Saturday, December 27, 2008

သေျပညိဳ ေရႊဘုိပန္းေတြနဲ႔႔... ဝင္းတင့္ထြန္း

“သေျပညိဳ ေရႊ ဘိုပန္းေတြ နဲ႔ - ”
( ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ သို႔ အမွတ္တရ )
( ၁ )

သူ႔ ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ငါ့ ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ဒို႔ေျပ မွာ ဒို႔ေမ ကမ္းပါတဲ့
သေျပညိဳ ေရႊ ဘိုပန္းရယ္က
လန္းလ်က္ ပါ ကို …

ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္ထဲ အသဲထဲ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္းစြဲျမဲခဲ့ရ ရုံမက၊ ႏွဳတ္ထက္ကပါ တစာစာနဲ႔ မႀကာခဏ ရြတ္ဆိုစြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာဟာ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔ ဒီ ‘သေျပညိဳ ’ ပါ ၊၊ မစြဲလန္းပဲ ေနနိုင္ပါ့မလား၊ ဆရာ့ရဲ႔ သေျပညိဳ ကို က်ေနာ္ စျပီးေတြ႔လိုက္ရတဲ့ေနရာကလဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ‘ျပည္ေရႊ ဘို’ မွာပဲ မဟုတ္လား၊၊ ေရႊဘို အ-ထ-က(၁)မွာ က်ေနာ့္ရဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ခပ္ငယ္ငယ္မွာပဲ၊ ဆရာ့ရဲ႔ သေျပညိဳ နဲ႔ ဆုံဆည္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္၊၊ ေက်ာင္းသုံးကဗ်ာလက္ေရြးစင္-စာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ ဒီကဗ်ာဟာက်ေနာ့္ရဲ႔ ငယ္ဘဝမွာ ေက်ာင္းက ျမန္မာစာဆရာက ‘အလြတ္က်က္ရမယ္၊ အလြတ္ ျပန္ဆိုျပရမယ္’ လို႔ မခိုင္းခင္ မသင္ေသးခင္ကတည္းက၊ႀကိဳက္လြန္း သေဘာက်လြန္းလို႔ ေစာေစာစီးစီး အလြတ္ က်က္မွတ္ အာဂုံေဆာင္နိုင္ျပီးသား ကဗ်ာတပုဒ္လဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ရင္ထဲမွာ ေစာေစာစီးစီး စြဲစြဲလန္းလန္း စီးဆင္းဝင္ေရာက္ေနတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္လဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ‘သေျပ’ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ‘ေအာင္ပန္း’ လဲပဲ မဟုတ္လား၊၊ သေျပမွာ သေျပျဖဴ၊ သေျပနီ ဆိုတာေတြလဲ ရွိေနတဲ့အထဲမွာမွ ဆရာ့ရဲ႔သေျပကေတာ့ သေျပညိဳ - တဲ့၊၊ ျပီးေတာ့- ဒီသေျပ ညိဳကိုပဲ ‘သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္း’ လို႔ ထပ္ဆင့္ျပီးဖြဲ႔လိုက္ျပန္ေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ရင္ထဲကို တလန္းလန္းျဖစ္ျပီး စူးဝင္ျငိတြယ္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊
တကယ္က က်ေနာ့္ဘဝမွာ ‘သေျပညိဳ’ နဲ႔မေတြ႔ခင္ကတည္းက ‘သေျပသီး’ နဲ႔ စေတြ႔ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊
‘ဝါဆို ဝါေခါင္ေရေတြႀကီးလို႔- သေျပသီးမွည့္ ေကာက္စို႔ကြယ္….’ ဆိုတဲ့ ‘သေျပသီး ေကာက္’ ထဲက သေျပသီးနဲ႔ စျပီးေတြ႔ခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္၊၊
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ေတာသား၊ သေျပပင္ႀကီးေအာက္မွာ တကယ္ကို အုံးလက္ႏြားေလးနဲ႔လဲ ကစားေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တာေႀကာင့္၊ ရြတ္ရ ဆိုရတာကိုကလဲ လွလွပပနဲ႔ အသက္ပါပါ ‘
ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ‘ခရာဆူးျခဳံ’ ဆိုတာကို အဲဒီတုန္းက ေကာင္းေကာင္းမသိ ေပမဲ့၊ မိုးနံဆူးျခဳံ ေတြကို သိေနျပီး၊ ေတာသားဆိုေတာ့ အဲဒီထဲက ေမွ်ာ့နက္မဲႀကီးတြယ္တတ္တာကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ခံစားနိုင္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘ေမွ်ာ့နက္ဆိုတာ ဂ်ိဳ နဲ႔လားကြဲ႔… ေျမြနဂါး ေတာင္ ေႀကာက္ဘူးကြယ္’ ဆိုတာကေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္ကို မာန္ပါလွျပီး၊ အလိုလိုကို သတၱိေသြးေတြ ႀကြေနခဲ့မိပါတယ္၊၊ ‘ဒို႔လဲ ေႀကာက္ေပါင္ အတူသြားစို႔… အုံးလက္ႏြား ေလးထားခဲ့မယ္’ ဆိုတာက်ေတာ့ ပိုင္းပိုင္းျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ကို ပိုပိုျပီး အားရစရာ အားတက္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊

အဲသလိုပါ ပဲ၊ ‘ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို႔… နက္ဖန္မနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္’ကလဲ အဓိပၸါယ္သိသိ ရြတ္ဆိုလို႔ ေကာင္းလြန္းလွတာျဖစ္ေနျပီး၊ ခေရပန္းေတြ သြားေကာက္ႀကဖို႔ အိပ္ယာကနွိဳးလိုက္တဲ့ ‘ေမာင္ေလးေရ ထပါေတာ့ - ေရာင္နီလာလွေပါ့ ’ကလဲ လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ေအာ္ေအာ္ရြတ္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ အႀကိမ္ႀကိမ္လဲ ေအာ္ေအာ္ ရြတ္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ ‘မိုးေရ တက္ေရ တေဖြးေဖြး… ကြင္းက်ယ္အေဝးေဝး…’ ထဲက ေျခတံရွည္
လယ္ေစာင့္တဲေလးဟာလဲ က်ေနာ့္ရဲ႔လက္ေတြ႔မ်က္ျမင္ဘဝေတြနဲ႔ အဟပ္မိမိ လွပေနသလို၊ လယ္တဲေဘးက ႀကာနီတပြင့္ ႀကာျဖဴတပြင့္ကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္းေနျပီး၊ အသံကလဲ ပဲ့တင္ဆိုစရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ … ကံ့ေကာ္ဝတ္မွဳံ စီ … ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္သခၤမ္း … လူေလး သြားခ်င္စမ္း … ’ဆိုတာကို ရြတ္ဆိုရတာကလဲ တကယ္ကို ႀကည္နူးစရာေကာင္းေနသလို၊ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာေျပာေနလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနျပီးသား နားလည္ေနျပီးသားျဖစ္တဲ့ ဂဏွာ - ဇာလီတို႔ရဲ႔ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကိုပါ စိတ္ထဲမွာ လွမ္းလွမ္းျပီးျမင္ေယာင္ေနမိရင္း အင္မတန္ဆိုလို႔ေကာင္းေနခဲ့မိပါတယ္၊၊ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္လဲ ရြတ္ဆိုေနမိခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ အခုခ်ိန္အထိ ရင္ထဲလဲ စြဲေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခါ ကေလးတုန္း ကေတာ့ အဲဒီကေလးကဗ်ာေလး ေတြကို ခ်စ္စရာလဲေကာင္း လွလဲလွ အသံကလဲ သာလြန္းလို႔သာ ရြတ္ေနဆိုေန ရင္းႏွီးေနခဲ့ျပီး ရင္ထဲအထိ က်ေန စြဲေနဝင္ေနခဲ့မိတာ ျဖစ္ေပမဲ့၊ ဒီ ခ်စ္စရာ့ကေလးကဗ်ာေလးေတြရဲ႔ဖန္တီးရွင္ ကဗ်ာဆရာႀကီးဟာ ‘ဆရာမင္းသုဝဏ္’ ဆိုတာေတာင္၊ ကဗ်ာနဲ႔ကဗ်ာဆရာကို တြဲျပီး ယွဥ္ျပီးမွတ္သားထားရေကာင္းမွန္း မသိေသးတဲ့အရြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒါ့ေႀကာင့္ သေျပညိဳ နဲ႔ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က် မွပဲ၊ မွတ္မွတ္သားသား ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆိုတာကိုပါ က်ေနာ္ ေတြ႔လိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္၊၊ သေျပညိဳ နဲ႔အတူ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ကိုပါ က်ေနာ္ေတြ႔သိ သြားခဲ့ရပါတယ္၊၊ ဒါ့ေႀကာင့္ သေျပညိဳ ဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ကိုပါ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စသိေစခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႔ အႏွစ္သက္ဆုံးကဗ်ာ… လို႔-ဆိုလိုက္တာပါ ၊၊
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာေတြကို ျမတ္နိုးျပီး၊ ကဗ်ာေလးေတြကို ႀကိဳးစားပန္းစား ဖြဲ႔ဆို သီကုံးဖို႔ အားထုတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ ‘ငါ - ဘာလို႔ကဗ်ာကို ျမတ္နိုးတတ္လာတာလဲ ’ ‘ကဗ်ာက ငါ့ကို ဖမ္းစားသိမ္းက်ဳံး ဆြဲငင္ခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးအရာဟာ ဘာလဲ’ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေလး ေတြ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မႀကာခဏ ျပန္ျပန္ေမးႀကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာလဲ ထပ္ဖန္ တလဲလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားေတြးေတာႀကည့္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊
ျမတ္နိုးတတ္လာတာကေတာ့ ႏွစ္သက္စရာကို ႏွစ္သက္စရာရယ္လို႔ျမင္ျပီး၊ ႏွစ္သက္ နိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အသဲႏွလုံးလဲ ရွိတာေႀကာင့္ အထပ္ထပ္အဖန္ဖန္ ႏွစ္သက္မိရာက ျမတ္နိုးတတ္ လာတာလို႔ပဲ အေျဖထြက္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒီေနရာမွာ ‘ႏွစ္သက္စရာ’ဆိုတာမွာ ထင္ႀကျမင္ႀက ယူဆ ႀကမွာေတြကေတာ့၊ တဦးနဲ႔တဦး တူႀကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ၊၊ အျမင္ေရာ ခံယူမွဳ ေရာ ခံစားမွဳ ပါ ကြာျခားကြဲလြဲနိုင္ပါတယ္၊၊ တေယာက္ရဲ႔ ႏွစ္သက္စရာဟာ တျခားတေယာက္အတြက္ ႏွစ္သက္စရာ ဟုတ္ခ်င္မွလဲ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊၊ ႏွစ္သက္စရာအေပၚ ႏွစ္သက္စရာအျဖစ္ သေဘာႀကိဳက္ညီ အျမင္တူႀကရင္ေတာင္မွ၊ ဒီဂရီအနိမ့္အျမင့္ကေတာ့ ကြာျခားႀကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္တဦးခ်င္း ခံစားလိုက္ရ မွဳအရကေတာ့၊ ကဗ်ာကေပးတဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ကို ပါဝင္ေနတဲ့ကဗ်ာရဲ႔ ‘ဘာဝအလွ’နဲ႔ ကဗ်ာရဲ႔သံစဥ္နိမ့္ျမင့္အစီအစဥ္ေတြကို ႏွစ္သက္တတ္ သေဘာက်တတ္လာရာက ျမတ္နိုးတတ္လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္၊၊ အဲဒီလိုကဗ်ာရဲ႔ ‘ဘာဝအလွ’ နဲ႔ ‘အသံ’ကို ႏွစ္သက္တတ္လာရာကေန ျမတ္နိုးတတ္မွဳအဆင့္အထိ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိလာရာမွာလဲ၊ က်ေနာ့္ရဲ႔တဦးခ်င္းဆိုင္ရာ လက္ေတြ႔အရ ကေတာ့၊ ကဗ်ာ ကေန က်ေနာ့္ကို ဖမ္းစားသိမ္းက်ဳံးဆြဲငင္ခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးအရာဟာ ‘အသံ’လို႔ပဲ ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္၊၊ တျခားသူ တပါးသူေတြနဲ႔ေတာ့ တူခ်င္မွလဲ တူပါလိမ့္မယ္၊၊ ကဗ်ာရဲ႔အလွကို ေရေရ ရာရာ မခြဲျခားတတ္ခင္၊ မႀကည့္တတ္ မျမင္တတ္ခင္ကတည္းက ကဗ်ာထဲက သံစဥ္နိမ့္ျမင့္ အသံဟာ က်ေနာ့္စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သက္လာလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္နိုင္စြမ္း ရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ကဗ်ာ ထဲက အသံေတြကို က်ေနာ္ သေဘာက်တတ္လာခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒါေႀကာင့္ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ေတာင္ ကြဲကြဲျပားျပားမသိခင္ကတည္းက ကဗ်ာထဲက အသံကို နားစြဲရာ ႏွစ္သက္တတ္ရာ ကေန၊ ကဗ်ာေလးေတြကို ေအာ္ေအာ္ ဆိုတတ္ေနျပီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ကိုယ္ ရြတ္ေန ဆိုေနမိ တာဟာ ကဗ်ာေတြပါလား-လို႔ေတာင္ မသိခင္ကတည္းက ခ်စ္စရာကေလးကဗ်ာေလးတခ်ိဳ႔ကို အလြတ္ဆိုတတ္ေနခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအတြက္ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ ျပန္ေတြ႔ရခ်က္ကေတာ့၊ အဲဒီလို သားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာေလးေတြ၊ ကေလးကဗ်ာေလးေတြထဲက အသံသာသာေလးေတြကို ႏွစ္သက္တတ္ နားစြဲတတ္ ခ်စ္တတ္လာရာကေန၊ ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္ျမတ္နိုးတတ္လာခဲ့တာပါ၊၊ ကဗ်ာထဲက အဓိပၸါယ္ အနက္သေဘာတခ်ိဳ႔ကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိတတ္နိုင္ခင္ကတည္းက အသံေႀကာင့္ စြဲလန္းႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာ ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ကဗ်ာထဲက အသံက အဲသေလာက္ က်ေနာ့္အေပၚ ဆြဲေဆာင္နိုင္အား ႀကီးခဲ့ပါတယ္၊၊ အလကၤာေတြ၊ နိမိတ္ပုံေတြ၊ သေကၤတေတြ ဆိုတာကို နားမလည္ခင္ ကတည္းက ကဗ်ာထဲက ‘အသံ’ကေန၊ က်ေနာ့္ကို ကဗ်ာခ်စ္တတ္သူ တေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ညိွဳ႔ယူေခၚငင္သြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ရြတ္လို႔ ဆိုလို႔ေကာင္းတဲ့ အသံသာသာ ကေလးကဗ်ာေလး ေတြ ကို က်ေနာ္ စြဲလန္းႏွစ္သက္တတ္လာခဲ့ပါတယ္၊၊ အသံသာရုံသာမက ကဗ်ာထဲက အေႀကာင္း အရာေတြ၊ ကဗ်ာထဲပါ ပစၥည္းေတြကလဲ က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးေနတဲ့၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သိျမင္နား လည္နိုင္စြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အရာကိစၥေတြလဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ပိုလို႔ေတာင္ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းစရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ ဒါ့ေႀကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ႔ ငယ္ဘဝမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ရပါပဲနဲ႔ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားထဲအထိ ေရာက္ရွိလာခဲ့ ရတဲ့ ကဗ်ာေတြဟာ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြပဲ အမ်ားဆုံးျဖစ္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ ‘ လူကေလးရဲ႔ ေခ်ာ့စရာ- မိတၳီလာ ကန္ေတာ္ေအာက္က ဖားေကာက္ခဲ့ပါ ’ လို ‘ လူကေလးရယ္- ငို … ခိုဖမ္းလို႔ေပး’ လို သမရုိးက် ေရွးေဟာင္းသားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာေလးေတြ ျပီးရင္၊ က်ေနာ္ အမ်ားဆုံး ဆိုခဲ့ ရြတ္ခဲ့ စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလး ကဗ်ာေလးေတြခ်ည္းလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ (အဲဒီတုန္း ကေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြ ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသာ ျဖစ္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြရဲ႔ လက္ရာရွင္ ဖန္တီးရွင္ဟာ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆိုတာေတာင္ မသိခဲ့မိဖူး ပါဘူး၊၊) ေသေသ ခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားႀကည့္ေတာ့၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္တုန္းက ရွိေနခဲ့တာကလဲ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ သမရုိးက် သားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာေလးေတြ နည္းနည္း ပါးပါးျပီးရင္၊ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြပဲ ရွိေနခဲ့တာ မဟုတ္လား၊၊ က်ေနာ္တို႔ အတြက္၊ ကေလး ငယ္ေလးေတြအတြက္ တခုတ္တရ အေလးထားျပီး ကဗ်ာေလးေတြ ဖြဲ႔သီေပး ရွာတဲ့ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္ စာဆိုစစ္စစ္ဆိုတာကလဲ ဆရာမင္းသုဝဏ္တေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္လို႔ ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ကာလ မဟုတ္လား၊၊ အဲဒီကာလဝန္းက်င္က ေဒါက္တာ ေမာင္ျဖဴး ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြလဲထိုက္သင့္သေလာက္ ရွိေနျပီလို႔ ေျပာမယ္ဆို ေျပာနိုင္ ေပမဲ့၊ က်ေနာ့္ ႏွလုံးသားကို လာျငိတာကေတာ့၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေတြခ်ည္း လိုလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဘာလို႔လဲ၊၊
က်ေနာ့္နားက အသံသာသာကို ႏွစ္သက္တတ္လြန္းေနရုံမက၊ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားက အနု ပညာဆန္ဆန္နဲ႔အမ်ိဳးသားရနံ႔ ရုိးရာအေငြ႔အသက္ ထုံရီေနတာကို ပိုမိုစြဲလန္းလက္ခံေနတဲ့ သေဘာေႀကာင့္လို႔ ယူဆမိပါတယ္၊၊ ( ဒါကလဲ အခုခ်ိန္က်မွ ျပန္လည္ေတြးေတာ စဥ္းစားမွတ္ ထင္ထားမိခ်က္ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္နား ကိုယ့္ဟဒယနဲ႔ ကိုက္ညီသြား တဲ့အတြက္ ကိုယ္ႀကိဳက္ခ်င္လို႔ ႀကိဳက္ေနခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ )အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ျပန္ႀကည့္လိုက္တဲ့အခါ၊ က်ေနာ္ဟာ ကေလးဘဝကတည္းက ကေလး ကဗ်ာေလးေတြ ကို ခ်စ္တတ္လာသူ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊၊ အဲဒီလို ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို ႏွစ္သက္တတ္ လာမိပုံက ေတာ့၊ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြထဲက ရြတ္လို႔ဆိုလို႔ေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ‘အသံ’ ကေန က်ေနာ္ကို စတင္ ေခၚငင္ဆြဲေဆာင္သြားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္၊၊ က်ေနာ့္ရဲ႔ဘဝ က်ေနာ့္ရဲ႔ အရြယ္ က်ေနာ့္ရဲ႔ သိျမင္ထားခ်က္ေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာဆီေထြ နားလည္နိုင္ ခံစားနိုင္တဲ့ အေႀကာင္းအရာ ေလးေတြလဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ အသံကို သေဘာက်ရာကေန၊ အေႀကာင္းအရာပါ ခံစားရမိသြားျပီး၊ ႏွစ္သက္စြဲလန္းမိတဲ့အဆင့္အထိ တဆက္တည္း ေရာက္ရွိသြားမိေတာ့ တာပါပဲ၊၊ အားလုံး သိႀကတဲ့အတိုင္းပါပဲ ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာ ေတြဟာ ‘အသံ’သာ ပါတယ္၊၊ အထူးသျဖင့္ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဆိုရင္- အသံက အင္မတန္ကို သာပါတယ္၊၊ ဗမာလွ်ာ ဗမာေလနဲ႔ဆိုရင္ ဆိုရရြတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို စီးစီးပိုင္ပိုင္ျငမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္း နဲ႔ႀကည္ႀကည္လြင္လြင္ရွိလွပါတယ္၊၊ အေႀကာင္းအရာကလဲ ထူးထူးေထြေထြ ဆန္းဆန္း ျပားျပားႀကီးေတြမဟုတ္ပဲ၊ အမ်ားသူငါနဲ႔နီးစပ္တဲ့၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာတြင္ ရွိေနတဲ့ ျမင္ကြင္း ေတြအျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အရာကိစၥေတြပဲ မဟုတ္လား၊၊ ျပီးေတာ့ -အဲဒီ အရာကိစၥေတြ ကိုယ္ႏွိဳက္ကလဲ ကိုယ့္တိုင္း ကိုယ့္ျပည္က ခ်စ္စရာ့ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝ အလွေတြ၊ ရုိးရာယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့စရုိက္ေတြ၊ လက္ခံစြဲလန္းထားႀကျပီးသား နားလည္သိျမင္ ထားခ်က္ ေတြနဲ႔ပါ အဟပ္မိမိ တည္ျပီး ရွိျပီး ျမင္သာျပီးသားေတြခ်ည္းလဲပဲမဟုတ္လား၊၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမွဳ၊ အမ်ိဳးသားအေငြ႔အသက္၊ အမ်ိဳးသား ရနံ႔ေတြ ရစ္ေဖါက္ ယွက္သီ လွပထုံလႊမ္းေနတဲ့အရာေတြခ်ည္းလဲပဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ မဟုတ္လား၊၊ ႀကည့္စမ္းပါ ပန္းေတြထဲကဆိုရင္- သေျပ၊ ခေရ၊ စပယ္၊ ႀကာျဖဴ၊ ႀကာနီ၊ ႀကာညိဳ၊ ကံ့ေကာ္၊ ပိေတာက္၊ သရဖီ …။ ျမင္ကြင္းရုပ္ပုံလႊာေတြထဲက ဆိုရင္- လယ္ေစာင့္တဲ၊ ျမက္ခင္း၊ နဒီတြင္း၊ ေက်ာင္းသခၤမ္း၊ ကြင္းက်ယ္၊ ေရေဖြးေဖြး၊ ခေရတန္း၊ ေရာင္နီ …၊၊ ဖြဲ႔ထား ပုံေလး ေတြက် ေတာ့လဲ-‘ ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ - ကံေကာ္ဝတ္မွဳံ စီ’ ၊‘ ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း-သမင္ေရ ေသာက္ဆင္း’၊ ‘ေတာင္ဆီနားက ခေရတန္း-ပင္ေအာက္ႀကိဳင္လို႔လန္း’၊‘ ႀကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္-တဲနဲ႔ပနံတင့္ …’ တဲ့၊၊ ဘယ့္ေလာက္ လွလိုက္ပါသလဲ၊၊ မ်က္ေစ့ထဲမွာ နားထဲမွာ ႀကား ေယာင္ျမင္ေယာင္ ျဖစ္လာရုံမကရင္ထဲ ႏွလုံးထဲအထိ စီးဝင္လာတာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊ ဒါေႀကာင့္ ဆရာ့ရဲ႔ကဗ်ာေတြဟာ ဆရာ့ရဲ႔လက္ရာေတြမွန္း ကြဲကြဲျပားျပားမမွတ္သားတတ္ခင္၊ မသိတတ္ေသးခင္ကတည္းက ႏွဳတ္ဖ်ား ေရာက္ေနျပီးသား၊ ရင္ထဲ ေပါက္ေနျပီးသားေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ေျပာရရင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ကဗ်ာႀသဇာဟာ က်ေနာ့္အေပၚ ႏွစ္ႏွစ္ သက္သက္ စူးေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ တနည္းအားျဖင့္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာ့ေက်းဇူးဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း တင္ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာ့ေက်းဇူး အင္မတန္ ႀကီးမား ခဲ့ပါတယ္၊၊
ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္ ျမတ္နိုးတတ္လာရာကေန၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာေရးခ်င္ ကဗ်ာ ဖြဲ႔ခ်င္လာတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့လဲ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ႀသဇာ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔အဆိုအမိန္႔၊ သြန္သင္ လမ္းျပမွဳေတြဟာ က်ေနာ့္အေပၚ အရွိန္ရွိရွိ ဆက္လက္ ျဖစ္တည္ လာခဲ့ျပန္ပါတယ္၊၊ ‘ကဗ်ာစပ္ခ်င္ စာစပ္သင္’ နဲ႔‘စု တု ျပဳ’ ဟာ က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအတြက္ ကေတာ့၊ အင္မတန္မွကို အေရးပါတဲ့ စံထားနည္းယူဖြယ္ရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊ အဲဒီလမ္း ေႀကာင္း ေပၚကေန ကဗ်ာသမား စာသမားတေယာက္ရဲ႔ဘဝကို က်ေနာ္ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ စတင္ ျဖတ္သန္း လာခဲ့မိပါတယ္၊၊ လူတခ်ိဳ႔ အဖို႔ကေတာ့ အဲဒီလမ္းေႀကာင္းႀကီးဟာ သမရုိးက် ဆန္လြန္းတယ္၊ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းလွတယ္ လို႔လဲ ေျပာႀက ဆိုႀက ယူဆခ်င္ ယူဆႀကပါ လိမ့္မယ္၊၊ တဦးနဲ႔တဦး ဘယ္လိုမွ ထပ္တူျဖစ္နိုင္ႀကဖြယ္မရွိေပမဲ့၊ က်ေနာ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့မိ တာကေတာ့ အဲဒီလမ္း ေႀကာင္းႀကီးအတိုင္းပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ‘စု တု ျပဳ’ ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ကေတာ့ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ လက္ရွိ ေရာက္ေနရရာ ေနရာမွာ အလြယ္တကူ ျပန္လည္ရွာေဖြႀကည့္ရွဳ နိုင္ျခင္းမရွိတဲ့အတြက္၊ တိတိက်က် ျပန္လည္ ကိုးကား မျပနိုင္ေပမဲ့၊ (က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ - ‘ပန္းႏွင့္ပင္စည္’ထဲမွာပဲ ထင္ပါ ရဲ႔ …) ရြက္ဝါ ေလးေတြ တဝဲလည္လည္ ေႀကြက်လာေနပုံကို ျခယ္သဖြဲ႔ဆိုျပႀကရာမွာ - ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ ရဲ႔ ေတာလား ထဲက ‘ စ်ာန္ ဝိတက္ သို႔၊ သစ္ရြက္ေရာ္ရီ ၊ ဣႏၵနီ …’ ကေန၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ‘ေရႊေႀကာင္ ဖား ျမီးဖ်ားလိုက္သို႔ - ျမိဳင္တိုက္စုံယံ … ’ျဖစ္လာပုံ ရွင္းျပမွဳ ဟာ အခုခ်ိန္အထိ မႀကာ ခဏ သတိရစရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာ့ေက်းဇူး ႀကီးလွပါတယ္၊၊

( ၂ )

ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို အင္မတန္ ႏွစ္သက္ခဲ့ျပီး၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာ့ႀသဇာသက္ေရာက္မွဳကိုလိုလိုလားလား လက္ခံခဲ့မိ ေပမဲ့၊ အညာေဒသက ေတာသားေလးတေယာက္သာ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ တပည့္လက္သားအျဖစ္၊ စာသင္သားေလးတေယာက္အျဖစ္ေတာင္ ျဖစ္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး၊၊ ဆရာ့ တပည့္ မျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါဘူး၊၊ သင္ဆရာအျဖစ္ မေရာက္ခဲ့ရေပမဲ့ ႀကားဆရာ ျမင္ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ရတာေလာက္ကိုက ေက်းဇူးႀကီးလွတယ္-လို႔ သေဘာပိုက္မိ မွတ္ယူမိပါတယ္၊၊ အေဝး ကေနပဲ ဆရာ့ကို ေလးစားေနမိပါတယ္၊၊ ႀကဳံခြင့္ ဆုံခြင့္မ်ား ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ႀကဳံဖူး ဆုံဖူးလိုက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵလဲ ရင္ထဲမွာ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္းတည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္ေရာက္လာျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာင္၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ဆုံခြင့္ ႀကဳံခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး၊၊ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာျပီး၊ စာေပထုတ္ေဝေရးတိုက္ႀကီးတခုမွာ ပထမဆုံးေနထိုင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ အတြက္၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ ဆုံခြင့္ သိက်ြမ္းခြင့္ေတြ ရခဲ့ေပမဲ့၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ေတာ့ ႀကဳံ ခြင့္ မေပၚခဲ့ပါဘူး၊၊
ႀကဳံ မယ့္ႀကဳံ ေတာ့- အဲဒီစာေပတိုက္ႀကီးကေန ခြါလာခဲ့ျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တကိုယ္ ေတာ္ေနထိုင္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ျကာတဲ့အခ်ိန္၊ ၁၉၈ဝျပည့္ႏွစ္ထဲေရာက္ေတာ့မွပဲ စီစဥ္ ထားျခင္းမရွိပဲ အမွတ္မထင္ စတင္ဆုံဆည္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မတားမိတဲ့သူကပဲ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားခဲ့တာ ျဖစ္ေန ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားခဲ့တဲ့သူဟာ ဆရာတကၠသိုလ္မင္းေမာ္ပါ၊၊ အမွန္အတိုင္းေျပာ ရရင္- အဲဒီတုန္းကက်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဆရာတကၠသိုလ္မင္းေမာ္နဲ႔ သိပ္ျပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိလွ ပါဘူး၊၊ ဆရာဂ်မ္း၊ ဆရာစြမ္း၊ ဆရာႀကဴး(မင္းလွညြန္႔ႀကဴး) တို႔ေလာက္လဲ ဆက္ဆံေရး မ်ားမ်ားစားစားမရွိ ခဲ့ပါဘူး၊၊ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ပုဂံလမ္းက အိမ္တန္းလ်ား ရွည္ႀကီးတခုတည္းမွာ ဆရာႀကဴး၊ ဆရာဂ်မ္း နဲ႔ဆရာမင္းေမာ္တို႔ဟာ အခန္းကပ္ အတူေန ေတြျဖစ္ခဲ့ႀကပါတယ္၊၊ ဆရာဂ်မ္း၊ ဆရာႀကဴးတို႔ဆီ မႀကာခဏေရာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေပၚ မ်က္မွန္းတန္းမိလာရာက ဆရာမင္းေမာ္ကလဲ က်ေနာ့္အေပၚ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးပ်ဴပ်ဴငွါငွါ ဆက္ဆံရွာပါတယ္၊၊ တခါတရံ ဆရာႀကဴး၊ ဆရာဂ်မ္းတို႔ မရွိတဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ ဆရာမင္းေမာ္ ကပဲ က်ေနာ့္ကိုဧည့္ဝတ္ပ်ဴငွါသေဘာနဲ႔ ‘ထိုင္ဦးေလ-’ဆိုျပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဖိတ္မႏၱက ျပဳတတ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ၁၉၈ဝျပည့္ႏွစ္ ႀသ၈ုတ္လထဲမွာ က်ေနာ့္ရဲ႔ ပထမဆုံးလုံးခ်င္း ကဗ်ာရွည္စာအုပ္ေလး ‘နိုးေနေသာ လကၤာသည္’ ထြက္လာေတာ့၊ တရားဝင္ စတင္မျဖန္႔ခ်ိ ခင္မွာပဲ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးအတြက္အမွာစာေရးေပးခဲ့ႀကတဲ့ ဆရာဂ်မ္းနဲ႔ ဆရာႀကဴးထံ ကဗ်ာ စာအုပ္လက္ေဆာင္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားသြားေပးရင္း၊ ဆရာဂ်မ္းတို႔နဲ႔ တဝင္းထဲေန ဆရာမင္းေမာ္ ကိုလဲ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ အဲဒီတပတ္ ေလာက္ အတြင္းမွာပဲ ဆရာမင္းေမာ္ကလဲ က်ေနာ့္ကို မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘ယက္ဗ္တူရွင္ကို’ ရဲ႔ ကဗ်ာေတြကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးပါ၊၊ စာအုပ္ေလးရဲ႔အတြင္းပိုင္းက ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ ဒီစာအုပ္ေလးကို သူ စတင္ဝယ္စဥ္က ေန႔စြဲပါ ထိုးထားတဲ့အျပင္၊ သူ ဝယ္ခဲ့ရာေနရာ ‘လန္ဒန္’ ဆိုတာပါ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ အဲဒီရဲ႔ ေအာက္နားမွာမွ က်ေနာ့္နာမည္ကို တပ္ျပီး၊ အမွတ္တရလက္ေဆာင္အျဖစ္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ သူ လန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရစဥ္ကတည္းက ဝယ္လာခဲ့တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ေတာ္ ေတာ္ႀကာေနျပီျဖစ္ေပမဲ့ စာအုပ္ေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္သပ္သက္ယပ္ယပ္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္၊၊ ကဗ်ာေရးသူ လူငယ္ေလးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အေပၚ သူက အဲဒီလိုေႏြးေနြးေထြးေထြးဆက္ဆံခဲ့တာေတြ ရွိေပမဲ့၊ မျပည့္အိုးတလုံးပဲျဖစ္ေနေသးတဲ့ က်ေနာ့္မွာ၊ ‘ေဇာ္ ေမာ္ သင္း’ ဂိုဏ္းလို႔ သတ္မွတ္ေျပာဆိုေနႀကတဲ့ထဲက တေယာက္အပါ အဝင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာမင္းေမာ္အေပၚ ဆရာႀကဴးတို႔၊ ဆရာစြမ္း၊ ဆရာဂ်မ္းတို႔ေလာက္ ရင္းရင္း ႏွီးႏွီးမရွိလွပဲ ခပ္ေဝးေဝးပဲ ရွိခဲ့မိပါတယ္၊၊ အဲဒီလို အေနအထားရွိတဲ့ ဆရာမင္းေမာ္ကပဲ၊ က်ေနာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ထြက္ျပီးစမႀကာလွေသးခ်ိန္တေန႔မွာပဲ၊ လွည္းတန္းလမ္းမႀကီးေပၚ အမွတ္မထင္ႀကဳံမိရာက ‘ခင္ဗ်ား အားသလား၊ အားရင္ က်ေနာ္နဲ႔လိုက္ခဲ့စမ္းပါ ’လို႔ အေဖၚ စပ္ပါေလတယ္၊၊ ‘ဘယ္ကို သြားမလို႔လဲ’လို႔ ေမးမိေတာ့ ‘ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆီ…’ တဲ့၊၊
ဆရာမင္းေမာ္ အေဖၚေခၚလို႔ အဲသလိုနည္းနဲ႔ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဆီ က်ေနာ္ ပထမဆုံး ေရာက္ခြင့္ႀကဳံသြားခဲ့ပါတယ္၊၊
ကမာရြတ္ လွည္းတန္းက ကမာရြတ္၈တ္တဲနဲ႔ လမ္းဟိုဖက္သည္ဖက္ ဒါးလြယ္ခုတ္ မ်က္ ေစာင္းထိုးေလာက္မွာ၊ အဲသည္တုန္းက ‘ပန္းကမၻာ’တို႔‘ပန္းျမိဳ႔ေတာ္’တို႔ဆိုတဲ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ အေအးဆိုင္ေလးေတြ ရွိပါတယ္၊၊ အဲသည္နားကေန ပလက္ေဖါင္းအတိုင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ ခဲ့ႀကျပီး၊ ဦးထြန္းလင္းလမ္းထဲ ဝင္ခဲ့ႀကတာနဲ႔မႀကာမီမွာပဲ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔အိမ္ကို ေရာက္ ပါတယ္၊၊ ေခါင္းရင္းဖက္က ဧည့္ခန္းေလးထဲမွာ ဆရာမင္းသုဝဏ္က ေအးေအးသက္သာ ထိုင္ေနပါတယ္၊၊ အျဖဴေရာင္ လည္ကတုံးအင္းက်ီ နဲ႔ ခ်ည္ေခ်ာပုဆိုး အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးကို ဝတ္ထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ရုပ္ပုံဟာ တကယ္ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ႀကည္ႀကည္စင္စင္ ရွိလွပါတယ္၊၊ အရင္ကတခါမွ လူကိုယ္တိုင္ မႀကဳံ ဖူးေပမဲ့၊ ဓါတ္ပုံကိုေတာ့ ျမင္ဖူး ႀကဳံဖူး ထားျပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ ‘ဒါ - ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆိုတဲ့ တကယ့္စာဆို ႀကီးပါလား’ ဆိုတဲ့အသိက ခ်က္ခ်င္း ရင္ထဲ ေျပးဝင္လာခဲ့ပါတယ္၊၊ အဲဒီတုန္းကကို ဆရာရဲ႔ အသက္ဟာ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္စ ရွိေနျပီျဖစ္ေပမဲ့၊ အရြယ္တင္လြန္းလွတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔သြင္ျပင္ဟာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲလို႔ ထင္ရပါတယ္၊၊ အသားအေရကလဲ လတ္လတ္ဝင္းဝင္းနဲ႔ စာဆိုရွင္စစ္စစ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ ရုပ္ပုံဟာ ပညာရွင္ႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ပုံသြင္လဲ အတိုင္းသားထင္ဟပ္ေနပါတယ္၊၊ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းႀကည့္လိုက္မိစဥ္မွာပဲ ၊ ‘ေရႊလိုဝင္းတဲ့ မင္းသုဝဏ္ကို …’ဆိုတာကို ဖ်တ္ကနဲ ေျပးသတိရမိလိုက္ပါတယ္၊၊ သုဝဏသာမ ဇာတ္ေတာ္ထဲက မိဘကို ရုိရုိေသေသလုပ္ေက်ြးသမွဳ ျပဳေနရွာတဲ့ သုဝဏသာမသတို႔သားကို ‘သားေရႊအိုးထမ္း’ဇာတ္လမ္းကို အင္မတန္သေဘာက်ခဲ့ရာက ကေလာင္နာမည္အျဖစ္ပါ ယူလာခဲ့တဲ့ စာဆိုႀကီးရဲ႔မ်က္ႏွာကိုလဲ က်ေနာ္က ေလးေလးစားစား ေငးေမာႀကည့္ေန မိခဲ့ပါတယ္၊၊ မ်က္မွန္ေလးကို တခ်က္ပင့္တင္လိုက္ရင္း ‘လာ လာ ထိုင္ႀက ထိုင္ႀက ’ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ ေႏြးေနြးေထြးေထြးႏွဳတ္ဆက္သံေအာက္မွာ က်ေနာ့္မွာ ရင္ေတြခုန္ေနမိပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ အင္မတန္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ‘သေျပညိဳ’ ရွင္၊ သေျပညိဳ စာဆိုႀကီးကို ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ရျခင္း မရွိပဲနဲ႔၊ စာဆိုရွင္ႀကီးရဲ႔ ဧည့္ခမ္းေဆာင္အတြင္းမွာပဲ၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ေနရျပီ မဟုတ္လား၊၊ က်ေနာ္တို႔ ထိုင္လိုက္ႀကရာ ထိုင္ခုံေလးေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ၊ ဧည့္ခမ္းေဆာင္ေလးရဲ႕ နံရံေပၚမွာ ပန္းခ်ီကားႀကီးတခ်ပ္ကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ခ်ိတ္ဆြဲထား တာကိုလဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္၊၊ တကယ့္အႏုပညာရွင္ ဗမာပန္းခ်ီေက်ာ္ ဆရာ‘ေပၚဦးသက္’ရဲ႔ မူရင္းလက္ရာ ပန္းခ်ီကားႀကီးပါပဲ၊၊ စုလစ္မြန္ခ်ြန္ေတြ၊ ကနုတ္ပန္းေတြေဝေဝဆာဆာနဲ႔ ေရွး ေဟာင္းဗမာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးတေက်ာင္းရဲ႔ ေရွ႔မွာ၊ ဆြမ္းခံဆြမ္းဟင္းဆိုင္းထမ္းႀကီးကို ဘယ္ညာထမ္းျပီး၊ ျပဳံးရႊင္ရယ္ေမာေနႀကတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးေတြေရာ ကိုရင္ငယ္ ေလးေတြပါ ပါဝင္ေနတဲ့၊ ဆြမ္းခံထြက္ခ်ိန္လား ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္လားကို သရုပ္ေဖာ္ထားတဲ့၊ အင္မတန္အနုပညာေျမာက္လွတဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးတခ်ပ္ ပါ၊၊ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမွဳ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမွဳ ရနံ႔ကို တဝႀကီးရွဴ ရွိဳက္လိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရျပီး၊ အမ်ိဳးသား စာဆိုႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ဧည့္ခမ္းေဆာင္နဲ႔ အင္မတန္မွ က်က္သေရ ရွိရွိ လိုက္ဖက္လြန္း ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဆရာေပၚဦးသက္ရဲ႔ ေျပာင္ေျမာက္ထူးျခားလွတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေကာက္ ေႀကာင္းဟန္အျပည့္နဲ႔ ေရးဆြဲထားတဲ့၊ ဒီပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးထဲက ကိုရင္နဲ႔ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႔ျပဳံးရႊင္ရယ္ေမာေနပုံကလဲဟက္ဟက္ပက္ပက္လန္လန္းဆန္းဆန္းလွပီး ၊ ျမင္လိုက္ရသူကိုပါ ႀကည္ႀကည္နူးနူးျဖစ္သြားေစမိသလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ လွိဳက္လွိဳက္ လွဲလွဲ ေဖၚေဖၚေရြေရြ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သံနဲ႔ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့အျပဳံးကလဲ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းေမာ္က သူ႔လက္ထဲက ကိုင္လာခဲ့တဲ့ အညိဳေရာင္စာအိတ္အထုပ္ႀကီးကို ဆရာ့ေရွ႔ ရုိရုိေသေသ ထိုးေပးရင္း၊ ‘ဆရာ့ကို စာအုပ္နဲ႔ေကာ္ပီေတြ လာေပးတာ…’လို႔ ဆိုပါတယ္၊၊ စာအိတ္ညိဳ ႀကီးထဲမွာ ဘာစာအုပ္ေတြ ဘာစာမူေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လဲ မျမင္ရတဲ့အတြက္ မသိပါ၊၊ အဲဒီတုန္းက ဆရာမင္းေမာ္က ‘ဆရာ … သူလဲ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ပဲေလ…’လို႔ စကားပလႅင္ခံျပီး က်ေနာ့္ကေလာင္နာမည္ကိုေဖၚျပီး မိတ္ဆက္ေပး ရွာပါတယ္၊၊ ဆရာက အျပဳံးလဲ့လဲ့နဲ႔ႀကည့္ရင္း အသိအမွတ္ျပဳဟန္ ေခါင္းေလးကို ညိတ္ျပေန ေပမဲ့၊ တိုင္းသိ ျပည္သိ ဧရာမ တကယ့္ကဗ်ာဆရာႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ေရွ႔မွာ၊ က်ေနာ့္မွာ ဆင္ျဖဴေတာ္ႀကီးေရွ႔ေရာက္လာမိခဲ့ရတဲ့ သာမန္ဆင္မဲေလးတေကာင္ပမာ ရင္ေတြခုန္ေန မိခဲ့ရပါတယ္၊၊ အဲဒီအႀကိမ္ဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႔ဆုံရဖူးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊၊
ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ကေတာ့ ဆရာစြမ္း (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္)က ေခၚသြားလို႔၊ ပထမ ဆုံးအႀကိမ္နဲ႔ သိပ္ျပီးကာလမျခားလွခင္မွာပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ ဆရာမင္း သုဝဏ္ ရဲ႔အိမ္ကို ေရာက္သြားျဖစ္ျပန္တာပါ၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔အိမ္ကို မေရာက္ခင္ လမ္းမွာပဲ ဆရာစြမ္းက ‘ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ပါ လာေသးလား၊ အဆင္သင့္ပါလာရင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ကိုလဲ လက္ေဆာင္ေပးသင့္တယ္၊၊ ဆရာက လူငယ္ကဗ်ာဆရာေလးေတြရဲ႔ ကဗ်ာေတြကိုလဲ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္’လို႔ အားေပးအားေျမွာက္စကား ေျပာတဲ့အတြက္ ဆရာ မင္းသုဝဏ္နဲ႔ေတြ႔တာနဲ႔ ကိုယ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုထုတ္ျပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ တရုိတေသ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သြားေလရာ လြယ္အိတ္တလုံးကို အျမဲလြယ္ ထားတတ္ တဲ့က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ေလးငါးအုပ္ အျမဲပါ တတ္တဲ့ကာလမဟုတ္လား၊၊ ဆရာက ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ေသခ်ာကိုင္ႀကည့္ျပီး၊ ကဗ်ာစာအုပ္ ေလးေတြကို ဝယ္ဖတ္တဲ့သူ မ်ားရဲ႔လား၊ ေရာင္းလို႔ ရရဲ႔လား၊ နယ္ဖက္က အမွာစာလာတဲ့အေျခအေန ဘယ့္ႏွယ္ေနသလဲ… ဆိုတာမ်ိဳးကအစ စိတ္ဝင္စားစြာ ေမးပါတယ္၊၊ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႔ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို သိခ်င္လြန္းရွာတဲ့ ဖခင္ရင္း တေယာက္ရဲ႔အသံလို၊ ကဗ်ာ့က်န္းမာေရးအေျခအေနကို သိခ်င္လြန္းရွာတဲ့ ကဗ်ာ့ဖခင္ႀကီး တေယာက္ရဲ႔ ေမးသံမ်ိဳးမွန္း သိသိသာသာခံစားလိုက္ရပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ ရင္ခုန္ခဲ့ရျပန္ ပါတယ္၊၊
အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ဆရာစြမ္းတို႔ရဲ႔ ကဗ်ာေတြအေႀကာင္း စာေတြ အေႀကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာေျပာဆိုေနႀကသံေတြကို ေဘးနားကေန နားေထာင္ေန မိရင္း၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔အိမ္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ ေရာက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္၊၊ အဲဒီ တုန္းက ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ ကမၻာေက်ာ္ျပဇာတ္ဆရာႀကီး ရွိတ္စပီးယားရဲ ႔ ‘ကင္း လီယာ’ကို ရသမိမိ ဘာသာျပန္ဆိုေနခ်ိန္ျဖစ္တာကိုလဲ အမွတ္ရမိေနပါတယ္၊၊

( ၃ )

ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို ႏွစ္သက္စြဲလန္းလာခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ဟာ၊ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လဲအရြယ္အေလ်ာက္ ဆရာ့ရဲ႔ ကဗ်ာမွန္သမွ် ကို ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ရွာေဖြ ဖတ္ရွဳ ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ရင္ထဲအထိ စူးဝင္ျငိ တြယ္ခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘သေျပညိဳ’ လို၊ ‘ပ်ဥ္းမ ငုတ္တို’ လို၊ ‘သူ႔ မွာတမ္း’ လို ကဗ်ာေတြကို စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္ခဲ့ရဖူးရုံ မက၊ ‘ လယ္ေတာက အျပန္ … ပန္ခ်င္ တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔ ’နဲ႔စလိုက္တဲ့ ‘ ႏွင္းဆီပြင့္ ’ လို၊ ‘ ဖိုးေမာင္ လာျပီ ’ လို ကဗ်ာေတြကလဲ ရင္ထဲကို ပဲ့တင္ခတ္ေနေစခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္းရဲ႔ မဟာကဗ်ာေလးခ်ိဳးႀကီးေတြက နိုင္ငံေရးစံ နိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဓါတ္ကို အညြန္႔တလူလူတက္ေအာင္ ေမြးဖြားတည္ေဆာက္ေပးနိုင္ခဲ့သလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာေတြအမ်ားစုႀကီးကလဲ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဓါတ္ အေျခခံေတြကိုပဲ အနဳပညာရည္ အႏုပညာေငြ႔တထုံထုံနဲ႔ စိမ့္ဝင္ စြဲျမဲ ပ်ံ႔ႏွံ႔ေစခဲ့တယ္လို႔ မွတ္ထင္ ယူဆမိပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဓါတ္အျပည့္ရွိတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ အနဳပညာရွင္ စာဆိုစစ္စစ္ႀကီးတဦးျဖစ္ရုံသာမက၊ အမိဗမာျပည္ႀကီးရဲ႔ စာေပယဥ္ေက်းမွဳ သမိုင္းမွာ အေလးထားရမယ့္ တကယ့္စာေပပညာရွင္ႀကီးတဦးလဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ အဘိဓါန္ လုပ္ငန္းေတြမွာ ဦးေဆာင္တာဝန္ယူ ျပဳစုလုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ရုံမက၊ ျမန္မာနိုင္ငံ သုေတသန အသင္း၊ ျမန္မာနိုင္ငံပညာျပန္႔ပြားေရးအသင္း၊ ျမန္မာနိုင္ငံဘာသာျပန္အသင္း၊ ပညာ့တံခြန္ အသင္းတို႔လို စာေပယဥ္ေက်းမွဳဆိုင္ရာအသင္းႀကီးေတြမွာလဲ အထင္ကရအခန္းေတြကေန ပါဝင္ရြက္ေဆာင္ခဲ့သူ ပညာရွင္ႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ တကယ့္အနဳ ပညာရွင္ စာဆိုစစ္စစ္ႀကီးတဦးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဗမာျပည္စာေပအနဳပညာရွင္တိုင္းက အေလး ထားအသိအမွတ္ျပဳထားႀကျပီးသားျဖစ္သလို၊ ေလးစားအပ္တဲ့ တကယ့္စာေပပညာရွင္ႀကီး တဦးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ ဗမာျပည္စာေပေလာကတခုလုံးက ျမင့္ျမင့္မားမား တန္ဖိုးထား ေလးစားႀကျပီးသား ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ - မဆလစစ္အာဏာရွင္စံနစ္လက္ေအာက္မွာ မဆလ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ဗိုလ္ေနဝင္းကေတာ့၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ကို ‘မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႔’ လို႔ ရုိင္းရုိင္းပ်ပ် ကင္ပြန္းတပ္ ေစာ္ကားခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ တကယ္က ဗိုလ္ေနဝင္းလို စစ္အာဏာရွင္ ရူးႀကီးေတြသာ ဘာမွ ဟုတၱိပတၱိမတတ္ပဲ တတ္ေရာင္ကားေတြလုပ္ရင္း တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးဂုဏ္ ကို အနိမ့္ဆုံးအဆင့္အထိ ဒုတ္ဒုတ္ထိ က်ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္က်ဴးလြန္ခဲ့ႀကျပီး၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္လို တကယ့္စာဆို တကယ့္ပညာရွင္ႀကီးကေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ စာေပအနုပညာအေမြအႏွစ္ေတြကို အမ်ားႀကီးျပဳစု ေပးအပ္သြားခဲ့တာ ရုိးသားသူတိုင္းသိပါတယ္၊၊ အႀကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ႀကည့္ရရင္ -နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ အမ်ိဳးသား ေရးဆိုင္ရာ အေရးအရာကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကင္းကြာ ေမ့ေလ်ာ့ေနေလ့မရွိတဲ့ စာဆိုစစ္စစ္ႀကီးတေယာက္၊ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္ ခဲ့ေပမဲ့၊ နိုင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႔အစည္းေတြ နိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႔ နိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳ မ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးပဲေနေလ့ရွိ ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ တိုင္းျပည္ရဲ႔ ရင္ခုန္သံနဲ႔ စာဆိုရဲ႔ ရင္ခုန္သံဟာ အျမဲလိုလို နရီကိုက္ေနခဲ့ေပမဲ့၊ နိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳေတြထဲမွာ နိုင္ငံေရးသမား တဦးရဲ႔ရပ္တည္ခ်က္မ်ိဳး၊ နိုင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႔အစည္းဝင္တဦးရဲ႔ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့၊ ဘယ္ ေတာ့မွမျဖစ္ေစရပဲ အသက္(၈ဝ)နီးပါးေလာက္အထိ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနထိုင္ခဲ့တယ္လို႔ အႀကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ဆိုနိုင္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ - မဆလစစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးရဲ႔ အေဖါက္ျပန္ဆုံး လူမဆန္ဆုံးေသာ ယုတ္မာရက္စက္မွဳ ႀကီးေတြရဲ႔ေအာက္မွာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးလို လူထုအေရးေတာ္ပုံ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံႀကီး အုံႀကြေပါက္ကြဲ ေပၚထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာက်ေတာ့၊ ဆရာလဲ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ဒီမိုအေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြက္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဝန္းရံ အားျဖည့္ေပးျပီးတတ္သိပညာရွင္ႀကီးတဦးအျဖစ္ မလႊဲမေရွာင္သာ ပါဝင္လွဳပ္ရွားလာ ခဲ့ရပါ ေတာ့တယ္၊၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ႏွလုံးသားရင္ခုန္သံ ကိုနား လည္တန္ဖိုးထားေနမိရင္း ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊
က်ေနာ္တို႔ေတြက ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရသေလာက္၊ ေဖါက္ျပန္ဆိုးဝါးလွတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ရဲ႔ ဘက္ေတာ္သားေတြအဖို႔ကေတာ့ အူနုက်ြဲခတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါလိမ့္မယ္၊၊ မ်က္မာန္ရွ ႀက၊ မုန္းမာန္ပ်ိဳးႀက၊ အျငိဳးသိုႀက၊ ေဒါသပုန္ထခဲ့ႀကတာေတြကိုလဲ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ေဖၚျပခဲ့ႀကတယ္ မဟုတ္လား၊၊ ‘မင္းသုဝဏ္’ဆိုတဲ့ စာဆိုရဲ႔နာမည္ကိုေတာင္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေဖၚျပခြင့္မရလို႔၊ မျဖစ္မေန ေဖၚျပဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အေျခအေနေတြမွာ ‘မင္းသုဝဏ္’အစား မင္းသုဝဏ္ဆိုတာကို ထင္းကနဲသိသာေစမယ့္ ‘သေျပညိဳ ဆရာ’ ‘သေျပညိဳ ရွင္’ ‘သေျပညိဳ စာဆိုႀကီး’ ဆိုတဲ့ သေကၤတေတြနဲ႔ပဲ ေဖၚျပရည္ညႊန္းႀကရတဲ့အေျခအေနထိ ေရာက္ခဲ့ရ ႀကဳံခဲ့ရေသးတယ္မဟုတ္လား၊၊ ဆရာ့ရဲ႔နာမည္ကို မွင္နက္သုတ္၊ ဆရာ့ကေလာင္ကိုလဲ ႀကိဳး နဲ႔တုပ္ျပီး၊ ယုတ္ယုတ္မာမာ ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္ တားျမစ္ခဲ့ႀကေသးတယ္ မဟုတ္လား၊၊ သုဝဏ သာမဇာတ္ေတာ္မွာ ပီဠိယကၡ ရဲ႔ ဆိပ္လူးျမွားဒဏ္ကို အေလာင္းေတာ္သုဝဏသာမ ေသလု ေမ်ာပါးခံခဲ့ရသလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္တေယာက္လဲ ေခတ္သစ္ပီဠိယကၡ လက္သစ္ဆိုးေတြရဲ႔ ဆိပ္လူးျမွားဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ခံခဲ့ရဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊၊

( ၄ )

၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ကြယ္လြန္ရွာျပီဆိုေတာ့၊ အေဝးေရာက္ က်ေနာ္ တို႔တေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ႏွေမ်ာတသ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊
အေဝးေရာက္ပန္းျခင္းကေလးတခုအျဖစ္၊ စိတ္နဲ႔ပဲ ပို႔သလိုက္ရတဲ့ ‘စိတ္ပန္းျခင္း’ ေလးတခုအျဖစ္၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ကို ရည္စူးျပီး အမွတ္တရ ၈ုဏ္ျပဳကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာ့ရဲ႔ေက်းဇူးတရားေတြအေပၚ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ႀကည့္မိ ရင္းက ‘စိတ္ပန္းျခင္း’ ေလးတခုအျဖစ္ ၈ါရဝျပဳ ေရးဖြဲ႔ျပီး သစၥာမဂၢဇင္းကေန ေဖၚျပ ဦးညႊတ္ ခဲ့ျဖစ္တာပါ၊၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႔ ပထမဆုံး မွတ္မွတ္ရရ စြဲလန္းခဲ့ရာလဲျဖစ္၊ ဆရာကိုယ္တိုင္ရဲ႔ အမွတ္အသား သေကၤတတခုသဖြယ္လဲျဖစ္ေနခဲ့တဲ့၊ ‘သေျပညိဳ’ ကို ေလးေလးနက္နက္ သတိ ရမိရင္း၊ ဆရာ့အတြက္ အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးကို ‘သေျပေတြ ေဝကို ေဝရ ပါ ဦးမယ္’ လို႔ ေခါင္းစည္းတပ္ ေပးခဲ့မိပါတယ္၊၊
‘ • က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ
သေျပညိဳ ကို တမ္းတရင္း
ပ်ဥ္းမငုတ္တိုနား သြားလာ
လယ္ေစာင့္တဲနားက ႀကာနီ နဲ႔
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း
စိတ္မွန္းနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ႀကဖူးသလို
ဒိုးယိုစီးေနတဲ့ နဒီတြင္း
ႏွလုံးသားတြင္းအထိ စီးခဲ့ရာက
လယ္ေတာကအျပန္က်ေတာ့ ရင္ဖို
ခေရပန္းေလးေတြကို ႏွေမ်ာ
အႏုပညာသေဘာ ရိပ္စားမိရင္း
တမွ် ဥ္း မွ်ဥ္း နဲ႔ ရင္ခုန္သံ
စည္းခ်က္ျမန္ခဲ့ရပါတယ္ ဆရာ …’

လို႔ ျပန္လည္တမ္းတ ေရးဖြဲ႔ျပမိခဲ့သလို -

‘ • ဘႀကီးေအာင္ ရဲ႔ အခ်စ္ဂူ မွာ
ေႀကကြဲစြာ ဆင္ျခင္မိ
ပီေယဟိ ဝိပၸေယာ ကေန
ေခြးေတြထိုးေဟာင္ ဖိုးေမာင္လာပုံ
ရင္ေတြခုန္ခဲ့ရ
ေသရခါနီး ေျပာက္က်ား
တိုင္းျပည္အား မွာႀကားခ်က္
( က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ …) တက္ႀကြတဲ့ အလြမ္း
နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ဝမ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္ ဆရာ … ’

လို႔လဲ အဲဒီတုန္းကတည္းက တဆက္တည္း ေဖၚျပ ခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ အဲဒီရဲ႔ ေနာက္မွာမွ -

• ဆရာမင္းသုဝဏ္ စာဆိုမြန္ကို
ႀကည္ညိဳ စြာ ဦးခိုက္ရင္း
အလြမ္းပန္းျခင္းေလးကို အသာမ
အေဝးကေန စိတ္နဲ႔မွန္းျပီး
ကန္ေတာ့ပန္းအျဖစ္ ပို႔သမိ - -
ဆိုျပီး အထိမ္းအမွတ္ျပဳခဲ့ရပါတယ္၊၊ ေလးစားအပ္တဲ့ စာဆိုႀကီး၊ တကယ့္ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကဗ်ာနဲ႔ပဲ ေလးေလးနက္နက္ လြမ္းခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊
အခုေတာ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ရာျပည့္သမယေတာင္ နီးလာျပန္ပါ ျပီ၊၊ ၁၉ဝ၉ ခုႏွစ္ဖြားျဖစ္တဲ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ မႀကာမီမွာပဲ အႏွစ္(၁ဝဝ) တင္းတင္းျပည့္ေတာ့ မွာပါ ကလား၊၊ ရာျပည့္ပြဲ က်င္းပျပီး အထိမ္းအမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ သူေတြ ထဲမွာ ဆရာမင္းသုဝဏ္လဲ တဦးအပါအဝင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္သူေတြ ႀကား၊ စာေပကိုခ်စ္ အနုပညာကိုခ်စ္တဲ့ တကယ့္စာေပအနုပညာရွင္စစ္စစ္ေတြႀကားမွာ ဝိဝါဒ ကြဲျပားစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းျမင္သာေနျပီး ျဖစ္ပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ တသက္တာဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ တာဝန္ေက် ခဲ့တဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္သူႀကီးတေယာက္ရဲ႔ တသက္တာျဖစ္ရုံမက၊ အမိနိုင္ငံေတာ္ရဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပယဥ္ေက်းမွဳ အနုပညာလမ္းေႀကာင္းေပၚမွာ ေကာင္းမွဳအဖုံဖုံ ေကာင္းေမြ အလီလီကို ျပဳသြား ျပသြား ေပးအပ္သြားခဲ့တဲ့တကယ့္စာေပအနုပညာရွင္ႀကီး၊ ေလးစားႀကည္ ညိဳအပ္တဲ့ စာဆိုႀကီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္၊၊
အေဝးေရာက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ဆရာ့ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးကာလ ဘဝဆည္းဆာညိဳ ခ်ိန္ လက္ရာေတြကိုအထိ၊ အေဝးကေနပဲ အဆက္မျပတ္လွမ္းေမွ်ာ္ ႀကည့္ရွဳ႔ ႀကားနာေနခဲ့ရရာမွာ၊ ဆရာဟာ ေနာက္ဆုံးဆည္းဆာညိဳခ်ိန္ ေနဝင္ခ်ိန္အထိ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ မေမ့ေလ်ာ့ခဲ့သူ၊ ေကာင္းေစခ်င္ရွာလြန္းသူ - ျဖစ္ခဲ့တာကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊
တေလာေလးကမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ထပ္မံေတြ႔လိုက္ရတဲ့၊ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႔ အိမ္နံရံေပၚက စကၠဴႀကီးႀကီးေပၚ စာလုံးႀကီးႀကီးနဲ႔ ကူးယူခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ပဲ သာ ဓကထူျပီး ျပလိုက္ခ်င္ပါတယ္၊၊ အဲဒီကဗ်ာေလးဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဆည္း ဆာခ်ိန္လက္ရာေတြထဲက ေနာက္ဆုံးကဗ်ာေလးတပုဒ္လဲပဲျဖစ္ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔ေနာက္ဆုံးဆည္းဆာႏွလုံးသားကို အတိုင္းသားဖြင့္လွစ္ျပသေနသလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔ ေနာက္ဆုံး‘သူ႔မွာတမ္း’ လို႔လဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္၊၊ ႀကည့္ႀက ရွဳ႔ႀက နားဆင္ႀကည့္ႀကပါ့ - -

‘ သားေျမးတို႔တြက္ ႀကိဳးစားစို႔ ’
--------------------
• ငါ သာလွ်င္ ေတာ္ ၊ သူ မေတာ္ ဟု
လူေတာ္ ထင္ပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• ႂကြားရင္း ႏွင့္ နစ္ ၊ ဝါး ရင္း နစ္သည့္
နစ္လ်က္ ေနပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• အေကာင္း ဆိုးထင္ ၊ ဆိုး ေကာင္းထင္ ႏွင့္
အထင္လြဲပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• သူ႔ကို ငါ ညွိဳး ၊ ငါ့ သူ ညွိဳး ႏွင့္
အညွိဳးႀကီး ပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• ညည္း၍ မျပီး ၊ ညဴ မျပီးဘူး
အျပီးတကာ ၊ လုပ္နိုင္ပါ မွ
ေတာ္ရာ ေရာက္လိမ့္ ေနာင္အဖို႔ ၊၊
နိုးၾက ထၾက ျမန္မာတို႔ ၊၊
သားေျမးတို႔တြက္ ႀကိဳးစားစို႔ ၊၊ ၊၊

