါမွမဟုတ္ တပါတ္ကို သံုးခါ ေလာက္ေတာ့ ငါးျပားေပးရတယ္။ မေပးရင္ သိန္းညြန္က အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ သမတယ္ သူ႔ကိုဘယ္သူမွ ဆရာမကိုတိုင္မေျပာရဲၾကဘူး။ ဆရာမတိုင္ရင္လည္းသိန္းညြန္က ေက်ာင္းဆင္းရင္ထိုးတယ္ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ လည္း ငါးျပားဆက္သရတဲ့အမႈကိုထမ္းရတယ္ေပါ့ေလ ေၾကာက္တာကိုးေနာ။ ေျပာရအံုးမယ္ဗ် က်ေနာ္အဲ့ဒီ အတန္းကိုတက္ခါစက ငါးျပားမေပးရေသးဘူး ျဖစ္ျခင္ေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္နဲ႔ခံုတတန္းတည္းက်တဲ့ ဗသိန္းဦးနဲ႔ လွခ်စ္တင္တို႔ကစတာပဲ သူတို႔ကစၿပီး ငါးျပားေပးေနေတာ့ က်ေနာ္လဲလိုက္ေပးရတာေပါ့ေလ ဟုတ္ဘူးလား ေရာေရာင္ၿပီးထည့္တယ္လို႔ဆိုရမလားပဲ ခေလးဆိုေတာ့မသိဘူးေလဗ်ာ...။
သိ္န္းညြန္႔လုပ္ေနသလိုမ်ိဳး ဒီဘက္ေခတ္မွာကို မတရားအဓၶမအလုပ္ခိုင္းတာ၊ အလွဴေငြထည့္ခိုင္းတာ၊ ေပၚ တာဆြဲတာ၊ ဖိအားေပးၿခိမ္းေျခာက္တာ တယ္စံုတဲ့ေခတ္ဗ်ာ မဲထည့္တာေတာင္မွ ဖိအားေပးထည့္ခိုင္းေနတာ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီတဲ့ ေျပာေနၾကတာ သိ္န္းညြန္႔ေဘးကလို ကပ္ဖားကပ္ေျမွာင္ေတြကလည္းရိွပါသဘိနဲ႔ ထား လိုက္ပါေတာ့ေလ သိ္န္းညြန္႔အေၾကာင္းဆက္ရေအာင္....။
တေန႔ေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ အေမကေခါင္းကိုပြတ္သပ္ၿပီး ဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္တယ္ သန္း ဥေလးေတြဘာေလးေတြၾကည့္တယ္ မိခင္ေမတၱာေပါ့ ႏွပ္ေခ်းညွစ္တယ္ ဒါမိခင္တိုင္းလုပ္တတ္တဲ့သေဘာပါ။ ေက်ာင္းကအေၾကာင္းေတြေမးတယ္ စာလိုက္ႏိုင္လား စသည္ျဖင့္ေပါ့...က်ေနာ္အေမေရာအေဖေရာ သားက တေယာက္ပဲေမြးတာ အိမ္မွာက မိန္းကေလး(၄)ေယာက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္႔ကို သိတ္ခ်စ္ၾကတယ္ထင္တာပဲ ..ဆက္ၾကပါစို႔ဗ်ာ အေမကအဲ့ဒီ့လိုၾကည္ႏူးစရာေလးေတြေျပာေတာ့ဗ်ာ ခေလးဆိုေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ရင္ဖြင့္ တတ္တယ္မလား အဲ့ဒီေတာ့အေမ့ကိုခၽြဲခ်င္ျပန္ေရာ "အေမသားေလ မုန္႔မဝဘူး"လို႔ေျပာလိုက္ကေရာ အေမက "ဘာျဖစ္လို႔လည္း အေမဆယ္ျပားေတာင္ေပးတာပဲ"တဲ့ အဲ့ဒီ့ေခတ္က မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲမွေတာၿမိဳ႕မွာဆို ဆယ္ ျပားပဲ.....ေတာ္ေတာ္ဝတယ္ဗ်။ ဒီေတာ့မွ..... အတန္းေဖၚလူမိုက္သိန္းညြန္႔က တေန႔ငါးျပားေလာက္ေပးေနရ တာအေမ့ကိုဖြင့္ေျပာမိပါေရာဗ်ိဳ႕ အေမေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုရတယ္ ခနေနေတာ့ "နင္တဲ့ဒီအတိုင္း လူလူခ်င္းေၾကာက္ေနရရင္ခက္ေနမယ္"ဆိုၿပီး အေမက သားေဇာနဲ႔လုပ္ငန္းစေတာ့တာပဲကြယ္ရို႕ ခနေနေတာ့ အေမကဝါးခ်မ္းခတ္ထူထူတခုကို ေပတံလုပ္ေပးတယ္ သာမန္ေပတံထက္ေတာ္ေတာ္ထူတယ္ "နင့္ကိုအႏိုင္ က်င့္ေနတာဆရာမကိုေျပာသလား" တဲ့ "က်ေနာ္မေျပာရဲဘူးအေမ သူကက်ေနာ္႔ကိုေက်ာင္းဆင္းရင္ထိုးမွာ ေၾကာက္တယ္" အေမတင္းတာေပါ့ "ေယာက်ၤားပဲ မတရားရင္ျပန္လုပ္တဲ့" တခြန္းပဲေျပာတယ္။ အေမမွန္တာ မွားတာေတာ့တပိုင္းေပါ့ေလ က်ေနာ္ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းသြားေတာ့ အဲ့ဒီေပတံႀကီးထည့္သြားေရာဗ်ိဳ႕ စိတ္ထဲ လည္းတင္းထားတယ္ ငါ႔မွာေပတံႀကီးရွိတယ္ေပါ့...။
