မုန္တိုင္းျမစ္...(ဂင္ႀကီး)

ကိုေမာင္ရင့္လက္ရာ

မုန္တိုင္းျမစ္

ျမစ္မင္းေရ…
ရႈိိက္ရႈိက္ငင္ငင္ စီးဆင္းလာတာဟာ
ေဒါသမိုးေရေတြေၾကာင့္တဲ့လား…။

ျမစ္မင္းေရ…
လူးလူးလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာတာဟာ
ေသာကမ်က္ေရေတြေၾကာင့္တဲ့လား…။

ျမစ္မင္းေရ…
ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေတာ္လဲ..ခင္းတာဟာ
ေမာဟသက္ေသေတြေၾကာင့္တဲ့လား…။

တကယ္ေတာ့ေလ ျမစ္မင္း…
သင္ဘာကိုမွ ဂရုမစိိုက္ရင္ေတာင္
ေဒါသမိုးေတြ…
ေသာကမ်က္ေရေတြ…
ေမာဟသက္ေသေတြဟာ…
ေဟာ့ဒီ့ မင္းရင္ခြင္တရိုးမွာ
ပိုးလိုးပက္လက္ ၿပိဳးပ်က္ပ်က္ မုန္တိုင္းဆင္…။

ဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ>>>

ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္..(ဂါမဏိ)

ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္

၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာလ၌ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ ေနာက္တဖန္အံုႂကြခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္ တို႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အင္းယားကန္နေဘးမွ အက်ယ္ ခ်ဳပ္က်ခံေနရေသာ ေနအိမ္ျခံတံခါးဝ၌ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူမကိုၾကည့္ရ သည္မွာ ပိန္လွီလွသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ားကား သူမေနအိမ္ေဘးမွ ျဖတ္သြားႏိုင္႐ံုေလာက္၊ သူမ၏ စႏၵယားလက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ စိတ္ေအးသြားႏိုင္႐ံုေလာက္အတြက္ လမ္းပိတ္ဆို႔တားဆီးစစ္ေဆးမႈ မ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾကသည္။ သူမသည္ ျခံျပင္မွ လူသံသူသံမ်ားကို အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ေစာင့္ နားေထာင္ေနတတ္သည္၊ မိမိ၏ႏွလံုးခုန္သံကိုလည္း အိပ္ရာထဲလွဲရင္း နားေထာင္ေနတတ္သည္ဟု က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ “က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္ အသက္႐ွဴ ရတာ ခက္လာတယ္” ဟု သူမကေျပာဖူးသည္။

ထိုသို႔ေျပာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ကျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူမအိမ္ထဲ ခိုးဝင္ရသည္မွာ ျမန္မာ့ယူဂ်ီ ေလာက၏ အစြမ္းကုန္ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေဖာ္႐ုပ္ရွင္႐ိုက္သမား ေဒးဗစ္ မန္႐ိုကို သူမ၏ လက္ေထာက္ ကိုဝင္းထိန္က ႀကိဳခဲ့သည္။ ကိုဝင္းထိန္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ေျခာက္ႏွစ္ က်ခံခဲ့ဖူးၿပီး ငါးႏွစ္ကို တဦးတည္းတိုက္ပိတ္ခံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ္ျငား သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ေနၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရာ၌လည္း ေႏြးေထြးေနသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြား သည္။ တခ်ိန္က ခန္႔ညားထယ္ဝါခဲ့ေသာအိမ္ႀကီးမွာ ယခု အေျခအေနမေကာင္းေတာ့သည့္ ေခတ္ကာလ ကို ျပေနသည္။ ျခံဝင္းအတြင္း အုန္းပင္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲေပါက္ေရာက္ေနသည္မွာ အင္းယားကန္ေရစပ္အထိ၊ သံဆူးႀကိဳးတန္းအထိ ျဖစ္သည္။ ဤသံဆူးႀကိဳးက ဤအိမ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲကို တခဲနက္ အႏိုင္ရခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေစသည္။ ၁၉၉ဝ ခု၏ ဒီမိုကေရစီ ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ ကို႔ယို႔ကားယားယူနီေဖာင္းမ်ားဝတ္ထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွ ျပည္ဖံုးကားခ်ပစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ ရေလသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ပိုးထမီဝတ္ထားၿပီး ဆံေကသာ၌ သစ္ခြပန္း ထိုးထားသည္။ သူမသည္ ထူးျခား ထင္းလင္းစြာ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး သူမ၏ တည္ၾကည္ခ်ိန္မ်က္ႏွာက သူမ၏စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားခရီး စဥ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစေသာပိုင္းျဖတ္မႈကို ျပသေနသည္။

က်ေနာ္တို႔က သူမ တခါမွမမွတ္မိသည့္ဖခင္ျဖစ္သူ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေသာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲဝင္သမား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နံရံျပည့္႐ုပ္ပံုႀကီး အရွိန္အဝါလႊမ္းမိုးေနသည့္အခန္းထဲ ထိုင္ခဲ့ ၾကသည္။

“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ” ဟု က်ေနာ္ကစေမးလိုက္သည္။

“နာမည္ကို အစအဆံုးေခၚဖို႔ခက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို စု လို႔ဘဲ ေခၚေပါ့၊”

“စစ္အစိုးရကေတာ့ အျမဲဘဲေျပာေနတယ္ဗ်ာ၊ မစုရဲ႕အခန္းက႑ ၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကဲ... အခုဒီမွာ၊ ဘယ္လိုမွ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လုိလဲမစုေရ။”

“အဲဒါက ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအခန္းက မၿပီးေသးလို႔ဘဲေပါ့၊... [လမ္းမေတြေပၚက] လူေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဆက္လုပ္ေနၾကတဲ့လူေတြ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြ၊ ဒီလူေတြရဲ႕သတၱိ ကိုၾကည့္။ အခ်ိန္မေရြး ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ဖို႔မ်ားတယ္ဆိုတာကို သိရက္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ၾကဘူး ရွင့္။”

“ဒါေပမဲ့လဲ မစုရယ္၊ မစုတို႔ကို ထိပ္တိုက္ဆိုင္ထားတဲ့ ဘီလူးသဘက္အာဏာဆီကေန မစုတို႔ မဲပံုးမွာ ႏိုင္ထားတဲ့အာဏာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ရႏိုင္မလဲ။”

“ဗုဒၶြဘာသာမွာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ရာ အေၾကာင္းေလးပါးဆိုတာကို က်မတို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။ ပထမ တခ်က္က ေအာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ ဇြဲလံု႔လ၊ အဲဒီေနာက္ ဉာဏ္ပညာ ...”

“ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္မွာက ေသနတ္ေတြရွိတယ္ေလ မစုရဲ႕။”

“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ တေန႔တျခား ပိုလို႔ပိုလို႔ ခက္ခဲ လာေနတယ္ရွင့္။ အခု အဲဒီနည္းကို လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။”

က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏိုင္ငံျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားကုမၸဏီမ်ား လာေရာက္ရန္ ဆႏၵျပင္းေနမႈႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ “မိတ္ေဆြမ်ား”၏ ေၾကာင္သူေတာ္က်မႈ အေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ “ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ ဆက္ဆံမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီအေျခခံမူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတြ႔အၾကံဳ ရလာလိမ့္မည္” ဟုဆိုထားေသာ ၿဗိတိသွ်ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး႐ံုး သတင္း ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သူမအား က်ေနာ္ဖတ္ျပခဲ့သည္။

“နည္းနည္းေလးမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု သူမကတုန္႔ျပန္သည္။ “ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအသစ္ေတြက ေရေပၚဆီလက္တဆုပ္စာကိုဘဲ ပိုခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာေစတယ္။ တျပည္လံုးမွာ အဓမၼလုပ္အားေပး ေတြျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီစီမံကိန္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္လုပ္ငန္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားၿပီး ကေလးလုပ္အားနဲ႔ လုပ္ေနတာဘဲ။”

“က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ဖူးတဲ့လူေတြကေတာ့ မစုကို သူေတာ္စင္တေယာက္လို၊ တန္ခိုးရွင္လို ယူဆေနၾက တယ္ဗ်။”

“က်မ သူေတာ္စင္တန္ခိုးရွင္မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ အဲဒါကို ကမၻာကသိေအာင္ေျပာျပေပးပါ။”

“ဒါျဖင့္ မစုရဲ႕ မေကာင္းမႈအရည္အခ်င္းေတြက ဘာေတြလဲ။”

“အဲ၊ က်မကစိတ္တိုတတ္တယ္။”

“မစုစႏၵယားက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။”

“ႀကိဳးျပတ္သြားတံုးကကို ေျပာတာလား။ ဒီကရာသီဥတုမ်ဳိးမွာ စႏၵယားေတြက တျဖည္းျဖည္းပ်က္စီးလာ တတ္တယ္ေလ၊ တခ်ဳိ႕ခလုတ္ေတြကလဲ ကပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ေျခနင္းခလုတ္ကို ေဆာင့္နင္းေတာ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းက ျပတ္သြားတယ္ေပါ့။”

“မစု လြတ္ထြက္သြားတယ္ေပါ့ေနာ္၊... ေပါက္ကြဲသြားတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။”

“ဟုတ္ကဲ့။”

“ဟား၊ ဒါ တကယ့္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားစရာျမင္ကြင္းဘဲဗ်ာ။ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မစုကတေယာက္တည္း၊ ေဒါသ တအားထြက္လာေတာ့ စႏၵယားကို ထုထည့္လုိက္တယ္ေပါ့။”

“က်မေျပာတယ္ေလ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္လို႔။”

“ကိုယ့္ကို ရန္ဘက္အင္အားစုက ဝိုင္းပိတ္ဆို႔ထားတယ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံေနရတယ္၊ အဲသလိုအေျခအေနမွာ မစုအေနနဲ႔ တကယ့္ကိုေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္လာမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးလား။”