( မင္းသုဝဏ္ )

ဆရာ့ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ကိုက ‘ သားေျမးတို႔တြက္ ႀကိဳးစားစို႔ ’ တဲ့၊၊ ဆရာဟာ ဘဝရဲ႔ ေနာက္ဆုံးေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္အထိတိုင္ နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္မေမ့မေလ်ာ့ ေတြးေတာ စဥ္းစားသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ နစ္မြန္းေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး အပ်က္ဆိုးေတြႀကားထဲကေန နိုင္ငံနဲ႔ တမ်ိဳး သားလုံးကို ဆယ္ယူနိုင္ဖို႔ ေတြးေတာ ပူပန္ေမွ်ာ္လင့္ ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ညည္းညဴ၍ မျပီး၊ မျပီးဘူး ၊ လုပ္စရာေတြမွန္သမွ် အျပီးလုပ္ႀကဖို႔၊ ကုန္စင္ေအာင္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႀကိဳးပန္း သြားႀကဖို႔ကိုလဲတိုက္တြန္းအားေပးသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ထထႀကြႀကြ နိုးနိုးႀကားႀကား လုပ္ေဆာင္ သြားႀကဖို႔ ႏွိဳးေဆာ္ပန္ႀကား သတိေပးသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ သူ႔ရဲ႔ဘဝ ေနာက္ ဆုံး ေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္အထိတိုင္၊ ကိုယ့္ရဲ႔ တကိုယ္ေရ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုံးဝမဟုတ္တဲ့၊ သားေျမးေတြအတြက္ ( ေျပာရရင္- ေနာင္လာေနာက္သား၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတြက္ ) ထထႀကြႀကြ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ေဆာင္သြားႀကဖို႔ အားလုံးကို တိုက္တြန္း ႏွိဳးေဆာ္ သြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္အထိတိုင္ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ ၊ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႔ ေကာင္းေစရာ ေကာင္းေစေႀကာင္းေတြအေပၚ အဆက္မျပတ္ မ်က္ေမွာက္ ျပဳသြားခဲ့ျပီး၊ စစ္မွန္တဲ့စာဆိုႀကီးရဲ႔ မြန္ျမတ္သန္႔စင္လွတဲ့ ႏွလုံးသားကို ပကတိအတိုင္း ထုတ္ေဖၚျပသသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ လွပျမင့္ျမတ္တဲ့ ႏွလုံးသားကို က်ေနာ္တို႔ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္၊၊တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ ေမတၱာ ေစတနာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႔ အတိမ္အနက္ အတိုင္းအဆ ပမာဏကိုလဲ လင္းကနဲ ျမင္လိုက္ရပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ေက်းဇူးတရားေတြကို ဆင္ျခင္ႀကည့္မိရင္း ဦးခိုက္လိုက္ မိပါတယ္၊၊
အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဆရာရဲ႔ ရာျပည့္ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳမိရင္း၊ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ရုပ္ပုံလႊာကားခ်ပ္ႀကီးေရွ႔မွာ - သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းေတြကိုင္ျပီး ထပ္ဆင့္ ဦးခိုက္လိုက္ခ်င္ပါတယ္၊၊ ၊၊

(ဝင္းတင့္ထြန္း)
၆-၁၂-၂ဝဝ၈

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Wednesday, December 24, 2008

မိုးျဖားတို႔က်တဲ့မ်က္ရည္...(လူဗိုလ္)...(၆၀၁)



ကိုခင္ဝမ္းက
က်ေနာ္တို႔မွာ ညီအကိုမ်ားစြာရွိတယ္ တဲ့....
ေမြးသမိခင္ကိုယ္စီနဲ႔
ေကြၽးသမိခင္ ကေဋကဋာ
က်ေနာ္တို႔မွာလည္း အေမေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္ ကိုခင္ဝမ္းေရ။

အေမ
အမိုး
အမဲ့
မိခင္ေတြမ်ားစြာၾကား
မိုးျဖား(မိုးဖရား) ေခၚ ပအိုဝ္းမိခင္ေတြ
က်ေနာ္တို႔အတြက္
အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်က္ရည္ေဝခဲ့ၾကဖူးတယ္။

ပအိုဝ္းနယ္ေျမကို
ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခိုအလာ
သေျပပန္းနဲ႔ဆည္းႀကိဳခဲ့တာ
ပအိုဝ္းမိခင္ေတြ။

ၿမိဳ႕ျပဘဝ
ရွစ္ေလးလံုးအေျခအေန
ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လိုေသေၾကခဲ့ၾက
ရုပ္လံုးပံုေဖၚရွင္းျပ
ဘီဘီစိ၊ ဗီြအိုေအ ေရဒီယိုေတြကလည္းဖြင့္ဟ
ဘာသာစကားဖလွယ္ေပးမွ
တစြန္းတစသိရ ပအိုဝ္းမိခင္မ်ား
ေရာက္စထဲကကို
က်ေနာ္တို႔အတြက္ မ်က္ရည္က်။

ရြာေတြေရာက္လို႔
အိမ္ေတြခဲြခ်တိုင္း
အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ
က်ေနာ္တို႔ထမင္းခ်က္စရာမလိုပါဘူး
အမ္းကို႔ကို႔
အမ္းအာအာ နဲ႔
ဦးဦးျဖားျဖားေကြၽးေလ့ရွိတာ
ခ်စ္စရာ့ ပအိုဝ္းဓေလ့တခုပါ။

မနက္လင္းတာနဲ႔
သြားတိုက္ဖို႔ ဆား
မ်က္ႏွာသစ္စရာ ေရခြက္မွာေရျပည့္
ဒီဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္မႈေတြက က်ေနာ္တို႔အတြက္ အင္အား။
ခရီးထြက္ဖို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္
က်ေနာ္တို႔ရ့ဲအေလ့အထ
လက္အုပ္ခ်ီ ဦးခ်တိုင္း
မ်က္ရည္က်ၾကတာလည္း
မိုးျဖားေတြပါပဲ။

၁၉၉၂
အပစ္အခပ္ရပ္စဲမႈေတြ ေခတ္စား
စီးေၾကာင္းအတိုင္း ပအိုဝ္းတပ္ပါသြား
စသိၾကားရ
ပအိုဝ္းျပည္သူေတြဆီက
ပအိုဝ္းအေမေတြဆီက
ေက်ာင္းစားေပးတို႕ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္ရင္
မိုးျဖားတို႔လာလည္မယ္ေနာ္တဲ့။


ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသစ္ထဲ
ဆက္လက္တိုးဝင္နိုင္ဖို႔
ပအိုဝ္းနယ္ေျမကိုခဲြ
မိုးျဖားတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္
မိုးျဖားတို႔ရ့ဲ ေနာက္ဆံုးမ်က္ရည္ေတြကိုၾကည့္
ဆို႕နင့္ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာအတိ။

အိုအေမတို႔ရယ္
အို မိုးျဖားတို႔ရယ္

ကတိတည္ရပါေစ့မယ္
က်ေနာ္တို႔ေၾကာင့္ က်ရတဲ့မ်က္ရည္
စစ္အစိုးရေၾကာင့္ က်ရတဲ့မ်က္ရည္
ဘယ္အခါမွ မတူေစရပါဘူး။ ။

လူဗိုလ္
၂ဝ ၊ ၅ ၊ ဝ၆
၄ း ၃၅ (နံနက္)

(အမ္းကို႔ကို႔ = ဝဝစား
အမ္းအာအာ = မ်ားမ်ားစား
ေက်ာင္းစားေပး=ေက်ာင္းသားေလး)

မွတ္ခ်က္။ ။ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ႀကီးကိုလူဗိုလ္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ကေန တကူးတကပို႕လိုက္တဲ့ လက္ေတြ႕ဘဝထဲက ကဗ်ာေလးပါ...။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Saturday, December 20, 2008

ယဥ္ေက်းမႈကို ေလးစားျခင္း..။

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕မိတ္ေဆြႀကီး ဆူးျပတိုက္ က တဂ္ထားတဲ့အေၾကာင္း ေလးေတြ ေရးဘို႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္း အရာေတာ့ ေျပာင္းေရး လိုက္ပါရေစ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တတ္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း လူပီသေအာင္ ေနႏိုင္ဘို႕ဆိုရင္ မိမိကိုယ္္ကို ေဝဖန္ဆန္းစစ္တဲ့ေနရာမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ရဲရဲေဝဖန္ဘို႕လိုေနတာပါ။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြႀကီးဆိုလိုတာကို က်ေနာ္က ဒီလိုသေဘာေပါက္ၿပီး၊ ဒီ တဂ္ ထားတာ ေလးေရးမွာပါ။ ဒါကလဲဘေလာ့ဂါေလာကရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေလးျဖစ္ေနၿပီကိုး။ က်ေနာ္ကေတာ့ မုန္းတဲ့အခ်က္ဆိုတာထက္ မိမိအားနည္း ေနတဲ့ မိမိျပင္ဆင္သံုးသတ္ေနထိုင္ရမဲ့ အခ်က္ေတြအျဖစ္ မိမိကိုယ္ကို ေဝဖန္သြားပါရေစကိုဆူးသစ္ေရ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဟန္မေဆာင္ခ်င္ဘူး စာေလးနဲ႕ေရးျပၿပီး ကိုယ္ကိုကိုယ္ တကယ့္လက္ေတြ႕ ေဝဖန္ဆန္းစစ္မႈ၊ မိမိရဲ႕အမွားေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ျပဳျပင္မႈ၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ လူပီသေအာင္ေနထိုင္မႈ စတာေတြ မလုပ္ပဲေနရင္ အလကားလူပဲျဖစ္ေနမွာပဲလို႕ ခံယူထားလို႕ပါ။
(၁) က်ေနာ္ရဲ႕ေဒါသႀကီးတဲ့အက်င့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိွတတ္ၾက ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူမ်ားထက္ နည္းနည္းပိုေနတယ္။ မေကာင္းပါဘူး ေလွ်ာ့ခ်ရမယ္ တတ္ႏိုင္သမွ်ထိမ္းခ်ဳပ္ သင့္တယ္။ ေဒါသႀကီးတာ ပူေလာင္ပါတယ္။
(၂) အစြဲအလန္းႀကီးတာ ဇြဲနပဲထားတာနဲ႕ေရာေနလို႕ ျပင္ရပါအံုးမယ္ ျပင္လဲျပင္ေနပါတယ္။ မလိုအပ္ပဲ အစြဲအလန္းႀကီးေတာ့ စိတၱဇဆန္တတ္တာေပါ႕။
(၃)မာနႀကီးသလိုျဖစ္ေနတာ တကယ္က အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး ဒါေပမဲ့ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္တာ နဲ႕ တလြဲမာနနဲ႕ေရာေနတတ္တာ ဒါလဲမေကာင္းဘူး။
(၄) သံသယႀကီးတတ္တာ တစ္ခါတရံကလြဲလို႕ ခပ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အေကာင္းထက္ အပ်က္ဘက္ကိုဦးတည္တာမ်ားတယ္။ သိတ္ေကာက္က်စ္တဲ့ရန္သူကို ရင္ဆိုင္ရပါမ်ားလာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ာမ်ားမွာ သံသယစိတ္ေတြ လိုအပ္တာထက္မ်ားေနၾကတာ။ က်ေနာ္လဲ အဲ့ဒီအထဲမွာပါပါတယ္။ ျပဳျပင္ေနပါတယ္ ဆက္ျပင္သြားရအံုးမယ္။
(၅) အာရံုလြန္တာ တခုခုလုပ္ရင္ အာရံုစူစိုက္တာနဲ႕ အာရံုလြန္တာနဲ႕ေရာေနတတ္ တယ္။ အာရံုလြန္တာဟာ ဘယ္ေနရာမွာမွမေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနဆဲပဲ သိတာနဲ႕ျပင္ေတာ့ျပင္ ေနပါတယ္။
(၆) အစားၾကဴးတာ က်ေနာ္ကအစားမက္တဲ့ေကာင္ပါ ဒါေပမဲ့လိုအပ္တာထက္မက္ရင္ ဒုကၡျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိတာမၾကာေသးဘူး။ မနည္းဆင္ျခင္ေနရတာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေဆြမ်ိဳး ေတြအကုန္လံုး ဒီအခ်က္ကို သိေနၾကတာပါ။ ဆက္လက္ဆင္ျခင္သြားမွ ေကာင္းမွာပါ။
(၇) လက္စားေခ်တတ္တာ က်ေနာ္လက္စားေခ်တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ တကယ္မေကာင္း ပါလားလို႕သိတာမၾကာေသးဘူး။ ဒါလဲမာန္မာနေၾကာင့္ျဖစ္တာပဲ သိေပမဲ့ဆင္ျခင္ရတာခက္ေနတယ္ က်ိဳးစားၿပီး ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။
(၈) စကားတဲ့ထိုးေျပာတတ္တာ သူေနရာနဲ႕သူသင့္ေတာ္တာ မသင့္ေတာ္တာ တခါတခါ မေရြးတတ္လို႕မိတ္ပ်က္ရတာေတြရွိတယ္။ စကားဆိုတာသင့္ေတာ္သလို ေျပာတတ္ဘို႕ က်ေနာ္လိုေနေသးတယ္။
(၉) က်ေနာ္ေၾကာက္တတ္တာ ဟုတ္တယ္ မိုးေတြေလေတြတအားၾကမ္းရင္ မိုးဦးက် က်ေနာ္သိတ္ေၾကာက္တတ္တာ။ အဲ့ဒီ့စိတၱဇကို ဆံုးမေနတာ အခုထက္ထိဆံုုးမေနရတုန္း။ နည္းနည္းၾကာသြားရင္လဲ မေၾကာက္ေတာ့ဘူးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဟာဗ်ာ။
(၁၀) ေနာက္ဆံုးတခုကေတာ့ တယ္ဆိုးသဗ်ိဳ႕ အသုံးအစြဲႀကီးတာဗ်ိဳ႕ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္လာတာ ေတာ္ေတာ္ မေကာင္းဘူး မနည္းဆင္ခ်င္ေနရတာ ဒုုကၡရာက္ေပါင္းလဲ မ်ားလွပါၿပီဗ်ာ မိန္းမ မည္တြန္ေတာက္တီးတာလဲ ခံရသဗ်။ ကိုဆူးသစ္ေရ က်ဳပ္တို႕က အလံျဖဴေအာက္ကလူေတြဗ်။ ကဲေရးၿပီးသြားၿပီကိုဆူးသစ္ေရ ဒီေလာက္ပဲ ဆင္ျခင္ရေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒါအရွိအတိုင္းေရးတာပဲ။ လာလည္ဖတ္ရႈၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးလဲ ဘဝမွာ လူပီသေအာင္ က်င့့္ႀကံေနထိုင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ား။

ဦးဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Wednesday, December 17, 2008

ဂီတစာမ်က္ႏွာ(၃)...ပန္းခ်စ္သူ

ဒီတေခါက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အင္မတန္ေလးစားခဲ့ရတဲ့ အင္မတန္ဂုဏ္ယူဘို႔ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာဟန္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ Country နဲ႔ Classical ေတးသြားေတြကိုဖန္တီးရာမွာ အင္မတန္ေတာ္လွတဲ့ ဂီတဂုရုႀကီး ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ပန္းခ်စ္သူဆိုတဲ့ေတးသြားေလးပါ။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာေတြမွာလဲ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မွီ ကိုယ္ပိုင္ေတးသြားေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာျဖစ္ျဖစ္ Original ေတြကိုသာ တခုတ္တရ အသိအမွတ္ျပဳၾကတာပါ။ ဒီအခ်က္ကေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕သူမ်ားေတြဖန္တီးထားသမွ်ကို လိုက္တီးတာလဲ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ခံစားမွ်ေဝတီးခတ္ၾကရေပမဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဂီတေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးလို႕မရပါဘူး။ ျမန္မာဂီတသမားေတြထဲမွာ စိုင္းခမ္းလိတ္၊ကိုေနဝင္း၊ကိုေမာင္ေမာင္၊ကိုရဲလြင္၊ကိုထူးအိမ္သင္ စသည္ျဖင့္ လက္ရွိေခတ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဂီတဖန္တီးတာ အင္မတန္ေတာ္ၾကတဲ့ ပညာရွင္ေတြပါဗ်ာ။ ဟိုအရင္ေခတ္ေတြကဆို ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႕လို ကမၻာဂီတကို ျမန္မာ့ဟန္နဲ႕ေပါင္စပ္ၿပီး တီထြင္ဆန္းသစ္ခဲ့တဲ့ ဂီတဆရာသမားႀကီးေတြေတာင္ရွိခဲ့တာပါကလား။ ျမန္မာဂီတသမားေတြ တခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ဂီတေတြနဲ႕ ကမၻာကိုရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ၾကမွာပါ။ တခုေတာ့ရွိပါတယ္ မတရားတဲ့ အုပ္စိုးသူလူတန္းစားရဲ႕ ပြဲအလိုေတာ္ၾက ဘုန္းေတာ္ၾကာင့္ဆိုသလိုမ်ိဳး ဂီတကိုဖန္တီးေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးေနာက္ၾကေနအုန္းမွာပါ။ ဂီတဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ အႏုပညာရပ္ဝန္းႀကီးမဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ အလံုးႀကီးထုတာ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။တီးထားတာေလးခံစားၾကပါအံုး။



ဒီသီခ်င္းဟာ အင္မတန္လွတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ရဲဖန္တီးမႈပါ။ လူေသသြားေပမဲ့ သူအႏုပညာကက်န္ေနတာပါ။ ပန္းခ်စ္သူဟာရုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ေတးပါ ကိုခင္ေမာင္တိုးနဲ႕ မီမီဝင္းေဖတို႕သီဆိုခဲၾကပါတယ္။ တျခားဘယ္သူေတြဆိုခဲ့ၾကေသးသလဲေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တီးထားတာ Intro က က်ေနာ့္ Mood အတိုင္းပါ Solo ကေတာ့ Medium Wave ကဆရာႀကီးေတြတီးထားတာကို မွီျငမ္းပါတယ္ဗ်ာ။ သိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးဗ်ာ နားလည္ေပးႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ဝါသနာရွင္တေယာက္သာ။

ဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ခ်စ္သူဝတ္ပါ ဒီကဗ်ာ...ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

တရာဖိုး သံုးထည္
အခ်စ္ရယ္...
ကိုယ္ဝယ္ေပးႏုိင္တာ ဒါပါပဲကြယ္။

သားကေလးကစားခ်င္စရာ
အရုပ္ကေလးေတြကလည္း အမ်ားသားကလား
အဲဒီအရုပ္ကေလးေတြကို
ကိုယ္လက္ေတြနဲ႔ တို႔ထိမိေလတိုင္း
ဆူနာမီေရလႈိင္းႀကီးဟာ
ကိုယ္ရဲ႔ရင္လႈိင္းႀကီၤး ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။

ကိုယ္ရဲေဘာ္ႀကီးတေယာက္ဆီက စာလာတယ္
တိုက္ပြဲ (၂)ရပ္တဲ့။

အခုဆို
မယ္လာဦးမွာ ေနေတြပူေနေရာေပါ့ေနာ္
“သားအတြက္ ခ်ဳိင္းျပတ္အက်ႌ (၅)စံုေလာက္ဝယ္လာေပးေနာ္” တဲ့
မွာေတာ္ပံုသူ႔စကား
ေၾသာ္... လြမ္းပါရေစေတာ့လား ခ်စ္သူရယ္။

ဟုမ္လုမ္
မိုက္ခရို
စီယမ္ ပလာဇာ
မဲေဆာက္ေစ်းတန္း
သႀကၤန္ေစ်း
ေသာၾကာေစ်း။

ကိုယ့္အရက္ေတြကို ဆိုဒါေရာၿပီး ေသာက္ခ်လိုက္တယ္အခ်စ္ရယ္။
မင္းကိုေတာ့
ဘာဆိုဘာမွ မေရာဘဲေသာက္ခဲ့တာပါကြယ္။

ထုတ္ခ်င္းခတ္ေပါက္တဲ့အထိ
ခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔လူပါကြယ္
ဒါေပမယ့္အခ်စ္ရယ္
ကိုယ္ဝယ္ေပးႏုိင္တာက
တရာဖိုး သံုးထယ္။


ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Thursday, December 11, 2008

ဂီတခ်စ္သူမ်ားအတြက္...ဂီတ(၂)

လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၄) ႏွစ္ေလာက္က က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုလူဗိုလ္ရယ္၊ကိုမ်ိဳးေအာင္ရယ္၊ကိုသားငယ္နဲ႕မိုးေက်ာ္တို႕ ေဒါင္းဂြင္ဘက္မွာရွိတုန္းက ကိုမြန္းေအာင္ပို႕ေပးလိုက္တဲ့ Blue ေတးသြားေတြတီးခတ္တဲ့ စာအုပ္ထဲကမွတ္မိတဲ့သီခ်င္းေတးသြားေလးပါ မူလဂီတဂုရုႀကီးရဲ႕နံမည္ေရာ သီခ်င္းနံမည္ပါမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး 12 Bars Blue ေလးပါ သတိရလို႕ျပန္တီးထားတာပါ။


ဆက္တီးထားတဲ့ ေတးသြားကေတာ့ ဂီတအေက်ာ္အေမာ္ႀကီး Eric Clapton ရဲ႕ Tears in Heaven ပါ မူလ Key နဲ႕ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး Classical ျပန္တီးထားတာပါ။ ဒီဂီတဂုရုႀကီးဟာ ဒီသီခ်င္းကို သူ႕ႏွလံုးသားနဲ႕ေရးဖြဲ႕ထားတာလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါ႕ေၾကာင့္လဲကမၻာေက်ာ္ ေတးသြားတပုဒ္ ျဖစ္လာရတာေပါ႕ က်ေနာ္တီးထားတာ သိတ္ေတာ့မေေကာင္းဘူး သီးခံၿပီးနားဆင္ႏိုင္ၾကပါေစ ပိုေကာင္းေအာင္တီးႏိုင္ဘို႕ အခုဂစ္တာျပန္တီးေနပါတယ္။


အားလံုးပဲဂီတမွာ ခံစားစီးဝင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Monday, December 8, 2008

ႂကြယ္ႀကီးႀကိဳက္တဲ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးလို .. (သခင္ဘေမာင္)

၁၉၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ စစ္တပ္ကို တိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္က မိမိတို႔ တိုက္ထုတ္ခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ့အစိုးရႏွင့္ ျပန္လည္ရင္ဆိုင္ ၾကရျပန္သည္။
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာေသာအခါ ယခင္က အဂၤလိပ္အစိုရအေပၚ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကေသာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွ သခင္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္မ်ား သေဘာထားႀကီးေၾကာင္း၊ သစၥာ႐ွိေၾကာင္း၊ ပုဂၢိဳလ္အေနအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ နန္းရင္း၀န္ႀကီး မစၥတာအက္တလီသည္ ျမန္မာျပည္သူတို႔အေပၚ ေစတနာေကာင္းထားသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆာစတက္ဖို႔ကရစ္ ဆိုသူက ျမန္မာျပည္သူတို႔ကို ခင္မင္ျမတ္ႏိုးသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မစၥတာဖာနီဗယ္ႀကီးက ျမန္မာတို႔အတြက္ ေဘာဂေဗဒပညာ ေပးခဲ့ေၾကာင္း စသျဖင့္ အဂၤလိပ္ခ်ီးက်ဴးခန္း ဖြင့္ၾကသည္။
ယင္းကဲ့သို႔ သခင္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္ေနၾကသည္ကို ၾကားသိရေသာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ဘူးပါသည္။

ဘဲနဲ႔လဲကြဲ႔ မင္းသခင္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႔ေကာင္ေတြကို သိပ္ခ်ီးက်ဴး ေနပါကလား။ ဒီေကာင္ ေခြးမသားေတြက ဟိုတုန္းက အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ေကာင္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကၿပီး အခုေတာ့ သိပ္သေဘာက်ေနၾကၿပီထင္တယ္။ ဒိေကာင္ ေတြက ဆရာတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဘူးတဲ့ ႂကြယ္ႀကီးႀကိဳက္တဲ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးနဲ႔ တူေနတယ္ဟု မိန္႔ၾကားပါသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘယ္လိုလဲဆရာ အမိန္႔႐ွိပါအံုးဟု ေမးၾကသျဖင့္ ဆရာႀကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္မိန္႔ၾကားပါသည္။
ဆရာတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ႂကြယ္ႀကီး ဆိုတာက ႐ုပ္ေသးမင္းသားရဲ႔ အမည္။ သူ႔အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး သူပါ၀င္တဲ့ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႔ကို ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးလို႔ ေခၚၾကတယ္။
ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚႏွင့္တကြ အညာအေၾကတခြင္မွာေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္က အေက်ာ္ၾကားဆံုး လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးေပါ့။ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသး လူႀကိဳက္မ်ားတာ ေက်ာ္ၾကားတာကေတာ့ မင္းသား ႂကြယ္ႀကီး အသံေကာင္း အဆိုေကာင္းတဲ့ အတြက္ပါဘဲ။
ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးကို ၾကည့္ၾကရာမွာလဲ အမ်ားစုက အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေမာင္တို႔ အခုေခတ္ ဖိုးစိန္ႀကီးကို အမ်ိဳးသမီးေတြက အၾကည့္မ်ားသလိုေပါ့။ မင္းသား ဦးဖိုးစိန္ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ ကြမ္းသီးဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေခတ္ စားတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ဦးဖိုးစိန္တို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား စန္းပြင့္သလဲဆိုရင္ အခ်ိဳ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြက ကြမ္းသီးဖက္ေဆးလိပ္ထဲ ေ႐ႊဒၤဂါးထည့္ေပးၾကဆို မဟုတ္လား၊ အဲဒီအထိ ဦးဖိုးစိန္တို႔ ေခတ္စားခဲ့တာကလား။
႐ုပ္ေသးမင္းသား ႂကြယ္ႀကီးကိုလဲ ဇာတ္မင္းသား ဦးဖိုးစိန္လိုပဲ မိန္းမပိုင္းက အလြန္သေဘာက်ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲ မႏၱေလးတရုပ္တန္းက တ႐ုပ္သူေဌးမယား တ႐ုပ္မႀကီး တေယာက္လဲ ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚမွာ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသး ဘယ္ေနရာကက ကတဲ့ေနရာ လိုက္ၾကည့္တာဘဲတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ တ႐ုပ္မႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စြဲလန္းသြားသလဲ ဆိုရင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚသာမဟုတ္ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသး ေက်ာက္ဆည္၊ စစ္ကိုင္း၊ မံု႐ြာ၊ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႔မ်ားမွာ ကတယ္ဆိုရင္လဲ ကားတစီးနဲ႔ သတင္းေမးၿပီး လိုက္ၾကည့္သည္အထိ ျဖစ္ရသတဲ့။
အဲဒီလို မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚသာမက နယ္ၿမိဳ႔မ်ားအထိ လိုက္ပီး ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ လင္ေယာက်္ား တ႐ုပ္သူေဌးႀကီးက အစေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတယ္။ ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာမရေတာ့ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းသည္အထိ ျဖစ္လာသတဲ့။ တ႐ုပ္ သူေဌးႀကီးက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္း ျပဳလာတဲ့အခါ တ႐ုပ္မႀကီးက ႐ွင္မၾကည့္ဘူးေသးလို႔ အခုလို က်မကို ႀကိမ္းေမာင္း တားျမစ္ေနတာ၊ ႐ွင္တခါၾကည့္ဘူးရင္ က်မလို ခဏခဏ ၾကည့္ခ်င္မွာဘဲလို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။
တ႐ုပ္မႀကီးက မၾကခဏ ႀကိမ္းေမာင္းတိုင္း အခုလို ႐ွင္မၾကည့္ဘူးေသးလို႔ပါ ႐ွင္တခါၾကည့္ဘူးရင္ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးကို ခဏခဏၾကည့္ခ်င္မွာ က်မလိုဘဲ စြဲသြားမွာေပါ့လို႔ ေျပာပါမ်ားေတာ့ တ႐ုပ္ႀကီးက ေအးေနာက္တခါလိုက္ၾကည့္မယ္လို႔ သူ႔မယားကို ေျပာသတဲ့။
ရက္မ်ားမၾကာခင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔တေနရာမွာ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးကေတာ့ တ႐ုပ္မႀကီးက ခပ္ေစာေစာထဲက ေနရာေကာင္းေကာင္း အယူခိုင္းလိုက္ၿပီး ညက်ေတာ့ သူ႔ေယာက်္ား တ႐ုပ္သူေဌးႀကီးကိုပါ ေခၚသြားတယ္။ တ႐ုပ္ႀကီးကလဲ ေအး ငါအခုလိုက္ၾကည့္မယ္ နင္ေျပာသလို ဟုတ္ရင္ဟုတ္ မဟုတ္ရင္ နင္ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ရဘူးလို႔ ေျပာရင္း လိုက္သြား သတဲ့။
႐ုပ္ေသးပြဲေရာက္ၾကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေမ်ာက္၊ ျမင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ အပ်ိဳေတာ္၊ ၀န္၊ ႐ွင္ဘုရင္ စသည္တို႔ အစီအစဥ္အတိုင္း ထြက္တာ ၾကည့္ၾကရတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မင္းသား မင္းသမီး ထြက္လာၿပီး ႂကြယ္ႀကီးက ႏွစ္ပါးသြားသီခ်င္းတပုဒ္ ေကာက္ဆိုလိုက္ရင္ဘဲ ပရိသတ္ဟာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ ၿငိမ္သြားတယ္။ တ႐ုပ္ႀကီးလဲ ေစာေစာကလို လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား မေနေတာ့ဘဲ ႂကြယ္ႀကီးသီခ်င္းသံကို စိုက္နားေထာင္သတဲ့။ တ႐ုပ္ႀကီးဟာလဲ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း ေထာင္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေ႐ွ႔တိုးသြားလိုက္တာ ကိုယ့္ဖ်ားေပၚကေန အျခားသူရဲ႔ ဖ်ာေပၚေတာင္ ေရာက္သြားသတဲ့။
အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ေယာက်္ားအကဲကို ၾကည့္ေနတဲ့ တ႐ုပ္မႀကီးက အသာလက္တို႔တဲ့ၿပီး "ဘဲ့နဲ႔လဲေမာင္ရဲ႔ သေဘာမက်ဘူးလား" လို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါ တ႐ုပ္ႀကီးက တ႐ုပ္မႀကီးဘက္ ကို လွည့္တဲ့ၿပီး "ေအး ႂကြယ္ႀကီး ကို နင္တို႔မိန္းမေတြ မေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ သူ႔မယားျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီဟ" လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ သူ၏ပါးစပ္ကို လက္၀ါးျဖင့္ ခပ္ကြယ္ကြယ္ျပဳကာ ရယ္ေမာရင္း "ေအး- တို႔သခင္ေတြဟာ အစကေတာ့ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔သမားကို မႀကိဳက္ခဲ့ၾကဘူး၊ ဆရာနဲ႔အတူ ႐ြာ႐ိုးေလွ်ာက္ၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရးတရားေတြ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေျပာခဲ့ ေဟာခဲ့ ဆဲခဲ့ၾကတာကလား။ ဒါေပမဲ့ အခု အဂၤလိပ္က ဖိတ္ၿပီး ထမင္းေကၽြးလိုက္၊ အရက္ကေလးတိုက္။ အာဏာပါ၀ါနံ႔ကေလးေပးလိုက္ဆိုေတာ့ အခ်ိဳ႔သခင္ေတြဟာ ႂကြယ္ႀကီးကို ေပါက္ေဖာ္ႀကီး ႀကိဳက္သလို ျဖစ္ကုန္ၾကပထင္ပါရဲ႔ ကြာ" ဟု ေျပာၾကားပါေတာ့သည္။

{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွ မွ်ေဝပါသည္။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူး .... (သခင္ဘေမာင္)

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္မတိုင္မီ ျမန္မာဘုရင္ သီေပါမင္း လက္ထက္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ ေခတ္၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာေပးေသာ ေခတ္ထိ ႏွစ္ေပါင္းကိုးဆယ္မွ်အတြင္း တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ သူ မင္း အစိုးရအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးပံုတို႔ကို ျဖတ္သန္းေတြ႔သိခဲ့ ရေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၾကသည့္ အခါ စပ္မိစပ္ရာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပေရးစသည္မ်ားကို ေျပာၾကရင္း ေခတ္ အဆက္ ဆက္တြင္ ဆရာႀကီး ျဖတ္သန္းေတြ႔သိခဲ့ရေသာ မင္း အစိုးရမ်ားအနက္ ျပည္သူတို႔၏ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး စသည့္အက်ိဳးစီးပြါးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပံုတို႔သည္ မည္သည့္အစိုးရေခတ္၊ မည္သည့္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ေကာင္းမြန္၍ မည္သည့္အစိုးရေခတ္ မည္သည့္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္ပါသလဲဟု ေမးျမန္းၾကပါသည္။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက အထက္ပါအေမးစကားကို ေအာက္ပါပံုပမာကေလး ျဖင့္ မိန္႔ဆို ေျဖၾကားပါသည္။
အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ဆိုေတာ့ အုပ္က ၁၊ က်စ္က ၂၊ ေက်ာ္က ၂၊ ေအးက ၁၊ အစဥ္အလိုက္ခ်ၾကည့္ရင္ ၁၂၂၁ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ဟာ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမိဳ႔ကို မင္းတုန္းဘုရင္ႀကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ျဖစ္တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ တည္ေဆာက္ တာႏွင့္ မႏၱေလးနန္းတည္ေဆာက္တာ တခ်ိန္တည္း တႏွစ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၉ မွာ တည္ေဆာက္ၿပီး၊ က်ံဳးၿမိဳ႔႐ိုးအစ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္တည္ေဆာက္တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္တည္ေဆာက္မဲ့ေနရာကိုေတာ့ ၁၂၁၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး၊ ေတာ႐ွင္း ေျမညႇိလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မွတ္သားလို႔ လြယ္ေအာင္ဆိုၿပီး က်ံဳးၿမိဳ႕႐ိုး ပနက္ခ်တည္ေဆာက္တဲ့ သကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ကို အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ၾကတယ္။
မင္းတုန္းမင္းသားဟာ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္မွာ အာဏာရ႐ွိခဲ့တယ္။ အာဏာရ႐ွိတာကို အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသား ကေနာင္ၿမိဳ႕ စားရဲ႔ သတၱိ႐ွိမႈနဲ႔ လုပ္ရည္ၾကံရည္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႕ မင္းသားဆိုတာက ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေခတ္မွာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဥကၠဌ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သခင္ထိပ္တင္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႔ အဖိုးျဖစ္တယ္။
စကားစပ္မိလို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း နဲနဲေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔ရဲ႔ အိမ္႐ွင္မဇနီးက တို႔သီေပါဘုရင္ရဲ႔ တတိယ သမီးေတာ္ေပါ့။ သီေပါဘုရင္က မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ သားျဖစ္ေတာ့ တတိယသမီးေတာ္ဟာ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမးေပါ့ကြယ္။ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ အရင္းျဖစ္ၾကတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ေျမး သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမး တတိယသမီးေတာ္တို႔ဟာ တကယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္၀မ္းဘဲကြဲၾကေသးတာကလား။ သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္တဲ့ကိစၥမွာ ဆရာလဲ ေတာ္ေတာ္ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။
တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက ဆရာတို႔ပါ၀င္ၿပီး နာယက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခါ သူလဲ ေတာ္ေတာ္ကူညီအားေပးေဘာ္ ရလာတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ သမက္ျဖစ္ေပမဲ့ ပေဒသရာဇ္စိတ္ မ႐ွိ႐ွာပါဘူး။ ဆင္းရဲသား ပစၥည္းမဲ့မ်ား အတြင္းမွာပဲ အေရာတ၀င္ ဆက္ဆံေနထိုင္လိုတဲ့ ဆႏၵ႐ွိတာကို သိရတယ္။ ေနလဲေနတယ္။
တို႔ဗမာအစည္း႐ံုးႀကီးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရးကိစၥအတြက္ မံု႐ြာအထက္ ကနီကနဲတို႔ မင္းကင္းတို႔ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔႐ြာေတြကို ဆရာတို႔ သြားၾကတဲ့အခါ ပထမတေခါက္တုန္းကဆိုရင္ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ သိပ္မ႐ွိပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ထားတဲ့ လူေလာက္ပဲ သေဘၤဆိပ္က ဆီးႀကိဳၾက၊ ဆရာတို႔ဆီ လာေမးၾက ျမန္းၾကတာဘဲ။ တရားပြဲတို႔ ေဆြးေႏြးပြဲတို႔ ဆိုရင္လဲ ၾကက္ပြဲငွက္ပြဲေလာက္ေတာင္ မစည္ပါဘူး။
ဆရာတို႔လဲ စိတ္မေက်နပ္တာနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားၾကျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို ေခၚသြားၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ရဲ႔ သမက္ မင္းသားထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ပါတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္လိုက္တယ္။ အဲဒီသတင္းလဲ ၾကားေရာ ေတာေရာၿမိဳ႔ပါဆိုသလို မင္းသားကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ဆရာတို႔ကို သေဘၤဆိပ္က လာႀကိဳၾကတာ ကမ္းညြတ္မတတ္ပါဘဲ။ တရားပြဲေတြလဲ ၀က္၀က္ကြဲပါဘဲ။ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံလိုက္ၾကတာလဲ မေျပာပါနဲ႔။ ဗိုက္ေခြးနမ္းမတတ္ ဆိုသလိုပါဘဲ။ သူ႔အေၾကာင္း ျပဳၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရးအားဟာလဲ ေတာ္ေတာ္တက္လာတယ္။ အသင္း၀င္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္။
ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ပေဒရာဇ္စိတ္၊ ႐ွင္ဘုရင္စိတ္ မေပါက္ေပမယ့္ လူ႐ုပ္လကၡဏာ ပံုသ႑ာန္ကေတာ့ ေ႐ွးကလူေတြအျမင္နဲ႔ဆိုရင္ တကယ္ထီးမူနန္းဟန္ ပါတယ္လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ အသားအေရလဲေကာင္း လူရည္လဲသန္႔တယ္။ အလံုးအရပ္ကလဲ လူတန္းေစ့ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ခန္႔ညားေခ်ာေမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါဘဲ။ သူလဲ အဲဒီ ကနီကနဲက အျပန္ သိပ္မၾကာပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အမည္ေ႐ွ႔က သခင္ဆိုတာ တိုးလိုက္လို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာဘဲ။
ေအး..ေအး.. ခုတင္က စကားဆက္ရေအာင္၊ မင္းတုန္းမင္းသား အာဏာရ႐ွိတယ္ ဆိုတာ ညီေတာ္အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ လုပ္ရည္ ၾကံရည္ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ေနာင္ေတာ္ ပုဂံမင္းလက္ထက္ အမရပူရၿမိဳ႔မွာ မင္းတုန္းမင္းသားနဲ႔ ကေနာင္ မင္းသားတို႔ ေနထိုင္ၾကတဲ့အခါ ပုဂံမင္းရဲ႔ အိမ္ေတာ္ပါမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳ႔မွဴးမတ္မ်ားက မင္းတုန္းမင္း ႏွင့္ ကေနာင္မင္းသားတို႔ ႐ွိေနၾကရင္ သူတို႔ ၾသဇာမႀကီးမွာ သူတို႔သေဘာက် မလုပ္ၾကရမွာ ေတြကို စိုးရိမ္ၿပီး လုပ္ၾကံပစ္ၾကဘို႔ ၾကံစည္ၾကတယ္။ အဲဒါကို ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားက ရိပ္မိေလေတာ့ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္ ျပာသိုလမွာ သားမယား အေခၽြအရံ မ်ားပါ အမရပူရက မတၱရာ၊ အဲဒီကမွ အေနာက္ဖက္ကူးၿပီး ေ႐ႊဘိုအထိ ထြက္သြားၾကတယ္။
ေ႐ႊဘိုေရာက္ေတာ့ မင္းတုန္းမင္းသားကို ေအးေအးေဆးေဆး ေနရစ္ေစၿပီး ကေနာင္ မင္းသားက ဗိုလ္ပါရဲမက္မ်ားကို ဦးစီးၿပီး အမရပူရကို ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ၀ိုင္းရံ လုပ္ၾကံေတာ့မွ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္တေပါင္းလထဲမွာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ေ႐ႊဘိုက ေနာင္ေတာ္မင္းတုန္းမင္းသားထံ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အဲဒီအခါ မင္းတုန္းမင္းသား က ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္းႏွင့္မိဖုရားေရာ အေခၽြအရံမ်ားပါ ေ႐ႊဘိုသို႔ ေခၚလာေစၿပီး ေဘးေတာ္ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးရဲ႔ ႐ြာေနျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႔မွာ ထီးနန္းစိုက္ဖို႔ ၾကံ႐ြယ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား၊ မူးမတ္ပညာ႐ွိမ်ားက အမရပူရၿမိဳ႔ကို ျပန္လည္ ထီးနန္းစိုက္တာက ပိုမိုသင့္ျမတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကံေပးၾကလို႔ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕မွာ တႏွစ္ကိုးလ ဆိုသလို ေနၿပီးမွ ၁၂၁၅ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ အမရပူရၿမိဳ႔ကိုျပန္ၿပီး ထီးနန္းစံတယ္။ ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားကို အိမ္ေ႐ွ႔မင္းအျဖစ္ခန္႔တယ္။ ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္း ကိုလဲ နန္းေတာ္ ရဲ႔ အေ႐ွ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ သီးျခားအိမ္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္နိမ့္စံအျဖစ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားတယ္။ တခါ အမရပူရမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးမွ အခု မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတာ္ေနရာမွာ ယာယီစံနန္း ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ၿပီး မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔ေတာ္ကိုပါ တည္ေဆာက္နန္းစိုက္တယ္။
မႏၱေလးၿမိဳ႔ႏွင့္ နန္းေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ရာမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြဟာ အသစ္စက္စက္ သံုးသင့္တာသံုးပီး အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္းက ပစၥည္းေတြ သံုးသင့္တာ ထည့္သံုးရေသးတယ္။ အဲဒီလို အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ထီးနန္းဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ ပစၥည္းေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ျဗဲတိုက္ကစပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာပစၥည္းေတြ၊ ဘာသာ သာသနာေရးဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ပစၥည္းေတြ၊ ဘ႑ာတိုက္ႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာ က်ည္ေတာ္မ်ားမွ ပစၥည္းေတြ၊ မင္းမိဖုရား သားေတာ္သမီးေတာ္ နန္းေတာ္သူ နန္းေတာ္သား မ်ားရဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ စသျဖင့္ ေ႐ႊ႕ ဘို႔ေျပာင္းဘို႔ခဲယဥ္းတဲ့ အေဆာက္အဦ အရာ၀တၳဳႀကီးေတြကလြဲရင္ အကုန္လိုလို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ၾကရတယ္။
အဲဒီလို ေျပာင္းရေရႊရတဲ့အခါ ဆင္းရဲသား ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားက သူတို႔လွည္း မ်ားႏွင့္သူတို႔ အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ေနရာအထိ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးရတယ္။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခရယ္လို႔ နန္းေတာ္ႀကီးက တေန႔တက်ပ္ခြဲ သတ္မွတ္ေပးထားသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ခုေခတ္လိုေပါ့။ လွီးၾကျဖတ္ၾကေတာ့ ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားလဲ တက်ပ္ ငါးမတ္ဆိုသလို ရၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားက မေက်နပ္ၾကဘူး။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေလာင္လဲ မေျပာရဲၾကေတာ့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္ၿပီး ေျပာၾကသတဲ့။ မင္းနားတေထာင္ ဆိုတဲ့အတိုင္း အဲဒီလို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာတာကိုပဲ နန္းေတာ္ႀကီးက သိရလို႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္း သားကိုယ္တိုင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားထံ သြားေရာက္စံုစမ္း တယ္။
တေန႔ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးဟာ ေန႔ခင္း ၁၂နာရီ ေလာက္မွာ ဆင္းရဲသား လွည္း သမားမ်ား သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထမင္းစားရင္း အနားယူေနတုန္း ခ်ည္လံုခ်ည္၊ ခ်ည္အကႌ် တဘက္ (မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ) ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ ဆင္းရဲသားလို ႐ုပ္ေျပာင္း၀င္သြားသတဲ့။ ပီးေတာ့ လွည္းသမားႀကီးမ်ားႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားေျပာရင္း အမရပူရ ၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ကို ပစၥည္းေတြ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရတဲ့အတြက္ တေန႔လွည္းခ ဘယ္ေလာက္ရ သလဲလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္သတဲ့။
အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔႐ွိ အဖိုးႀကီးတေယာက္က နန္းေတာ္ႀကီး ကေတာ့ တက်ပ္ခြဲေပးဘို႔ အမိန္႔ခ်ထားတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘႀကီးတို႔ ရေတာ့ တက်ပ္ အလြန္ဆံုး ငါးမတ္ဆိုသလို ရသကြဲ႔လို႔ ေျဖၾကားသတဲ့။
တခါ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားက အဖိုးႀကီးကို "ဘႀကီးက အသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိပါၿပီလဲ" လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဘိုးႀကီးက "ဘႀကီးအသက္လား ခုႏွစ္ဆယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္" လို႔ ျပန္ေျဖ သတဲ့။
အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားက ဒီလိုဆို ဘႀကီးဟာ မွန္နန္း႐ွင္တို႔ ကုန္းေဘာင္ဘုရင္တို႔ ပုဂံဘုရင္ တို႔ကို ေကာင္းေကာင္းမီတာေပါ့ေနာ္ဟု ေမးလိုက္တဲ့အခါ အဖိုးႀကီးက မီတာေပါ့ေမာင္ရဲ႔။ မွန္နန္း႐ွင္ ကုန္းေဘာင္တို႔တြင္ ဘယ္ကမလဲ ဘိုးေတာ္ဘုရင္ကိုေတာင္ ဘႀကီးတို႔ ေကာင္း ေကာင္းမီတာေပါ့ဟု ျပန္ေျပာသတဲ့။
တဖန္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားကဆက္ၿပီး ဒါျဖင့္ ဘႀကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေမးပါရေစ၊ အခုမင္းတုန္း ႐ွင္ဘုရင္အထိေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ ဘႀကီးမီခဲ့ ေတြ႔ႀကံဳ ခဲ့တဲ့ မင္းေတြ မင္းေတြေခတ္မွာ ဘယ္မင္းဘယ္လက္ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္းသူ ျပည္သား မ်ားအတြက္ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားၿပီး စား၀တ္ေနေရး မွ်တေခ်ာင္လည္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပါသလဲ။ ဘယ္မင္းလက္ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ား အေပၚ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားျခင္းမ႐ွိဘဲ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြႏွင့္ ဆိုးဆိုး ၀ါး၀ါး အုပ္ခ်ဳပ္ပါသလဲဆိုတာ သိပါရေစခင္ဗ်ာလို႔ ေမးလိုက္သတဲ့။
အဲဒီအခါက်ေတာ့ အဖိုးႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီး ႐ႈံ႔မဲ့လိုက္ၿပီး အင္း ေမးမွေမးတတ္ပေလ တူေမာင္ရာ၊ သူတို႔ ၾကားေအာင္ေတာ့ မေျပာရဲပါဘူး၊ ဘႀကီးေတြ႔ခဲ့သမွ် သိခဲ့သမွ်ေတာ့ မင္းဆိုတဲ့အေကာင္ေတြဟာ ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူးကြဲ႔၊ မယားႀကီးမယားငယ္ မယားေျမႇာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးယူၿပီး သူတို႔သားမယား ေဆြမ်ိဳးတစု ေကာင္းစားေရး၊ စည္းစိမ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံႏိုင္ေရး၊ ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားေရးအတြက္ လုပ္ၾကတာပါဘဲ။ တို႔ ဆင္းရဲသားေတာင္သူ လယ္သမား အလုပ္သမားေတြကေတာ့ သူတို႔ေကာင္းစားေရးအတြက္ အစေတးခံဘ၀က မတက္ၾကရပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးလဲ ေနာက္ထပ္ဘာမွ် မေမးရဲ ေတာ့ဘဲ အသာထျပန္လာခဲ့ရသတဲ့။
ယခုေခတ္မွာလဲ ဆရာေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသမွ် မင္းအစိုးရဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြဟာ အဲဒီ ဆင္းရဲသား လွည္းသမားႀကီး ေျပာသလိုဘဲ။ ျပည္သူလူထု ေကာင္းက်ိဳးကို အဓိကထား လုပ္ၾကတာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ တအိမ္ေထာင္၊ ကားတစီး တိုက္တလံုး၊ တလ၀င္ေငြ ႐ွစ္ရာဆိုတာလဲ သူတို႔ တစုအတြက္ပါဘဲဟု ေျပာဆိုကာ ရယ္ေမာေနပါေတာ့သည္။

{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာ ပံုျပင္မ်ား - စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွ မွ်ေဝပါသည္။


အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Friday, December 5, 2008

ခ်က္ႀကီးႏွင့္ေ႐ႊပန္း (သခင္ဘေမာင္)

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ျပည္သူကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာအခ်ိဳ႕ ခြဲေဝေပးသည္ဆို ေသာ ဒိုင္အာခီေခတ္တြင္၎၊ အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၁၈၈၅ (၁၂၄၇) ခုႏွစ္ သီေပါမင္းလက္ထက္က တႏိုင္ငံလံုး သိမ္းယူၿပီး အိႏိၵယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံ၏ ျပည္နယ္တခု အျဖစ္ထားရာမွ ခြဲထုတ္ရန္စီစဥ္သည့္ ခြဲေရးတြဲေရး ေခတ္တြင္၎၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေပါင္း ၉၇ ဌာနအနက္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ ဘ႑ာေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအေရးအစ႐ွိသည့္ ေျခာက္ဌာနကို ဘုရင္ခံက ကိုင္ၿပီး၊ က်န္ ၉၁ ဌာနကို တိုင္းျပည္က ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမာက္သည့္ အမတ္မ်ားအား အပ္ႏွင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္ဆို ေသာ ၉၁-ဌာန ေခတ္တြင္၎၊ ဂ်ပန္ေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ေၾကျငာၿပီးေသာ ေခတ္မ်ားတြင္ ၎၊ တင္စားေျပာေဟာေလ့႐ွိေသာ ဥပမာ ပံုျပင္မ်ားအနက္ "အေယာင္ေဆာင္ေတာေခြး" ႏွင့္ ယခုေဖာ္ျပမည့္ "ခ်က္ႀကီးႏွင့္ေ႐ႊပန္း" အေၾကာင္းကို အမ်ားဆံုးေျပာခဲ့ပါသည္။ ၾကားနာသူတို႔ အဖို႔လည္းစိတ္အ၀င္စားဆံုးပြဲအက်ဆံုးျဖစ္ပါသည္။
ထိုေခတ္ ထိုကာလမ်ားအတြင္း သူရိယဦးဘေဘ (ဘႀကီးဘေဘ)၊ ၀တ္လံုဦးပု၊ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ဘုရားလူႀကီး ဦးသိမ္းေမာင္၊ ရဲတပ္ဦးေမာင္ႀကီး အစ႐ွိေသာ ၂၁ ဦးတို႔၊ ဂ်ီစီဘီေအ (ျမန္မာ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီး) မွ ခြဲထြက္ၿပီး ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံကာ "သမတႀကီး" ဟု ရဟန္း႐ွင္ လူ ျပည္သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေလးစားေခၚေ၀ၚျခင္း ခံရေသာ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ သာယာ၀တီဦးပု၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စသည့္ ဂ်ီစီဘီေအေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အသင္း၀င္မ်ား အား အေႏွာက္အယွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးသည္တို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤပံုျပင္မ်ားကိုေျပာၾကား ခဲ့ပါသည္။


ခြဲေရးတြဲေရးႏွင့္ ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အိႏၵိယမွခြဲထြက္ေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးဘေဘ၊ ဦးပု၊ ဦးသိမ္းေမာင္ စေသာ ခြဲေရး ဂိုဏ္းသားမ်ား၊ ယခုမခြဲ သင့္ေသး၊ ေနာက္မွ ခြဲမည္ဟု တြဲေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ ဦးထြန္း ေအာင္ေက်ာ္ စေသာ တြဲေရးဂိုဏ္းသားမ်ား။ မူလက တြဲေရးဘက္မွ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ ရန္ မဲဆႏၵအေ႐ြးခံခဲ့ၾကၿပီး အမတ္ျဖစ္ခါမွ ခြဲေရးဘက္သို႔ ေျပာင္းသြားၾကသည့္ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ယမ္းၿဗဲဦးေမာင္ေမာင္ စသူမ်ား တဖက္ႏွင့္တဖက္၊ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာ ဆိုၾကသည္ကို၎၊ အဂၤလိပ္တို႔ထံမွ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံသင့္ မခံသင့္ ေဆြးေႏြးေျပာ ဆိုၾကရာတြင္ ပုဂၢိဳလ္အဖြဲ႔ခ်င္း စြပ္စြဲ၊ပုတ္ခတ္ ေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ ၉၁-ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ၊ ဦးပုအစိုးရ၊ ဦးေစာအစိုးရတို႔ တဖြဲ႔ၿပီး တဖြဲ႔ ေျပာင္းလဲၾကၿပီး၊ အာဏာလက္႐ွိအဖြဲ႔ႏွင့္ အာဏာလက္မဲ့အဖြဲ႔တို႔ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေျပာဆိုဖိႏွိပ္ၾကသည္ကို၎၊အေၾကာင္းျပဳ၍လည္းဤပံုမ်ားကိုေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
တဖန္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကစ၍ လြတ္ လပ္ေရးေၾကညာေပးၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုး ၀င္ေဟာင္း သခင္အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ အာဏာရသူ တို႔က အာဏာမဲ့အဖြဲ႔၊ အာဏာမဲ့အင္အားစုမ်ားအေပၚ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းျခင္း စသည္တို႔ကို၎၊ အ ေၾကာင္းျပဳ၍ဤပံုမ်ားကိုေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
အခုလို ဆရာတို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးငယ္တို႔ဟာ တဦးအေပၚတဦး အမ်ိဳးမ်ိဳး စြပ္စြဲပုတ္ ခတ္ေျပာဆိုေနၾကတာ ကိုယ္အာဏာကေလး ရတဲ့အခါ ကိုယ္ႏွင့္ ဂိုဏ္းဂဏကြဲျပားသူ၊ အယူ ၀ါဒ မတူညီသူကို ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းတာ၊ ညစ္ပတ္ေသးသိမ္တာေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ လုပ္ ေနၾကတာ ၾကားရေတြ႔ရေတာ့ ဆရာငယ္ငယ္က ၾကားဘူးတဲ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ေ႐ႊပန္းတို႔လို ျဖစ္ေန ၾကၿပီလို႔ေတြးမိတယ္။
ဆရာတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျမန္မာဘုရင္မ်ား အုပ္စိုးေနစဥ္က ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္မွာ ေက်း႐ြာ ႀကီးတ႐ြာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီ႐ြာႀကီးဟာ ေတာ႐ြာဆိုေသာ္လဲ အိမ္ေျခေလးငါးရာ႐ွိၿပီး သူ႔ေခတ္သူ႔ အခါအေလ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္တယ္ ဆိုဘဲ။ ႐ြာႀကီးစည္ကား သေလာက္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားပုထိုးမ်ားလည္း ေပါမ်ားတယ္။ ႐ြာႀကီးမွာ ေတာင္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္းရယ္လို႔ အပိုင္းႀကီး ႏွစ္ပိုင္း႐ွိၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ လုပ္ၾကရာမွအစ ႐ွင္ျပဳမဂၤလာ ပြဲေန ပြဲထိုင္မက်န္ ပြဲလမ္းမ်ားက်င္းပၾကတိုင္း၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ သူ႔ထက္ငါ သာေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီလို အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကတဲ့အခါ ေတာင္ပိုင္းမွာ ဦးခ်က္ႀကီးဆိုသူက ဦးစီးေခါင္း ေဆာင္လုပ္ၿပီး၊ ေျမာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္း ဆိုသူက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳလုပ္တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ေၾကးရည္တတ္ ေျမ႐ွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကလို႔ ရပ္သူ႐ြာသားမ်ားဟာ သူတို႔ေၾကး ေငြမ်ားကို ေခ်းငွားသံုးစြဲရသူ၊ သူတို႔လယ္ယာမ်ားကို သီးစားလူငွား လုပ္ကိုင္ၾကရသူတို႔က မ်ားေတာ့ သူတို႔အေစအပါး၊ အေခၽြအရံေတြခ်ည္းလို ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။
သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ၊ အလွဴမဂၤလာပြဲမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၿပိဳင္ဆိုင္ၾက႐ံုမ ကဘူး၊ လူခ်င္းလဲ ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။ တဦးထက္တဦးက သာေအာင္ ၾကံစည္ႀကိဳးစား ၾက ေသးတယ္။
တခါေတာ့ ေရနံေခ်ာင္ၿမိဳ႔မွာ ဦးခ်က္ႀကီးႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူတဦး ၿမိဳ႔၀န္အျဖစ္ေျပာင္းလာ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာႀကီးမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္္႐ြက္ေပးဘို႔ ေျပာတယ္။ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူျဖစ္လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို သူႀကီးအျဖစ္ေဆာင္႐ြက္ခန္႔ထားေပးလိုက္တယ္။
ဟိုေခတ္က သူႀကီးဆိုတာ ႐ုံးပိုင္ ဓားပိုင္ကလား၊ သူ႔႐ြာမွ သူဟာ ဘုရင္ငယ္တဦးေပါ့။ ရပ္သူ ႐ြာသားထဲက မလိုသူကို သတ္ေတာင္ပစ္ႏိုင္တာကဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို႐ြာသူ ႀကီးျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ဖက္ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ဒူးတုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတာေပါ့။
ဦးခ်က္္ႀကီးဟာ သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုးတအိမ္တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းတယ္။ ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ခါတိုင္း လိုဆိုရင္ သူ႔အိမ္ေတာင္ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးျဖစ္ ေနတဲ့အ တြက္ အထက္အ႐ွိန္အ၀ါ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အမ်ားနည္းတူ လာရတယ္။ တခါ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးအာဏာႏွင့္ မတ္တပ္အရပ္ခိုင္းျပန္ေတာ့ မျငင္းသာဘဲ လူပံုအလယ္မွာထမတ္တပ္ ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့အခါ ဦးခ်က္ႀကီးက "ေဟ့ ေ႐ႊပန္း၊ အခု ခ်က္နဲ႔ ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္း က အေပၚကလဲ" လို႔ ေမးသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဦးေ႐ႊပန္းက ခတ္႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ "ခ်က္အေပၚကပါ" လို႔ေျဖလိုက္ရသတဲ့။
ဦးခ်က္ႀကီးက လူပံုအလယ္မွာ အခုလို လုပ္လိုက္ထာကို ဦးေ႐ႊပန္းအေနနဲ႔ အခဲမေက် ႏိုင္ဘူး တဲ့။ ဘယ္ ေက်ႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူ႔ခမ်ာ လူပံုအလယ္ အေၾကာင္းမဲ့ အ႐ွက္ခြဲခံရတာကိုး။ ေနာက္ တခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔က ဦးခ်က္ႀကီးနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ၿမိဳ႔၀န္တေနရာ ေျပာင္း သြားရၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးက ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ၿမိဳ႔၀န္ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အတုန္႔အလွဲ႔ ႀကံဳခ်င္ေတာ့ၾကံၾကံဖန္ဖန္ျဖစ္လာရတာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္းကလဲ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ ေပးဖို႔ေျပာတယ္။ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူမို႔ ဦးေ႐ႊပန္းကို သူႀကီးျဖစ္ ေအာင္ေဆာင္႐ြက္ေပးလိုက္တယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ဟိုတုန္းကလိုဘဲ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုး တအိမ္ တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးခ်က္ႀကီးကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းျပန္တာဘဲ။ သူႀကီးေဟာင္း ဦးခ်က္ႀကီးဟာလဲ သူႀကီးသစ္ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔အာဏာကို မဖီဆန္သာေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ ရတယ္။
ဦးခ်က္ႀကီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး အုံးပင္စိုက္လိုက္ကြာ" လို႔ ထပ္ခိုင္းျပန္တယ္။ ဒီတခါမွာလဲ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔ သူႀကီးအာဏာကို မလြန္ဆန္၀ံ့ေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးဟာ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ႀကိဳက္ၿပီး အုန္းပင္စိုက္ရျပန္တယ္။ ဦးခ်က္ႀကီး အံုးပင္ စိုက္ေနတဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ေဟ့ခ်က္ႀကီးရ၊ အခု ခ်က္နဲ႔ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္းက အေပၚကလဲ ကြ" လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ "ေ႐ႊပန္းအေပၚကပါ" လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကေျဖရေတာ့သတဲ့။
က်ဳပ္တို႔ေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလဲ တေယာက္တျပန္ ညစ္ပတ္ၾက၊ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္း ၾကတာကေတာ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ေ႐ႊပန္းလိုပါဘဲဟု မိန္႔ၾကားၿပီး၊ ဆရာႀကီးမွာ ခါတိုင္းလိုပင္ ပါးစပ္ကိုလက္၀ါးနဲ႔ကာလ်က္ ၿပံဳးရယ္ေနပါေတာ့သည္။ ။

{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွ မွ်ေဝပါသည္။


အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

Thursday, December 4, 2008

ဂီတခ်စ္သူမ်ားအတြက္...ဂီတ

က်ေနာ္တို႔ေျမကမၻာမွာ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ ဘယ္လိုပဲကြာျခားေနပါေစ အားလံုးဟာ အနည္းနဲ႕အမ်ားဆိုသလို ဂီတကို ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။ ဂီတဟာ လူသားျခင္းဆက္သြယ္ရာမွာ အလြယ္ကူဆံုးနဲ႕ အလွ်င္ျမန္ဆံုး ေပါင္းကူးတံတားႀကီးတခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ္႔ရဲ႕မေတာက္တေခါက္ေလးေတြကို တီးထားပါတယ္ဗ်ာ ေနာက္လဲအဆင္ေျပသလို ဒုကၡေပးခ်င္ပါေသးတယ္...။


မိတ္ဆက္လိုက္တာပါ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ Romantic ဂီတ အေဟာင္းတပုဒ္တီးထားပါတယ္။ မူလ ဂီတဂုရု ႀကီးကိုလဲ ဦးညြတ္ရင္း က်ေနာ္ mood ရသလိုတီးထားတာပါ။ ခံစားၾကပါ မေကာင္းရင္လဲ နားလည္ေပးၾကပါ၊ က်ေနာ္ကပညာရွင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဝါသနာရွင္ပါ။



ေနာက္လည္းအားရင္ classic ေတးသြားေလးေတြကိုယ္ပိုင္ေလးေတြေရာ ျပန္တီးေလးေတြပါ တင္ဆက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ဂင္ႀကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္>>>

  © ဦးဂင္ႀကီး ျမန္မာ သို႕မဟုတ္ ေတာ္လွန္ဘေလာ္ဂါ ၂၀၀၈

ေအာက္မွ အေပၚသို႕