ေက်ာင္းေရာက္ၿပီးမုန္႔စားဆင္းေတာ့ အေမေပးတဲ့ဆယ္ျပားကို ေဒၚတုတ္မႀကီးဆီမွာ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲဝယ္စား ပစ္လိုက္တယ္ မစားရတာၾကာၿပီ သိန္းညြန္႔ကိုဆက္ေနရတာနဲ႔ေလ စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ေက်ာင္းျပန္ မတက္ခင္ပဲေလ ပြဲကစၿပီဗ်ိဳ႕.... သိန္းညြန္႔တို႔တသိုက္နဲ႔တိုးပါေလေရာ တိုတိုေျပာရရင္ ငါးျပားေတာင္းပါၿပီေကာ က်ေနာ္႔မွာေပးစရာမရွိ႕ေတာ့ဘူးေလ အေမေပးတဲ့ေပတံႀကီးအားကိုးနဲ႔ဝယ္စားပစ္လိုက္ၿပီေလ။ ေပတံႀကီးကို ေတာ့လက္ထဲမွာကိုင္ထားတယ္ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ... က်ေနာ့္မွာ မရိုက္ရဲဘူးဗ်ာ ငယ္ေၾကာက္လိုျဖစ္ေနတယ္ဗ် ေတာ္ ေတာ္အားတင္းထားၿပီးသိန္းညြန္႔ကိုေတာင္းပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့မရဘူး သိန္းညြန္႔က ရင္ပတ္ကိုလာကိုင္တယ္။ က်ေနာ္ျပာေနၿပီ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ေနာက္ေတာ့ သူစိတ္မဆိုးေအာင္ဆိုၿပီး ေပတံနဲ႔ေရာကိုင္ထားတဲ့ "ေက်ာက္တံအသစ္ေလးယူပါကြာ"ဆိုၿပီးေျပာမိတယ္၊ သိန္းညြန္႔ကမရဘူးဗ်ာ ေက်ာက္တံေလးက အေဖေစ်းက ေနဝယ္လာတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ သိန္းညြန္႔က ေက်ာက္တံကိုယူၿပီးေတာ့ ခ်ိဳးပစ္လိုက္ေရာ က် ေနာ္လည္းေၾကာင္သြားတယ္ ၿပီၤးေတာ့စိတ္ထဲလႊတ္ကနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီး သိ္န္းညြန္႔ကိုေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး ေပတံနဲ႔ တီးလိုက္မိပါေရာ။ သိန္းညြန္႔လည္းေၾကာင္အန္းသြားတယ္ ေၾကာက္လို႕ရိုက္လိုက္တာဆိုေတာ့ အားကလည္း မထင္တဲ့ေနရာကထြက္သလားေတာ့မေျပာတတ္ဘူး ေၾကာက္ကၽြဲခတ္ရင္ေသတတ္တယ္လို႔ ႀကီးေတာ့သိလာရ တာေပါ့ေလ...။
သိန္းညြန္႔နဖူးႀကီးညိဳသြားၿပီး အာလူးသီးထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ သိန္းညြန႔္ငိုပါေလေရာ က်ေနာ္ကဆက္တိုက္ သံုးခ်က္ရိုက္လိုက္မိတာကိုး ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရံုးခန္းေရာက္တဲ့အထိပါပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးခံု ေပၚတက္ၿပီးအရိုက္ခံရတယ္ က်ေနာ္က (၅) ခ်က္ သိန္းညြန္႔က (၂) ခ်က္ နင့္မို႔ဆိုသူအရိုက္ခံရမွာမဟုတ္ဘူး အျဖစ္အပ်က္စံုကိုေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကသိသြားေတာ့ သိန္းညြန္႔ကိုေနာက္ဒီလို ေက်ာင္းသားခ်င္းအႏိုင္မက်င့္ရ ေအာင္ဆိုၿပီး (၂)ခ်က္ က်ေနာ္ကေတာ့ေက်ာင္းသားခ်င္း တုတ္နဲ႔ရိုက္လို႔(၅)ခ်က္ မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ က်ေနာ္ ေသးေတာင္ထြက္က်ခ်င္တယ္။ ကိစၥကမၿပီးေသးဘူး ေနာက္ေန႔မိဘေတြေခၚရတယ္ က်ေနာ္႔ေပတံႀကီးလည္း အသိမ္းခံရတယ္ အေမနဲ႔ သိ္န္းညြန႔္အေမေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ေတာ့တာေပါ့...။
အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ခေလးေတြခ်င္းအဲ့ဒီ့လိုအႏိုင္က်င့္တာမရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ သိန္းညြန္႔ လည္း က်ေနာ္႔ကိုမႏိုင္ရဲေတာ့ဘူး က်ေနာ့္အေမလည္း အေဖဆူတာခံလိုက္ရတယ္ဆိုပါေတာ့...။ ဗသိန္းဦးနဲ႔၊ လွခ်စ္တင္လည္း က်ေနာ္႔ကိုပိုၿပီးခင္လာၾကတယ္ထင္တာပါပဲ။
ဒီေတာ့ဗ်ာ... သိတ္မတရားလုပ္ေနရင္လည္း ဒီကေန႔ေခတ္မွာသိတ္ကိုေခတ္စားေနတဲ့ ရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတာ ေလာက္နဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလားေတြးမိတယ္။ သိ္န္းညြန္႔လိုလုပ္ေနရင္ေတာ့ ေပတံနဲ႔တီးသင့္ တီးပစ္ရမယ္လို႔ ခေလးဘဝကလိုေတာင္ စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။ တကယ္လို႔ (Do or Die) ဆိုသလိုျဖစ္လာခဲ့ရင္ေရာ ေနမလား ေသမလားေပါ့ဗ်ာ ႏိုင္ငံေရးကိုေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေပတံနဲ႔တီးခဲ့ဘူးပါတယ္....။
ကိုယဥ္ထြန္း(လူ႔ေဘာင္သစ္)
မတ္လ(၃၁)ရက္ေန႔ ၂၀၁၂။
Saturday, March 31, 2012
''ခေလးဘဝ... ေက်ာ္ဦး၊ သိန္းညြန္႔နဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဆက္စပ္ၾကည့္မိျခင္း"