“ဟင့္အင္း၊ မရွိခဲ့ဘူးရွင့္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မကိုဝုိင္းပိတ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြကို ရန္ဘက္လို႔ သေဘာမွ မထားတာဘဲ။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ရန္လိုမႈကေန ေပၚလာတာေလ၊ က်မက သူတို႔အေပၚ ရန္လိုတာမွမရွိဘဲ။”
“ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ဆိုးဝါးလွတဲ့ အထီးက်န္မႈကိုေရာ မျဖစ္ေစဘူးလားဗ် ... ။”

“ေၾသာ၊ က်မက တရားထိုင္တယ္ေလ၊ ေရဒီယိုလည္းရွိတယ္။... အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ အတြင္းစိတ္ ထဲက လာတာရွင့္၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္ေနတဲ့လူေတြ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေနတဲ့လူေတြလဲ အထီးက်န္တာကို ခံစားရတာဘဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါ အတြင္းစိတ္ကေနလာလို႔ေပါ့။”

“မစုအေနနဲ႔ လုပ္ဖို႔ရွိတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အေသးအမႊားေလးေတြ ဘာေတြရွိလဲ။”

“က်မကေတာ့ ဘီဘီစီ စာအုပ္စင္က႑က စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းတအုပ္ ဖတ္ျပေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ တရားထုိင္တာလဲ ပါတာေပါ့ေနာ္။... က်မ ေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့ သိပ္ႀကီးမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ က်မကိုယ္၌က အားကစား တအားလိုက္စားတဲ့အက်င့္ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးေလ။”

“ေၾကာက္ရြံ႔မႈကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့အခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသလား။”

“ရွိတာေပါ့။ က်မ ငယ္ငယ္တံုးက ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေနာ။ အေမွာင္ထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး သရဲတေစၧေတြ ရွိႏိုင္ မယ့္ ေနရာအားလံုးကို လိုက္ၾကည့္တယ္... ဘာသရဲမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။”

က်ေနာ္ သူမႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ကာလအခ်ဳိ႕ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ သူမေပးထားသည့္ ဖံုးနံပတ္ကို ဆက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဖံုးေခၚသံျမည္ၿပီးေနာက္ လိုင္းေသေသသြားသည္။ တေန႔တြင္မူ ဖံုးရသြားခဲ့သည္။

“စာအုပ္ေတြပို႔ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာဘဲ” ဟုသူမကေျပာသည္။ “စာအုပ္ေတြ အစံုျပန္ဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာဘဲရွင္။” (က်ေနာ္က သူမထံသို႔ သူမအႀကိဳက္စာေရးဆရာ တီအက္စ္အီးလီးေယာ့ စာေပါင္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ေယာနသံကိုး ေရးသည့္ ႏိုင္ငံေရးမီး႐ွဴးမီးပန္းစာအုပ္ ‘ခြဲၾကေဝၾကပံုမ်ားကေတာ့’ တို႔ကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။) သူမအိမ္အျပင္ ဘက္တြင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ခဲ့သည္။ “ေၾသာ္၊ လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္ေလ၊ [စစ္တပ္က] တလမ္းလံုး အျပည့္ဘဲေပါ့... ”

“ဆိုးဝါးလွတဲ့ လိပ္ခဲတင္းလင္းအေျခအေနထဲ မစု ပိတ္မိေနႏိုင္တာကို မစိုးရိမ္မိဘူးလား။”
“က်မ အဲဒီအသံုးအႏႈံးကို လံုးလံုးမႀကိဳက္ဘူး” သူမက အသံခတ္မာမာႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။ “လူထုေတြက လမ္းေတြေပၚ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါ လိပ္ခဲတင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္ေတြကလည္း ျပန္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ အပ္ကြက္မဟုတ္ဘူး။ လူထုဘဝေတြထဲမွာ အံတုမႈ အာခံမႈ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္းရွိေနတယ္။ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မွာ အရာရာၿငိမ္သက္ေနပံုရေနတာေတာင္ ေအာက္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈ အျမဲရွိေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုက ေရခဲေနတဲ့အိုင္နဲ႔တူတယ္၊ ေရခဲ ေအာက္ကအိုင္ထဲမွာ က်မတို႔ တထစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေရွ႕တိုးေနတယ္။”

“အတိအက် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။”

“က်မဆိုလိုတာက စစ္အစိုးရမွာ ႐ုပ္ပိုင္းစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္ဘဲႀကီးႀကီး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူ လူထုကို တားဆီိးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးကို တားဆီးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကို ေရာက္ရလိမ့္မယ္။”

၂ဝဝ၇ ေအာက္တိုဘာ ၄ ရက္ထုတ္ New Statesman မဂၢဇင္းမွ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား သတင္းေထာက္ ဂြၽန္ပင္လ္ဂ်ာ၏ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္သည္။

ဂါမဏိ
ေန႔သစ္..ဝဘ္ဆိုက္မွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ>>>

အစနဲ႔အဆံုး...(ဂင္ႀကီး)

အစနဲ႔အဆံုး

က်ေနာ္ အခုတေလာ အလုပ္ကသိတ္ရႈပ္ေနတာဗ်ာ ပိုစ္မတင္ျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ၊ အေၾကာင္းအရာေတြစဥ္းစားမိတာ ေတာ့ အမ်ားသား ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး အခုေရးခ်င္တာေတာ့ဗ်ာ အေမရိကားကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္သည္ေတြကို အႀကံေပးေဆြးေႏြးခ်င္တာေလးေတြ ေရးမယ္ဗ်ာ၊ အေၾကာင္းအရာေတြေတာ့ နည္းနည္စံုပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္တို႕မိသားစု အေမရိကားကိုေရာက္တဲ့ေန႔က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလာႀကိဳၾကတယ္ဗ် မိသားစုကမ်ားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ခေလး တေယာက္ကကားတစီး မိန္းမနဲ႔က်န္တဲ့ခေလးေတြကကားတစီး ေလဆိပ္ကထြက္လာၾကတာေပါ႔ဗ်ာ အဲ့ဒီ့မွာလာႀကိဳတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို မင္းအမ်ိဳးသမီးေနေကာင္းလားဆိုေတာ့ သူျပန္ေျဖပံုက ေအးစက္စက္ဗ် ဒါနဲ႔ကေနာ္က ဘာျဖစ္ထားလိုတုန္းဆိုေတာ့ Domestic Violence ျဖစ္ထားတယ္တဲ့ သူကဆက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္ အေမရိိကားေရာက္လာရင္မိိန္းမေတြက ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ လုပ္တတ္တယ္တဲ့ စိတ္မထိန္းလို႔ ထ… နားရင္းရိုက္မိရင္္ ျပႆနာတက္တတ္တယ္သတိထားတဲ့ က်ဳပ္အခုအဲ့ဒီ့လိုျဖစ္တာတဲ့….။
ေရာက္ေရာက္ျခင္းက်ေနာ္သိခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေပါ႔ဗ်ာ အဲ့ဒါနဲ႕ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္သူ႔အိမ္ကိုမသြားျဖစ္ဘူး ဘာေထာင္ ေနမွန္းမသိလို႔ပါ၊ ေနာက္အေနနည္းနည္းၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြထဲကတခ်ိဳ႕ လူေတြရဲ႔ မိန္းမေတြက ေနာက္ လူနဲ႔လိုက္သြားလို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ခေလးေတြကိုသူတို႔ကပဲ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၿပီးက်န္ခဲ့တာ ေတြ႔ရတယ္ဗ်ိဳ႕ ဒီလူေတြကလဲေတာ္တယ္ဗ်ာ ခေလး ေတြကိုရင္အုပ္မကြာေစာင္ေရွာက္ လုပ္ကိုင္ေႃကြး ခေလးေလးေတြကလဲ လိမ္မာသားဗ် က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာဆို ေယာကၤ်ားကပစ္ သြားတတ္ၾကတာ ဒီမွာကေျပာင္းျပန္ ရွိမွာေပါ႕ေလ..ေယာက်ၤားကပစ္သြားတာေတြလဲ…။
က်ေနာ္အဓိကေျပာခ်င္တာက ဘာေၾကာင့္ဒီလိုအိမ္ေထာင္ေရးတခ်ိဳ႕ြ ၿပိဳကြဲကုန္တာလဲဆိုတာကိုပါ၊ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲေလ ဟိုမွာေန တုန္းကေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကခြင့္မျပဳတာရယ္ အဓိကေယာကၤ်ားေတြကပဲဦးေဆာင္ေနတာရယ္ ရွင္းရွင္ေျပာရရင္ ဖိုဝါဒအားေကာင္း တာရယ္လို႔ပဲ ဒီလိုပဲ လြယ္လြယ္သံုးသပ္လိုက္တာကိုး မျပည့္စံုဘူးဗ် ဟိုမွာတုန္းကထားခဲ့ၾကတဲ့ ေယာကၤ်ားေတြ၊ မိန္းမေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ ေနရာသစ္။ပါတ္ဝန္းက်င္သစ္၊မတူကြဲျပားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔လူမႈဆက္ဆံေရးနဲ႔ ထိေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာ မိမိရဲ့အိမ္ေထာင္ေရးကို ဘယ္လို ေကာင္းေအာင္၊တိုးတက္ေအာင္လုပ္ၾကမလဲဆိုတာ အဓိကသြားၾကတာေတြ႔ရတယ္ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာ့အိမ္ ေထာင္ေရးမွာ ေယာကၤ်ားေတြေလာက္ အခြင့္အေရးမရခဲ့ၾကတာမ်ားပါတယ္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္၊ဝင္ေငြရွာႏိုင္မႈ၊ ဥပေဒအရ အကာအကြယ္ ေပးမႈ၊ခြန္အား၊အစဥ္အလာေဟာင္းမ်ား(အမ်ိဳးသမီးမ်ားအားႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံျခင္း) ေတြဟာျမန္မာ့လူ႔အဖြဲစည္းမွာ ေရရွည္အျမစ္တြယ္ ခဲ့တာမဟုတ္လား ဒီဒါဏ္ေတြကိုအမ်ိဳးသမီးေတြတကယ္ခံစားခဲ့ၾကရတာပါ။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြဟာ ျမန္မာ့လူအဖြဲ႔အစည္းမွာ ေရွတန္းေနရာရခဲ့ၾကတာပါ ဦးေဆာင္ခြင့္၊အမိန္႔ေပးခြင့္ေတြရသလို တာ ဝန္ခံမႈေတြ၊ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ေတြအမ်ိဳးသမီးေတြထက္ပိုရခဲ့ၾကတာပါ ဒီမွာအားနည္းခ်က္ ဘာေတြသြားေတြ႔ရသလဲဆိုေတာ့ ငါဟာအိမ္ ေထာင္ဦးစီးပဲဆိုၿပီး ထင္ရာလုပ္ခြင့္ရလာၾကတာေတြပါ၊လင္ကိုဘုရားသားကိုသခင္တို႕ အိမ္ဦးနတ္တို႔ဆိုတဲ့ မွားယြင္းတဲ့ တနည္းအားျဖင့္္ ့ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚေတြက်န္ေနတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေတြပါ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ ေခတ္သစ္အိမ္ေထာင္ေရးေတြနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ လူမႈက်င့္ဝတ္ေတြကို ယဥ္ေက်းမႈအေဟာင္းေတြထဲ့က ယူသင့္တာယူ မယူသင့္တာေတြပယ္ဖ်က္ပစ္ၾကရမွာပါ၊ ထို႔အတူေကာင္းတာေတြ ကိုအတုခိုး မေကာင္းတာေတြကိုပယ္တတ္ရမွာပါ ဥပမာ က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၵဘာသာမွာ ကာေမသုမိစၦာစာရကံကို ထိမ္းတာေကာင္းပါတယ္ ဒီကအေမရိကန္ေတြမွာလဲ ပညာတတ္ေတြ၊အေတြးအေခၚရွိသူေတြဟာ အိမ္ေထာင္ေရးသစၥာၿမဲၾကတာေတြမ်ားပါတယ္ သူတို႔အိမ္ေထာင္ ေရးကို ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ၾကတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။


