ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္...(ၿငိမ္းေဝ)

(၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ အသက္ ၈၉ ႏွစ္အရြယ္၌ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ခဲ့သည့္အတြက္ ၄၄ ႏွစ္ေျမာက္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခါသမယတြင္ ဂုဏ္ျပဳသည့္ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။)

သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ကို ေလ့လာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းေရးေခတ္ကာလ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အေျခခံထားၿပီး ေလ့လာသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္္း ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းေရးေခတ္ကာလေတြကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။

(က) ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္လြန္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ႏိုးၾကားစကာလ

(ခ) ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္မ်ား အႏိုးၾကားဆံုးကာလ

(ဂ) ၁၉၄၀ - ျပည့္ႏွစ္၀န္းက်င္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလ

(ဃ) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္အလြန္ လြတ္လပ္စ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ဒီမိုကေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကာလ

ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြဟာ သူတို႕ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေခတ္ကာလအသီးသီးနဲ႕ တနည္း မဟုတ္တနည္း ပါ၀င္ပါတ္သက္ေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာလည္း ကဗ်ာဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတဦးျဖစ္တာမို႔ အထက္က က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလ ၄ ခုအတြင္း မလြဲမေသြ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီေခတ္ကာလ ၄ ခုအတြင္း ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္း ဘယ္လို ရပ္တည္ခဲ့သလဲ။ ဘယ္လိုပါ၀င္ပါတ္သက္ခဲ့သလဲ။

(က) ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္၀န္းက်င္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ႏိုးၾကားစကာလ

၁၉၀၀ ျပည့္၀န္းက်င္ကာလဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံ၊ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ တႏိုင္ငံလံုး အၿပီးအပိုင္ ေရာက္ရွိခဲ့ရတဲ့ ၁၈၈၅ - ခုႏွစ္ကစၿပီးတြက္ရင္ ကၽြန္္သက္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ဘ၀ကိုစၿပီး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ခုခံေရးစစ္ပြဲေတြကို ၁၀ ႏွစ္တာကာလအတြင္း အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၃ ဦး ကြပ္ကဲတဲ့ စစ္အင္အား ၃၅၀၀၀ ကို အသံုးျပဳၿပီးမွ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္ဘ၀ကိုေရာက္ရွိၿပီး ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္အထိ ခုခံေရးတိုက္ပြဲေတြ အရွိန္မေသ

"သတင္းလွစြာ၊ အင္း၀တည္စဥ္အခါက

ထီမထင္သကြာ ဘာကိုမွ်မစိုးတဲ့အျပင္

စည္ပင္သာယာ ျမန္မာေတြလဲ မညိႇဳးခဲ့ေပဘု

တမ္းခိုးဂုဏ္ေထာင္ေရာင္ျခည္နဲ႔

ေမွာင္မသီေျပာင္ၾကည္လို႔ထြန္းတဲ့ျပင္

ေတာင္ဒီမွာ ေအာင္စည္ရႊမ္းခဲ့တယ္

နန္းသိုက္ကြာေ၀းကာမွ၊ လြမ္းလိုက္ပါေသး ... " ဆိုတဲ့ မိဘုရားရွင္ဘို႔မယ္ဘြဲ႔ကဗ်ာကို ေရးပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ႏိုးၾကားဖို႔အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္က ေရွ႕ဆံုးက ရပ္တည္ထားတဲ့ သူရိယသတင္းစာႀကီးမွာ ေရးခဲ့တာပါ။

သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဒီေနရာမွာ တဖက္က ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွါန္းနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိးအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဒဇာတိပုညဒ ကို ေဖာ္ထုတ္အမႊန္းတင္သလို၊ အျခားတဖက္ကလည္း အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက အဂၤလိပ္အစိုးရက ဖိတခါ ေျခာက္တလွည့္၊ ေျမႇာက္တခါ ပင့္တလွည့္ လုပ္ထားလို႔ ျမန္မာတခ်ဳိ႕က နယ့္ခ်ဲ႕ကို အထင္ႀကီးၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ခံၿပီး ကိုယ့္အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈကို အထင္အျမင္ေသးလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာနာမည္ အေခၚအေ၀ၚေတြရဲ႕ေရွ႕က ဦးတို႕၊ ကိုတို႕၊ ေမာင္တို႔ကို ျဖဳတ္ၿပီး မစၥတာေတြ ေရွ႕ကတပ္ၿပီး မွည့္ၾက၊ ေခၚၾကပါတယ္။ မင္းပြဲစိုးပြဲ၊ အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးကို ခၽြတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီ၀တ္၊ ဘြတ္ဖိနပ္စီးၾကပါတယ္။ ဒီလိုအမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈ ေမွးမွိန္ဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္သယ္ ေမာင္မိႈင္း၀တၳဳထဲက အင္မတန္ ကိုယ္က်င့္တရားေဖာက္ျပားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ 'ေမာင္မိႈင္း' ရဲ႕ နာမည္ကိုယူၿပီး အဲဒီေမာင္မိႈင္းရဲ႕ေရွ႕က မစၥတာတပ္ၿပီး 'မစၥတာေမာင္မိႈိင္း' ကေလာင္အမည္နဲ႔ 'ဗိုလ္ဋိီကာ' ေဆာင္းပါးေတြကို ဒလစပ္ ေရးပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါက်ေတာ့မွ မစၥတာတပ္ၿပီး ရင္ေကာ့၊ ေျခဖ်ားေထာက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ခၽြတ္ၿခံဳက် ျမန္မာတခ်ဳိ႕ဟာ သတိသံေ၀ဂနဲ႔ အရွက္ရေစခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္းဟာ ဇာတိပုညကိုေဖၚထုတ္ၿပီး၊ ဇာတိပုညေမွးမွိန္မႈကို သတိေပးၿပီး အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ျမႇင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သလို ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုး ဆင္းရဲမြဲေတသထက္ မြဲေတလာ ရတဲ့အျဖစ္ဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္ေသြးစုတ္မႈသာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေျခရာခံႏိုင္ဖို႔ အခုလို ကဗ်ာမ်ဳိးကိုလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။

” မြဲဘို႔ရာကံၾကမၼာႏွင့္

ဖန္လာပံု ကုသိုလ္ကလည္းမေကာင္းခ်င္ေတာ့

အထက္ဟိုအညာမွာေလ

ၾကက္ဆိုတာေတာင္မွ မေလာင္းခဲ့ပါဘု

အညာေျမ ဌါေနေဟာင္းဆီက

အေၾကြး(တရာ)ကို၊ ေဒြးခါကလည္း ေတာင္းျပန္ေပ့ါတဲ့

'အမယ္မင္း' ေမာင္းစရာရယ္လို႔မ်ားတပ္လိုက္မွျဖင့္

ေခါင္းတခါခါႏွင့္ဆပ္လွစြာေသာ

လွလွ ေစြ႕ေစြ႕ရယ္ႏွင့္၊ ၀၀ျပည့္ျပည့္ နျပာတရွဥ္းကိုလ

ေက်ာင္းတကာကိုသာအပ္လိုက္ေပေရာ့

ရသေရြ႕ဘာဘာညာ ညာရယ္လို႔မျငင္းေလနဲ႔

'မေလးရယ္' ေရာင္းကာသာဆပ္လိုက္ေပေတာ့၊ ရြာေရွ႕ယာတခင္း ဆိုၿပီး ”အညာ မဂၤလာေဆာင္ဘြဲ႔ ေလးခ်ဳိးႀကီး” ကဗ်ာမွာ တစစ ဆင္းရဲမြဲေတလာေနတဲ့ ျမန္မာေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ကိုလည္း မီးေမာင္း ထိုးျပခဲ့ပါတယ္။

(ခ) ၁၉၂၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ အႏိုးၾကားဆံုးကာလ

၁၉၂၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အသက္အားျဖင့္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကာလမွာ အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားမႈေတြဟာလည္း ပင္လယ္ေရလိႈိင္းေတြလို တခုၿပီးတခုု ျမင့္သထက္ ျမင့္လာေနတာေတြ႕ၾကရပါတယ္။ လယ္သမားဆိုရင္လည္း လယ္သမားမို႔၊ အလုပ္သမားဆိုရင္လည္း အလုပ္သမားမို႔၊ ေက်ာင္းသားဆိုရင္လည္း ေက်ာင္းသားအေလ်ာက္၊ လူတန္္းစား အလႊာအသီးသီးဟာ တခ်ိန္က တသီးတကန္႔စီ လႈပ္္ရွားေနခဲ့ၾကရာက တပ္ေပါင္းစုပုံသ႑န္အဆင့္အထိ အမ်ဳိးသားေရးတိုက္ပြဲ ပံုသ႑န္ဟာ တိက်မွန္ကန္အားေကာင္းလာခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို အမ်ဳိးသားေရးတိုက္ပြဲ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေတြ ထန္ျပင္းလာေနတဲ့အခါ အမ်ဳိသားေရး တိုက္ပြဲ နည္းနာကိစၥမွာလည္း အျငင္းပြားစရာေတြ၊ အျမင္ရႈပ္ေထြးႏိုင္စရာေတြကို ႀကံဳၾကရပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဟိုတခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းနဲ႔ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ ေနလာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္ကို ေဖာ္ထုတ္ ေျပာဆိုတဲ့အခါ အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္မႈ၊ အမ်ဳိးသားဂုဏ္္သိကၡာ၊ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈ အခိုင္အမာရွိမႈကိုပဲ မီးေမာင္းထိုးသင့္ၿပီး ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ျပန္လည္လက္ယပ္မေခၚမိဘို႔၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ၾကည္လင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မသိၾကပါဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕ကိုဆန္႔က်င္တဲ့အခါ အခုလို ေခတ္မီမွန္ကန္တဲ့ ခံယူခ်က္မထားႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ မွားယြင္းတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကို ခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရး က်ဳိးပမ္းေဆာင္ရြက္သူေတြထဲမွာ အဲဒီအယူအဆနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားလာရင္ ဆရာႀကီးက "မွန္ကန္တဲ့ အမ်ဳိးသားေရးသမား" ေတြဘက္က ရပ္တည္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဟိုေခတ္ဟိုအခါအေနနဲ႔ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္တဲ့ျပႆနာေတြကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥတို႔၊ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာပဲ အိႏိၵယနဲ႔ တြဲၿပီးေနမလား၊ ခြဲၿပီးေနမလားဆိုတဲ့ တြဲေရး၊ ခြဲေရးျပႆနာ၊ တခါ ကုလားဗမာ အဓိက႐ုဏ္းျပႆနာေတြဟာ အမ်ဳိးသားေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ေလွကားထစ္ အဆင့္တိုင္း အဆင့္တိုင္းမွာ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းၾကရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္၊ ဒီႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္း၊ ဒီနည္းနာကိစၥေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေခတ္က စာေပသမားေတြကို စိန္ေခၚခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက အဲဒီအမ်ဳိးသားေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲ ေလွကားထစ္တခ်ဳိ႕မွာ အမ်ဳိးသားေရး ၀ါဒီဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မြဲက်ံတဲ့အတြက္ ေလွကားထစ္ဆံုးတဲ့အထိ တက္မလာႏိုင္ဘဲ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ေဘးထြက္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဒီတုန္းက ဆရာႀကီးက အခုလို ကဗ်ာမ်ဳိးေရးၿပီး သူ႔ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပတာေတြ႔ရပါတယ္။

" သို႔ေလာ သို႔ေလာ၊ သေဘာႏွစ္ျဖာ

ၿမိဳ႕ေရာေတာပါ မကြဲတဲ့အျပင္

ေပါင္းအသင္း တညီတညာ

ကေသာင္းကနင္း ဖီလာလဲ မခြဲၾကေပဘု

ဘ၀င္ေစာျဖဴသဒၶါ တေမာက္ေမာက္ကဲခ်ိန္မို႔

ရွင္ေရာလူပါ ေသာက္ ေသာက္လဲပါေရာ ... " ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိးကို ေရးပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ ဦးဘေဘ၊ ဦးပုနဲ႔ ဦးထြန္းရွိန္တို႔ ဘိလပ္ကို သြားