“သေျပညိဳ ေရႊ ဘိုပန္းေတြ နဲ႔ - ”
( ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ သို႔ အမွတ္တရ )
( ၁ )( ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ သို႔ အမွတ္တရ )
သူ႔ ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ငါ့ ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ဒို႔ေျပ မွာ ဒို႔ေမ ကမ္းပါတဲ့
သေျပညိဳ ေရႊ ဘိုပန္းရယ္က
လန္းလ်က္ ပါ ကို …
ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္ထဲ အသဲထဲ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္းစြဲျမဲခဲ့ရ ရုံမက၊ ႏွဳတ္ထက္ကပါ တစာစာနဲ႔ မႀကာခဏ ရြတ္ဆိုစြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာဟာ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔ ဒီ ‘သေျပညိဳ ’ ပါ ၊၊ မစြဲလန္းပဲ ေနနိုင္ပါ့မလား၊ ဆရာ့ရဲ႔ သေျပညိဳ ကို က်ေနာ္ စျပီးေတြ႔လိုက္ရတဲ့ေနရာကလဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ‘ျပည္ေရႊ ဘို’ မွာပဲ မဟုတ္လား၊၊ ေရႊဘို အ-ထ-က(၁)မွာ က်ေနာ့္ရဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ခပ္ငယ္ငယ္မွာပဲ၊ ဆရာ့ရဲ႔ သေျပညိဳ နဲ႔ ဆုံဆည္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္၊၊ ေက်ာင္းသုံးကဗ်ာလက္ေရြးစင္-စာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ ဒီကဗ်ာဟာက်ေနာ့္ရဲ႔ ငယ္ဘဝမွာ ေက်ာင္းက ျမန္မာစာဆရာက ‘အလြတ္က်က္ရမယ္၊ အလြတ္ ျပန္ဆိုျပရမယ္’ လို႔ မခိုင္းခင္ မသင္ေသးခင္ကတည္းက၊ႀကိဳက္လြန္း သေဘာက်လြန္းလို႔ ေစာေစာစီးစီး အလြတ္ က်က္မွတ္ အာဂုံေဆာင္နိုင္ျပီးသား ကဗ်ာတပုဒ္လဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ရင္ထဲမွာ ေစာေစာစီးစီး စြဲစြဲလန္းလန္း စီးဆင္းဝင္ေရာက္ေနတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္လဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ‘သေျပ’ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ‘ေအာင္ပန္း’ လဲပဲ မဟုတ္လား၊၊ သေျပမွာ သေျပျဖဴ၊ သေျပနီ ဆိုတာေတြလဲ ရွိေနတဲ့အထဲမွာမွ ဆရာ့ရဲ႔သေျပကေတာ့ သေျပညိဳ - တဲ့၊၊ ျပီးေတာ့- ဒီသေျပ ညိဳကိုပဲ ‘သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္း’ လို႔ ထပ္ဆင့္ျပီးဖြဲ႔လိုက္ျပန္ေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ရင္ထဲကို တလန္းလန္းျဖစ္ျပီး စူးဝင္ျငိတြယ္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊
တကယ္က က်ေနာ့္ဘဝမွာ ‘သေျပညိဳ’ နဲ႔မေတြ႔ခင္ကတည္းက ‘သေျပသီး’ နဲ႔ စေတြ႔ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊
‘ဝါဆို ဝါေခါင္ေရေတြႀကီးလို႔- သေျပသီးမွည့္ ေကာက္စို႔ကြယ္….’ ဆိုတဲ့ ‘သေျပသီး ေကာက္’ ထဲက သေျပသီးနဲ႔ စျပီးေတြ႔ခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္၊၊
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ေတာသား၊ သေျပပင္ႀကီးေအာက္မွာ တကယ္ကို အုံးလက္ႏြားေလးနဲ႔လဲ ကစားေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တာေႀကာင့္၊ ရြတ္ရ ဆိုရတာကိုကလဲ လွလွပပနဲ႔ အသက္ပါပါ ‘
ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ‘ခရာဆူးျခဳံ’ ဆိုတာကို အဲဒီတုန္းက ေကာင္းေကာင္းမသိ ေပမဲ့၊ မိုးနံဆူးျခဳံ ေတြကို သိေနျပီး၊ ေတာသားဆိုေတာ့ အဲဒီထဲက ေမွ်ာ့နက္မဲႀကီးတြယ္တတ္တာကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ခံစားနိုင္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘ေမွ်ာ့နက္ဆိုတာ ဂ်ိဳ နဲ႔လားကြဲ႔… ေျမြနဂါး ေတာင္ ေႀကာက္ဘူးကြယ္’ ဆိုတာကေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္ကို မာန္ပါလွျပီး၊ အလိုလိုကို သတၱိေသြးေတြ ႀကြေနခဲ့မိပါတယ္၊၊ ‘ဒို႔လဲ ေႀကာက္ေပါင္ အတူသြားစို႔… အုံးလက္ႏြား ေလးထားခဲ့မယ္’ ဆိုတာက်ေတာ့ ပိုင္းပိုင္းျဖတ္ျဖတ္နဲ႔ကို ပိုပိုျပီး အားရစရာ အားတက္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊
အဲသလိုပါ ပဲ၊ ‘ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို႔… နက္ဖန္မနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္’ကလဲ အဓိပၸါယ္သိသိ ရြတ္ဆိုလို႔ ေကာင္းလြန္းလွတာျဖစ္ေနျပီး၊ ခေရပန္းေတြ သြားေကာက္ႀကဖို႔ အိပ္ယာကနွိဳးလိုက္တဲ့ ‘ေမာင္ေလးေရ ထပါေတာ့ - ေရာင္နီလာလွေပါ့ ’ကလဲ လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ေအာ္ေအာ္ရြတ္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ အႀကိမ္ႀကိမ္လဲ ေအာ္ေအာ္ ရြတ္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ ‘မိုးေရ တက္ေရ တေဖြးေဖြး… ကြင္းက်ယ္အေဝးေဝး…’ ထဲက ေျခတံရွည္
လယ္ေစာင့္တဲေလးဟာလဲ က်ေနာ့္ရဲ႔လက္ေတြ႔မ်က္ျမင္ဘဝေတြနဲ႔ အဟပ္မိမိ လွပေနသလို၊ လယ္တဲေဘးက ႀကာနီတပြင့္ ႀကာျဖဴတပြင့္ကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္းေနျပီး၊ အသံကလဲ ပဲ့တင္ဆိုစရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ … ကံ့ေကာ္ဝတ္မွဳံ စီ … ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္သခၤမ္း … လူေလး သြားခ်င္စမ္း … ’ဆိုတာကို ရြတ္ဆိုရတာကလဲ တကယ္ကို ႀကည္နူးစရာေကာင္းေနသလို၊ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာေျပာေနလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနျပီးသား နားလည္ေနျပီးသားျဖစ္တဲ့ ဂဏွာ - ဇာလီတို႔ရဲ႔ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကိုပါ စိတ္ထဲမွာ လွမ္းလွမ္းျပီးျမင္ေယာင္ေနမိရင္း အင္မတန္ဆိုလို႔ေကာင္းေနခဲ့မိပါတယ္၊၊ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္လဲ ရြတ္ဆိုေနမိခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ အခုခ်ိန္အထိ ရင္ထဲလဲ စြဲေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခါ ကေလးတုန္း ကေတာ့ အဲဒီကေလးကဗ်ာေလး ေတြကို ခ်စ္စရာလဲေကာင္း လွလဲလွ အသံကလဲ သာလြန္းလို႔သာ ရြတ္ေနဆိုေန ရင္းႏွီးေနခဲ့ျပီး ရင္ထဲအထိ က်ေန စြဲေနဝင္ေနခဲ့မိတာ ျဖစ္ေပမဲ့၊ ဒီ ခ်စ္စရာ့ကေလးကဗ်ာေလးေတြရဲ႔ဖန္တီးရွင္ ကဗ်ာဆရာႀကီးဟာ ‘ဆရာမင္းသုဝဏ္’ ဆိုတာေတာင္၊ ကဗ်ာနဲ႔ကဗ်ာဆရာကို တြဲျပီး ယွဥ္ျပီးမွတ္သားထားရေကာင္းမွန္း မသိေသးတဲ့အရြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒါ့ေႀကာင့္ သေျပညိဳ နဲ႔ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က် မွပဲ၊ မွတ္မွတ္သားသား ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆိုတာကိုပါ က်ေနာ္ ေတြ႔လိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္၊၊ သေျပညိဳ နဲ႔အတူ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ကိုပါ က်ေနာ္ေတြ႔သိ သြားခဲ့ရပါတယ္၊၊ ဒါ့ေႀကာင့္ သေျပညိဳ ဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ကိုပါ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စသိေစခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႔ အႏွစ္သက္ဆုံးကဗ်ာ… လို႔-ဆိုလိုက္တာပါ ၊၊