က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆို ဒီကအေမရိကန္သူနဲ႕အိမ္ေထာင္ၾကတာပါ က်ေနာ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးလာေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးဘူးပါတယ္၊ နင္..နင့္အမ်ိဳးသားကို္ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လက္ထပ္ခဲ့တာလဲ အိိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ နင္တို႔ရဲ့ အျမင္ကိုသိခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္၊သူေျပာသြားတာက အေမရိကန္မွာ Boy friend’ Girl Friend ဆိုတာဟာတဲ့ လက္ခံ က်င့္သံုးမႈ ႏွစ္မ်ိဳးရွိိပါတယ္တဲ့ တမ်ိဳးကအိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးဘို႔တဲ့ နင္တို႔ဆီမွာရည္းစားထားတာနဲ႔တူတယ္တဲ့ တကယ္တေယာက္ နဲ႔တေယာက္စံုမက္ရင္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူလက္ထပ္ၾကတာပါတဲ့ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ လိဂၤကိစၥဦးစားေပးတဲ့လူေတြတဲ့ သူတို႔ကခ်မ္း ေျမ့တဲ့မိသားစုဘဝဆိုတာ ဘာမွမခံစားတတ္တဲ့သူေတြတဲ့ တကိုယ္ေကာင္းသမားေတြတဲ့ အေတြးအေခၚရွိတဲ့သူေတြ၊ မိသားစုဘဝ ကိုတန္ဘိုးထားတဲ့သူေတြ၊လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကိုုျမင့္မားခ်င္သူေတြက ရည္းစားေတြမ်ားခဲ့ရင္ေတာင္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးၿပီးရင္ သစၥာရွိၾက တာမ်ားတယ္တဲ့ ငါ႔ေယာကၤ်ားကိုငါခ်စ္လို႔၊သူနဲ႔ႏွစ္ဦးသေဘာတူ သာယာတဲ့မိသားစုဘဝကို ထူေထာင္ခ်င္လို႔ပါတဲ့ ရည္းစားေတြ ထားခ်င္ သလိုထား ေနခ်င္သလိုေနတဲ့သူေတြဟာ အရြယ္နည္းနည္းလြန္သြားရင္ သိပ္ဒုကၡေရာက္တာတဲ့ ပါတ္ဝန္းက်င္မွာကို ဂုဏ္ငယ္ရတယ္ တဲ့ ဒီအေမရိကန္အမ်ိဳးသမီးကို က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလးစားမိပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မိမိအိမ္ေထာင္ေရးကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊အမ်ိဳးသားေတြ သိပ္သတိခ်ပ္စရာေကာင္းပါတယ္။
ခုနက အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး ဆက္ရရင္ေတာ့ အေမရိကားကိုေရာက္တယ္ဗ်ာ ဒီမွာကအမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး က်ေနာ္ တို႕ဆီထက္ေကာင္းတယ္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို တကယ္လဲကာကြယ္တယ္္ အဓိကကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အၾကမ္းဖက္တာေတြကို လံုးဝခြင္မျပဳပါဘူး ဒီမွာက ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ၾကရတာပါ က်ေနာ္တို႔အလုပ္မွာဆို တန္းတူလုပ္ၾကတာပဲ အားႏြဲ႔လို႔ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြ ေလွ်ာမလုပ္ၾကပါဘူး အပစ္တင္တယ္လို႔ေတာ့မထင္ၾကပါနဲ႔ အေမရိကားကို ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာအိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ဟာ ငါတို႕လဲပိုက္ဆံရွာရတယ္ ဥပေဒကငါတို႔ကိုအကာအကြယ္ေပးထားတယ္၊ ျပႆနာျဖစ္ရင္ 911 ေခၚလိုက္ရတယ္ ဒီလိုလြယ္လြယ္ေလာက္စဥ္းစားၿပီး ကိုယ့္ေယာကၤ်ားကို မထီမဲ့ျမင္လုပ္တာ၊ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ေအာင္လူေရွ႕မေရွာင္ေျပာတာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ ရာဇြတ္လုပ္တာ၊အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္တာ စသည္စသည္ျဖင့္ လုပ္ေနၾကတာေတြ ၾကားသိေနပါတယ္။ ထို႔အတူေယာကၤ်ားလုပ္သူတခ်ိဳ႕ဆိုလဲ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြအတိိုင္း ထင့္ကနဲရွိလက္ပါတာ၊ငါအိမ္ေထာင္ဦးစီးပဲဆိုၿပီး ေသာက္ လိုက္၊ စားလိုက္၊ ဘား(BAR) သြားလိုက္လုပ္ေနတာေတြ ေခတ္နဲ႔လိုက္ေရာညီေထြျဖစ္ေအာင္ အခြင့္အေရးတန္းတူသေဘာထားၿပီး တိုင္ တိုင္ပင္ပင္မလုပ္ေဆာင္တာေတြ ဒါေတြဟာေခတ္နဲ႔သဟဇာတျဖစ္ၿပီး သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုဘဝေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ဆိုတဲ့ဘဝေတြကေန လြပ္လပ္ပြင္းလင္းၿပီးေကာင္းတာေတြေရာ မေကာင္း တာေတြေရာ စုၿပံဳေနတဲ့ အေမရိကန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ မိမိရဲ့ မိသားစုဘဝကို ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္တည္ေဆာက္မလဲ ဆိုတာ သိပ္အေရးႀကီးတာပါ၊ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိဆိုတာ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္နားေထာင္ေကာင္းသလိုလိုနဲ႔ တခ်ိဳဟာေတြက အမ်ိဳးသမီး ေတြရဲ့ဘဝေတြကို ပံုစံခြက္ထဲ အတင္းေမာင္းထည့္သလိုလုပ္ထားတာေတြ ပါေနပါတယ္၊ အိမ္မႈကိစၥႄကြမ္းက်င္႐ံုနဲ႔ ဒီေခတ္ကမရေတာ့ ပါ၊အမ်ိဳးသားေရာ အမ်ိဳးသမီးပါ ဘက္ေပါင္းစံုျမွင့္တင္ရမဲ့ေခတ္ေရာက္ေနပါၿပီ တန္းတူရွာေဖြ၊ေလ့လာ၊ျဖန္႔က်က္၊ လႈပ္ရွားမွ လူတန္းေစ့ မဲ့ေခတ္ေရာက္ေနပါၿပီ ဒီမွာက ေတာ္ပါေသးတယ္ ျမန္မာျပည္က က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြအမ်ားစုဟာ ခေလးေရာလူႀကီးပါ တအိမ္လံုးအ လုပ္လုပ္မွ ထမင္ႏွပ္မွန္တဲ့ မိသားစုေတြအမ်ားႀကီးပါ ႀကံဳလို႕တခုပြားလိုက္ပါအံုးမယ္ 911 ကိစၥပါ ဒီမွာကအေရးေပၚကိစၥေတြအတြက္ ထားတာပါ လင္မယားရန္ျဖစ္တယ္ စရိုက္မေပ်ာက္လို႔ နည္းနည္းပါးပါးလက္ပါၾကတယ္ (လက္ပါတဲ့ေယာကၤ်ားမ်ားလည္းသတိထားပါ လက္ပါတာတဖက္လူကိုေစာ္ကားတာပါပဲ) မိန္းမေတြကလဲ 911 အားကိုးနဲ႔ျပန္ေဆာ္တာပါပဲ ၿပီးေတာ့ေခၚလိုက္ေရာ ေရာက္လာေရာ ေယာကၤ်ားဖမ္းသြားေရာ ခနေနစိတ္ေျပေရာ အကိုမရွိ ငါတေယာက္တည္းမျဖစ္ဘူးေပါ႔ ကူၾကပါအံုးေပါ႔ လိုက္ၾကပါဟေပါ႔ 911 က အမႈမဖြင့္ခင္ေပါ႔ ေပးလိုက္ေတာ့ဒါဏ္ေငြ $500 ေကာင္းေရာ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လဲ ခ်ၾက အမႈျဖစ္ၾက ကြဲတာလဲမဟုတ္ မတည့္အတူ ေနဆက္ေနေနၾကတာပဲ သြားလိုက္ေပါ႔ counseling for domestic violation တပါတ္ $120 ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေပးေနၾကတာပဲ…။
က်ေနာ္လိုက္ေလ့လာၾကည့္တယ္ မိသားစုသင့္သင့္ျမတ္ျမတ္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ့မိသားစုေတြဟာ အေမရိကားမွာ အဆင္ေျပၾကပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ပညာရွာႏိုင္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ပိုက္ဆံအဆင္ေျပတယ္ အထူးသျဖင့္ဗ်ာ ကိုယ္က်င့္တရာေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ဂုဏ္ရတယ္ဗ်ာ ဒီမွာရွိ တဲ့ျမန္မာ community ထဲမွာဝင္ဆံတယ္ သူတို႔ခေလးေတြဆိုလဲ လန္းဆန္းေနတာပဲ၊က်ေနာ္အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ လင္ငယ္ေနာက္ လိုက္တဲ့သူတို႔ မိသားစုထဲမွာအဆင္မေျပတဲ့လူတို႔ဆိုတာ ဘာမွလဲမတိုးတက္ဘူး ပညာမတတ္၊ စီးပြားမျဖစ္၊ခေလးေတြ မ်က္ႏွာငယ္၊ စိတ္အမာရြတ္ရ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာတာပဲအဖတ္တင္ၾကတာေတြ႔ရတယ္ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့ဗ်ာ ေယာကၤ်ားကလဲ မိန္းမကို တန္းတူရည္တူ သေဘားထား တိုင္ပင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ေန ညီညီညာညာနဲ႔မိသားစုဘဝကိုတည္ေဆာက္ အျပန္အလွန္ေလးစား ထို႕အတူမိန္းမေတြကလဲ တဖက္ဂုဏ္သိကၡာထိခိုက္ေအာင္မေျပာၾကနဲ႔၊ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးေတြကိုနည္းမွန္လမ္းမွန္အသံုးခ် ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ မိသားစုဘဝ ကိုတည္ေဆာက္ ဘာျဖစ္လို႕အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးကိုစံနစ္တက် အသံုခ်လို႔ေျပာေနရတာလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာကေယာကၤ်ားကိုႏိုင္စားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ေတြ႔ေနရလို႔ပါ။ တဦးနဲ႔တဦးႏိုင္စားတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွမသင့္ေတာ္တဲ့ကိစၥပါ က်ေနာ္တို႔လဲဟိုုတုန္းကရွိခဲ့တာပဲ ျပင္ပစ္ၾကရတာပဲ က်ေနာ္ေရးခ်င္တာ တကယ္အႀကံေပးခ်င္တာေတာ့ကဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ…။ ဒါေပမဲ့ဆက္ေရးဦးမယ္ဗ်ာ အတည္ ေပါက္ေတြၿပီးေတာ့ အရႊန္းေလးေတြလဲေဖါက္ခ်င္လို႔ပါ.. ဒီလိုဗ်ိဳ႕ တေလာက က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းဘလာေဂၚ ကြီႏိုင္း(၈၈ ရဲ့ေနာ္မန္) စီေဘာက္ထဲမွာ စာေရးေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြႀကီး…ဘယ္သူရွိရမွာလဲ..ဒူဒူ ေပါ႔ဗ်ာ မေလးကိုမႏိုင္တဲ့ ကြီႏိုင္းတဲ့ က်ေနာ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး အိမ္လြမ္းသူေျပာတာတဲ့ ကဲ..လုပ္ပံုၾကည့္ အိမ္လြမ္းသူက သူေတြ႔ႀကံဳဘူးတဲ့ ငွွက္ဖ်ား(မေလးရီးယား) ကို သူ႕ေဆာင္းပါးထဲမွာ မေလး လို႔သံုးသဗ် ကြီႏိိုင္းရဲ့ မေဟသီကိုရင္းႏွီးတဲ့သူေတြ က်ေနာ္တို႕႔ကအစ မေလး လို႔ေခၚတတ္ၾကတယ္ေလ ဒူဒူပဲေလ ဘာရမလဲ ၾကပ္ဂြင္ ေတြ႕သြားတာေပါ႔ မေဟသီအိမ္လြမ္းသူ ေအာက္မွာမွတ္ခ်က္ထပ္ေရးေပးလိုက္ရတယ္၊ ဒူဒူၾကပ္ခ်က္ပိုင္တယ္ဗိ်ဳ႕ …ကြီႏိုင္ကလဲ… နည္းနည္း…ဟြတ္ ဟြတ္ ဟြတ္…။ က်ေနာ္နဲ႕ကြီႏိုင္းက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပါ ဒါေေၾကာင့္ေျပာမနာဆိုမနာေတြ ကြီႏိုင္းနဲ႔က်ေနာ္ အလယ္ပိုင္္းစစ္ေဒသမွာ တိုက္ပြဲေတြအတူဝင္ဘူးတယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ၿငိမ္တယ္ ေဆးမွဴးဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုလဲသိတ္ဂရုစိုက္တာပါ သူ႕ဇနီးဆိုေတာ့လဲ ခ်စ္ခင္ဂရုစိုက္တာပါ ဒါေတာင္က်ေနာ္ေရာက္ကာစက အရက္မူးလာေတာ့ ေပါက္ကရေျပာရင္း ဒီမွာက (မရက) မယားေၾကာက္ေတြေပါတယ္ မင္းေရာပါလားလို႔ၾကပ္ပါတယ္ ကြီႏိုင္းဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္သလဲ က်ေနာ္ကခ်စ္တာပါတဲ့ (ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ျပန္ေျပာတာ) တကယ္ေတာ့ဇနီးမယားကို ခ်စ္ခင္တာေကာင္းတဲ့ကိစၥပါဗ်ာ..အဲ့ဒါနဲ႔ဗ်ိဳ႕ဆက္ရအံုးမယ္ ေတာ္ေတာ္ကို တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ဆိုရမလားပဲ အလုပ္နားတဲ့ေန႔ သိတ္စိတ္လာတာနဲ႔ ရင္ပူေငြ႔ေလးမွီဝဲသဗ်ာ ေဆးလိပ္ေလးလဲဖြာတာေပါ႔ဗ်ာ အဖြားႀကီးကမွတ္ခ်က္ျပဳတယ္ဗ်ိဳ႕…အင္း အရက္နဲ႔ ေဆးလိပ္နဲ႔ ၿပီးရင္ကြမ္းယာကစားအံုးမယ္တဲ့ ေသြးပူတဲ့အခ်ိန္မွာၾကားရတာကိုး လွမ္းေတာ့ၾကည့္ျဖစ္တယ္ ဒါေပမဲ့ဘာမွေတာ့မေျပာျဖစ္ဘူး ဟီးဟီး ကြီးႏိုင္းေျပာသလိုပါပဲ…။
အဲ့ဒီ႔ေန႔က ထူးထူးဆန္းဆန္းအိမ္မက္မက္တယ္ဗ်ာ အေၾကာင္းအရာကမထူးဆန္းေပမဲ့ မက္ပံုထူးဆန္းတာပါ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ဗ်ာ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ပါ သိတယ္မဟုတ္လား တိုင္ျပည္တျပည္မွာ မိန္းမေၾကာက္တဲ့ဘုရင္ႀကီးရယ္ အလံျဖဴရယ္ အလံျပာရယ္ တိုင္းသူျပည္သားေတြရယ္ပါတယ္ေလ…ထံုးစံအတိုင္းေပါ႔ဗ်ာ ေမာင္းခတ္ေၾကျငာ လူေတြကအလံျဖဴေအာက္မွာရပ္ (အလံျဖဴေအာက္တြင္ရပ္ေသာသူမ်ားသည္မိန္းမေၾကာက္ရ၏) ပံုျပင္ထဲမွာက မိန္းမ မေၾကာက္ဘူးဆိုၿပီး အလံအျပာေအာက္မွာ ရပ္ေနတာတေယာက္ထဲေလ ဘုရင္ကအံၾသၿပီးေမးေတာ့ သူမိန္းမကရပ္ခိုင္းလိုက္လို႔ပါလို႕ေျဖတယ္ေလ..ဟုတ္စ လားလား…က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ ဒူဒူျဖစ္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕ အလံျပာေအာက္မွာရပ္ေနတာ က်ေနာ္က ဒူဒူ...ဘာျဖစ္လို႔ဒီမွာရပ္ေနတာလဲလို႔ေမးေတာ့ အိမ္ကအဖြားႀကီးကိုမေက်နပ္လို႔တဲ့ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းလို႔ေမးေတာ့ “အေမရိကားမွာအဲ့ဒါပဲဗ် မိန္းမေတြကကိုယ့္ေနရာကိုယ္မေနဘူးတဲ့“့ေလ ခင္ဗ်ားေနရာမွာဝင္အိပ္ေနလို႔လား..ဒါေလးမ်ားဗ်ာဆိုေတာ့ အိမ္မက္ထဲမွာက်ေနာ့္ကိုဘုၾကည့္ၾကည့္တယ္ဗ်ိဳ႕ ဒါနဲ႔ေပါဗ်ာ ဒူဒူကိုေခ်ာ့ေပါ႔ဗ်ာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အမကလဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲဗ် ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲဧည့္ခံပါတယ္ေနာ္ က်ေနာ္အမနဲ႔ဒူဒူကိုႏႈတ္ဆက္ျပန္လာၿပီး လမ္းေရာက္ေတာ့ ကြီႏိုင္းနဲ႔ေတြ႕တယ္ေလ ”ေဟးကြီီႏိုင္း မင္းလဲမေတြရတာေတာင္ၾကာသြားၿပီကြာ” ဆိုေတာ့ “ခင္ဗ်ားကိုက်ေနာ္ခုနကတုန္းကေတြ႕သားပဲတဲ့“ ဘယ္မွာလဲလို႔ဆိုေတာ့“ဟင္…အလံျဖဴေအာက္မွာခင္ဗ်ားထိုင္ေနတာ က်ေနာ့္နဲ႔သိတ္မေဝးဘူးတဲ့“………..။

ဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ>>>

ေျမဇာျမက္... တပင္... ခၽြန္း

(၁)
က်မရဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းက မေခ်ာေမြ႕ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မအိမ္ျပန္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက အရာရာကိုသည္းခံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကပ္ညွပ္ေနတဲ့ကားႀကီးထဲမွာ လူေတြရဲ႕သက္ျပင္း ခ်သံေတြက တိုးတခါ၊ က်ယ္တလွည့္ပါပဲ။ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘဝမ်ဳိးစံု၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႕ က်မတို႕ရဲ႕ ေနထိုင္ရာေဒသကို ျပန္ၾကရမဲ့သူေတြက ဘာျဖစ္လို႕မ်ား သက္ျပင္းဒီေလာက္ခ်ေနၾကတယ္ ဆိုတာ က်မနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ထဲက ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ဒါပထမဆံုး ျပန္ေရာက္ဖို႕အခြင့္အေရးပါပဲ။ ဘယ္သူေတြဘာျဖစ္ေနေန က်မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။
‘မဗုိက္ကို ဆြဲတင္ေပးလိုက္ပါအံုး’ ဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ လူတစ္ေယာက္က က်မလက္ကို ဆြဲၿပီး ေလွေပၚေရာက္ဖို႕ကူညီေပးပါတယ္။ က်မ..ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲေနေအာင္ ဝမ္းသာစိိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါ.. ပထမဦးဆံုး လူေတြရဲ႕ ဂရုဏာတရားကို က်မခံစားရျခင္းပါ။ ဒါ.. က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက ပထမဦးဆံုး ႀကိဳဆိုလိုက္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈပါလား။ အိမ္အျပန္လမ္းအတြက္ က်မမွာ ခြန္အားေတြရလိုက္ပါၿပီ။ ေမြးရပ္ေျမမွာ ပထမဆံုးေျခခ်ခြင့္ရတဲ့ေနရာက ျမဝတီတဲ့။ ေလွေပၚကဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ဆိုးဝါးလွတဲ့အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြကို ဒီကမ္းစပ္မွာပဲအၿပီးတိုင္ ျမဳပ္ႏွံခဲ့ၿပီး လူသစ္၊ စိတ္သစ္၊ ဘဝသစ္နဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြထံ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ျပန္မည္ဟု က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ျမဝတီၿမိဳ႕ဆိုတာ အတူလာၾကတဲ့ခရီးေဖာ္ေတြေျပာလို႕ သိခဲ့ရေပမဲ့ က်မနဲ႕ေတာ္ေတာ္ စိမ္းပါတယ္။ သူတို႕နဲ႕အတူလိုက္ရင္း က်မဘယ္ကိုစၿပီး သြားရမလဲဆိုတာစဥ္းစားရင္း၊ သူတို႕ဘယ္သြားၾကမလဲဆိုတာကိုလည္း က်မစံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုသြားၾကတာက ရံုးခန္းလိုေနရာမ်ဳိိးေလး။ ခရီးသြားလက္မွတ္ လုပ္ရမဲ့ေနရာထင္ပါတယ္။ က်မလည္းအမ်ား နည္းတူလက္မွတ္လုပ္ဖို႕တန္းစီလိုက္ပါတယ္။ အနားရွိေနသူတေယာက္ကို ဘယ္သြားမွာလဲ လို႕စပ္စုလိုက္မွ ေလွတတန္နဲ႕လာခဲ့တဲ့ခရီးကို တံတားကတဆင့္ျပန္သြားၾကမလို႕တဲ့။ က်မ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားရၿပီး တန္းစီေနရာက ျပန္ထြက္လိုက္ရပါတယ္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘာလို႕ အဲ့ဒီေနရာကို ျပန္သြားရမွာလဲ။ လူေတြကို က်မနားမလည္ေတာ့ဘူး။ က်မဆက္ရမဲ့ ခရီးအတြက္က်မျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္မွ သြားရမဲ့ခရီးက က်မရဲ႕အသိဥာဏ္ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ ဝိုးတိုးဝါးတား။ အိမ္ကေလးနဲ႕ ၿခံဝင္းက ေလးသာအသိဥာဏ္ထဲမွာ မွတ္မိေနေပမဲ့၊ ဘယ္ေနရာဘယ္အရပ္မွာရွိသလဲဆိုတာ က်မမသိ။ က်မေနခဲ့တာဘာရြာပါလိမ့္။ ဘယ္လိုခရီးဆက္ရမလဲဆုိတာထက္ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္မွာ တည္းရမလဲဆိုတာက ပိုအေရးႀကီးေနလို႔ ျမင္ေနရတဲ့ေစ်းတန္းေလးထဲလွမ္းဝင္လိုက္ပါတယ္။

ခရီးသြားတယ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာဆိုတာတိတိက်က် ရွိမွ သြားလို႕ ရမွာေလ။ က်မအိမ္ျပန္ခ်င္ေပမဲ့ အိမ္ဘယ္မွာဆိုတာကိုမသိလို႕ လူတခ်ဳိ႕က က်မကိုရူးေၾကာင္ ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္လို႕ ထင္ၾကတယ္။ ဘာမွတိတိက်က် အကူအညီမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြေလးက တည္းခိုတဲ့အခေပးရလို႕ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေငြမရွိဘဲနဲ႕ေတာ့ အိမ္ျပန္ လို႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးခင္ အလုပ္တခုခုလုပ္ေနမွ က်မအတြက္အဆင္ ေျပမွာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႕အကူအညီေတာင္းေတာ့ တည္းခိုတဲ့အိမ္က ေကာက္စိုက္တတ္လားတဲ့။ သမာအာဇီဝအလုပ္ဆို ဘာမဆိုလုပ္ႏုိင္ေပမဲ့ သံုးရက္တည္းနဲ႕ က်မအလုပ္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မကိုယ္ေပၚက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေၾကာင့္တဲ့။ ဒီ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဝန္ထုပ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ဖို႕ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာလဲ က်မရခဲ့တဲ့ ဒုကၡတခုပဲေလ။ ရွိတဲ့ေငြကေလးနဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီဝန္ထုပ္ကို ဖ်က္ခ်ႏိုင္ဖို႕ စံုစမ္းၿပီး အဲ့ဒီေနရာကို က်မေရာက္သြားတယ္။
အမိုးကလည္းမလံု၊ အကာကလည္းဖယိုဖရဲနဲ႕။ တဲသာသာအိမ္ေလးရဲ႕ တခုတည္း ေသာအခန္းေလးထဲမွာ က်မတပတ္ေလာက္ေနရတယ္။ အိမ္ရွင္က ေဒၚဘုမ… တဲ့ ။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြ အားလံုးနီးပါး အဲဒီမွာကုန္ပါေတာ့တယ္။ က်မ မမႈပါဘူး။ သူကက်မကို ကူညီ ေနတာေလ။ ဒီဝဋ္ဒုကၡကလြတ္သြားရင္ က်မဘာမဆိုျပန္လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ေငြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႕ရွာခဲ့ရဖူးတဲ့သူပဲ။ က်မအသက္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြဟာ အခုခ်ိန္ထိ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးပါလား။

(၂)
က်မအိမ္မွာဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ အဲ့ဒီညကအေဖနဲ႕အေမကျပန္မလာလို႕ ေမာင္ႏွမ ေတြေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ အိပ္ၾကရတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က အမကို နင့္တို႕အေဖနဲ႕အေမေသၿပီတဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်မကို အေမ့အရြယ္ ေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းမႀကီးတ ေယာက္ကသူနဲ႕လိုက္ရမယ္တဲ့။ အမကလည္း လိုက္သြားဖို႕ ေျပာလို႕ အေမ့ကိုေတြ႕ရမယ္ အထင္နဲ႕ က်မလိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ကိုအဲ့ဒီကတည္းက တခါမွမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ အေမ့ကိုမွမဟုတ္ပါဘူး.. တျခား.. ဘယ္သူ႕ကိုမွမေတြ႕ရေတာတာ ခုခ်ိန္ထိပါ။ က်မ ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကေတာ့….

