(၁)
က်မရဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းက မေခ်ာေမြ႕ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မအိမ္ျပန္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက အရာရာကိုသည္းခံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကပ္ညွပ္ေနတဲ့ကားႀကီးထဲမွာ လူေတြရဲ႕သက္ျပင္း ခ်သံေတြက တိုးတခါ၊ က်ယ္တလွည့္ပါပဲ။ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘဝမ်ဳိးစံု၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႕ က်မတို႕ရဲ႕ ေနထိုင္ရာေဒသကို ျပန္ၾကရမဲ့သူေတြက ဘာျဖစ္လို႕မ်ား သက္ျပင္းဒီေလာက္ခ်ေနၾကတယ္ ဆိုတာ က်မနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ထဲက ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ဒါပထမဆံုး ျပန္ေရာက္ဖို႕အခြင့္အေရးပါပဲ။ ဘယ္သူေတြဘာျဖစ္ေနေန က်မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။
‘မဗုိက္ကို ဆြဲတင္ေပးလိုက္ပါအံုး’ ဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ လူတစ္ေယာက္က က်မလက္ကို ဆြဲၿပီး ေလွေပၚေရာက္ဖို႕ကူညီေပးပါတယ္။ က်မ..ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲေနေအာင္ ဝမ္းသာစိိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါ.. ပထမဦးဆံုး လူေတြရဲ႕ ဂရုဏာတရားကို က်မခံစားရျခင္းပါ။ ဒါ.. က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက ပထမဦးဆံုး ႀကိဳဆိုလိုက္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈပါလား။ အိမ္အျပန္လမ္းအတြက္ က်မမွာ ခြန္အားေတြရလိုက္ပါၿပီ။ ေမြးရပ္ေျမမွာ ပထမဆံုးေျခခ်ခြင့္ရတဲ့ေနရာက ျမဝတီတဲ့။ ေလွေပၚကဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ဆိုးဝါးလွတဲ့အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြကို ဒီကမ္းစပ္မွာပဲအၿပီးတိုင္ ျမဳပ္ႏွံခဲ့ၿပီး လူသစ္၊ စိတ္သစ္၊ ဘဝသစ္နဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြထံ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ျပန္မည္ဟု က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ျမဝတီၿမိဳ႕ဆိုတာ အတူလာၾကတဲ့ခရီးေဖာ္ေတြေျပာလို႕ သိခဲ့ရေပမဲ့ က်မနဲ႕ေတာ္ေတာ္ စိမ္းပါတယ္။ သူတို႕နဲ႕အတူလိုက္ရင္း က်မဘယ္ကိုစၿပီး သြားရမလဲဆိုတာစဥ္းစားရင္း၊ သူတို႕ဘယ္သြားၾကမလဲဆိုတာကိုလည္း က်မစံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုသြားၾကတာက ရံုးခန္းလိုေနရာမ်ဳိိးေလး။ ခရီးသြားလက္မွတ္ လုပ္ရမဲ့ေနရာထင္ပါတယ္။ က်မလည္းအမ်ား နည္းတူလက္မွတ္လုပ္ဖို႕တန္းစီလိုက္ပါတယ္။ အနားရွိေနသူတေယာက္ကို ဘယ္သြားမွာလဲ လို႕စပ္စုလိုက္မွ ေလွတတန္နဲ႕လာခဲ့တဲ့ခရီးကို တံတားကတဆင့္ျပန္သြားၾကမလို႕တဲ့။ က်မ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားရၿပီး တန္းစီေနရာက ျပန္ထြက္လိုက္ရပါတယ္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘာလို႕ အဲ့ဒီေနရာကို ျပန္သြားရမွာလဲ။ လူေတြကို က်မနားမလည္ေတာ့ဘူး။ က်မဆက္ရမဲ့ ခရီးအတြက္က်မျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္မွ သြားရမဲ့ခရီးက က်မရဲ႕အသိဥာဏ္ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ ဝိုးတိုးဝါးတား။ အိမ္ကေလးနဲ႕ ၿခံဝင္းက ေလးသာအသိဥာဏ္ထဲမွာ မွတ္မိေနေပမဲ့၊ ဘယ္ေနရာဘယ္အရပ္မွာရွိသလဲဆိုတာ က်မမသိ။ က်မေနခဲ့တာဘာရြာပါလိမ့္။ ဘယ္လိုခရီးဆက္ရမလဲဆုိတာထက္ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္မွာ တည္းရမလဲဆိုတာက ပိုအေရးႀကီးေနလို႔ ျမင္ေနရတဲ့ေစ်းတန္းေလးထဲလွမ္းဝင္လိုက္ပါတယ္။
ခရီးသြားတယ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာဆိုတာတိတိက်က် ရွိမွ သြားလို႕ ရမွာေလ။ က်မအိမ္ျပန္ခ်င္ေပမဲ့ အိမ္ဘယ္မွာဆိုတာကိုမသိလို႕ လူတခ်ဳိ႕က က်မကိုရူးေၾကာင္ ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္လို႕ ထင္ၾကတယ္။ ဘာမွတိတိက်က် အကူအညီမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြေလးက တည္းခိုတဲ့အခေပးရလို႕ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေငြမရွိဘဲနဲ႕ေတာ့ အိမ္ျပန္ လို႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးခင္ အလုပ္တခုခုလုပ္ေနမွ က်မအတြက္အဆင္ ေျပမွာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႕အကူအညီေတာင္းေတာ့ တည္းခိုတဲ့အိမ္က ေကာက္စိုက္တတ္လားတဲ့။ သမာအာဇီဝအလုပ္ဆို ဘာမဆိုလုပ္ႏုိင္ေပမဲ့ သံုးရက္တည္းနဲ႕ က်မအလုပ္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မကိုယ္ေပၚက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေၾကာင့္တဲ့။ ဒီ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဝန္ထုပ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ဖို႕ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာလဲ က်မရခဲ့တဲ့ ဒုကၡတခုပဲေလ။ ရွိတဲ့ေငြကေလးနဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီဝန္ထုပ္ကို ဖ်က္ခ်ႏိုင္ဖို႕ စံုစမ္းၿပီး အဲ့ဒီေနရာကို က်မေရာက္သြားတယ္။
အမိုးကလည္းမလံု၊ အကာကလည္းဖယိုဖရဲနဲ႕။ တဲသာသာအိမ္ေလးရဲ႕ တခုတည္း ေသာအခန္းေလးထဲမွာ က်မတပတ္ေလာက္ေနရတယ္။ အိမ္ရွင္က ေဒၚဘုမ… တဲ့ ။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြ အားလံုးနီးပါး အဲဒီမွာကုန္ပါေတာ့တယ္။ က်မ မမႈပါဘူး။ သူကက်မကို ကူညီ ေနတာေလ။ ဒီဝဋ္ဒုကၡကလြတ္သြားရင္ က်မဘာမဆိုျပန္လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ေငြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႕ရွာခဲ့ရဖူးတဲ့သူပဲ။ က်မအသက္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြဟာ အခုခ်ိန္ထိ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးပါလား။
(၂)
က်မအိမ္မွာဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ အဲ့ဒီညကအေဖနဲ႕အေမကျပန္မလာလို႕ ေမာင္ႏွမ ေတြေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ အိပ္ၾကရတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က အမကို နင့္တို႕အေဖနဲ႕အေမေသၿပီတဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်မကို အေမ့အရြယ္ ေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းမႀကီးတ ေယာက္ကသူနဲ႕လိုက္ရမယ္တဲ့။ အမကလည္း လိုက္သြားဖို႕ ေျပာလို႕ အေမ့ကိုေတြ႕ရမယ္ အထင္နဲ႕ က်မလိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ကိုအဲ့ဒီကတည္းက တခါမွမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ အေမ့ကိုမွမဟုတ္ပါဘူး.. တျခား.. ဘယ္သူ႕ကိုမွမေတြ႕ရေတာတာ ခုခ်ိန္ထိပါ။ က်မ ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကေတာ့….
ဘန္ေကာက္တဲ့.. က်မတို႕ကိုခိုင္းတဲ့ ထိုင္းမႀကီးက ဗမာစကားနည္းနည္းတတ္တယ္။ က်မတို႕ဆိုတာက က်မလို အသက္ ၅ ႏွစ္နဲ႕ ၁၀ႏွစ္ၾကား ဗမာကေလးေတြ။ အားလံုးေပါင္းဆို ၁၂ ေယာက္.. ။ မိန္းခေလး ၉ေယာက္နဲ႕ ေယာက္်ားေလး ၃ေယာက္။ အခန္းတခုတည္းမွာ အားလံုးအတူတူေနရတယ္။ က်မတို႕လုပ္ရတဲ့အလုပ္က လူစည္ကားတဲ့ ေနရာေတြမွာ tissue စကၠဴလိပ္ကေလးေတြလိုက္ေရာင္းရတာ။ ေရာင္းတယ္ဆိုတာက ၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာရ တာပါ။ တကယ္ကေတာ့ စကၠဴလိပ္ေလးတခုျပၿပီး ေတာင္းစားရတဲ့ သူေတာင္းစားဘဝပါ။ လူအမ်ားစုကလည္း စုတ္ျပတ္ေပေရေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕လက္ထဲက စကၠဴလိပ္ေတြကို မယူပဲ သနားလို႕ စကၠဴလိပ္ဖိုးထက္တန္ဘိုးရွိတဲ့ေငြကို ေပးသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မဝေရစာသာ စားရလို႕ ပိန္လွီေနတဲ့ကေလးေတြမို႕ တခ်ဳိ႕က စားစရာေလးေတြေပးတာလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပးလာတဲ့စားစရာကို ယူစားလိုက္မိလို႕ ဆံုးမခံလိုက္ရတာကေတာ့ တသက္မေမ့ႏိုင္စ ရာပါပဲ။ က်မရဲ႕ လက္ဆစ္ေတြဟာ ေဆးလိပ္မီးနဲ႕ အတို႕ခံရတာမ်ားလြန္းလို႕ အမာရြတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မသူေတာင္းစားအျဖစ္ ခိုင္းစားခံရတာပါ။ ေတာင္းလုိ႕ရတဲ့ေငြေတြကေတာ့ က်မတို႕ဘာမွ မသံုးရပါဘူး။ က်မတို႕ကိုသူက အခေၾကးေငြနဲ႕ဝယ္ထားရလို႕ တန္ရာတန္ ေၾကးရေအာင္ ျပန္ခိုင္းစားေနတာလို႕ အၿမဲေျပာပါတယ္။ က်မကို ဘယ္သူကေရာင္းစားလို႕ ဘယ္သူပိုက္ဆံရသြားသလဲဆိုတာ က်မမသိေပမဲ့၊ က်မလုပ္ဆပ္ခဲ့ရတာကေတာ့ က်မဘဝ တစ္ခုလံုးပါပဲ။
အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ က်မတို႕ဟာ သူ႕လက္ထဲကေနဘယ္လိုမွ လြတ္ေအာင္ေျပးလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ခႏၱာကိုယ္ကေန ရသမွ်လုပ္အားခေတြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိိးနဲ႕ ဖ်စ္ၫွစ္ယူခဲ့ တာ သူ႕လက္ကလြတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႀကံသာဆိုလွ်င္အရည္ေျခာက္ခန္းတဲ့ အဖတ္ၾကမ္း ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ သူ႕လုပ္ငန္းကို ရဲကသိၿပီးအဖမ္းခံရေတာ့မွ က်မတို႕လြတ္ခဲ့ၾကတာ။ သူ႕ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ၁၈ ႏွွစ္ေလာက္ေနခဲ့ရၿပီးတဲ့ က်မဘဝဟာ ဘာအသိဥာဏ္မွမရွွိေတာ့ သလိုပါပဲ။ သူခိုင္းသမွ် ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ အလုပ္ေပါင္းစံုလုပ္ခဲ့ရေပမဲ့ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲက်ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့လို႕ ဖမ္းတဲ့ရဲကပဲ အကူအညီေပးႏိုင္မဲ့ သူကို ရွာေပးခဲ့ရ တယ္။ က်မခဏကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္အလုပ္တေနရာ ရခဲ့ပါတယ္။ က်မအဲ့ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ရွင္ကလည္း ေအးေဆးတယ္ေလ။ ဘာျပႆနာမွမရွိတဲ့အျပင္ က်မေပ်ာ္ရြင္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ က်မေနတဲ့အိမ္က ကားဒရိုင္ဘာ `“ဖိဘြန္း” ေၾကာင့္ပါ။
ဖိဘြန္းက က်မကိုလက္ထပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ အရက္သမား ေဖာသြပ္သြပ္မို႕ ယူမဲ့သူမရွိ ေပမဲ့ က်မလိုလူတေယာက္အတြက္ကေတာ့ အတည္တက် လက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သူ႕ စကားဟာ အားေဆးတခြက္လိုျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မအရြယ္က မိသားစုဘဝကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီေလ။ က်မသူနဲ႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မသေဌး ကိုေတာင္ အသိမေပးနဲ႕ဆိုလို႕ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ထပ္ထားခဲ့တာ။ က်မတို႕ရွာထားသမွ် ေလးေတြ စုေဆာင္းထားၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ ထူေထာင္ၾကမယ္ေလ။
ကိုယ့္အိုးကုိယ့္အိမ္ေလးနဲ႕ေနရတဲ့ဘဝဆိုတာ က်မငယ္စဥ္က ခဏေလးပဲရခဲ့တာပါ။ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ဖန္တီးခြင့္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ က်မစဥ္းစားရင္းေတာင္ဝမ္းသာမိပါ တယ္။ က်မဒီတသက္ ဒီလိုမိသားစုဘဝမ်ဳိးေလး ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ထင္ထားခဲ့မိလို႕ပါ။ မိသားစုဘဝေလးတခုအတြက္ က်မအိပ္မက္မက္ခဲ့ရတာ လပိုင္းေလာက္ပဲၾကာပါတယ္။ ကံၾကမၼာမႈန္တိုင္းက ဖ်က္လိုက္ျပန္တယ္။ က်မမွာကိုယ္ဝန္ရွိလာေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြကေမး လာတယ္။ က်မကေတာ့ ခပ္ရဲရဲပဲျပန္ေျဖလိုက္တယ္ေလ။ က်မေယာက်္ား “ဖိဘြန္း” ဆိုတာ။ ဒါကို က်မရဲ႕သေဌးက ဆိုးဆိုးဝါဝါးလုပ္ရပ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး က်မကိုႏွင္ခ်ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာဆိုတာ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ခံစားရသိပ္ ခက္ပါတယ္။ ဖိဘြန္းေနတဲ့ အခန္းေလးကိုရွာေဖြၿပီး က်မလိုက္သြားေတာ့ စိမ္းစိမ္းကားကားနဲ႕ က်မကိုေမာင္းထုတ္တယ္ေလ။ သူနဲ႕အတူေနလို႕မရဘူးတဲ့။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ တဲ့က်မ ရဲစခန္းမွာသြားၿပီးအဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႕ဘာလုပ္လုပ္က်မခံေတာ့မယ္။ ေထာင္ထဲ ဆိုလည္း ေနစရာရွိေသးတယ္ေလ။
(၃)
အိပ္ယာကႏိုးႏိုးျခင္း ခႏၱာကိုယ္က အရိုက္ခံထားရသလိုနာက်င္ေနတယ္။ ေသေသခ်ာ ခ်ာစဥ္းစားလိုက္မွ ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ေနတာ တပတ္တိတိရွိေပမဲ့ ဘာမွထူးျခားမလာေသးတာပဲ။ ေသြးနည္းနည္းဆင္းတာေလာက္ပဲရွိတယ္။ က်မဘဝတေလွ်ာက္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြက ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြကို ဥေပကၡာျပဳႏိုင္ေနသလိုပဲ။ မိသားစုဘဝေလးဆိုတာကို မရဲတရဲေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးေပမဲ့၊ အခု ဝမ္းနဲ႕လြယ္ထားရတဲ့ကေလးကို ဖ်က္ခ်ေတာ့လဲ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမႈ ေတြျဖစ္မလာပါဘူး။ သာမန္ကိစၥတခုေလာက္ပဲ က်မခံစားခ်က္ရွိိတယ္။ က်မဒီဒုကၡ ေတြကေန ျမန္ျမန္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္။ မေဝးေတာ့ေသာကာလတခုမွာ က်မမိသားစုရွိရာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပဲေလ။ “နင့္ကိစၥက လုပ္လို႕မရေတာ့ဘူး” တဲ့.. ေဒၚဘုမက ေျပာလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ “နင့္ဟာက ရင့္ေနၿပီ.. အားလံုးအၿပီးအစီးဆို ေနာက္ထပ္ေငြ တေသာင္းေလာက္ထပ္ကုန္မယ္” တဲ့။ အစကတည္းက ေျခာက္လေက်ာ္ရွိေန တဲ့ ကိုယ္ဝန္ကိုဖ်က္ခ်ေပးႏိုင္တယ္လို႕ အာမခံထားလို႕ ရွိသမွ်ေငြေလး အကုန္ခံၿပီး လာပါ တယ္ဆိုမွ အခုေတာ့ရင့္ေနလိို႕ တဲ့။ ပိုက္ဆံထပ္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကဘာဝင္ေငြရွိလို႕ ဘယ္သူကေထာက္ပံ့ေနလို႕လဲ။
တပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်မမွာ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ေနစရာမရိွ တဲ့အျပင္ ေရာဂါပါထပ္တိုးလာျပန္ၿပီ။ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးက ပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႕ သူ႕အိမ္မွာလည္း မထားခ်င္သလို၊ ဘာမွလည္းထပ္မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့လို႕ က်မေနထိုင္လို႕ ရႏိုင္တဲ့ေနရာကို လမ္းညႊန္ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီေနရာေလးကေတာ့
က်မနဲ႕ေရစက္မကုန္ႏိုင္ဘူးလို႕ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘဝရဲ႕ ဆိုးဝါးလွတဲ့ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို ျပန္သတိမရခ်င္ေတာ့လုိ႕ ေျခဦးေတာင္မလွည့္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ ထားတဲ့ေနရာကို ဒုကၡေတြတပံုႀကီးနဲ႕ ျပန္သြားရဦးမဲ့ က်မရဲ႕ အျဖစ္က တြင္းေရငင္ေနရတဲ့ ေရပံုးတလံုးလို ႀကိဳးတေခ်ာင္းရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေအာက္မွာ ျမဳပ္လိုက္ ေပၚလုိက္နဲ႕ သံသရာ လည္ေနတာ ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ေတာ္ရံုကံတရားႏွင့္ေတာ့ ေရာက္ႏိုင္မည့္ပံု မေပၚ။ ေဒၚဘုမရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႕ပဲ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းကို က်မေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့ လူနာေတြၾကားထဲမွာ က်မလည္းေနရာတခုရခဲ့ပါတယ္။ မက်န္းမာေပမဲ့ က်မေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာ အားလံုးထဲမွာ ဒီေနရာေလးကေတာ့ သုခရိပ္ၿမံဳေလးတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ က်မအထီးက်န္မျဖစ္ဘူး။ က်မအတြက္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာရွိခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ အားမငယ္ရဘူး။ အားေပးတဲ့ဆရာမေတြ အၿမဲရွွိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဝမ္းေရးအတြက္ မပူရဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ ခ်က္ၿပီးသားထမင္း အရံသင့္စားရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏွိပ္စက္မႈေတြမရွိဘူး။ လူလူျခင္းေမတၱာတရား ထားၾကတယ္။ ဒီေမတၱရိပ္ၿမံဳေလးရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်မေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ၾကည္လင္ဧခ်မ္းၿပီီး အၿမဲတမ္းၿပံဳးရိပ္ သန္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစံုကိုေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ ေမတၱာဓါတ္ေတြနဲ႕ ထံုမြမ္းထားတဲ့ စကားသံတခု ကိုၾကားရတဲ့အခါ ေတြမွာေတာ့ မိခင္ေမတၱာကိုရရွိခံစားရသလို၊ က်မကိုယ္တိုင္မွာလည္း မိခင္စိတ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာတတ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ မပ်က္စီးသြားတဲ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးကို က်မ ခ်စ္တတ္လာပါတယ္။ သားလား၊ သမီးလား မသိရေသးေပမဲ့ သူ႕ကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္ခဲ့ မိတာကို က်မေနာင္တရမိတယ္။ က်န္းမာစြာေမြးဖြားလာဖို႕ကိုလည္း အၿမဲဆုေတာင္းေနမိ ပါတယ္။ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မေမြးခင္ကတဲက ေရာင္းစားခံၾကရတဲ့ ကေလးေတြထဲ မွာေတာ့ က်မ ကေလးကို အပါမခံေတာ့ဘူး။ မလိုခ်င္ဘဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြဆီက ကေလးမေမြးခင္ ေငြတဝက္ေပးၿပီး ကေလးေမြးၿပီးတာနဲ႕ က်န္ေငြတဝက္ ကိုေခ်ကာ ကေလးကိုယူသြားၾကသူ၊ ေပးလိုက္ၾကသူေတြရွိေပမဲ့ က်မရဲ႕ ကေလးကိုေတာ့ ဒီိလိုမလုပ္ရက္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကစိတ္မ်ဳိးနဲ႕ဆို ကေလးကိုေရာင္း၊ ျပန္စရိတ္လုပ္လို႕ မိဘအိမ္ဆုိတာကို ရွာေဖြဖို႕ပဲ စဥ္းစာမိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာတရားရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ဒီိလိုလုပ္ရပ္မ်ဳိးကို က်မမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ေမတၱာငတ္သလို က်မကေလးကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။
မီးဖြားခန္းထဲမွာ နာက်င္မႈကို အခ်ိန္အတန္ၾကာခံစားရၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မဘဝထဲကို ေရာက္လာတာကေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးသမီးေလးပါ။ သမီးေလးဟာ အရမ္းကိုခ်စ္စရာေကာင္း ေပမဲ့ သူ႕ေျခေခ်ာင္း၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ပူးကပ္ၿပီးပံုပ်က္၊ ပန္းပ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သမီးေလးကို သနားၾကင္နာမႈေတြျဖစ္ရေပမဲ့၊ က်မရဲ႕ႏို႕ခ်ဳိကို တိုက္ေႄကြးခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ႏို႕မႈန္႕ကိုသာတိုက္ေစခဲ့ပါတယ္။ သနားစရာ သမီးငယ္ေလးကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာမ မ်ားကလည္း သမီးေလး အတန္အသင့္အရြယ္ရလို႕ ခံႏိုင္ရည္ရွိလာရင္ ေျခ၊ လက္ ကေလးေတြကို ခြဲစိတ္ကုသေပးမည္တဲ့။ အားလံုးက အခမဲ့ေပမဲ့ ေမတၱာတရားေတြနဲ႕ပါ။ က်မ ဘဝေလး လန္းဆန္းစိုျပည္လာပါၿပီ။
က်မတို႕ သားအမိအတြက္ ေနစရာရွိသလို၊ ေငြေၾကးကေလးလည္းရွာေဖြဖို႕ အခြင့္ရ ထားတယ္။ ေဝးေဝးလံလံသြားလုပ္စရာမလိုပါဘူး။ အမ်ဳိးသမီးလူနာေဆာင္မွာ သန္႕ရွင္းေရး ေလးကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ရံုနဲ႕ တလတလမုန္ဖိုးေလးရေနတာပါ။ တေဆာင္တည္း ေန မီးေနသည္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ အညစ္အေၾကးေပတဲ့အဝတ္ေတြကို ေလွ်ာ္ေပးရင္နဲ႕လည္း ကုသိုလ္ လည္းရ ဝမ္းလည္းဝဆိုတာလို သူတို႕ေပးကမ္းသြားတာေတြဟာလည္း၊ ကိုယ့္အတြက္ အသား တင္ဝင္ေငြေတြပါ။ ဒီေငြေတြနဲ႕ ကိုယ္စားခ်င္တာ စားလို႕ရသလို၊ ကိုယ္ဝတ္ခ်င္တာကိုလည္း ဝယ္ဝတ္လို႕ရတယ္။ က်မ စိုျပည္လွပခဲ့ပါတယ္။
လူ႕စိတ္ေတြကလည္း သိပ္ခက္ပါတယ္။ လူ႕အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္ဆိုတာလို ကိုယ္္လို ခ်င္တာရၿပီးသြားတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္တခုကို လွမ္းေနတတ္တာ လူေတြရဲ႕ေလာဘတရားေတြ လား။ ျပည့္စံုသြားၿပီဆိုတာ မရွိႏိုင္ပဲ၊ လိုေနေသးတယ္ဆိုတာက ဘယ္ေလာက္ရရ အေတာမ သတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘေနာက္လိုက္ ပုထုဇဥ္လူသားေတြရဲ႕ အာသာဆႏၵ။ က်မလဲ ဒီထဲကလူ တေယာက္ပါပဲ။ ကိုယ္ရေနတဲ့ အခြင့္အေရးထက္ ပိုၿပီးေတာ့လိုခ်င္လာခဲ့တယ္။ လိုခ်င္ေတာ့ ျပဳလုပ္၊ ျပဳလုပ္ေတာ့ရရွိလာပါတယ္။ ရရွိလာတာေတြကေတာ့ ဒုကၡေတြတနင့္တပိုး…
ပိုးဖလံမ်ဳိး၊ မီးကိုတိိုး၊ ကိုယ္က်ဳိးနည္းလွၿပီ… ဆိုတာလို ဒုကၡမီးေတြထဲကိုပဲ က်မတိုးဝင္ေနမိတယ္။ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရတေပါက္ထက္.. ဓါးသြားေပၚကပ်ားရည္စက္ ကို က်မ တပ္မက္မိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်ဳိၿမိိန္ျခင္းဆိုတဲ့ အရသာရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ….