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာေတြကို ျမတ္နိုးျပီး၊ ကဗ်ာေလးေတြကို ႀကိဳးစားပန္းစား ဖြဲ႔ဆို သီကုံးဖို႔ အားထုတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ ‘ငါ - ဘာလို႔ကဗ်ာကို ျမတ္နိုးတတ္လာတာလဲ ’ ‘ကဗ်ာက ငါ့ကို ဖမ္းစားသိမ္းက်ဳံး ဆြဲငင္ခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးအရာဟာ ဘာလဲ’ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေလး ေတြ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မႀကာခဏ ျပန္ျပန္ေမးႀကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာလဲ ထပ္ဖန္ တလဲလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားေတြးေတာႀကည့္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊
ျမတ္နိုးတတ္လာတာကေတာ့ ႏွစ္သက္စရာကို ႏွစ္သက္စရာရယ္လို႔ျမင္ျပီး၊ ႏွစ္သက္ နိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အသဲႏွလုံးလဲ ရွိတာေႀကာင့္ အထပ္ထပ္အဖန္ဖန္ ႏွစ္သက္မိရာက ျမတ္နိုးတတ္ လာတာလို႔ပဲ အေျဖထြက္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒီေနရာမွာ ‘ႏွစ္သက္စရာ’ဆိုတာမွာ ထင္ႀကျမင္ႀက ယူဆ ႀကမွာေတြကေတာ့၊ တဦးနဲ႔တဦး တူႀကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ၊၊ အျမင္ေရာ ခံယူမွဳ ေရာ ခံစားမွဳ ပါ ကြာျခားကြဲလြဲနိုင္ပါတယ္၊၊ တေယာက္ရဲ႔ ႏွစ္သက္စရာဟာ တျခားတေယာက္အတြက္ ႏွစ္သက္စရာ ဟုတ္ခ်င္မွလဲ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊၊ ႏွစ္သက္စရာအေပၚ ႏွစ္သက္စရာအျဖစ္ သေဘာႀကိဳက္ညီ အျမင္တူႀကရင္ေတာင္မွ၊ ဒီဂရီအနိမ့္အျမင့္ကေတာ့ ကြာျခားႀကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္တဦးခ်င္း ခံစားလိုက္ရ မွဳအရကေတာ့၊ ကဗ်ာကေပးတဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ကို ပါဝင္ေနတဲ့ကဗ်ာရဲ႔ ‘ဘာဝအလွ’နဲ႔ ကဗ်ာရဲ႔သံစဥ္နိမ့္ျမင့္အစီအစဥ္ေတြကို ႏွစ္သက္တတ္ သေဘာက်တတ္လာရာက ျမတ္နိုးတတ္လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္၊၊ အဲဒီလိုကဗ်ာရဲ႔ ‘ဘာဝအလွ’ နဲ႔ ‘အသံ’ကို ႏွစ္သက္တတ္လာရာကေန ျမတ္နိုးတတ္မွဳအဆင့္အထိ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိလာရာမွာလဲ၊ က်ေနာ့္ရဲ႔တဦးခ်င္းဆိုင္ရာ လက္ေတြ႔အရ ကေတာ့၊ ကဗ်ာ ကေန က်ေနာ့္ကို ဖမ္းစားသိမ္းက်ဳံးဆြဲငင္ခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးအရာဟာ ‘အသံ’လို႔ပဲ ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္၊၊ တျခားသူ တပါးသူေတြနဲ႔ေတာ့ တူခ်င္မွလဲ တူပါလိမ့္မယ္၊၊ ကဗ်ာရဲ႔အလွကို ေရေရ ရာရာ မခြဲျခားတတ္ခင္၊ မႀကည့္တတ္ မျမင္တတ္ခင္ကတည္းက ကဗ်ာထဲက သံစဥ္နိမ့္ျမင့္ အသံဟာ က်ေနာ့္စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သက္လာလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္နိုင္စြမ္း ရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ကဗ်ာ ထဲက အသံေတြကို က်ေနာ္ သေဘာက်တတ္လာခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒါေႀကာင့္ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ေတာင္ ကြဲကြဲျပားျပားမသိခင္ကတည္းက ကဗ်ာထဲက အသံကို နားစြဲရာ ႏွစ္သက္တတ္ရာ ကေန၊ ကဗ်ာေလးေတြကို ေအာ္ေအာ္ ဆိုတတ္ေနျပီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ကိုယ္ ရြတ္ေန ဆိုေနမိ တာဟာ ကဗ်ာေတြပါလား-လို႔ေတာင္ မသိခင္ကတည္းက ခ်စ္စရာကေလးကဗ်ာေလးတခ်ိဳ႔ကို အလြတ္ဆိုတတ္ေနခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအတြက္ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ ျပန္ေတြ႔ရခ်က္ကေတာ့၊ အဲဒီလို သားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာေလးေတြ၊ ကေလးကဗ်ာေလးေတြထဲက အသံသာသာေလးေတြကို ႏွစ္သက္တတ္ နားစြဲတတ္ ခ်စ္တတ္လာရာကေန၊ ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္ျမတ္နိုးတတ္လာခဲ့တာပါ၊၊ ကဗ်ာထဲက အဓိပၸါယ္ အနက္သေဘာတခ်ိဳ႔ကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိတတ္နိုင္ခင္ကတည္းက အသံေႀကာင့္ စြဲလန္းႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာ ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ကဗ်ာထဲက အသံက အဲသေလာက္ က်ေနာ့္အေပၚ ဆြဲေဆာင္နိုင္အား ႀကီးခဲ့ပါတယ္၊၊ အလကၤာေတြ၊ နိမိတ္ပုံေတြ၊ သေကၤတေတြ ဆိုတာကို နားမလည္ခင္ ကတည္းက ကဗ်ာထဲက ‘အသံ’ကေန၊ က်ေနာ့္ကို ကဗ်ာခ်စ္တတ္သူ တေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ညိွဳ႔ယူေခၚငင္သြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ရြတ္လို႔ ဆိုလို႔ေကာင္းတဲ့ အသံသာသာ ကေလးကဗ်ာေလး ေတြ ကို က်ေနာ္ စြဲလန္းႏွစ္သက္တတ္လာခဲ့ပါတယ္၊၊ အသံသာရုံသာမက ကဗ်ာထဲက အေႀကာင္း အရာေတြ၊ ကဗ်ာထဲပါ ပစၥည္းေတြကလဲ က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးေနတဲ့၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သိျမင္နား လည္နိုင္စြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အရာကိစၥေတြလဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ပိုလို႔ေတာင္ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းစရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ ဒါ့ေႀကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ႔ ငယ္ဘဝမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ရပါပဲနဲ႔ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားထဲအထိ ေရာက္ရွိလာခဲ့ ရတဲ့ ကဗ်ာေတြဟာ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြပဲ အမ်ားဆုံးျဖစ္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ ‘ လူကေလးရဲ႔ ေခ်ာ့စရာ- မိတၳီလာ ကန္ေတာ္ေအာက္က ဖားေကာက္ခဲ့ပါ ’ လို ‘ လူကေလးရယ္- ငို … ခိုဖမ္းလို႔ေပး’ လို သမရုိးက် ေရွးေဟာင္းသားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာေလးေတြ ျပီးရင္၊ က်ေနာ္ အမ်ားဆုံး ဆိုခဲ့ ရြတ္ခဲ့ စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလး ကဗ်ာေလးေတြခ်ည္းလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ (အဲဒီတုန္း ကေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြ ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသာ ျဖစ္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြရဲ႔ လက္ရာရွင္ ဖန္တီးရွင္ဟာ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆိုတာေတာင္ မသိခဲ့မိဖူး ပါဘူး၊၊) ေသေသ ခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားႀကည့္ေတာ့၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္တုန္းက ရွိေနခဲ့တာကလဲ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ သမရုိးက် သားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာေလးေတြ နည္းနည္း ပါးပါးျပီးရင္၊ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြပဲ ရွိေနခဲ့တာ မဟုတ္လား၊၊ က်ေနာ္တို႔ အတြက္၊ ကေလး ငယ္ေလးေတြအတြက္ တခုတ္တရ အေလးထားျပီး ကဗ်ာေလးေတြ ဖြဲ႔သီေပး ရွာတဲ့ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္ စာဆိုစစ္စစ္ဆိုတာကလဲ ဆရာမင္းသုဝဏ္တေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္လို႔ ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ကာလ မဟုတ္လား၊၊ အဲဒီကာလဝန္းက်င္က ေဒါက္တာ ေမာင္ျဖဴး ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြလဲထိုက္သင့္သေလာက္ ရွိေနျပီလို႔ ေျပာမယ္ဆို ေျပာနိုင္ ေပမဲ့၊ က်ေနာ့္ ႏွလုံးသားကို လာျငိတာကေတာ့၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေတြခ်ည္း လိုလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဘာလို႔လဲ၊၊
က်ေနာ့္နားက အသံသာသာကို ႏွစ္သက္တတ္လြန္းေနရုံမက၊ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားက အနု ပညာဆန္ဆန္နဲ႔အမ်ိဳးသားရနံ႔ ရုိးရာအေငြ႔အသက္ ထုံရီေနတာကို ပိုမိုစြဲလန္းလက္ခံေနတဲ့ သေဘာေႀကာင့္လို႔ ယူဆမိပါတယ္၊၊ ( ဒါကလဲ အခုခ်ိန္က်မွ ျပန္လည္ေတြးေတာ စဥ္းစားမွတ္ ထင္ထားမိခ်က္ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္နား ကိုယ့္ဟဒယနဲ႔ ကိုက္ညီသြား တဲ့အတြက္ ကိုယ္ႀကိဳက္ခ်င္လို႔ ႀကိဳက္ေနခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ )အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ျပန္ႀကည့္လိုက္တဲ့အခါ၊ က်ေနာ္ဟာ ကေလးဘဝကတည္းက ကေလး ကဗ်ာေလးေတြ ကို ခ်စ္တတ္လာသူ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊၊ အဲဒီလို ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို ႏွစ္သက္တတ္ လာမိပုံက ေတာ့၊ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြထဲက ရြတ္လို႔ဆိုလို႔ေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ‘အသံ’ ကေန က်ေနာ္ကို စတင္ ေခၚငင္ဆြဲေဆာင္သြားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္၊၊ က်ေနာ့္ရဲ႔ဘဝ က်ေနာ့္ရဲ႔ အရြယ္ က်ေနာ့္ရဲ႔ သိျမင္ထားခ်က္ေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာဆီေထြ နားလည္နိုင္ ခံစားနိုင္တဲ့ အေႀကာင္းအရာ ေလးေတြလဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ အသံကို သေဘာက်ရာကေန၊ အေႀကာင္းအရာပါ ခံစားရမိသြားျပီး၊ ႏွစ္သက္စြဲလန္းမိတဲ့အဆင့္အထိ တဆက္တည္း ေရာက္ရွိသြားမိေတာ့ တာပါပဲ၊၊ အားလုံး သိႀကတဲ့အတိုင္းပါပဲ ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာ ေတြဟာ ‘အသံ’သာ ပါတယ္၊၊ အထူးသျဖင့္ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဆိုရင္- အသံက အင္မတန္ကို သာပါတယ္၊၊ ဗမာလွ်ာ ဗမာေလနဲ႔ဆိုရင္ ဆိုရရြတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို စီးစီးပိုင္ပိုင္ျငမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္း နဲ႔ႀကည္ႀကည္လြင္လြင္ရွိလွပါတယ္၊၊ အေႀကာင္းအရာကလဲ ထူးထူးေထြေထြ ဆန္းဆန္း ျပားျပားႀကီးေတြမဟုတ္ပဲ၊ အမ်ားသူငါနဲ႔နီးစပ္တဲ့၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာတြင္ ရွိေနတဲ့ ျမင္ကြင္း ေတြအျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အရာကိစၥေတြပဲ မဟုတ္လား၊၊ ျပီးေတာ့ -အဲဒီ အရာကိစၥေတြ ကိုယ္ႏွိဳက္ကလဲ ကိုယ့္တိုင္း ကိုယ့္ျပည္က ခ်စ္စရာ့ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝ အလွေတြ၊ ရုိးရာယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့စရုိက္ေတြ၊ လက္ခံစြဲလန္းထားႀကျပီးသား နားလည္သိျမင္ ထားခ်က္ ေတြနဲ႔ပါ အဟပ္မိမိ တည္ျပီး ရွိျပီး ျမင္သာျပီးသားေတြခ်ည္းလဲပဲမဟုတ္လား၊၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမွဳ၊ အမ်ိဳးသားအေငြ႔အသက္၊ အမ်ိဳးသား ရနံ႔ေတြ ရစ္ေဖါက္ ယွက္သီ လွပထုံလႊမ္းေနတဲ့အရာေတြခ်ည္းလဲပဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ မဟုတ္လား၊၊ ႀကည့္စမ္းပါ ပန္းေတြထဲကဆိုရင္- သေျပ၊ ခေရ၊ စပယ္၊ ႀကာျဖဴ၊ ႀကာနီ၊ ႀကာညိဳ၊ ကံ့ေကာ္၊ ပိေတာက္၊ သရဖီ …။ ျမင္ကြင္းရုပ္ပုံလႊာေတြထဲက ဆိုရင္- လယ္ေစာင့္တဲ၊ ျမက္ခင္း၊ နဒီတြင္း၊ ေက်ာင္းသခၤမ္း၊ ကြင္းက်ယ္၊ ေရေဖြးေဖြး၊ ခေရတန္း၊ ေရာင္နီ …၊၊ ဖြဲ႔ထား ပုံေလး ေတြက် ေတာ့လဲ-‘ ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ - ကံေကာ္ဝတ္မွဳံ စီ’ ၊‘ ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း-သမင္ေရ ေသာက္ဆင္း’၊ ‘ေတာင္ဆီနားက ခေရတန္း-ပင္ေအာက္ႀကိဳင္လို႔လန္း’၊‘ ႀကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္-တဲနဲ႔ပနံတင့္ …’ တဲ့၊၊ ဘယ့္ေလာက္ လွလိုက္ပါသလဲ၊၊ မ်က္ေစ့ထဲမွာ နားထဲမွာ ႀကား ေယာင္ျမင္ေယာင္ ျဖစ္လာရုံမကရင္ထဲ ႏွလုံးထဲအထိ စီးဝင္လာတာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊ ဒါေႀကာင့္ ဆရာ့ရဲ႔ကဗ်ာေတြဟာ ဆရာ့ရဲ႔လက္ရာေတြမွန္း ကြဲကြဲျပားျပားမမွတ္သားတတ္ခင္၊ မသိတတ္ေသးခင္ကတည္းက ႏွဳတ္ဖ်ား ေရာက္ေနျပီးသား၊ ရင္ထဲ ေပါက္ေနျပီးသားေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္၊၊ ေျပာရရင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ကဗ်ာႀသဇာဟာ က်ေနာ့္အေပၚ ႏွစ္ႏွစ္ သက္သက္ စူးေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ တနည္းအားျဖင့္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာ့ေက်းဇူးဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း တင္ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာ့ေက်းဇူး အင္မတန္ ႀကီးမား ခဲ့ပါတယ္၊၊
ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္ ျမတ္နိုးတတ္လာရာကေန၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာေရးခ်င္ ကဗ်ာ ဖြဲ႔ခ်င္လာတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့လဲ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ႀသဇာ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔အဆိုအမိန္႔၊ သြန္သင္ လမ္းျပမွဳေတြဟာ က်ေနာ့္အေပၚ အရွိန္ရွိရွိ ဆက္လက္ ျဖစ္တည္ လာခဲ့ျပန္ပါတယ္၊၊ ‘ကဗ်ာစပ္ခ်င္ စာစပ္သင္’ နဲ႔‘စု တု ျပဳ’ ဟာ က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအတြက္ ကေတာ့၊ အင္မတန္မွကို အေရးပါတဲ့ စံထားနည္းယူဖြယ္ရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊ အဲဒီလမ္း ေႀကာင္း ေပၚကေန ကဗ်ာသမား စာသမားတေယာက္ရဲ႔ဘဝကို က်ေနာ္ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ စတင္ ျဖတ္သန္း လာခဲ့မိပါတယ္၊၊ လူတခ်ိဳ႔ အဖို႔ကေတာ့ အဲဒီလမ္းေႀကာင္းႀကီးဟာ သမရုိးက် ဆန္လြန္းတယ္၊ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းလွတယ္ လို႔လဲ ေျပာႀက ဆိုႀက ယူဆခ်င္ ယူဆႀကပါ လိမ့္မယ္၊၊ တဦးနဲ႔တဦး ဘယ္လိုမွ ထပ္တူျဖစ္နိုင္ႀကဖြယ္မရွိေပမဲ့၊ က်ေနာ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့မိ တာကေတာ့ အဲဒီလမ္း ေႀကာင္းႀကီးအတိုင္းပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ‘စု တု ျပဳ’ ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ကေတာ့ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ လက္ရွိ ေရာက္ေနရရာ ေနရာမွာ အလြယ္တကူ ျပန္လည္ရွာေဖြႀကည့္ရွဳ နိုင္ျခင္းမရွိတဲ့အတြက္၊ တိတိက်က် ျပန္လည္ ကိုးကား မျပနိုင္ေပမဲ့၊ (က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ - ‘ပန္းႏွင့္ပင္စည္’ထဲမွာပဲ ထင္ပါ ရဲ႔ …) ရြက္ဝါ ေလးေတြ တဝဲလည္လည္ ေႀကြက်လာေနပုံကို ျခယ္သဖြဲ႔ဆိုျပႀကရာမွာ - ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ ရဲ႔ ေတာလား ထဲက ‘ စ်ာန္ ဝိတက္ သို႔၊ သစ္ရြက္ေရာ္ရီ ၊ ဣႏၵနီ …’ ကေန၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ‘ေရႊေႀကာင္ ဖား ျမီးဖ်ားလိုက္သို႔ - ျမိဳင္တိုက္စုံယံ … ’ျဖစ္လာပုံ ရွင္းျပမွဳ ဟာ အခုခ်ိန္အထိ မႀကာ ခဏ သတိရစရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာ့ေက်းဇူး ႀကီးလွပါတယ္၊၊
( ၂ )
ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို အင္မတန္ ႏွစ္သက္ခဲ့ျပီး၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာ့ႀသဇာသက္ေရာက္မွဳကိုလိုလိုလားလား လက္ခံခဲ့မိ ေပမဲ့၊ အညာေဒသက ေတာသားေလးတေယာက္သာ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ တပည့္လက္သားအျဖစ္၊ စာသင္သားေလးတေယာက္အျဖစ္ေတာင္ ျဖစ္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး၊၊ ဆရာ့ တပည့္ မျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါဘူး၊၊ သင္ဆရာအျဖစ္ မေရာက္ခဲ့ရေပမဲ့ ႀကားဆရာ ျမင္ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ရတာေလာက္ကိုက ေက်းဇူးႀကီးလွတယ္-လို႔ သေဘာပိုက္မိ မွတ္ယူမိပါတယ္၊၊ အေဝး ကေနပဲ ဆရာ့ကို ေလးစားေနမိပါတယ္၊၊ ႀကဳံခြင့္ ဆုံခြင့္မ်ား ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ႀကဳံဖူး ဆုံဖူးလိုက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵလဲ ရင္ထဲမွာ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္းတည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္ေရာက္လာျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာင္၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ဆုံခြင့္ ႀကဳံခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး၊၊ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာျပီး၊ စာေပထုတ္ေဝေရးတိုက္ႀကီးတခုမွာ ပထမဆုံးေနထိုင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ အတြက္၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ ဆုံခြင့္ သိက်ြမ္းခြင့္ေတြ ရခဲ့ေပမဲ့၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ေတာ့ ႀကဳံ ခြင့္ မေပၚခဲ့ပါဘူး၊၊
ႀကဳံ မယ့္ႀကဳံ ေတာ့- အဲဒီစာေပတိုက္ႀကီးကေန ခြါလာခဲ့ျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တကိုယ္ ေတာ္ေနထိုင္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ျကာတဲ့အခ်ိန္၊ ၁၉၈ဝျပည့္ႏွစ္ထဲေရာက္ေတာ့မွပဲ စီစဥ္ ထားျခင္းမရွိပဲ အမွတ္မထင္ စတင္ဆုံဆည္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊၊ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မတားမိတဲ့သူကပဲ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားခဲ့တာ ျဖစ္ေန ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားခဲ့တဲ့သူဟာ ဆရာတကၠသိုလ္မင္းေမာ္ပါ၊၊ အမွန္အတိုင္းေျပာ ရရင္- အဲဒီတုန္းကက်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဆရာတကၠသိုလ္မင္းေမာ္နဲ႔ သိပ္ျပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိလွ ပါဘူး၊၊ ဆရာဂ်မ္း၊ ဆရာစြမ္း၊ ဆရာႀကဴး(မင္းလွညြန္႔ႀကဴး) တို႔ေလာက္လဲ ဆက္ဆံေရး မ်ားမ်ားစားစားမရွိ ခဲ့ပါဘူး၊၊ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ပုဂံလမ္းက အိမ္တန္းလ်ား ရွည္ႀကီးတခုတည္းမွာ ဆရာႀကဴး၊ ဆရာဂ်မ္း နဲ႔ဆရာမင္းေမာ္တို႔ဟာ အခန္းကပ္ အတူေန ေတြျဖစ္ခဲ့ႀကပါတယ္၊၊ ဆရာဂ်မ္း၊ ဆရာႀကဴးတို႔ဆီ မႀကာခဏေရာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေပၚ မ်က္မွန္းတန္းမိလာရာက ဆရာမင္းေမာ္ကလဲ က်ေနာ့္အေပၚ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးပ်ဴပ်ဴငွါငွါ ဆက္ဆံရွာပါတယ္၊၊ တခါတရံ ဆရာႀကဴး၊ ဆရာဂ်မ္းတို႔ မရွိတဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ ဆရာမင္းေမာ္ ကပဲ က်ေနာ့္ကိုဧည့္ဝတ္ပ်ဴငွါသေဘာနဲ႔ ‘ထိုင္ဦးေလ-’ဆိုျပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဖိတ္မႏၱက ျပဳတတ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ၁၉၈ဝျပည့္ႏွစ္ ႀသ၈ုတ္လထဲမွာ က်ေနာ့္ရဲ႔ ပထမဆုံးလုံးခ်င္း ကဗ်ာရွည္စာအုပ္ေလး ‘နိုးေနေသာ လကၤာသည္’ ထြက္လာေတာ့၊ တရားဝင္ စတင္မျဖန္႔ခ်ိ ခင္မွာပဲ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးအတြက္အမွာစာေရးေပးခဲ့ႀကတဲ့ ဆရာဂ်မ္းနဲ႔ ဆရာႀကဴးထံ ကဗ်ာ စာအုပ္လက္ေဆာင္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားသြားေပးရင္း၊ ဆရာဂ်မ္းတို႔နဲ႔ တဝင္းထဲေန ဆရာမင္းေမာ္ ကိုလဲ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ အဲဒီတပတ္ ေလာက္ အတြင္းမွာပဲ ဆရာမင္းေမာ္ကလဲ က်ေနာ့္ကို မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘ယက္ဗ္တူရွင္ကို’ ရဲ႔ ကဗ်ာေတြကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးပါ၊၊ စာအုပ္ေလးရဲ႔အတြင္းပိုင္းက ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ ဒီစာအုပ္ေလးကို သူ စတင္ဝယ္စဥ္က ေန႔စြဲပါ ထိုးထားတဲ့အျပင္၊ သူ ဝယ္ခဲ့ရာေနရာ ‘လန္ဒန္’ ဆိုတာပါ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ အဲဒီရဲ႔ ေအာက္နားမွာမွ က်ေနာ့္နာမည္ကို တပ္ျပီး၊ အမွတ္တရလက္ေဆာင္အျဖစ္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ သူ လန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရစဥ္ကတည္းက ဝယ္လာခဲ့တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ေတာ္ ေတာ္ႀကာေနျပီျဖစ္ေပမဲ့ စာအုပ္ေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္သပ္သက္ယပ္ယပ္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္၊၊ ကဗ်ာေရးသူ လူငယ္ေလးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အေပၚ သူက အဲဒီလိုေႏြးေနြးေထြးေထြးဆက္ဆံခဲ့တာေတြ ရွိေပမဲ့၊ မျပည့္အိုးတလုံးပဲျဖစ္ေနေသးတဲ့ က်ေနာ့္မွာ၊ ‘ေဇာ္ ေမာ္ သင္း’ ဂိုဏ္းလို႔ သတ္မွတ္ေျပာဆိုေနႀကတဲ့ထဲက တေယာက္အပါ အဝင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာမင္းေမာ္အေပၚ ဆရာႀကဴးတို႔၊ ဆရာစြမ္း၊ ဆရာဂ်မ္းတို႔ေလာက္ ရင္းရင္း ႏွီးႏွီးမရွိလွပဲ ခပ္ေဝးေဝးပဲ ရွိခဲ့မိပါတယ္၊၊ အဲဒီလို အေနအထားရွိတဲ့ ဆရာမင္းေမာ္ကပဲ၊ က်ေနာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ထြက္ျပီးစမႀကာလွေသးခ်ိန္တေန႔မွာပဲ၊ လွည္းတန္းလမ္းမႀကီးေပၚ အမွတ္မထင္ႀကဳံမိရာက ‘ခင္ဗ်ား အားသလား၊ အားရင္ က်ေနာ္နဲ႔လိုက္ခဲ့စမ္းပါ ’လို႔ အေဖၚ စပ္ပါေလတယ္၊၊ ‘ဘယ္ကို သြားမလို႔လဲ’လို႔ ေမးမိေတာ့ ‘ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆီ…’ တဲ့၊၊