ဘန္ေကာက္တဲ့.. က်မတို႕ကိုခိုင္းတဲ့ ထိုင္းမႀကီးက ဗမာစကားနည္းနည္းတတ္တယ္။ က်မတို႕ဆိုတာက က်မလို အသက္ ၅ ႏွစ္နဲ႕ ၁၀ႏွစ္ၾကား ဗမာကေလးေတြ။ အားလံုးေပါင္းဆို ၁၂ ေယာက္.. ။ မိန္းခေလး ၉ေယာက္နဲ႕ ေယာက္်ားေလး ၃ေယာက္။ အခန္းတခုတည္းမွာ အားလံုးအတူတူေနရတယ္။ က်မတို႕လုပ္ရတဲ့အလုပ္က လူစည္ကားတဲ့ ေနရာေတြမွာ tissue စကၠဴလိပ္ကေလးေတြလိုက္ေရာင္းရတာ။ ေရာင္းတယ္ဆိုတာက ၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာရ တာပါ။ တကယ္ကေတာ့ စကၠဴလိပ္ေလးတခုျပၿပီး ေတာင္းစားရတဲ့ သူေတာင္းစားဘဝပါ။ လူအမ်ားစုကလည္း စုတ္ျပတ္ေပေရေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕လက္ထဲက စကၠဴလိပ္ေတြကို မယူပဲ သနားလို႕ စကၠဴလိပ္ဖိုးထက္တန္ဘိုးရွိတဲ့ေငြကို ေပးသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မဝေရစာသာ စားရလို႕ ပိန္လွီေနတဲ့ကေလးေတြမို႕ တခ်ဳိ႕က စားစရာေလးေတြေပးတာလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပးလာတဲ့စားစရာကို ယူစားလိုက္မိလို႕ ဆံုးမခံလိုက္ရတာကေတာ့ တသက္မေမ့ႏိုင္စ ရာပါပဲ။ က်မရဲ႕ လက္ဆစ္ေတြဟာ ေဆးလိပ္မီးနဲ႕ အတို႕ခံရတာမ်ားလြန္းလို႕ အမာရြတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မသူေတာင္းစားအျဖစ္ ခိုင္းစားခံရတာပါ။ ေတာင္းလုိ႕ရတဲ့ေငြေတြကေတာ့ က်မတို႕ဘာမွ မသံုးရပါဘူး။ က်မတို႕ကိုသူက အခေၾကးေငြနဲ႕ဝယ္ထားရလို႕ တန္ရာတန္ ေၾကးရေအာင္ ျပန္ခိုင္းစားေနတာလို႕ အၿမဲေျပာပါတယ္။ က်မကို ဘယ္သူကေရာင္းစားလို႕ ဘယ္သူပိုက္ဆံရသြားသလဲဆိုတာ က်မမသိေပမဲ့၊ က်မလုပ္ဆပ္ခဲ့ရတာကေတာ့ က်မဘဝ တစ္ခုလံုးပါပဲ။
အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ က်မတို႕ဟာ သူ႕လက္ထဲကေနဘယ္လိုမွ လြတ္ေအာင္ေျပးလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ခႏၱာကိုယ္ကေန ရသမွ်လုပ္အားခေတြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိိးနဲ႕ ဖ်စ္ၫွစ္ယူခဲ့ တာ သူ႕လက္ကလြတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႀကံသာဆိုလွ်င္အရည္ေျခာက္ခန္းတဲ့ အဖတ္ၾကမ္း ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ သူ႕လုပ္ငန္းကို ရဲကသိၿပီးအဖမ္းခံရေတာ့မွ က်မတို႕လြတ္ခဲ့ၾကတာ။ သူ႕ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ၁၈ ႏွွစ္ေလာက္ေနခဲ့ရၿပီးတဲ့ က်မဘဝဟာ ဘာအသိဥာဏ္မွမရွွိေတာ့ သလိုပါပဲ။ သူခိုင္းသမွ် ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ အလုပ္ေပါင္းစံုလုပ္ခဲ့ရေပမဲ့ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲက်ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့လို႕ ဖမ္းတဲ့ရဲကပဲ အကူအညီေပးႏိုင္မဲ့ သူကို ရွာေပးခဲ့ရ တယ္။ က်မခဏကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္အလုပ္တေနရာ ရခဲ့ပါတယ္။ က်မအဲ့ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ရွင္ကလည္း ေအးေဆးတယ္ေလ။ ဘာျပႆနာမွမရွိတဲ့အျပင္ က်မေပ်ာ္ရြင္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ က်မေနတဲ့အိမ္က ကားဒရိုင္ဘာ `“ဖိဘြန္း” ေၾကာင့္ပါ။

ဖိဘြန္းက က်မကိုလက္ထပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ အရက္သမား ေဖာသြပ္သြပ္မို႕ ယူမဲ့သူမရွိ ေပမဲ့ က်မလိုလူတေယာက္အတြက္ကေတာ့ အတည္တက် လက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သူ႕ စကားဟာ အားေဆးတခြက္လိုျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မအရြယ္က မိသားစုဘဝကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီေလ။ က်မသူနဲ႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မသေဌး ကိုေတာင္ အသိမေပးနဲ႕ဆိုလို႕ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ထပ္ထားခဲ့တာ။ က်မတို႕ရွာထားသမွ် ေလးေတြ စုေဆာင္းထားၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ ထူေထာင္ၾကမယ္ေလ။
ကိုယ့္အိုးကုိယ့္အိမ္ေလးနဲ႕ေနရတဲ့ဘဝဆိုတာ က်မငယ္စဥ္က ခဏေလးပဲရခဲ့တာပါ။ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ဖန္တီးခြင့္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ က်မစဥ္းစားရင္းေတာင္ဝမ္းသာမိပါ တယ္။ က်မဒီတသက္ ဒီလိုမိသားစုဘဝမ်ဳိးေလး ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ထင္ထားခဲ့မိလို႕ပါ။ မိသားစုဘဝေလးတခုအတြက္ က်မအိပ္မက္မက္ခဲ့ရတာ လပိုင္းေလာက္ပဲၾကာပါတယ္။ ကံၾကမၼာမႈန္တိုင္းက ဖ်က္လိုက္ျပန္တယ္။ က်မမွာကိုယ္ဝန္ရွိလာေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြကေမး လာတယ္။ က်မကေတာ့ ခပ္ရဲရဲပဲျပန္ေျဖလိုက္တယ္ေလ။ က်မေယာက်္ား “ဖိဘြန္း” ဆိုတာ။ ဒါကို က်မရဲ႕သေဌးက ဆိုးဆိုးဝါဝါးလုပ္ရပ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး က်မကိုႏွင္ခ်ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာဆိုတာ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ခံစားရသိပ္ ခက္ပါတယ္။ ဖိဘြန္းေနတဲ့ အခန္းေလးကိုရွာေဖြၿပီး က်မလိုက္သြားေတာ့ စိမ္းစိမ္းကားကားနဲ႕ က်မကိုေမာင္းထုတ္တယ္ေလ။ သူနဲ႕အတူေနလို႕မရဘူးတဲ့။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ တဲ့က်မ ရဲစခန္းမွာသြားၿပီးအဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႕ဘာလုပ္လုပ္က်မခံေတာ့မယ္။ ေထာင္ထဲ ဆိုလည္း ေနစရာရွိေသးတယ္ေလ။

(၃)
အိပ္ယာကႏိုးႏိုးျခင္း ခႏၱာကိုယ္က အရိုက္ခံထားရသလိုနာက်င္ေနတယ္။ ေသေသခ်ာ ခ်ာစဥ္းစားလိုက္မွ ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ေနတာ တပတ္တိတိရွိေပမဲ့ ဘာမွထူးျခားမလာေသးတာပဲ။ ေသြးနည္းနည္းဆင္းတာေလာက္ပဲရွိတယ္။ က်မဘဝတေလွ်ာက္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြက ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြကို ဥေပကၡာျပဳႏိုင္ေနသလိုပဲ။ မိသားစုဘဝေလးဆိုတာကို မရဲတရဲေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးေပမဲ့၊ အခု ဝမ္းနဲ႕လြယ္ထားရတဲ့ကေလးကို ဖ်က္ခ်ေတာ့လဲ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမႈ ေတြျဖစ္မလာပါဘူး။ သာမန္ကိစၥတခုေလာက္ပဲ က်မခံစားခ်က္ရွိိတယ္။ က်မဒီဒုကၡ ေတြကေန ျမန္ျမန္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္။ မေဝးေတာ့ေသာကာလတခုမွာ က်မမိသားစုရွိရာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပဲေလ။ “နင့္ကိစၥက လုပ္လို႕မရေတာ့ဘူး” တဲ့.. ေဒၚဘုမက ေျပာလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ “နင့္ဟာက ရင့္ေနၿပီ.. အားလံုးအၿပီးအစီးဆို ေနာက္ထပ္ေငြ တေသာင္းေလာက္ထပ္ကုန္မယ္” တဲ့။ အစကတည္းက ေျခာက္လေက်ာ္ရွိေန တဲ့ ကိုယ္ဝန္ကိုဖ်က္ခ်ေပးႏိုင္တယ္လို႕ အာမခံထားလို႕ ရွိသမွ်ေငြေလး အကုန္ခံၿပီး လာပါ တယ္ဆိုမွ အခုေတာ့ရင့္ေနလိို႕ တဲ့။ ပိုက္ဆံထပ္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကဘာဝင္ေငြရွိလို႕ ဘယ္သူကေထာက္ပံ့ေနလို႕လဲ။
တပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်မမွာ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ေနစရာမရိွ တဲ့အျပင္ ေရာဂါပါထပ္တိုးလာျပန္ၿပီ။ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးက ပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႕ သူ႕အိမ္မွာလည္း မထားခ်င္သလို၊ ဘာမွလည္းထပ္မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့လို႕ က်မေနထိုင္လို႕ ရႏိုင္တဲ့ေနရာကို လမ္းညႊန္ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီေနရာေလးကေတာ့

က်မနဲ႕ေရစက္မကုန္ႏိုင္ဘူးလို႕ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘဝရဲ႕ ဆိုးဝါးလွတဲ့ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို ျပန္သတိမရခ်င္ေတာ့လုိ႕ ေျခဦးေတာင္မလွည့္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ ထားတဲ့ေနရာကို ဒုကၡေတြတပံုႀကီးနဲ႕ ျပန္သြားရဦးမဲ့ က်မရဲ႕ အျဖစ္က တြင္းေရငင္ေနရတဲ့ ေရပံုးတလံုးလို ႀကိဳးတေခ်ာင္းရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေအာက္မွာ ျမဳပ္လိုက္ ေပၚလုိက္နဲ႕ သံသရာ လည္ေနတာ ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ေတာ္ရံုကံတရားႏွင့္ေတာ့ ေရာက္ႏိုင္မည့္ပံု မေပၚ။ ေဒၚဘုမရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႕ပဲ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းကို က်မေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့ လူနာေတြၾကားထဲမွာ က်မလည္းေနရာတခုရခဲ့ပါတယ္။ မက်န္းမာေပမဲ့ က်မေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာ အားလံုးထဲမွာ ဒီေနရာေလးကေတာ့ သုခရိပ္ၿမံဳေလးတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ က်မအထီးက်န္မျဖစ္ဘူး။ က်မအတြက္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာရွိခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ အားမငယ္ရဘူး။ အားေပးတဲ့ဆရာမေတြ အၿမဲရွွိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဝမ္းေရးအတြက္ မပူရဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ ခ်က္ၿပီးသားထမင္း အရံသင့္စားရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏွိပ္စက္မႈေတြမရွိဘူး။ လူလူျခင္းေမတၱာတရား ထားၾကတယ္။ ဒီေမတၱရိပ္ၿမံဳေလးရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်မေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ၾကည္လင္ဧခ်မ္းၿပီီး အၿမဲတမ္းၿပံဳးရိပ္ သန္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစံုကိုေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ ေမတၱာဓါတ္ေတြနဲ႕ ထံုမြမ္းထားတဲ့ စကားသံတခု ကိုၾကားရတဲ့အခါ ေတြမွာေတာ့ မိခင္ေမတၱာကိုရရွိခံစားရသလို၊ က်မကိုယ္တိုင္မွာလည္း မိခင္စိတ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာတတ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ မပ်က္စီးသြားတဲ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးကို က်မ ခ်စ္တတ္လာပါတယ္။ သားလား၊ သမီးလား မသိရေသးေပမဲ့ သူ႕ကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္ခဲ့ မိတာကို က်မေနာင္တရမိတယ္။ က်န္းမာစြာေမြးဖြားလာဖို႕ကိုလည္း အၿမဲဆုေတာင္းေနမိ ပါတယ္။ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မေမြးခင္ကတဲက ေရာင္းစားခံၾကရတဲ့ ကေလးေတြထဲ မွာေတာ့ က်မ ကေလးကို အပါမခံေတာ့ဘူး။ မလိုခ်င္ဘဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြဆီက ကေလးမေမြးခင္ ေငြတဝက္ေပးၿပီး ကေလးေမြးၿပီးတာနဲ႕ က်န္ေငြတဝက္ ကိုေခ်ကာ ကေလးကိုယူသြားၾကသူ၊ ေပးလိုက္ၾကသူေတြရွိေပမဲ့ က်မရဲ႕ ကေလးကိုေတာ့ ဒီိလိုမလုပ္ရက္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကစိတ္မ်ဳိးနဲ႕ဆို ကေလးကိုေရာင္း၊ ျပန္စရိတ္လုပ္လို႕ မိဘအိမ္ဆုိတာကို ရွာေဖြဖို႕ပဲ စဥ္းစာမိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာတရားရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ဒီိလိုလုပ္ရပ္မ်ဳိးကို က်မမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ေမတၱာငတ္သလို က်မကေလးကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။

မီးဖြားခန္းထဲမွာ နာက်င္မႈကို အခ်ိန္အတန္ၾကာခံစားရၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မဘဝထဲကို ေရာက္လာတာကေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးသမီးေလးပါ။ သမီးေလးဟာ အရမ္းကိုခ်စ္စရာေကာင္း ေပမဲ့ သူ႕ေျခေခ်ာင္း၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ပူးကပ္ၿပီးပံုပ်က္၊ ပန္းပ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သမီးေလးကို သနားၾကင္နာမႈေတြျဖစ္ရေပမဲ့၊ က်မရဲ႕ႏို႕ခ်ဳိကို တိုက္ေႄကြးခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ႏို႕မႈန္႕ကိုသာတိုက္ေစခဲ့ပါတယ္။ သနားစရာ သမီးငယ္ေလးကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာမ မ်ားကလည္း သမီးေလး အတန္အသင့္အရြယ္ရလို႕ ခံႏိုင္ရည္ရွိလာရင္ ေျခ၊ လက္ ကေလးေတြကို ခြဲစိတ္ကုသေပးမည္တဲ့။ အားလံုးက အခမဲ့ေပမဲ့ ေမတၱာတရားေတြနဲ႕ပါ။ က်မ ဘဝေလး လန္းဆန္းစိုျပည္လာပါၿပီ။

က်မတို႕ သားအမိအတြက္ ေနစရာရွိသလို၊ ေငြေၾကးကေလးလည္းရွာေဖြဖို႕ အခြင့္ရ ထားတယ္။ ေဝးေဝးလံလံသြားလုပ္စရာမလိုပါဘူး။ အမ်ဳိးသမီးလူနာေဆာင္မွာ သန္႕ရွင္းေရး ေလးကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ရံုနဲ႕ တလတလမုန္ဖိုးေလးရေနတာပါ။ တေဆာင္တည္း ေန မီးေနသည္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ အညစ္အေၾကးေပတဲ့အဝတ္ေတြကို ေလွ်ာ္ေပးရင္နဲ႕လည္း ကုသိုလ္ လည္းရ ဝမ္းလည္းဝဆိုတာလို သူတို႕ေပးကမ္းသြားတာေတြဟာလည္း၊ ကိုယ့္အတြက္ အသား တင္ဝင္ေငြေတြပါ။ ဒီေငြေတြနဲ႕ ကိုယ္စားခ်င္တာ စားလို႕ရသလို၊ ကိုယ္ဝတ္ခ်င္တာကိုလည္း ဝယ္ဝတ္လို႕ရတယ္။ က်မ စိုျပည္လွပခဲ့ပါတယ္။
လူ႕စိတ္ေတြကလည္း သိပ္ခက္ပါတယ္။ လူ႕အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္ဆိုတာလို ကိုယ္္လို ခ်င္တာရၿပီးသြားတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္တခုကို လွမ္းေနတတ္တာ လူေတြရဲ႕ေလာဘတရားေတြ လား။ ျပည့္စံုသြားၿပီဆိုတာ မရွိႏိုင္ပဲ၊ လိုေနေသးတယ္ဆိုတာက ဘယ္ေလာက္ရရ အေတာမ သတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘေနာက္လိုက္ ပုထုဇဥ္လူသားေတြရဲ႕ အာသာဆႏၵ။ က်မလဲ ဒီထဲကလူ တေယာက္ပါပဲ။ ကိုယ္ရေနတဲ့ အခြင့္အေရးထက္ ပိုၿပီးေတာ့လိုခ်င္လာခဲ့တယ္။ လိုခ်င္ေတာ့ ျပဳလုပ္၊ ျပဳလုပ္ေတာ့ရရွိလာပါတယ္။ ရရွိလာတာေတြကေတာ့ ဒုကၡေတြတနင့္တပိုး…
ပိုးဖလံမ်ဳိး၊ မီးကိုတိိုး၊ ကိုယ္က်ဳိးနည္းလွၿပီ… ဆိုတာလို ဒုကၡမီးေတြထဲကိုပဲ က်မတိုးဝင္ေနမိတယ္။ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရတေပါက္ထက္.. ဓါးသြားေပၚကပ်ားရည္စက္ ကို က်မ တပ္မက္မိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်ဳိၿမိိန္ျခင္းဆိုတဲ့ အရသာရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ….

(၄)
က်မနဲ႕ သမီးေလးကို ခိုကိုးရာမဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႕ ကေလးသူငယ္မ်ားေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေနရာကို ပို႕ေပးဖို႕ ဆရာမေတြက စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ ဒီေနရာေလးကေန မခြဲႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေနရာေလးက က်မအတြက္ ေအးခ်မ္းတဲ့အျပင္ က်မကိုလက္ထပ္ လိုတဲ့ ခ်စ္သူ တေယာက္လည္း ရွိေနလို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မသူနဲ႕လက္ထပ္လိုက္ရင္ အားကိုးရာ ရွိၿပီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႕တိုင္ပင္ၿပီး သူေခၚရာေနာက္လိုက္သြားခဲ့မိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကူညီေပးၾကတဲ့ ဆရာမတို႕ကိုအားနာေပမဲ့ သူနဲ႕ တသက္လံုးလက္တြဲၿပီး မိသားစု ဘဝေလးတည္ေဆာက္ခ်င္လို႕ပါ။
က်မတို႕ ေခတၱတည္းခိုဖို႕ တေနရာကိုသြားၾကတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြရွိတဲ့ေနရာကိုပါ။ အဲ့ဒီကတဆင့္ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြၿပီး စရိတ္ေလးမ်ားစုေဆာင္းကာ က်မတို႕ရဲ႕ ေမြရပ္ေျမကို ျပန္ၾကမယ္လို႕ တိုင္ပင္ၾကရင္းေပါ့။ က်မတို႕ ေရာက္သြားရတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြျဖစ္သူရဲ႕ ေနထိုင္ရာအရပ္ကေတာ့