(၄)
က်မနဲ႕ သမီးေလးကို ခိုကိုးရာမဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႕ ကေလးသူငယ္မ်ားေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေနရာကို ပို႕ေပးဖို႕ ဆရာမေတြက စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ ဒီေနရာေလးကေန မခြဲႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေနရာေလးက က်မအတြက္ ေအးခ်မ္းတဲ့အျပင္ က်မကိုလက္ထပ္ လိုတဲ့ ခ်စ္သူ တေယာက္လည္း ရွိေနလို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မသူနဲ႕လက္ထပ္လိုက္ရင္ အားကိုးရာ ရွိၿပီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႕တိုင္ပင္ၿပီး သူေခၚရာေနာက္လိုက္သြားခဲ့မိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကူညီေပးၾကတဲ့ ဆရာမတို႕ကိုအားနာေပမဲ့ သူနဲ႕ တသက္လံုးလက္တြဲၿပီး မိသားစု ဘဝေလးတည္ေဆာက္ခ်င္လို႕ပါ။
က်မတို႕ ေခတၱတည္းခိုဖို႕ တေနရာကိုသြားၾကတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြရွိတဲ့ေနရာကိုပါ။ အဲ့ဒီကတဆင့္ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြၿပီး စရိတ္ေလးမ်ားစုေဆာင္းကာ က်မတို႕ရဲ႕ ေမြရပ္ေျမကို ျပန္ၾကမယ္လို႕ တိုင္ပင္ၾကရင္းေပါ့။ က်မတို႕ ေရာက္သြားရတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြျဖစ္သူရဲ႕ ေနထိုင္ရာအရပ္ကေတာ့
အုန္းဖ်ံ ဒုကၡသည္စခန္းတဲ့။ တဲအိမ္ေလးေတြဟာ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ ႀကီးပါပဲ။ က်မတို႕ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ေနစရာ ရေပမဲ့ စားစရာက ဒုကၡသည္စာရင္း မဝင္လို႕ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြဟာ က်မထက္ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကလို႕သာ သူတို႕ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ စာရင္းဝင္ၾကတာမုိ႕ က်မအတြက္ေတာ့ ေျဖသာရာရပါေသးတယ္။ က်မက သူတို႕ေလာက္မွ ဒုကၡမေရာက္ေသးပဲကိုး။ ကိုယ့္ေျခလက္ေတြရွိေနသမွ် က်မ ရုန္းကန္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ အားကိုးစရာ သူတစ္ေယာက္လံုးေတာင္ က်မအနားမွာ ရွိေနေသး တာပဲ။ က်မတို႕ ရရာအလုပ္ရွာလုပ္ၾကပါတယ္။ ေျပာင္းဖူးခ်ဳိး၊ ငရုတ္ဆြတ္ ဘယ္အလုပ္မွ လက္မလြတ္ဘဲ ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ၾကေပမဲ့ စားဖို႕အတြက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ ေနပူႀကီးထဲ ပင္ပန္းလဲ ဇြဲမေလွ်ာ့ပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့ က်မ ေရာဂါေတြရလာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အားအင္ေတြဆုတ္ယုတ္လာလိုက္တာ ကိုယ့္ပံုကိုယ္ မွန္ထဲျပန္မၾကည့္ ရဲေတာ့ဘူး။ စိုျပည္ခဲ့တဲ့ အသားအေရေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သူဆိုတာလည္း က်မရုပ္ပံုကို မၾကည့္ရဲေတာ့လို႕ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။
က်မ အားကိုရာ မဲ့ျပန္ပါၿပီ။ က်မရဲ႕ ဒီပံုစံနဲ႕ေတာ့ ေလာကႀကီးထဲ ေနလဲမေနခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ ေသလို႕ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ က်မ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ သမီးေလးကို စိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာမွာ ထားခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။ မိသားစုဘဝေလး မပိုင္ဆိုင္ရရင္ေတာင္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေမတၱာရိပ္ ေအာက္မွာ သမီးေလးကို ထားခဲ့ခ်င္တယ္ေလ။ က်မဆံုးျဖတ္ၿပီး ေခ်စံုကန္ ထြက္ခဲ့မိတဲ့ ေနရာကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေစတနာကို ေစာ္ကားခဲ့မိတဲ့ က်မကို ဆရာမေလးေတြက မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ မိခင္ေမတၱာအျပည့္နဲ႕ ( က်မရင္ထဲမွာ အေမ လို႕ေခၚေနမိတဲ့ ) ဆရာမႀကီးကေတာ့ က်မအတြက္ ေနရာတခု ျပန္စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မ ဒီမွာေသခြင့္ရရင္ ေၾကနပ္ပါၿပီ အေမရယ္။
ေနစရာ၊ စားစရာေတြ ျပန္ရေပမဲ့ က်မ ဘာမွစားလို႕မရေတာ့ဘူး။ စားခ်င္တာေလး ေတြ႕လို႕ စားလိုက္မိရင္ ခ်က္ခ်င္း အိမ္သာျပန္ဝင္ရတယ္။ အၿမဲတမ္းလဲ ရင္ပူေနလို႕ ေရခဲတုန္းေလးေတြကိုပဲ ကိုက္စားေနရတယ္။ က်မ ဒီခႏၱာကိုယ္ႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ရြံမုန္းမိ ပါတယ္။ ေနာင္ဘဝေတြမ်ားရွိရင္ ဒီေလာက္ေလးလံတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မရပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ က်မ ရခ်င္တာကေတာ့ ေပါ့ပါးတဲ့ခႏၱကိုယ္ေလးမွာ ကိုယ္သြားလိုရာကို ျပန္သန္းသြားႏိုင္တဲ ေတာင္ပံတစံုပါတဲ့့ ငွက္ကေလးဘဝပါ။
ေႏြတေန႕ရဲ႕ ေရာင္နီမတက္ေသးခင္မွာ က်မ ေတာင္ပံတစံုရလာပါတယ္။ က်မ ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံသန္းတက္ၾကည့္မိတဲ့အခါ… အိုး… ေလာကႀကီးဟာ သိပ္ေအးျမပါလား။ ဟိုး… အေရွ႕ဘက္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းမွာ ေရာင္နီဖ်ဖ် လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ က်မ ေမြးရပ္ေျမရွိရာ ဘက္ မွန္းဆၿပီးထြက္ခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းမွာ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ေတြ႕လို႕ သူတို႕ရွိရာဘက္ ပ်ံထြက္ခဲ့လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ.. လွပလိုက္တဲ့ ၿမိဳ႕ရြာေတြ။ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္ေတြ၊ တန္ေဆာင္းျပႆဒ္ေတြနဲ႕ စိမ္းလန္းစုိေျပတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ။ ဒါ.. ငါ့ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမလား… ငွက္ကေလးေတြကို လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့… မဟုတ္ေသးဘူး… တဲ့။ ေရွ႕ဆက္ခိုင္းတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေနဝင္လုအခ်ိန္ေရာက္ၿပီေပါ့။ ငွက္ကေလးက ၫြန္ျပတယ္… ဟိုးေနရာ…တဲ့။ ေမြးရပ္ေျမဆိုတာကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရလို႕ နီးသထက္နီး ေအာင္ ဆင္းၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ…။ မိုးေခါင္ေရရွား ရပ္ဝန္းက လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ကၽြဲမဲတအုပ္ပါလား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္မွ ကဆုန္ေပါက္ျမဴး ေနၾကတဲ့ ကၽြဲတအုပ္ရဲ႕ ခြာ ေတြေအာက္မွာ ေျမဇာျမက္ပင္ကေလးေတြ တဖုတ္ၿပီးတဖုတ္ ကမၻာေျမေပၚက ဆြဲႏႈတ္ခံေနၾကရပါေပါ့လား။ သည္းးခံလိုက္ပါအံုး ေျမဇာျမက္ ေလးတို႕ရယ္။ မၾကာခင္မွာ ဒီကၽြဲတအုပ္ သူတို႕ရဲ႕ တင္းကုပ္ဆီ သြားၾကရေတာ့မွာပါ။
(မွတ္ခ်က္။ ။ စိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳတပုဒ္ မဟုတ္ပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္၏ ေဆးခန္းတြင္ AIDS ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားသူ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလး၏ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ကို အနည္းငယ္ ျဖည့္စြက္၍ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏အမည္ကေတာ့ “ႏြယ္” ပါ။ သို႕ေသာ္ တြယ္ခ်င္ရာ တြယ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေျမဇာျမက္တပင္မွ်သာ….။ ဒုကၡေတြ တနင့္တပိုးႏွင့္ သူမထားခဲ့ရစ္ေသာ သမီးငယ္ေလး မွာေတာ့ သူမေလာက္ ဒုကၡမေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ သမီးငယ္ေလးက လံုၿခံဳ ေအးခ်မ္းတဲ့ ထိုေနရာ ေလးမွာေရာက္ရွိေနတယ္လို႕ က်မ သိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။)
ခၽြန္း (၁၈.၁၀.၂၀၀၈)
1 comments:
ဦဂင္ႀကီး ဆီဗုံးမေတြလို႔ လာဖတ္သြားပါတယ္ေနာ႔။သဘာဝ အေၾကာင္ေလးေတြ ဖတ္ရ ေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္။ေနာက္လာဖတ္ဦးမယ္ေနာ႔
Post a Comment