ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္
၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာလ၌ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ ေနာက္တဖန္အံုႂကြခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္ တို႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အင္းယားကန္နေဘးမွ အက်ယ္ ခ်ဳပ္က်ခံေနရေသာ ေနအိမ္ျခံတံခါးဝ၌ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူမကိုၾကည့္ရ သည္မွာ ပိန္လွီလွသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ားကား သူမေနအိမ္ေဘးမွ ျဖတ္သြားႏိုင္႐ံုေလာက္၊ သူမ၏ စႏၵယားလက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ စိတ္ေအးသြားႏိုင္႐ံုေလာက္အတြက္ လမ္းပိတ္ဆို႔တားဆီးစစ္ေဆးမႈ မ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾကသည္။ သူမသည္ ျခံျပင္မွ လူသံသူသံမ်ားကို အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ေစာင့္ နားေထာင္ေနတတ္သည္၊ မိမိ၏ႏွလံုးခုန္သံကိုလည္း အိပ္ရာထဲလွဲရင္း နားေထာင္ေနတတ္သည္ဟု က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ “က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္ အသက္႐ွဴ ရတာ ခက္လာတယ္” ဟု သူမကေျပာဖူးသည္။
ထိုသို႔ေျပာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ကျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူမအိမ္ထဲ ခိုးဝင္ရသည္မွာ ျမန္မာ့ယူဂ်ီ ေလာက၏ အစြမ္းကုန္ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေဖာ္႐ုပ္ရွင္႐ိုက္သမား ေဒးဗစ္ မန္႐ိုကို သူမ၏ လက္ေထာက္ ကိုဝင္းထိန္က ႀကိဳခဲ့သည္။ ကိုဝင္းထိန္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ေျခာက္ႏွစ္ က်ခံခဲ့ဖူးၿပီး ငါးႏွစ္ကို တဦးတည္းတိုက္ပိတ္ခံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ္ျငား သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ေနၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရာ၌လည္း ေႏြးေထြးေနသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြား သည္။ တခ်ိန္က ခန္႔ညားထယ္ဝါခဲ့ေသာအိမ္ႀကီးမွာ ယခု အေျခအေနမေကာင္းေတာ့သည့္ ေခတ္ကာလ ကို ျပေနသည္။ ျခံဝင္းအတြင္း အုန္းပင္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲေပါက္ေရာက္ေနသည္မွာ အင္းယားကန္ေရစပ္အထိ၊ သံဆူးႀကိဳးတန္းအထိ ျဖစ္သည္။ ဤသံဆူးႀကိဳးက ဤအိမ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲကို တခဲနက္ အႏိုင္ရခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေစသည္။ ၁၉၉ဝ ခု၏ ဒီမိုကေရစီ ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ ကို႔ယို႔ကားယားယူနီေဖာင္းမ်ားဝတ္ထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွ ျပည္ဖံုးကားခ်ပစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ ရေလသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ပိုးထမီဝတ္ထားၿပီး ဆံေကသာ၌ သစ္ခြပန္း ထိုးထားသည္။ သူမသည္ ထူးျခား ထင္းလင္းစြာ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး သူမ၏ တည္ၾကည္ခ်ိန္မ်က္ႏွာက သူမ၏စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားခရီး စဥ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစေသာပိုင္းျဖတ္မႈကို ျပသေနသည္။
က်ေနာ္တို႔က သူမ တခါမွမမွတ္မိသည့္ဖခင္ျဖစ္သူ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေသာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲဝင္သမား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နံရံျပည့္႐ုပ္ပံုႀကီး အရွိန္အဝါလႊမ္းမိုးေနသည့္အခန္းထဲ ထိုင္ခဲ့ ၾကသည္။
“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ” ဟု က်ေနာ္ကစေမးလိုက္သည္။
“နာမည္ကို အစအဆံုးေခၚဖို႔ခက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို စု လို႔ဘဲ ေခၚေပါ့၊”
“စစ္အစိုးရကေတာ့ အျမဲဘဲေျပာေနတယ္ဗ်ာ၊ မစုရဲ႕အခန္းက႑ ၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကဲ... အခုဒီမွာ၊ ဘယ္လိုမွ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လုိလဲမစုေရ။”
“အဲဒါက ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအခန္းက မၿပီးေသးလို႔ဘဲေပါ့၊... [လမ္းမေတြေပၚက] လူေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဆက္လုပ္ေနၾကတဲ့လူေတြ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြ၊ ဒီလူေတြရဲ႕သတၱိ ကိုၾကည့္။ အခ်ိန္မေရြး ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ဖို႔မ်ားတယ္ဆိုတာကို သိရက္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ၾကဘူး ရွင့္။”
“ဒါေပမဲ့လဲ မစုရယ္၊ မစုတို႔ကို ထိပ္တိုက္ဆိုင္ထားတဲ့ ဘီလူးသဘက္အာဏာဆီကေန မစုတို႔ မဲပံုးမွာ ႏိုင္ထားတဲ့အာဏာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ရႏိုင္မလဲ။”
“ဗုဒၶြဘာသာမွာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ရာ အေၾကာင္းေလးပါးဆိုတာကို က်မတို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။ ပထမ တခ်က္က ေအာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ ဇြဲလံု႔လ၊ အဲဒီေနာက္ ဉာဏ္ပညာ ...”
“ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္မွာက ေသနတ္ေတြရွိတယ္ေလ မစုရဲ႕။”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ တေန႔တျခား ပိုလို႔ပိုလို႔ ခက္ခဲ လာေနတယ္ရွင့္။ အခု အဲဒီနည္းကို လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။”
က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏိုင္ငံျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားကုမၸဏီမ်ား လာေရာက္ရန္ ဆႏၵျပင္းေနမႈႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ “မိတ္ေဆြမ်ား”၏ ေၾကာင္သူေတာ္က်မႈ အေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ “ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ ဆက္ဆံမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီအေျခခံမူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတြ႔အၾကံဳ ရလာလိမ့္မည္” ဟုဆိုထားေသာ ၿဗိတိသွ်ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး႐ံုး သတင္း ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သူမအား က်ေနာ္ဖတ္ျပခဲ့သည္။
“နည္းနည္းေလးမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု သူမကတုန္႔ျပန္သည္။ “ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအသစ္ေတြက ေရေပၚဆီလက္တဆုပ္စာကိုဘဲ ပိုခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာေစတယ္။ တျပည္လံုးမွာ အဓမၼလုပ္အားေပး ေတြျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီစီမံကိန္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္လုပ္ငန္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားၿပီး ကေလးလုပ္အားနဲ႔ လုပ္ေနတာဘဲ။”
“က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ဖူးတဲ့လူေတြကေတာ့ မစုကို သူေတာ္စင္တေယာက္လို၊ တန္ခိုးရွင္လို ယူဆေနၾက တယ္ဗ်။”
“က်မ သူေတာ္စင္တန္ခိုးရွင္မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ အဲဒါကို ကမၻာကသိေအာင္ေျပာျပေပးပါ။”
“ဒါျဖင့္ မစုရဲ႕ မေကာင္းမႈအရည္အခ်င္းေတြက ဘာေတြလဲ။”
“အဲ၊ က်မကစိတ္တိုတတ္တယ္။”
“မစုစႏၵယားက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။”
“ႀကိဳးျပတ္သြားတံုးကကို ေျပာတာလား။ ဒီကရာသီဥတုမ်ဳိးမွာ စႏၵယားေတြက တျဖည္းျဖည္းပ်က္စီးလာ တတ္တယ္ေလ၊ တခ်ဳိ႕ခလုတ္ေတြကလဲ ကပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ေျခနင္းခလုတ္ကို ေဆာင့္နင္းေတာ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းက ျပတ္သြားတယ္ေပါ့။”
“မစု လြတ္ထြက္သြားတယ္ေပါ့ေနာ္၊... ေပါက္ကြဲသြားတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္ကဲ့။”
“ဟား၊ ဒါ တကယ့္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားစရာျမင္ကြင္းဘဲဗ်ာ။ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မစုကတေယာက္တည္း၊ ေဒါသ တအားထြက္လာေတာ့ စႏၵယားကို ထုထည့္လုိက္တယ္ေပါ့။”
“က်မေျပာတယ္ေလ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္လို႔။”
“ကိုယ့္ကို ရန္ဘက္အင္အားစုက ဝိုင္းပိတ္ဆို႔ထားတယ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံေနရတယ္၊ အဲသလိုအေျခအေနမွာ မစုအေနနဲ႔ တကယ့္ကိုေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္လာမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးလား။”
“ဟင့္အင္း၊ မရွိခဲ့ဘူးရွင့္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မကိုဝုိင္းပိတ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြကို ရန္ဘက္လို႔ သေဘာမွ မထားတာဘဲ။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ရန္လိုမႈကေန ေပၚလာတာေလ၊ က်မက သူတို႔အေပၚ ရန္လိုတာမွမရွိဘဲ။”
“ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ဆိုးဝါးလွတဲ့ အထီးက်န္မႈကိုေရာ မျဖစ္ေစဘူးလားဗ် ... ။”
“ေၾသာ၊ က်မက တရားထိုင္တယ္ေလ၊ ေရဒီယိုလည္းရွိတယ္။... အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ အတြင္းစိတ္ ထဲက လာတာရွင့္၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္ေနတဲ့လူေတြ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေနတဲ့လူေတြလဲ အထီးက်န္တာကို ခံစားရတာဘဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါ အတြင္းစိတ္ကေနလာလို႔ေပါ့။”
“မစုအေနနဲ႔ လုပ္ဖို႔ရွိတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အေသးအမႊားေလးေတြ ဘာေတြရွိလဲ။”
“က်မကေတာ့ ဘီဘီစီ စာအုပ္စင္က႑က စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းတအုပ္ ဖတ္ျပေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ တရားထုိင္တာလဲ ပါတာေပါ့ေနာ္။... က်မ ေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့ သိပ္ႀကီးမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ က်မကိုယ္၌က အားကစား တအားလိုက္စားတဲ့အက်င့္ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးေလ။”
“ေၾကာက္ရြံ႔မႈကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့အခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသလား။”
“ရွိတာေပါ့။ က်မ ငယ္ငယ္တံုးက ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေနာ။ အေမွာင္ထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး သရဲတေစၧေတြ ရွိႏိုင္ မယ့္ ေနရာအားလံုးကို လိုက္ၾကည့္တယ္... ဘာသရဲမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။”
က်ေနာ္ သူမႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ကာလအခ်ဳိ႕ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ သူမေပးထားသည့္ ဖံုးနံပတ္ကို ဆက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဖံုးေခၚသံျမည္ၿပီးေနာက္ လိုင္းေသေသသြားသည္။ တေန႔တြင္မူ ဖံုးရသြားခဲ့သည္။
“စာအုပ္ေတြပို႔ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာဘဲ” ဟုသူမကေျပာသည္။ “စာအုပ္ေတြ အစံုျပန္ဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာဘဲရွင္။” (က်ေနာ္က သူမထံသို႔ သူမအႀကိဳက္စာေရးဆရာ တီအက္စ္အီးလီးေယာ့ စာေပါင္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ေယာနသံကိုး ေရးသည့္ ႏိုင္ငံေရးမီး႐ွဴးမီးပန္းစာအုပ္ ‘ခြဲၾကေဝၾကပံုမ်ားကေတာ့’ တို႔ကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။) သူမအိမ္အျပင္ ဘက္တြင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ခဲ့သည္။ “ေၾသာ္၊ လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္ေလ၊ [စစ္တပ္က] တလမ္းလံုး အျပည့္ဘဲေပါ့... ”
“ဆိုးဝါးလွတဲ့ လိပ္ခဲတင္းလင္းအေျခအေနထဲ မစု ပိတ္မိေနႏိုင္တာကို မစိုးရိမ္မိဘူးလား။”
“က်မ အဲဒီအသံုးအႏႈံးကို လံုးလံုးမႀကိဳက္ဘူး” သူမက အသံခတ္မာမာႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။ “လူထုေတြက လမ္းေတြေပၚ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါ လိပ္ခဲတင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္ေတြကလည္း ျပန္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ အပ္ကြက္မဟုတ္ဘူး။ လူထုဘဝေတြထဲမွာ အံတုမႈ အာခံမႈ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္းရွိေနတယ္။ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မွာ အရာရာၿငိမ္သက္ေနပံုရေနတာေတာင္ ေအာက္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈ အျမဲရွိေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုက ေရခဲေနတဲ့အိုင္နဲ႔တူတယ္၊ ေရခဲ ေအာက္ကအိုင္ထဲမွာ က်မတို႔ တထစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေရွ႕တိုးေနတယ္။”
“အတိအက် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။”
“က်မဆိုလိုတာက စစ္အစိုးရမွာ ႐ုပ္ပိုင္းစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္ဘဲႀကီးႀကီး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူ လူထုကို တားဆီိးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးကို တားဆီးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကို ေရာက္ရလိမ့္မယ္။”
၂ဝဝ၇ ေအာက္တိုဘာ ၄ ရက္ထုတ္ New Statesman မဂၢဇင္းမွ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား သတင္းေထာက္ ဂြၽန္ပင္လ္ဂ်ာ၏ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္သည္။
ဂါမဏိ
ေန႔သစ္..ဝဘ္ဆိုက္မွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
0 comments:
Post a Comment