အုန္းဖ်ံ ဒုကၡသည္စခန္းတဲ့။ တဲအိမ္ေလးေတြဟာ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ ႀကီးပါပဲ။ က်မတို႕ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ေနစရာ ရေပမဲ့ စားစရာက ဒုကၡသည္စာရင္း မဝင္လို႕ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြဟာ က်မထက္ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကလို႕သာ သူတို႕ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ စာရင္းဝင္ၾကတာမုိ႕ က်မအတြက္ေတာ့ ေျဖသာရာရပါေသးတယ္။ က်မက သူတို႕ေလာက္မွ ဒုကၡမေရာက္ေသးပဲကိုး။ ကိုယ့္ေျခလက္ေတြရွိေနသမွ် က်မ ရုန္းကန္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ အားကိုးစရာ သူတစ္ေယာက္လံုးေတာင္ က်မအနားမွာ ရွိေနေသး တာပဲ။ က်မတို႕ ရရာအလုပ္ရွာလုပ္ၾကပါတယ္။ ေျပာင္းဖူးခ်ဳိး၊ ငရုတ္ဆြတ္ ဘယ္အလုပ္မွ လက္မလြတ္ဘဲ ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ၾကေပမဲ့ စားဖို႕အတြက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ ေနပူႀကီးထဲ ပင္ပန္းလဲ ဇြဲမေလွ်ာ့ပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့ က်မ ေရာဂါေတြရလာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အားအင္ေတြဆုတ္ယုတ္လာလိုက္တာ ကိုယ့္ပံုကိုယ္ မွန္ထဲျပန္မၾကည့္ ရဲေတာ့ဘူး။ စိုျပည္ခဲ့တဲ့ အသားအေရေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သူဆိုတာလည္း က်မရုပ္ပံုကို မၾကည့္ရဲေတာ့လို႕ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။

က်မ အားကိုရာ မဲ့ျပန္ပါၿပီ။ က်မရဲ႕ ဒီပံုစံနဲ႕ေတာ့ ေလာကႀကီးထဲ ေနလဲမေနခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ ေသလို႕ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ က်မ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ သမီးေလးကို စိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာမွာ ထားခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။ မိသားစုဘဝေလး မပိုင္ဆိုင္ရရင္ေတာင္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေမတၱာရိပ္ ေအာက္မွာ သမီးေလးကို ထားခဲ့ခ်င္တယ္ေလ။ က်မဆံုးျဖတ္ၿပီး ေခ်စံုကန္ ထြက္ခဲ့မိတဲ့ ေနရာကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေစတနာကို ေစာ္ကားခဲ့မိတဲ့ က်မကို ဆရာမေလးေတြက မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ မိခင္ေမတၱာအျပည့္နဲ႕ ( က်မရင္ထဲမွာ အေမ လို႕ေခၚေနမိတဲ့ ) ဆရာမႀကီးကေတာ့ က်မအတြက္ ေနရာတခု ျပန္စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မ ဒီမွာေသခြင့္ရရင္ ေၾကနပ္ပါၿပီ အေမရယ္။
ေနစရာ၊ စားစရာေတြ ျပန္ရေပမဲ့ က်မ ဘာမွစားလို႕မရေတာ့ဘူး။ စားခ်င္တာေလး ေတြ႕လို႕ စားလိုက္မိရင္ ခ်က္ခ်င္း အိမ္သာျပန္ဝင္ရတယ္။ အၿမဲတမ္းလဲ ရင္ပူေနလို႕ ေရခဲတုန္းေလးေတြကိုပဲ ကိုက္စားေနရတယ္။ က်မ ဒီခႏၱာကိုယ္ႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ရြံမုန္းမိ ပါတယ္။ ေနာင္ဘဝေတြမ်ားရွိရင္ ဒီေလာက္ေလးလံတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မရပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ က်မ ရခ်င္တာကေတာ့ ေပါ့ပါးတဲ့ခႏၱကိုယ္ေလးမွာ ကိုယ္သြားလိုရာကို ျပန္သန္းသြားႏိုင္တဲ ေတာင္ပံတစံုပါတဲ့့ ငွက္ကေလးဘဝပါ။

ေႏြတေန႕ရဲ႕ ေရာင္နီမတက္ေသးခင္မွာ က်မ ေတာင္ပံတစံုရလာပါတယ္။ က်မ ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံသန္းတက္ၾကည့္မိတဲ့အခါ… အိုး… ေလာကႀကီးဟာ သိပ္ေအးျမပါလား။ ဟိုး… အေရွ႕ဘက္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းမွာ ေရာင္နီဖ်ဖ် လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ က်မ ေမြးရပ္ေျမရွိရာ ဘက္ မွန္းဆၿပီးထြက္ခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းမွာ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ေတြ႕လို႕ သူတို႕ရွိရာဘက္ ပ်ံထြက္ခဲ့လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ.. လွပလိုက္တဲ့ ၿမိဳ႕ရြာေတြ။ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္ေတြ၊ တန္ေဆာင္းျပႆဒ္ေတြနဲ႕ စိမ္းလန္းစုိေျပတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ။ ဒါ.. ငါ့ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမလား… ငွက္ကေလးေတြကို လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့… မဟုတ္ေသးဘူး… တဲ့။ ေရွ႕ဆက္ခိုင္းတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေနဝင္လုအခ်ိန္ေရာက္ၿပီေပါ့။ ငွက္ကေလးက ၫြန္ျပတယ္… ဟိုးေနရာ…တဲ့။ ေမြးရပ္ေျမဆိုတာကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရလို႕ နီးသထက္နီး ေအာင္ ဆင္းၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ…။ မိုးေခါင္ေရရွား ရပ္ဝန္းက လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ကၽြဲမဲတအုပ္ပါလား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္မွ ကဆုန္ေပါက္ျမဴး ေနၾကတဲ့ ကၽြဲတအုပ္ရဲ႕ ခြာ ေတြေအာက္မွာ ေျမဇာျမက္ပင္ကေလးေတြ တဖုတ္ၿပီးတဖုတ္ ကမၻာေျမေပၚက ဆြဲႏႈတ္ခံေနၾကရပါေပါ့လား။ သည္းးခံလိုက္ပါအံုး ေျမဇာျမက္ ေလးတို႕ရယ္။ မၾကာခင္မွာ ဒီကၽြဲတအုပ္ သူတို႕ရဲ႕ တင္းကုပ္ဆီ သြားၾကရေတာ့မွာပါ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ စိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳတပုဒ္ မဟုတ္ပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္၏ ေဆးခန္းတြင္ AIDS ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားသူ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလး၏ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ကို အနည္းငယ္ ျဖည့္စြက္၍ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏အမည္ကေတာ့ “ႏြယ္” ပါ။ သို႕ေသာ္ တြယ္ခ်င္ရာ တြယ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေျမဇာျမက္တပင္မွ်သာ….။ ဒုကၡေတြ တနင့္တပိုးႏွင့္ သူမထားခဲ့ရစ္ေသာ သမီးငယ္ေလး မွာေတာ့ သူမေလာက္ ဒုကၡမေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ သမီးငယ္ေလးက လံုၿခံဳ ေအးခ်မ္းတဲ့ ထိုေနရာ ေလးမွာေရာက္ရွိေနတယ္လို႕ က်မ သိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။)

ႀကိဳးစားပါဦးမည္။
ခၽြန္း (၁၈.၁၀.၂၀၀၈)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ>>>

အေဟာင္းႀကီး

အေဟာင္းႀကီး

မိုးေကာင္းကင္ေတာင္မွ…
ၿပိဳမယ္ဆိုရင္
အမိန္႔ရမွ ၿပိဳရမဲ့ေခတ္ပါလားေဟ့..။

ငွက္ဆိုးေတြ ဗိုလ္လုပ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ…
အခြင့္အေရးဆိုတာ
အမိန္႔ေပးစံနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ပါကလား..။

ဗူးေလးရာ ဖရံုဆင့္ကုန္တာေပါ႔…
ေဘာင္းဘီဝတ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီခၽြတ္
ဘယ္သူ ပိုမိုက္သလဲပဲ..။

အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္…
အျဖစ္နဲ႔အပ်က္…
အိမ္မက္ထဲက ေဝဒနာျပပြဲမဟုတ္…။

ေခတ္ႀကီးက အေရွ႕ကိုသြား…
တိုင္းျပည္က ေနာက္ျပန္ဆုတ္
အသစ္ဆိုတာကို အေဟာင္းနဲ႔ ထုဆစ္ခ်င္သူေတြ
က်ဳပ္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲေျပာခ်င္တယ္-
ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အမိန္႔ေပးစံနစ္မဟုတ္ပါ…။


ဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ>>>

စက္ရုပ္ကဗ်ာ.... (ဂင္ႀကီး)

စက္ရုပ္ကဗ်ာ

ေန႕နဲ႕.. ညကို
အေျဖရွာထုတ္..
အလုပ္႐ႈပ္.. သိပ္ဟုတ္…။

အေပါင္းနဲ႕.. အႏႈတ္ကို
အေျဖရွာထုတ္..
အလုပ္႐ႈပ္.. စိတ္႐ႈပ္…။

လက္ရွိ.. ဘဝကို
အေျဖရွာထုတ္..
စက္ရုပ္.. စက္ရုပ္…။

( မွတ္ခ်က္။ ။ စက္ရုပ္လို လည္ပတ္ေနရသူအားလံုးကို ရည္ၫႊန္းပါသည္။)

(ဂင္ႀကီး)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ>>>

က်ေနာ့္ည…လြမ္း (ဂင္ႀကီး)

ပန္းခ်ီ ပိအိုင္း

က်ေနာ့္ည…လြမ္း

က်ေနာ္…..နဲ႔
ေတာင္ပံတစ္စံု
ေလအဟုန္မွာေလ
ခ်စ္သူေတြျဖစ္လိုက္ၾကေပါ႔..
ေလေျပညွင္း တလွည့္
မုန္တိုင္း တလွည့္..။

လြမ္းတယ္ဗ်ာ…
မေမွ်ာ္ပဲနဲ႔ကို လြမ္းေနတတ္တာ
အသံတခုခု ၾကားလိုၾကားညား
(ေရာခ္ခရက္) ေတာင္တန္းေတြဆီကိုေလ..
ေလးသံၾကားရတိုင္းေပါ႔…။

မလာပါဘူး…
ေလးညွိဳသံေတြ မၾကားရပါဘူး
ကိုလံဘီယာျမစ္က ေအးစက္တာကိုး
ဟုတ္တယ္..
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ…
က်ေနာ္ညက ဧရာဝတီကို
က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ ဝကြက္အပ္လိုက္တယ္…။

(ဂင္ႀကီး)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ>>>