Monday, March 5, 2012
''ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္၌ ႏီွးေႏွာဖလွယ္ပြဲက်င္းပႏိုင္ရန္ျပင္ဆင္"
ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္၌ေရာက္ရွိေနၾကသည့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစံုပါဝင္သည့္ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲႀကီးတရပ္
က်င္းပႏိုင္ေရးအတြက္ ေအာ္ရီရြန္ျပည္နယ္သို႔ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားအင္အားစု မ်ား၊ ျမန္မာ့ အေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ စိတ္ပါဝင္စားသူမ်ားပါဝင္သည့္ ပဏာမညွိႏႈိင္းပြဲတရပ္ ကို ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္ ၊ ေပါ့တလန္းၿမိဳ႕ ရွိ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ေနထိုင္သူမ်ားအား အကူအညီေပးလွ်က္ရွိေနသည့္ လူသာရမ္ကြန္ုျမဴနတီရံုး (Lutheran Community Services) 605 SE 39th- Ave, Portland- OR- 97214.) ၌ မတ္လ(၃)ရက္ေန႔ ေန႔လည္ (၂)နာရီမွ (၅)နာရီအထိ က်င္းပျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကပါသည္။
၎ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႔ကိုယ္စားျပဳသူမ်ား တသီးပုဂၢလမ်ား စုစုေပါင္း(၂၅) ဦးခန္႔တက္ေရာက္ ခဲ့ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲ၏ သဘာပတိမ်ားအျဖစ္ ဦးကင္းမိုင္ဇန္၊ ဦးေဌးအဲရယ္၊ ဦးမ်ိဳးလြင္တို႔မွေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကၿပီး အခန္းအနားမွဴးအျဖစ္ ဦးထြန္းထြန္းႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္ျခင္းကို ဦးပံသုႏွင့္ ဦးရွိဳင္းကိုကိုဦးတို႔မွ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾက ပါသည္။ တက္ေရာက္လာေသာ ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္ေရာက္ျမန္မာျပည္သားမ်ားမွ လက္ငင္းျပည္ေထာင္စုျမန္ မာႏိုင္ငံႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေျခအေနမ်ားအေပၚ၌ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းစြာ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့ၾကၿပီး လူမ်ိဳးေပါင္းစံုပါဝင္သည့္ႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပြဲတရပ္ကို ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္၌ စုေပါင္းက်င္းပသြားၾကရန္ တညီတညြတ္တည္းဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆက္လက္၍ ညိုႏႈိင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ယေန႔အစည္း အေဝးပြဲသို႔မတက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ အျခားေသာစိတ္ပါဝင္စားသူျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ သားမ်ားျဖင့္ လာမည့္ မတ္လ(၂၄)ရက္ေန႔တြင္ ထပ္မံျပဳလုပ္သြားမည္ျဖစ္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံလူမ်ိဳးေပါင္းစံုႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပြဲ (ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္)၏ ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီတရပ္ကို ဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲက်င္းပရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ လုပ္ေဆာင္သြားမည့္ရည္ရြယ္ခ်က္၊လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို လာမည့္မတ္လ(၂၄) ရက္ေန႔တြင္ထပ္မံျပဳလုပ္မည့္ အစည္းအေဝးအၿပီး၌ အေသးစိတ္ထုတ္ျပန္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိရသည္။
Monday, January 16, 2012
Tuesday, December 20, 2011
Sunday, August 7, 2011
Sunday, May 22, 2011
Wednesday, January 26, 2011
ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း၊ အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့..(ခင္မမမ်ိဳး)
တခါတရံ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက်ရင္ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ အစဥ္ေလးေတြကို ျဖန္႕က်က္မိေလ့ရွိပါတယ္။ ခုတေလာမွာေတာ့ ကရင္နီရဲေဘာ္ေတြသီဆို ထားတဲ့ "ဆီျဖစ္မယ့္ ႏွမ္းတေစ့"၊ "ေဖာင္ဖ်က္စြန္႕ လြတ္ထြက္ခဲ့"၊ "အခ်ိန္တန္ျပီ" စတဲ့ သီခ်င္း ေလးေတြ၊ အဆိုေတာ္ ေဇာ္ပိုင္သီဆိုထားတဲ့ "လမ္းဆံု" သီခ်င္းေလးနဲ႕ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ ပါတီ၀င္ ဒီခ်စ္မ်ိဳး ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဂီတအႏုပညာရွင္ ဦးရဲလြင္က သံစဥ္ထည့္ျပီး သီဆိုထားတဲ့ "ပန္းရဲ႕လမ္း" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းရဲ႕လမ္း သီခ်င္းထဲမွာ ကၽြန္မ အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ စာသားေလး တခုပါပါတယ္။ "ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါး တိုင္း၊ အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့" ဆိုတဲ့ စာသားေလးပါ။
ဒီစာသားေလးကို ၾကားမိတဲ့ အခါတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေလးေတြက အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ ကို သတိရမိသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲခရီးစဥ္ ေလးတခုလဲပါပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မကမႏၱေလးမွာပညာသြားသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒါေပ မယ့္ ေက်ာင္းမပိတ္ရင္ေတာင္ေက်ာင္းလစ္ျပီး တလတခါေလာက္ ေတာင္ႀကီးကိုျပန္ေလ့ရွိ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လဲမဟုတ္။ ေတာင္ႀကီး- မႏၱေလး ခရီးစဥ္ေလးကို ကၽြန္မအေတာ္ပဲ စြဲစြဲလန္းလန္း ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရြာငံလမ္းလို႔ ကၽြန္မတို႔ေခၚၾကတဲ့ေတာင္ႀကီး-ေအာင္ ပန္း- ရြာငံ-ဟန္ျမင့္မိုရ္- မႏၱေလးလမ္းေလးကိုပါ။ ရြာငံကေန မႏၱေလးဘက္ အထြက္မွာ ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားတဆူကိုသြားဖူးရတာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးျခံေတြကိုလိုက္ၾကည့္ရတာ၊ ကားလမ္း ေပၚကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ႀကီးကိုေငးေမာရတာေတြကို ကၽြန္မႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒီ ေဒသထဲေရာက္ရင္ ကၽြန္မစိတ္ေတြလန္းဆန္းသြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီေဒသကိုျဖတ္ျပီး ေတာင္ႀကီးကို ခဏခဏျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေတာင္ႀကီးကိုျပန္ျဖစ္ရင္း တခါတေလၿမိဳ႕အနီးတ၀ိုက္ကရြာေလးေတြကို အလည္သြားျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အိမ္အျပန္ခရီး တေခါက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲတခုကိုသြား ၾကဖို႕ အေဖာ္စပ္တာေၾကာင့္ သြားဖို႕စီစဥ္ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘယ္လိုသြားမွာလဲ ဆိုတဲ့ျပႆနာကစတက္လာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲက ကၽြန္မတို႕ၿမိဳ႕နဲ႔အတန္ငယ္ေ၀းပါတယ္။ ေတာင္ေတြကိုျဖတ္ၿပီးေတာလမ္းကသြားရင္ ငါးနာရီေက်ာ္ၾကာႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်စ္ကားနဲ႔သြား မယ္ဆိုရင္ေတာ့ နာရီအနည္းငယ္အတြင္းမွာေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကားနဲ႔သြားမယ့္သူနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ့္သူေတြ ႏွစ္အုပ္စုကြဲပါေလေရာ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေတာေတာင္ေတြ၊ ျမစ္ ေခ်ာင္းေတြကိုႏွစ္သက္လြန္းလို႕ အခ်ိန္အားရတာနဲ႕ နီးစပ္ရာေတာလမ္းထဲလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ သြားေလ့ရွိသူဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေတာလမ္းခရီးအုပ္စုထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ နံနက္ေျခာက္နာရီလူစုၿပီး၊ မြန္းမတည့္ခင္ေရာက္ေအာင္ခရီးစႏွင္ၾကပါတယ္။ ကနဦး အစမွာေတာ့ အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ကစၿပီး ၿငီးျငဴလာၾကပါတယ္။ ေတာလမ္းခရီးကိုေရြးမိတာမွားျပီတဲ့။ ဂ်စ္ကားနဲ႕သာလိုက္သြားမိရင္ ခု ခ်ိန္ဆိုေရာက္ေလာက္ၿပီလို႔ဆိုၾကပါတယ္။ ခရီးကလဲ ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာပါတယ္။ လမ္းျပ ေပးတဲ့ပအို၀့္အမ်ိဳးသားလူငယ္ေလးကိုလဲ လမ္းမွန္ရဲ႕လားလို႔လိုက္ေမးၾကပါတယ္။ တေယာက္ နဲ႔တေယာက္လဲအျပစ္ျမင္လာၾကပါတယ္။ စထြက္စတုန္းကလမ္းေခ်ာ္တတ္တဲ့ ေနရာေလးေတြ ဆို တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လမ္းကမ္းၿပီးေဖးကူေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ေလးေတြကလဲ တစ တစေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ေနာက္လူေတာင္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေတာင္အတက္လမ္းေတြ မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္တက္သြားတာေတြေတာင္ ရွိလာပါတယ္။
အဲလိုနဲ႕ ေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရြာ ေလးတရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲသြားမယ့္ ခရီးသည္တင္ဂ်စ္ကားတခ်ိဳ႕လဲ အဲဒီမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ လူဆယ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကားႀကံဳလိုက္ခ်င္သူေတြရွိရင္ ဒီရြာကလမ္းဆံုပဲမဟုတ္လား။ ေလးေယာက္ကကားႀကံဳဆက္ လိုက္သြားပါတယ္။ က်န္တဲ့ကၽြန္မတို႔ငါးေယာက္နဲ႕ လမ္းျပေကာင္ေလးကေတာ့ ခရီးဆက္ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲေရာက္ေတာ့မြန္းတည့္ျပီးေနပါၿပီ။ ဆာေလာင္ေနၾကၿပီမို႕ ေ၀ ေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ေလးေတြကို တန္းစီၿပီးအျမန္ေျပးယူရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေနအရမ္းမပူမယ့္ တေနရာကိုရွာၿပီး ေမာေမာနဲ႔ထိုင္စားမိၾကပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာထည့္သယ္လာၾကတဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ပဲပုတ္ေထာင္းေၾကာ္ေလးေတြကိုေ၀မွ်စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္မ သတိထားမိသြားတာတခုက ခရီးစထြက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုးေယာက္လံုး ထမင္းလက္ ဆံုမစားျဖစ္ၾကေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႕နံနက္ကမွေတြ႕ရတဲ့ လမ္းျပေကာင္ေလးနဲ႕ေတာ့ လက္ ေရတျပင္တည္းထမင္းစားျဖစ္ေနတာကိုပါ။
လူ႕ဘ၀ခရီးလမ္းကိုေလွ်ာက္ၾကတာမွာလဲ ဒီလိုပဲႀကံဳရဦးမယ္လို႔ ဒီတုန္းက ကၽြန္မေတြးလိုက္ မိပါတယ္။ ပန္းတိုင္တူတိုင္းလဲ သြားၾကတဲ့လမ္းေတြက တူခ်င္မွတူၾကမွာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ခရီး ကိုေရြးၿပီးမွ ခရီးမဆံုးခင္ ကားႀကံဳလိုက္ခ်င္သူေတြလဲရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ဇြဲလံု႔လေတြကမတူၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးၾကရတဲ့ဘ၀ေတြမို႔ လမ္းဆံု မွာ လမ္းခြဲသြားမယ့္သူေတြကို အျပစ္တင္ေနတာ၊ မသြားဖို႔တားေနတာေတြက အဓိပၸာယ္မရွိ လွပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္သြားရမယ့္ပန္းတိုင္အတြက္၊ ကိုယ္နဲ႕အတူခရီးဆက္မယ့္လူ ေတြရဲ႕လက္ေတြကို ခိုင္ခိုင္မာမာဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။
အဲဒီသေဘာတရားေလးေတြကို "ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့" ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ျပန္ၿပီးအမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္အားမျဖစ္မယ့္ လက္ဖ၀ါးေတြအမ်ားႀကီးထိေတြ႕ၿပီး လက္ဖ၀ါးခ်င္းထိ ခတ္ေနတာထက္စာရင္ အင္အားျဖစ္ေစမယ့္လက္ဖ၀ါးေလးေတြပဲ မိမိရရ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာ က ပိုၿပီးအက်ိဳးေက်းဇူးရွိမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၇၊ ၁၊ ၂၀၁၁)
ဒီစာသားေလးကို ၾကားမိတဲ့ အခါတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေလးေတြက အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ ကို သတိရမိသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲခရီးစဥ္ ေလးတခုလဲပါပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မကမႏၱေလးမွာပညာသြားသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒါေပ မယ့္ ေက်ာင္းမပိတ္ရင္ေတာင္ေက်ာင္းလစ္ျပီး တလတခါေလာက္ ေတာင္ႀကီးကိုျပန္ေလ့ရွိ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လဲမဟုတ္။ ေတာင္ႀကီး- မႏၱေလး ခရီးစဥ္ေလးကို ကၽြန္မအေတာ္ပဲ စြဲစြဲလန္းလန္း ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရြာငံလမ္းလို႔ ကၽြန္မတို႔ေခၚၾကတဲ့ေတာင္ႀကီး-ေအာင္ ပန္း- ရြာငံ-ဟန္ျမင့္မိုရ္- မႏၱေလးလမ္းေလးကိုပါ။ ရြာငံကေန မႏၱေလးဘက္ အထြက္မွာ ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားတဆူကိုသြားဖူးရတာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးျခံေတြကိုလိုက္ၾကည့္ရတာ၊ ကားလမ္း ေပၚကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ႀကီးကိုေငးေမာရတာေတြကို ကၽြန္မႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒီ ေဒသထဲေရာက္ရင္ ကၽြန္မစိတ္ေတြလန္းဆန္းသြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီေဒသကိုျဖတ္ျပီး ေတာင္ႀကီးကို ခဏခဏျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေတာင္ႀကီးကိုျပန္ျဖစ္ရင္း တခါတေလၿမိဳ႕အနီးတ၀ိုက္ကရြာေလးေတြကို အလည္သြားျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အိမ္အျပန္ခရီး တေခါက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲတခုကိုသြား ၾကဖို႕ အေဖာ္စပ္တာေၾကာင့္ သြားဖို႕စီစဥ္ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘယ္လိုသြားမွာလဲ ဆိုတဲ့ျပႆနာကစတက္လာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲက ကၽြန္မတို႕ၿမိဳ႕နဲ႔အတန္ငယ္ေ၀းပါတယ္။ ေတာင္ေတြကိုျဖတ္ၿပီးေတာလမ္းကသြားရင္ ငါးနာရီေက်ာ္ၾကာႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်စ္ကားနဲ႔သြား မယ္ဆိုရင္ေတာ့ နာရီအနည္းငယ္အတြင္းမွာေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကားနဲ႔သြားမယ့္သူနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ့္သူေတြ ႏွစ္အုပ္စုကြဲပါေလေရာ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေတာေတာင္ေတြ၊ ျမစ္ ေခ်ာင္းေတြကိုႏွစ္သက္လြန္းလို႕ အခ်ိန္အားရတာနဲ႕ နီးစပ္ရာေတာလမ္းထဲလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ သြားေလ့ရွိသူဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေတာလမ္းခရီးအုပ္စုထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ နံနက္ေျခာက္နာရီလူစုၿပီး၊ မြန္းမတည့္ခင္ေရာက္ေအာင္ခရီးစႏွင္ၾကပါတယ္။ ကနဦး အစမွာေတာ့ အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ကစၿပီး ၿငီးျငဴလာၾကပါတယ္။ ေတာလမ္းခရီးကိုေရြးမိတာမွားျပီတဲ့။ ဂ်စ္ကားနဲ႕သာလိုက္သြားမိရင္ ခု ခ်ိန္ဆိုေရာက္ေလာက္ၿပီလို႔ဆိုၾကပါတယ္။ ခရီးကလဲ ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာပါတယ္။ လမ္းျပ ေပးတဲ့ပအို၀့္အမ်ိဳးသားလူငယ္ေလးကိုလဲ လမ္းမွန္ရဲ႕လားလို႔လိုက္ေမးၾကပါတယ္။ တေယာက္ နဲ႔တေယာက္လဲအျပစ္ျမင္လာၾကပါတယ္။ စထြက္စတုန္းကလမ္းေခ်ာ္တတ္တဲ့ ေနရာေလးေတြ ဆို တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လမ္းကမ္းၿပီးေဖးကူေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ေလးေတြကလဲ တစ တစေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ေနာက္လူေတာင္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေတာင္အတက္လမ္းေတြ မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္တက္သြားတာေတြေတာင္ ရွိလာပါတယ္။
အဲလိုနဲ႕ ေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရြာ ေလးတရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲသြားမယ့္ ခရီးသည္တင္ဂ်စ္ကားတခ်ိဳ႕လဲ အဲဒီမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ လူဆယ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကားႀကံဳလိုက္ခ်င္သူေတြရွိရင္ ဒီရြာကလမ္းဆံုပဲမဟုတ္လား။ ေလးေယာက္ကကားႀကံဳဆက္ လိုက္သြားပါတယ္။ က်န္တဲ့ကၽြန္မတို႔ငါးေယာက္နဲ႕ လမ္းျပေကာင္ေလးကေတာ့ ခရီးဆက္ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲေရာက္ေတာ့မြန္းတည့္ျပီးေနပါၿပီ။ ဆာေလာင္ေနၾကၿပီမို႕ ေ၀ ေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ေလးေတြကို တန္းစီၿပီးအျမန္ေျပးယူရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေနအရမ္းမပူမယ့္ တေနရာကိုရွာၿပီး ေမာေမာနဲ႔ထိုင္စားမိၾကပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာထည့္သယ္လာၾကတဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ပဲပုတ္ေထာင္းေၾကာ္ေလးေတြကိုေ၀မွ်စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္မ သတိထားမိသြားတာတခုက ခရီးစထြက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုးေယာက္လံုး ထမင္းလက္ ဆံုမစားျဖစ္ၾကေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႕နံနက္ကမွေတြ႕ရတဲ့ လမ္းျပေကာင္ေလးနဲ႕ေတာ့ လက္ ေရတျပင္တည္းထမင္းစားျဖစ္ေနတာကိုပါ။
လူ႕ဘ၀ခရီးလမ္းကိုေလွ်ာက္ၾကတာမွာလဲ ဒီလိုပဲႀကံဳရဦးမယ္လို႔ ဒီတုန္းက ကၽြန္မေတြးလိုက္ မိပါတယ္။ ပန္းတိုင္တူတိုင္းလဲ သြားၾကတဲ့လမ္းေတြက တူခ်င္မွတူၾကမွာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ခရီး ကိုေရြးၿပီးမွ ခရီးမဆံုးခင္ ကားႀကံဳလိုက္ခ်င္သူေတြလဲရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ဇြဲလံု႔လေတြကမတူၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးၾကရတဲ့ဘ၀ေတြမို႔ လမ္းဆံု မွာ လမ္းခြဲသြားမယ့္သူေတြကို အျပစ္တင္ေနတာ၊ မသြားဖို႔တားေနတာေတြက အဓိပၸာယ္မရွိ လွပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္သြားရမယ့္ပန္းတိုင္အတြက္၊ ကိုယ္နဲ႕အတူခရီးဆက္မယ့္လူ ေတြရဲ႕လက္ေတြကို ခိုင္ခိုင္မာမာဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။
အဲဒီသေဘာတရားေလးေတြကို "ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့" ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ျပန္ၿပီးအမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္အားမျဖစ္မယ့္ လက္ဖ၀ါးေတြအမ်ားႀကီးထိေတြ႕ၿပီး လက္ဖ၀ါးခ်င္းထိ ခတ္ေနတာထက္စာရင္ အင္အားျဖစ္ေစမယ့္လက္ဖ၀ါးေလးေတြပဲ မိမိရရ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာ က ပိုၿပီးအက်ိဳးေက်းဇူးရွိမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၇၊ ၁၊ ၂၀၁၁)
Sunday, January 23, 2011
Saturday, January 22, 2011
Monday, December 27, 2010
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း သို ့ ထပ္ဆင့္တုံ ့ျပန္ခ်က္
ဘိုိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔့ က်ေနာ့္ကို စတင္ထိုးႏွက္ေရးသားလာတဲ့အတြက္၊ ဘိုဘိုေက်ာ္ျငိမ္းနဲ ့စကားမေျပာခ်င္ အျငင္းအခုန္မလုပ္ခ်င္တဲ့ၾကားထဲကေန၊ မလြဲမကင္းသာ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာနဲ႔ပဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ‘ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းသို႔တုံ႔ ျပန္ခ်က္’ကို ျပန္ လည္ေရးသား ရွင္းလင္းျပခဲ့ၿပီးပါ ၿပီ၊၊ ဒါေလာက္ဆိုရင္ လုံေလာက္ၿပီလို႔လဲ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္၊၊ ဟို လူနဲ ့ျပႆနာေဖၚလိုက္၊ ဒီလူနဲ ့ျပႆနာဖန္တီးလိုက္-ျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ ့ တကယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ပကတိရုပ္ပုံမွန္ကို အတိုင္းသားျမင္မိ ေတြ႔မိေနလို႔ပါပဲ၊၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ေခတ္က ဘာလို႔ေအာင္ပြဲခံနိုင္ခဲ့ၾကသလဲ-ဆိုတာကိုေျပာသလိုလိုနဲ႔့ အေဖျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို အေရာင္တင္ေပါလစ္တိုက္ေပးရင္း၊ က်ေနာ့္ကိုပါလွမ္းၿပီး ထိကပါးရိကပါး ထိုးႏွက္ လာခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ အဲဒီ သူ႔ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိလိုက္သူေတြလဲ သိလိုက္ၾကမွာပါ၊၊
က်ေနာ္က ယဥ္ေက်းစြာနဲ ့ပဲ၊ ဦးေပၚဦး ေလ်ွာက္ထုံးထဲကလို - ကၽြန္းကို ပါေစခ်င္တဲ့ ဦးေပၚဦး က ‘ပိေတာက္လဲေကာင္းပါတယ္ - ကၽြန္းလဲေကာင္းပါတယ္’၊ ‘ပ်ဥ္းကတိုးလဲ ေကာင္းပါတယ္- ကၽြန္းလဲ ေကာင္းပါတယ္’ လို႔ခ်ည္း ေလ်ွာက္တင္ေနတာကို အမွတ္ရခ်င္စရာပဲလို႔့ေျပာခဲ့ပါ တယ္၊၊ တကယ္က ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေတာ္ပါတယ္- က်ဳပ္အေဖ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလဲ ေတာ္ပါတယ္’ ‘ဦးနုႀကီးတို႔ ဦးရာရွစ္တို႔လဲ ေတာ္ပါတယ္- က်ဳပ္အေဖဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလဲ ေတာ္ပါတယ္’လို႔ ေျပာခ်င္ေနတာကို အယဥ္ေက်းဆုံး ပမာခိုင္းၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္၊၊ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ေဖၚထုတ္ ေျပာဆိုလာတဲ့၊ က်ေနာ္နဲ ့တိုက္ရုိက္ပတ္သက္ေနတဲ့ အခ်က္(၃)ခ်က္ကိုလဲ က်ေနာ့္ဖက္က ျပန္လည္ရွင္းလင္းျပခဲ့ပါတယ္၊၊
ေဟာ အခုတခါ - ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက ထပ္လုပ္လာျပန္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္ရဲ ့တုံ ့ျပန္ခ်က္အၿပီး တပတ္အၾကာမွာပဲ၊ မဇၩိမ ထဲမွာပဲ -‘ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ႏွင့္ တိုင္း ၆ ’- တဲ့၊၊
Subscribe to:
Posts (Atom)