ဆရာမင္းေမာ္ အေဖၚေခၚလို႔ အဲသလိုနည္းနဲ႔ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဆီ က်ေနာ္ ပထမဆုံး ေရာက္ခြင့္ႀကဳံသြားခဲ့ပါတယ္၊၊
ကမာရြတ္ လွည္းတန္းက ကမာရြတ္၈တ္တဲနဲ႔ လမ္းဟိုဖက္သည္ဖက္ ဒါးလြယ္ခုတ္ မ်က္ ေစာင္းထိုးေလာက္မွာ၊ အဲသည္တုန္းက ‘ပန္းကမၻာ’တို႔‘ပန္းျမိဳ႔ေတာ္’တို႔ဆိုတဲ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ အေအးဆိုင္ေလးေတြ ရွိပါတယ္၊၊ အဲသည္နားကေန ပလက္ေဖါင္းအတိုင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ ခဲ့ႀကျပီး၊ ဦးထြန္းလင္းလမ္းထဲ ဝင္ခဲ့ႀကတာနဲ႔မႀကာမီမွာပဲ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔အိမ္ကို ေရာက္ ပါတယ္၊၊ ေခါင္းရင္းဖက္က ဧည့္ခန္းေလးထဲမွာ ဆရာမင္းသုဝဏ္က ေအးေအးသက္သာ ထိုင္ေနပါတယ္၊၊ အျဖဴေရာင္ လည္ကတုံးအင္းက်ီ နဲ႔ ခ်ည္ေခ်ာပုဆိုး အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးကို ဝတ္ထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ရုပ္ပုံဟာ တကယ္ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ႀကည္ႀကည္စင္စင္ ရွိလွပါတယ္၊၊ အရင္ကတခါမွ လူကိုယ္တိုင္ မႀကဳံ ဖူးေပမဲ့၊ ဓါတ္ပုံကိုေတာ့ ျမင္ဖူး ႀကဳံဖူး ထားျပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ ‘ဒါ - ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဆိုတဲ့ တကယ့္စာဆို ႀကီးပါလား’ ဆိုတဲ့အသိက ခ်က္ခ်င္း ရင္ထဲ ေျပးဝင္လာခဲ့ပါတယ္၊၊ အဲဒီတုန္းကကို ဆရာရဲ႔ အသက္ဟာ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္စ ရွိေနျပီျဖစ္ေပမဲ့၊ အရြယ္တင္လြန္းလွတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔သြင္ျပင္ဟာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲလို႔ ထင္ရပါတယ္၊၊ အသားအေရကလဲ လတ္လတ္ဝင္းဝင္းနဲ႔ စာဆိုရွင္စစ္စစ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ ရုပ္ပုံဟာ ပညာရွင္ႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ပုံသြင္လဲ အတိုင္းသားထင္ဟပ္ေနပါတယ္၊၊ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းႀကည့္လိုက္မိစဥ္မွာပဲ ၊ ‘ေရႊလိုဝင္းတဲ့ မင္းသုဝဏ္ကို …’ဆိုတာကို ဖ်တ္ကနဲ ေျပးသတိရမိလိုက္ပါတယ္၊၊ သုဝဏသာမ ဇာတ္ေတာ္ထဲက မိဘကို ရုိရုိေသေသလုပ္ေက်ြးသမွဳ ျပဳေနရွာတဲ့ သုဝဏသာမသတို႔သားကို ‘သားေရႊအိုးထမ္း’ဇာတ္လမ္းကို အင္မတန္သေဘာက်ခဲ့ရာက ကေလာင္နာမည္အျဖစ္ပါ ယူလာခဲ့တဲ့ စာဆိုႀကီးရဲ႔မ်က္ႏွာကိုလဲ က်ေနာ္က ေလးေလးစားစား ေငးေမာႀကည့္ေန မိခဲ့ပါတယ္၊၊ မ်က္မွန္ေလးကို တခ်က္ပင့္တင္လိုက္ရင္း ‘လာ လာ ထိုင္ႀက ထိုင္ႀက ’ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ ေႏြးေနြးေထြးေထြးႏွဳတ္ဆက္သံေအာက္မွာ က်ေနာ့္မွာ ရင္ေတြခုန္ေနမိပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ အင္မတန္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ‘သေျပညိဳ’ ရွင္၊ သေျပညိဳ စာဆိုႀကီးကို ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ရျခင္း မရွိပဲနဲ႔၊ စာဆိုရွင္ႀကီးရဲ႔ ဧည့္ခမ္းေဆာင္အတြင္းမွာပဲ၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ေနရျပီ မဟုတ္လား၊၊ က်ေနာ္တို႔ ထိုင္လိုက္ႀကရာ ထိုင္ခုံေလးေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ၊ ဧည့္ခမ္းေဆာင္ေလးရဲ႕ နံရံေပၚမွာ ပန္းခ်ီကားႀကီးတခ်ပ္ကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ခ်ိတ္ဆြဲထား တာကိုလဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္၊၊ တကယ့္အႏုပညာရွင္ ဗမာပန္းခ်ီေက်ာ္ ဆရာ‘ေပၚဦးသက္’ရဲ႔ မူရင္းလက္ရာ ပန္းခ်ီကားႀကီးပါပဲ၊၊ စုလစ္မြန္ခ်ြန္ေတြ၊ ကနုတ္ပန္းေတြေဝေဝဆာဆာနဲ႔ ေရွး ေဟာင္းဗမာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးတေက်ာင္းရဲ႔ ေရွ႔မွာ၊ ဆြမ္းခံဆြမ္းဟင္းဆိုင္းထမ္းႀကီးကို ဘယ္ညာထမ္းျပီး၊ ျပဳံးရႊင္ရယ္ေမာေနႀကတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးေတြေရာ ကိုရင္ငယ္ ေလးေတြပါ ပါဝင္ေနတဲ့၊ ဆြမ္းခံထြက္ခ်ိန္လား ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္လားကို သရုပ္ေဖာ္ထားတဲ့၊ အင္မတန္အနုပညာေျမာက္လွတဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးတခ်ပ္ ပါ၊၊ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမွဳ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမွဳ ရနံ႔ကို တဝႀကီးရွဴ ရွိဳက္လိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရျပီး၊ အမ်ိဳးသား စာဆိုႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ဧည့္ခမ္းေဆာင္နဲ႔ အင္မတန္မွ က်က္သေရ ရွိရွိ လိုက္ဖက္လြန္း ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဆရာေပၚဦးသက္ရဲ႔ ေျပာင္ေျမာက္ထူးျခားလွတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေကာက္ ေႀကာင္းဟန္အျပည့္နဲ႔ ေရးဆြဲထားတဲ့၊ ဒီပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးထဲက ကိုရင္နဲ႔ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႔ျပဳံးရႊင္ရယ္ေမာေနပုံကလဲဟက္ဟက္ပက္ပက္လန္လန္းဆန္းဆန္းလွပီး ၊ ျမင္လိုက္ရသူကိုပါ ႀကည္ႀကည္နူးနူးျဖစ္သြားေစမိသလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ လွိဳက္လွိဳက္ လွဲလွဲ ေဖၚေဖၚေရြေရြ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သံနဲ႔ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့အျပဳံးကလဲ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းေမာ္က သူ႔လက္ထဲက ကိုင္လာခဲ့တဲ့ အညိဳေရာင္စာအိတ္အထုပ္ႀကီးကို ဆရာ့ေရွ႔ ရုိရုိေသေသ ထိုးေပးရင္း၊ ‘ဆရာ့ကို စာအုပ္နဲ႔ေကာ္ပီေတြ လာေပးတာ…’လို႔ ဆိုပါတယ္၊၊ စာအိတ္ညိဳ ႀကီးထဲမွာ ဘာစာအုပ္ေတြ ဘာစာမူေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လဲ မျမင္ရတဲ့အတြက္ မသိပါ၊၊ အဲဒီတုန္းက ဆရာမင္းေမာ္က ‘ဆရာ … သူလဲ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ပဲေလ…’လို႔ စကားပလႅင္ခံျပီး က်ေနာ့္ကေလာင္နာမည္ကိုေဖၚျပီး မိတ္ဆက္ေပး ရွာပါတယ္၊၊ ဆရာက အျပဳံးလဲ့လဲ့နဲ႔ႀကည့္ရင္း အသိအမွတ္ျပဳဟန္ ေခါင္းေလးကို ညိတ္ျပေန ေပမဲ့၊ တိုင္းသိ ျပည္သိ ဧရာမ တကယ့္ကဗ်ာဆရာႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ေရွ႔မွာ၊ က်ေနာ့္မွာ ဆင္ျဖဴေတာ္ႀကီးေရွ႔ေရာက္လာမိခဲ့ရတဲ့ သာမန္ဆင္မဲေလးတေကာင္ပမာ ရင္ေတြခုန္ေန မိခဲ့ရပါတယ္၊၊ အဲဒီအႀကိမ္ဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႔ဆုံရဖူးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊၊
ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ကေတာ့ ဆရာစြမ္း (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္)က ေခၚသြားလို႔၊ ပထမ ဆုံးအႀကိမ္နဲ႔ သိပ္ျပီးကာလမျခားလွခင္မွာပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ ဆရာမင္း သုဝဏ္ ရဲ႔အိမ္ကို ေရာက္သြားျဖစ္ျပန္တာပါ၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔အိမ္ကို မေရာက္ခင္ လမ္းမွာပဲ ဆရာစြမ္းက ‘ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ပါ လာေသးလား၊ အဆင္သင့္ပါလာရင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ကိုလဲ လက္ေဆာင္ေပးသင့္တယ္၊၊ ဆရာက လူငယ္ကဗ်ာဆရာေလးေတြရဲ႔ ကဗ်ာေတြကိုလဲ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္’လို႔ အားေပးအားေျမွာက္စကား ေျပာတဲ့အတြက္ ဆရာ မင္းသုဝဏ္နဲ႔ေတြ႔တာနဲ႔ ကိုယ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုထုတ္ျပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ တရုိတေသ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သြားေလရာ လြယ္အိတ္တလုံးကို အျမဲလြယ္ ထားတတ္ တဲ့က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ေလးငါးအုပ္ အျမဲပါ တတ္တဲ့ကာလမဟုတ္လား၊၊ ဆရာက ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ေသခ်ာကိုင္ႀကည့္ျပီး၊ ကဗ်ာစာအုပ္ ေလးေတြကို ဝယ္ဖတ္တဲ့သူ မ်ားရဲ႔လား၊ ေရာင္းလို႔ ရရဲ႔လား၊ နယ္ဖက္က အမွာစာလာတဲ့အေျခအေန ဘယ့္ႏွယ္ေနသလဲ… ဆိုတာမ်ိဳးကအစ စိတ္ဝင္စားစြာ ေမးပါတယ္၊၊ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႔ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို သိခ်င္လြန္းရွာတဲ့ ဖခင္ရင္း တေယာက္ရဲ႔အသံလို၊ ကဗ်ာ့က်န္းမာေရးအေျခအေနကို သိခ်င္လြန္းရွာတဲ့ ကဗ်ာ့ဖခင္ႀကီး တေယာက္ရဲ႔ ေမးသံမ်ိဳးမွန္း သိသိသာသာခံစားလိုက္ရပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ ရင္ခုန္ခဲ့ရျပန္ ပါတယ္၊၊
အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ဆရာစြမ္းတို႔ရဲ႔ ကဗ်ာေတြအေႀကာင္း စာေတြ အေႀကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာေျပာဆိုေနႀကသံေတြကို ေဘးနားကေန နားေထာင္ေန မိရင္း၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔အိမ္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ ေရာက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္၊၊ အဲဒီ တုန္းက ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ ကမၻာေက်ာ္ျပဇာတ္ဆရာႀကီး ရွိတ္စပီးယားရဲ ႔ ‘ကင္း လီယာ’ကို ရသမိမိ ဘာသာျပန္ဆိုေနခ်ိန္ျဖစ္တာကိုလဲ အမွတ္ရမိေနပါတယ္၊၊
( ၃ )
ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို ႏွစ္သက္စြဲလန္းလာခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ဟာ၊ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လဲအရြယ္အေလ်ာက္ ဆရာ့ရဲ႔ ကဗ်ာမွန္သမွ် ကို ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ရွာေဖြ ဖတ္ရွဳ ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ရင္ထဲအထိ စူးဝင္ျငိ တြယ္ခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္၊၊ ‘သေျပညိဳ’ လို၊ ‘ပ်ဥ္းမ ငုတ္တို’ လို၊ ‘သူ႔ မွာတမ္း’ လို ကဗ်ာေတြကို စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္ခဲ့ရဖူးရုံ မက၊ ‘ လယ္ေတာက အျပန္ … ပန္ခ်င္ တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔ ’နဲ႔စလိုက္တဲ့ ‘ ႏွင္းဆီပြင့္ ’ လို၊ ‘ ဖိုးေမာင္ လာျပီ ’ လို ကဗ်ာေတြကလဲ ရင္ထဲကို ပဲ့တင္ခတ္ေနေစခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္းရဲ႔ မဟာကဗ်ာေလးခ်ိဳးႀကီးေတြက နိုင္ငံေရးစံ နိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဓါတ္ကို အညြန္႔တလူလူတက္ေအာင္ ေမြးဖြားတည္ေဆာက္ေပးနိုင္ခဲ့သလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ကဗ်ာေတြအမ်ားစုႀကီးကလဲ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဓါတ္ အေျခခံေတြကိုပဲ အနဳပညာရည္ အႏုပညာေငြ႔တထုံထုံနဲ႔ စိမ့္ဝင္ စြဲျမဲ ပ်ံ႔ႏွံ႔ေစခဲ့တယ္လို႔ မွတ္ထင္ ယူဆမိပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဓါတ္အျပည့္ရွိတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ အနဳပညာရွင္ စာဆိုစစ္စစ္ႀကီးတဦးျဖစ္ရုံသာမက၊ အမိဗမာျပည္ႀကီးရဲ႔ စာေပယဥ္ေက်းမွဳ သမိုင္းမွာ အေလးထားရမယ့္ တကယ့္စာေပပညာရွင္ႀကီးတဦးလဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ အဘိဓါန္ လုပ္ငန္းေတြမွာ ဦးေဆာင္တာဝန္ယူ ျပဳစုလုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ရုံမက၊ ျမန္မာနိုင္ငံ သုေတသန အသင္း၊ ျမန္မာနိုင္ငံပညာျပန္႔ပြားေရးအသင္း၊ ျမန္မာနိုင္ငံဘာသာျပန္အသင္း၊ ပညာ့တံခြန္ အသင္းတို႔လို စာေပယဥ္ေက်းမွဳဆိုင္ရာအသင္းႀကီးေတြမွာလဲ အထင္ကရအခန္းေတြကေန ပါဝင္ရြက္ေဆာင္ခဲ့သူ ပညာရွင္ႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ တကယ့္အနဳ ပညာရွင္ စာဆိုစစ္စစ္ႀကီးတဦးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဗမာျပည္စာေပအနဳပညာရွင္တိုင္းက အေလး ထားအသိအမွတ္ျပဳထားႀကျပီးသားျဖစ္သလို၊ ေလးစားအပ္တဲ့ တကယ့္စာေပပညာရွင္ႀကီး တဦးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ ဗမာျပည္စာေပေလာကတခုလုံးက ျမင့္ျမင့္မားမား တန္ဖိုးထား ေလးစားႀကျပီးသား ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ - မဆလစစ္အာဏာရွင္စံနစ္လက္ေအာက္မွာ မဆလ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ဗိုလ္ေနဝင္းကေတာ့၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ကို ‘မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႔’ လို႔ ရုိင္းရုိင္းပ်ပ် ကင္ပြန္းတပ္ ေစာ္ကားခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ တကယ္က ဗိုလ္ေနဝင္းလို စစ္အာဏာရွင္ ရူးႀကီးေတြသာ ဘာမွ ဟုတၱိပတၱိမတတ္ပဲ တတ္ေရာင္ကားေတြလုပ္ရင္း တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးဂုဏ္ ကို အနိမ့္ဆုံးအဆင့္အထိ ဒုတ္ဒုတ္ထိ က်ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္က်ဴးလြန္ခဲ့ႀကျပီး၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္လို တကယ့္စာဆို တကယ့္ပညာရွင္ႀကီးကေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ စာေပအနုပညာအေမြအႏွစ္ေတြကို အမ်ားႀကီးျပဳစု ေပးအပ္သြားခဲ့တာ ရုိးသားသူတိုင္းသိပါတယ္၊၊ အႀကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ႀကည့္ရရင္ -နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ အမ်ိဳးသား ေရးဆိုင္ရာ အေရးအရာကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကင္းကြာ ေမ့ေလ်ာ့ေနေလ့မရွိတဲ့ စာဆိုစစ္စစ္ႀကီးတေယာက္၊ တိုင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္ ခဲ့ေပမဲ့၊ နိုင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႔အစည္းေတြ နိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႔ နိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳ မ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးပဲေနေလ့ရွိ ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ တိုင္းျပည္ရဲ႔ ရင္ခုန္သံနဲ႔ စာဆိုရဲ႔ ရင္ခုန္သံဟာ အျမဲလိုလို နရီကိုက္ေနခဲ့ေပမဲ့၊ နိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳေတြထဲမွာ နိုင္ငံေရးသမား တဦးရဲ႔ရပ္တည္ခ်က္မ်ိဳး၊ နိုင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႔အစည္းဝင္တဦးရဲ႔ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့၊ ဘယ္ ေတာ့မွမျဖစ္ေစရပဲ အသက္(၈ဝ)နီးပါးေလာက္အထိ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနထိုင္ခဲ့တယ္လို႔ အႀကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ဆိုနိုင္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ - မဆလစစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးရဲ႔ အေဖါက္ျပန္ဆုံး လူမဆန္ဆုံးေသာ ယုတ္မာရက္စက္မွဳ ႀကီးေတြရဲ႔ေအာက္မွာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးလို လူထုအေရးေတာ္ပုံ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံႀကီး အုံႀကြေပါက္ကြဲ ေပၚထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာက်ေတာ့၊ ဆရာလဲ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ဒီမိုအေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြက္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဝန္းရံ အားျဖည့္ေပးျပီးတတ္သိပညာရွင္ႀကီးတဦးအျဖစ္ မလႊဲမေရွာင္သာ ပါဝင္လွဳပ္ရွားလာ ခဲ့ရပါ ေတာ့တယ္၊၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ႏွလုံးသားရင္ခုန္သံ ကိုနား လည္တန္ဖိုးထားေနမိရင္း ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊
က်ေနာ္တို႔ေတြက ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရသေလာက္၊ ေဖါက္ျပန္ဆိုးဝါးလွတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ရဲ႔ ဘက္ေတာ္သားေတြအဖို႔ကေတာ့ အူနုက်ြဲခတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါလိမ့္မယ္၊၊ မ်က္မာန္ရွ ႀက၊ မုန္းမာန္ပ်ိဳးႀက၊ အျငိဳးသိုႀက၊ ေဒါသပုန္ထခဲ့ႀကတာေတြကိုလဲ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ေဖၚျပခဲ့ႀကတယ္ မဟုတ္လား၊၊ ‘မင္းသုဝဏ္’ဆိုတဲ့ စာဆိုရဲ႔နာမည္ကိုေတာင္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေဖၚျပခြင့္မရလို႔၊ မျဖစ္မေန ေဖၚျပဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အေျခအေနေတြမွာ ‘မင္းသုဝဏ္’အစား မင္းသုဝဏ္ဆိုတာကို ထင္းကနဲသိသာေစမယ့္ ‘သေျပညိဳ ဆရာ’ ‘သေျပညိဳ ရွင္’ ‘သေျပညိဳ စာဆိုႀကီး’ ဆိုတဲ့ သေကၤတေတြနဲ႔ပဲ ေဖၚျပရည္ညႊန္းႀကရတဲ့အေျခအေနထိ ေရာက္ခဲ့ရ ႀကဳံခဲ့ရေသးတယ္မဟုတ္လား၊၊ ဆရာ့ရဲ႔နာမည္ကို မွင္နက္သုတ္၊ ဆရာ့ကေလာင္ကိုလဲ ႀကိဳး နဲ႔တုပ္ျပီး၊ ယုတ္ယုတ္မာမာ ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္ တားျမစ္ခဲ့ႀကေသးတယ္ မဟုတ္လား၊၊ သုဝဏ သာမဇာတ္ေတာ္မွာ ပီဠိယကၡ ရဲ႔ ဆိပ္လူးျမွားဒဏ္ကို အေလာင္းေတာ္သုဝဏသာမ ေသလု ေမ်ာပါးခံခဲ့ရသလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္တေယာက္လဲ ေခတ္သစ္ပီဠိယကၡ လက္သစ္ဆိုးေတြရဲ႔ ဆိပ္လူးျမွားဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ခံခဲ့ရဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊၊
( ၄ )
၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ကြယ္လြန္ရွာျပီဆိုေတာ့၊ အေဝးေရာက္ က်ေနာ္ တို႔တေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ႏွေမ်ာတသ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊၊
အေဝးေရာက္ပန္းျခင္းကေလးတခုအျဖစ္၊ စိတ္နဲ႔ပဲ ပို႔သလိုက္ရတဲ့ ‘စိတ္ပန္းျခင္း’ ေလးတခုအျဖစ္၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ကို ရည္စူးျပီး အမွတ္တရ ၈ုဏ္ျပဳကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာ့ရဲ႔ေက်းဇူးတရားေတြအေပၚ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ႀကည့္မိ ရင္းက ‘စိတ္ပန္းျခင္း’ ေလးတခုအျဖစ္ ၈ါရဝျပဳ ေရးဖြဲ႔ျပီး သစၥာမဂၢဇင္းကေန ေဖၚျပ ဦးညႊတ္ ခဲ့ျဖစ္တာပါ၊၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႔ ပထမဆုံး မွတ္မွတ္ရရ စြဲလန္းခဲ့ရာလဲျဖစ္၊ ဆရာကိုယ္တိုင္ရဲ႔ အမွတ္အသား သေကၤတတခုသဖြယ္လဲျဖစ္ေနခဲ့တဲ့၊ ‘သေျပညိဳ’ ကို ေလးေလးနက္နက္ သတိ ရမိရင္း၊ ဆရာ့အတြက္ အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးကို ‘သေျပေတြ ေဝကို ေဝရ ပါ ဦးမယ္’ လို႔ ေခါင္းစည္းတပ္ ေပးခဲ့မိပါတယ္၊၊
‘ • က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ
သေျပညိဳ ကို တမ္းတရင္း
ပ်ဥ္းမငုတ္တိုနား သြားလာ
လယ္ေစာင့္တဲနားက ႀကာနီ နဲ႔
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း
စိတ္မွန္းနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ႀကဖူးသလို
ဒိုးယိုစီးေနတဲ့ နဒီတြင္း
ႏွလုံးသားတြင္းအထိ စီးခဲ့ရာက
လယ္ေတာကအျပန္က်ေတာ့ ရင္ဖို
ခေရပန္းေလးေတြကို ႏွေမ်ာ
အႏုပညာသေဘာ ရိပ္စားမိရင္း
တမွ် ဥ္း မွ်ဥ္း နဲ႔ ရင္ခုန္သံ
စည္းခ်က္ျမန္ခဲ့ရပါတယ္ ဆရာ …’
လို႔ ျပန္လည္တမ္းတ ေရးဖြဲ႔ျပမိခဲ့သလို -
‘ • ဘႀကီးေအာင္ ရဲ႔ အခ်စ္ဂူ မွာ
ေႀကကြဲစြာ ဆင္ျခင္မိ
ပီေယဟိ ဝိပၸေယာ ကေန
ေခြးေတြထိုးေဟာင္ ဖိုးေမာင္လာပုံ
ရင္ေတြခုန္ခဲ့ရ
ေသရခါနီး ေျပာက္က်ား
တိုင္းျပည္အား မွာႀကားခ်က္
( က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ …) တက္ႀကြတဲ့ အလြမ္း
နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ဝမ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္ ဆရာ … ’
လို႔လဲ အဲဒီတုန္းကတည္းက တဆက္တည္း ေဖၚျပ ခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ အဲဒီရဲ႔ ေနာက္မွာမွ -
• ဆရာမင္းသုဝဏ္ စာဆိုမြန္ကို
ႀကည္ညိဳ စြာ ဦးခိုက္ရင္း
အလြမ္းပန္းျခင္းေလးကို အသာမ
အေဝးကေန စိတ္နဲ႔မွန္းျပီး
ကန္ေတာ့ပန္းအျဖစ္ ပို႔သမိ - -
ဆိုျပီး အထိမ္းအမွတ္ျပဳခဲ့ရပါတယ္၊၊ ေလးစားအပ္တဲ့ စာဆိုႀကီး၊ တကယ့္ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကဗ်ာနဲ႔ပဲ ေလးေလးနက္နက္ လြမ္းခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊
အခုေတာ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ရာျပည့္သမယေတာင္ နီးလာျပန္ပါ ျပီ၊၊ ၁၉ဝ၉ ခုႏွစ္ဖြားျဖစ္တဲ့ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ မႀကာမီမွာပဲ အႏွစ္(၁ဝဝ) တင္းတင္းျပည့္ေတာ့ မွာပါ ကလား၊၊ ရာျပည့္ပြဲ က်င္းပျပီး အထိမ္းအမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ သူေတြ ထဲမွာ ဆရာမင္းသုဝဏ္လဲ တဦးအပါအဝင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္သူေတြ ႀကား၊ စာေပကိုခ်စ္ အနုပညာကိုခ်စ္တဲ့ တကယ့္စာေပအနုပညာရွင္စစ္စစ္ေတြႀကားမွာ ဝိဝါဒ ကြဲျပားစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းျမင္သာေနျပီး ျဖစ္ပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ တသက္တာဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ တာဝန္ေက် ခဲ့တဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ နိုင္ငံခ်စ္သူႀကီးတေယာက္ရဲ႔ တသက္တာျဖစ္ရုံမက၊ အမိနိုင္ငံေတာ္ရဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပယဥ္ေက်းမွဳ အနုပညာလမ္းေႀကာင္းေပၚမွာ ေကာင္းမွဳအဖုံဖုံ ေကာင္းေမြ အလီလီကို ျပဳသြား ျပသြား ေပးအပ္သြားခဲ့တဲ့တကယ့္စာေပအနုပညာရွင္ႀကီး၊ ေလးစားႀကည္ ညိဳအပ္တဲ့ စာဆိုႀကီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္၊၊
အေဝးေရာက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ဆရာ့ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးကာလ ဘဝဆည္းဆာညိဳ ခ်ိန္ လက္ရာေတြကိုအထိ၊ အေဝးကေနပဲ အဆက္မျပတ္လွမ္းေမွ်ာ္ ႀကည့္ရွဳ႔ ႀကားနာေနခဲ့ရရာမွာ၊ ဆရာဟာ ေနာက္ဆုံးဆည္းဆာညိဳခ်ိန္ ေနဝင္ခ်ိန္အထိ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ မေမ့ေလ်ာ့ခဲ့သူ၊ ေကာင္းေစခ်င္ရွာလြန္းသူ - ျဖစ္ခဲ့တာကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္၊၊
တေလာေလးကမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ထပ္မံေတြ႔လိုက္ရတဲ့၊ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႔ အိမ္နံရံေပၚက စကၠဴႀကီးႀကီးေပၚ စာလုံးႀကီးႀကီးနဲ႔ ကူးယူခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ပဲ သာ ဓကထူျပီး ျပလိုက္ခ်င္ပါတယ္၊၊ အဲဒီကဗ်ာေလးဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဆည္း ဆာခ်ိန္လက္ရာေတြထဲက ေနာက္ဆုံးကဗ်ာေလးတပုဒ္လဲပဲျဖစ္ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔ေနာက္ဆုံးဆည္းဆာႏွလုံးသားကို အတိုင္းသားဖြင့္လွစ္ျပသေနသလို၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ရဲ႔ ေနာက္ဆုံး‘သူ႔မွာတမ္း’ လို႔လဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္၊၊ ႀကည့္ႀက ရွဳ႔ႀက နားဆင္ႀကည့္ႀကပါ့ - -
‘ သားေျမးတို႔တြက္ ႀကိဳးစားစို႔ ’
--------------------
• ငါ သာလွ်င္ ေတာ္ ၊ သူ မေတာ္ ဟု
လူေတာ္ ထင္ပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• ႂကြားရင္း ႏွင့္ နစ္ ၊ ဝါး ရင္း နစ္သည့္
နစ္လ်က္ ေနပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• အေကာင္း ဆိုးထင္ ၊ ဆိုး ေကာင္းထင္ ႏွင့္
အထင္လြဲပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• သူ႔ကို ငါ ညွိဳး ၊ ငါ့ သူ ညွိဳး ႏွင့္
အညွိဳးႀကီး ပါ ၊ တို႔ျမန္မာ ကို
ဘယ္ခါ ဆယ္၍ ရ မလဲ ၊၊
• ညည္း၍ မျပီး ၊ ညဴ မျပီးဘူး
အျပီးတကာ ၊ လုပ္နိုင္ပါ မွ
ေတာ္ရာ ေရာက္လိမ့္ ေနာင္အဖို႔ ၊၊
နိုးၾက ထၾက ျမန္မာတို႔ ၊၊
သားေျမးတို႔တြက္ ႀကိဳးစားစို႔ ၊၊ ၊၊
( မင္းသုဝဏ္ )
ဆရာ့ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ကိုက ‘ သားေျမးတို႔တြက္ ႀကိဳးစားစို႔ ’ တဲ့၊၊ ဆရာဟာ ဘဝရဲ႔ ေနာက္ဆုံးေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္အထိတိုင္ နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္မေမ့မေလ်ာ့ ေတြးေတာ စဥ္းစားသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ နစ္မြန္းေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး အပ်က္ဆိုးေတြႀကားထဲကေန နိုင္ငံနဲ႔ တမ်ိဳး သားလုံးကို ဆယ္ယူနိုင္ဖို႔ ေတြးေတာ ပူပန္ေမွ်ာ္လင့္ ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ညည္းညဴ၍ မျပီး၊ မျပီးဘူး ၊ လုပ္စရာေတြမွန္သမွ် အျပီးလုပ္ႀကဖို႔၊ ကုန္စင္ေအာင္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႀကိဳးပန္း သြားႀကဖို႔ကိုလဲတိုက္တြန္းအားေပးသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ထထႀကြႀကြ နိုးနိုးႀကားႀကား လုပ္ေဆာင္ သြားႀကဖို႔ ႏွိဳးေဆာ္ပန္ႀကား သတိေပးသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟာ သူ႔ရဲ႔ဘဝ ေနာက္ ဆုံး ေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္အထိတိုင္၊ ကိုယ့္ရဲ႔ တကိုယ္ေရ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ လုံးဝမဟုတ္တဲ့၊ သားေျမးေတြအတြက္ ( ေျပာရရင္- ေနာင္လာေနာက္သား၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတြက္ ) ထထႀကြႀကြ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ေဆာင္သြားႀကဖို႔ အားလုံးကို တိုက္တြန္း ႏွိဳးေဆာ္ သြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္အထိတိုင္ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ ၊ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႔ ေကာင္းေစရာ ေကာင္းေစေႀကာင္းေတြအေပၚ အဆက္မျပတ္ မ်က္ေမွာက္ ျပဳသြားခဲ့ျပီး၊ စစ္မွန္တဲ့စာဆိုႀကီးရဲ႔ မြန္ျမတ္သန္႔စင္လွတဲ့ ႏွလုံးသားကို ပကတိအတိုင္း ထုတ္ေဖၚျပသသြားခဲ့ပါတယ္၊၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ လွပျမင့္ျမတ္တဲ့ ႏွလုံးသားကို က်ေနာ္တို႔ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္၊၊တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ ေမတၱာ ေစတနာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႔ အတိမ္အနက္ အတိုင္းအဆ ပမာဏကိုလဲ လင္းကနဲ ျမင္လိုက္ရပါတယ္၊၊
ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ေက်းဇူးတရားေတြကို ဆင္ျခင္ႀကည့္မိရင္း ဦးခိုက္လိုက္ မိပါတယ္၊၊
အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဆရာရဲ႔ ရာျပည့္ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳမိရင္း၊ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ ရုပ္ပုံလႊာကားခ်ပ္ႀကီးေရွ႔မွာ - သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းေတြကိုင္ျပီး ထပ္ဆင့္ ဦးခိုက္လိုက္ခ်င္ပါတယ္၊၊ ၊၊
(ဝင္းတင့္ထြန္း)
၆-၁၂-၂ဝဝ၈
ပန္းခ်ီ ေပါ့အိုင္း
လက္ရွိေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ရင္းေႃကြလြင့္သြားရွာတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးဂုရု..ရဲေဘာ္ႀကီးေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ...(ဂင္ႀကီး)
