ဖြတ္သားဟင္းတခြက္ႏွင့္ခ်စ္သက္ေသ...(ခၽြန္း)

ဖြတ္သားဟင္းတခြက္ႏွင့္ခ်စ္သက္ေသ

က်မရဲ႕ဆင္ဦးစီးက က်မကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာ စာဖတ္သူေတြကုိသိေစခ်င္႐ံုေလးပါ။ က်မတို႕ထိမ္းျမားၿပီးကာစ ပစၥည္းမဲ့တို႕ ေဒသေလးမွာပါ။ စားစရာဆန္ကလြဲရင္ က်န္တာရွာစားၾကရတဲ့ေနရာေလးပါ။ ႐ွာစားရတာက ေတာထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႕ အ ေကာင္ဗေလာင္ရယ္၊ ေခ်ာင္းထဲကငါးကေလးေတြရယ္ကို ရွာစားၾကရ တာပါ။ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့ တညအိပ္သြားရတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေလး ေတြရွိတဲ့ေနရာမွာလိုခ်င္တာေတြ ဝယ္လို႕ရပါတယ္။ တလကိုတခါေလာက္သြားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တလစာစားဖို႕ ဟင္းခ်က္ရာ မွာသံုးဖို႕ တိုလီနဖာနဲ႕၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆးေလာက္သာပံုမွန္ဝယ္ႏိုင္ၿပီး ဟင္းစားဖို႕ ကေတာ့ ေတာတိုးရင္းေျဖရွင္းၾကတာမ်ားပါတယ္။
က်မကေတာတိုးတာဝါသနာပါတယ္။ အရြက္ေတြ၊ အသီးေတြခူးရတာ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ မႈိမ်ားေတြ႕ၿပီဆို အေပ်ာ္ဆံုးဘဲ။ မႈိၾကေတာ့လဲ ေတြ႕ခဲပါတယ္။ ေတြ႕ျပန္ရင္လဲ ဆင္ဦးစီးနဲ႕က်မ စကားမ်ားၾကရၿမဲ။ သူကမႈိကိုသိပ္မႁကိုက္သလို မႈိေတာင့္မွာစိုးရိမ္တတ္တယ္။ က်မကေတာ့မႈိဆိုသိပ္ႁကိုက္။ သူကေတာ့အသားဆို ဘာသားျဖစ္ျဖစ္လာထားဘဲ။ ႏွစ္ေယာက္သားကဆန္႕က်င္ဖက္။ ဒါေပမဲ့ ပစၥည္းမဲ့ ေတြပီပီ ျပႆနာေတာ့မရွွိခဲ့ပါဘူး။ လူေတြကပစၥည္းနည္းေလ ျပႆနာနည္းေလပဲမဟုတ္လား။ အခုေတာ့အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမွာ ဝင္ေငြနဲ႕ ထြက္ေငြေတြကိုတြက္ခ်က္ရွယ္ယာခြဲရင္း တခါတခါ စကားမ်ားရလို႕ ပစၥည္းမဲ့ေဒသကိုျပန္သတိရမိပါရဲ႕။
တေန႕.. ေန႕စဲြအတိအက်မမွတ္မိေပမဲ့ အဲ့ဒီေန႕က က်မမႈိရတဲ့ေန႕။ သရက္ပင္ႀကီးတပင္ေလတိုက္လို႕လဲေနတာၾကာၿပီ။ အဲ့ဒီေပၚမွာ ေပါက္ေနတဲ့မႈိေတြ။ မႈိစထြက္ကတည္းကေတြ႕ေပမဲ့ စားလို႕ရ၊ မရ မေသခ်ာလို႕မႏႈတ္ခဲ့ဘဲ၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမွ ေတာင္ယာကျပန္လာ တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသားကရင္တစု အလုအယက္ႏႈတ္ၾကတာေတြ႕မွ ကိုယ္လည္းဝင္ႏႈတ္တာ ကိုယ့္မွာပါလာတဲ့ဇကာေလးနဲ႕ တခါေၾကာ္စာရခဲ့ တယ္။ စားလို႕ရတာေသခ်ာတဲ့အၾကာင္းျပခ်က္ရလို႕ ဝမ္းသာအားရနဲ႕အိမ္ျပန္ၿပီးမႈိႏွင့္တကြ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဆင္ဦးစီးက အင္တင္တင္ဘဲ။ ဒါနဲ႕ပိုေသခ်ာေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေရေခ်ာင္းနားမွာေနတဲ့ အမိုးႀကီးတို႕လင္မယားဆီမွာ အတည္ျပဳခ်က္ယူလိုက္ရ ေသးတယ္။ အမိုးႀကီးတို႕က စားလို႕ရတဲ့အၾကာင္းေျပာမွ မႈိေၾကာ္ဖုိ႕ပါမစ္ကို ဆင္ဦးစီးကခ်ေပးတာ။ ဒါေတာင္ကန္ဇြန္းရြက္ပါမွွေၾကာ္ရမယ္ဆိုလို႕ ေတာင္ေစာင္းနားက ေရအိုင္ေဘးမွာေပါက္ေနတဲ့၊ ခူးလြန္းလို႕အတက္ထြက္ေႏွးေနတဲ့ ကန္ ဇြန္းပင္က ထြက္ကာစအညြတ္ ေလး၊ငါးညြတ္ကို မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သြားၿပီး ခူးလိုက္ရေသးတယ္။
မနက္စာစားၿပီးဆင္ဦးစီးတေရးတေမာအိပ္တုန္း က်မလည္း ညစာခ်က္ဖို႕အတြက္ ဆန္ဗန္းရယ္၊ မႈိုဇကာရယ္ယူၿပီး တဲေရွ႕က ကြပ္ျပစ္မွာ ထိုင္ၿပီီး ဆန္ေရြးေနတုန္း ခပ္သဲ့သဲ့ေအာ္သံတခုၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘာသံပါလိမ့္ဆိုၿပီး နားစိုက္ေထာင္လိုက္ရင္း အသံကေပ်ာက္သြား ရင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဘာသံမွန္းေဝခြဲလို႕မရဘူး။ ေတာထဲမွာက အသံအမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကားရေပမဲ့ က်မ မခြဲျခားတတ္ဘူး။ ေမ်ာက္သံ၊ ေခ်သံ၊ ေဝးေဝးကလူေအာ္သံ သဲ့သဲ့ ေတြဟာ က်မနားထဲမွာ တူေနသလိုထင္ရတယ္။ အသံကေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ျပန္ၾကားရလိုက္နဲ႕ ေခ်ေအာ္ သံျဖစ္မွာပါေလဆိုၿပီး ဆင္ဦးစီးနဲ႕မေတြ႕ခင္က အျဖစ္အပ်က္ တခုကို သတိယမိသြားတယ္။


ေခ်မေလးတေကာင္ရဲ႕ အျဖစ္ဆိုးကိုပါ။ က်မေရာက္စကပါ။ က်မေနတဲ့တဲက ေခ်ာင္းေဘးနားမွာ။တဲအေရွ႕ေခ်ာင္းကို ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ ရင္ေတာင္ေခ်က လူသြားလမ္းေလးကို ျမင္ရတယ္။ က်မတို႕တဲအုပ္စုကေတာင္ႏွစ္လံုးၾကားကေျမွာင္ထဲမွာပါ။ တေန႕ ေက်ာင္းဆရာတ ေယာက္က တဲစုဘက္ကိုလာလည္ရင္းတဲေရွ႕ဘက္က ေတာင္ေစာင္းမွာ ေခ်တစံုကိုေတြလို႕ လက္ခုပ္တီးၿပီးေခ်ာက္လႊတ္ေပမဲ့ ေခ်တ ေကာင္က ေျပးသြားၿပီး တေကာင္က်န္ေနလို႕ဆိုၿပီး က်မတို႕ေရာက္ေနတဲ့တဲမွာ ေသနတ္လာေတာင္းၿပီး ပစ္လိုက္တာ ေက်ာရိုးကိုရွပ္ ထိသြားတယ္။ ကံဆိုးလွတဲ့ေခ်မေလးဟာ လူေနတဲ့ တဲတန္း ဘက္ကို အားကိုတႀကီးေျပးလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕ကိုကယ္မယ္အထင္ နဲ႕ အေျပးလာခဲ့တဲ့ ေခ်မေလးကို ဝါးလံုးေဆြးေတြနဲ႕ဝိုင္းရိုက္လို႕လဲက်ေနတုန္း မူဆလင္ဘာသာဝင္ စက္ဆရာ တေယာက္က သူလည္း ေခ်သားစားရေအာင္ဆိုၿပီး တဲထဲကဓားတေခ်ာင္းဆြဲၿပီီး ေခ်မေလးကို လည္လွီးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဘယ္အခ်က္နဲ႕ ေသပြဲဝင္သြားရမွန္း မသိလိုက္ရတဲ့ ေခ်မေလးရဲ႕ အသားကို က်မမစားရက္ေတာ့ပါဘူး။
အတိတ္အေၾကာင္းကိုစဥ္းစားေနတုန္း ဆင္ဦးစီးႏိုးလားၿပီး က်မၾကားတဲ့အသံကိို သူလည္းသတိထားမိသြားၿပီး ေသနတ္တလက္နဲ႕ အ သံၾကားတဲ့ဘက္ထြက္သြားလိုက္တာ က်မတားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပါဘူး။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူးဆင္ဦးစီးျပန္ေရာက္လာၿပီး မီးျခစ္ ေတာင္းသြားတယ္။ ဘာအေရးႀကီးေနမွန္းသိခ်င္လို႕ေမးေပမဲ့ စကားျပန္မရခဲ့ဘူး။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွျပန္ေရာက္လာၿပီး အက်ဳိးအ ေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ ေဆးမႈးတေယာက္ ေတာလည္ထြက္ရင္း ဖြတ္နဲ႕ပက္ပင္းတိုးမိၿပီး၊ အနီးကပ္မုိ႕ ေသနတ္နဲ႕ပစ္လို႕မရဘဲ သစ္ေခါင္း ထဲဝင္ေျပးတဲ့ဖြတ္ၿမီးကို အားကုန္ဆြဲၿပီး ေအာ္ေနျခင္းျဖစ္သတဲ့။ တနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ ဖြတ္နဲ႕လြန္ဆြဲေနတဲ့ေဆးမႈး၊ (ဆင္ဦးစီးႏိိုး လာလို႕သာ… ႏို႕မဟုတ္လွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ထိေအာင္ ဇြဲႏွင့္ေအာ္ေနမည္မသိ) ဆင္ဦးစီးကို သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ သစ္ေခါင္းထဲထည့္ၿပီိး မီး႐ႈိ႕ခိုင္းလိုက္မွ ဖြတ္မီးခိုးမႊန္ၿပီး ေဆးမႈးလက္ထဲ ပါလာေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီညက က်မတို႕ထမင္းဝိုင္းေလးက စုိစိုျပည္ျပည္ေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ဆြဲပြဲမွာ အႏိုင္ရေအာင္ကူညီခဲ့တဲ့ ဆင္ဦးစီးအတြက္ ဖြတ္သား ဟင္းတခြက္ကို ေဆးမႈးကလာပို႕ ေပးလို႕ပါ။ မႈိေၾကာ္နဲ႕ဖြတ္သားဟင္း အရသာရွိရွွိေလးကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စား ၾကေတာ့မယ္ျပင္ကာမွ ဆင္ဦးစီးက သူဗိုက္မဆာေသးလို႕ စားႏွင့္ပါတဲ့။ အင္းေလ.. သူတို႕အစီအစဥ္ (အဲ့ဒီေနရာမွာ အရက္မေသာက္ရ အမိန္႕ထုတ္ထားေပမဲ့ ႏွစ္နာရီ ေလာက္သြားရတဲ့ထိုင္းရြာက အရက္ဝယ္ၿပီး စုေသာက္ၾကျခင္း) ရွိလို႕ေနမွာပါအထင္ႏွင့္ တေယာက္ တည္း မႈိဟင္းမ်ားမ်ားႏွင့္စားလိုက္ရတယ္။ ထမင္းစာၿပီီး ထမင္းဝိုင္းတခုခ်န္ကာ က်န္တာေတြရွင္းၿပီး အဆင္သင့္ဆြဲထားတဲ့ စစ္ပုခက္ထဲ ဝင္ၿပီးႏွပ္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႕ဝိိုင္းစုၾကၿပီဆို ကိုယ္ကဒီလိုပဲ တေယာက္တည္းႏွပ္ေနၾကေလ။ ဒါေပမဲ့ဆင္ဦးစီးက ဘယ္မွမသြားဘဲက်မ နဲ႕လွမ္းစကားေျပာေနခဲ့ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ထမင္းဝင္စားေတာ့တယ္။ က်မက အစီအစဥ္မျဖစ္ဘူးလားေမးေတာ့ အစကတည္းကမရွိ ပါဘူးတဲ့။ ဗိုက္မဆာလို႕ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ က်မအနည္းငယ္ေတာ့အဲ့ၾသခဲ့ပါတယ္။ အသားဟင္းႁကိုက္တဲ့ဆင္ဦးစီးက အသားဟင္းပါတဲ့ ေန႕မွ ဗိုက္အဆာေနာက္က်လို႕ေလ။
အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီး သမီးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးမွ သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ကိုက်မသိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ တေန႕သူ႕မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ စကားေျပာ ရင္း မႈိေတာင့္တဲ့အေၾကာင္းပါလာၿပီး ဆင္ဦးစီးဗိုက္အဆာေနာက္က်ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ မႈိုဟင္းေတာင့္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ က်မစားၿပီး တ နာရီၾကာမွ စားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ အကယ္၍ ႏွစ္ေယာက္အတူတူစားၿပီး တခုခုျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္မကူညီနိုင္ဘဲ ဒုကၡေရာက္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ သူဆာေပမဲ့ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ ဆင္ဦးစီးရဲ႕ က်မအေပၚခ်စ္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ခ်လံုႃခံုမႈရွိလိုက္သလဲဆိုတာ...။

ခၽြန္း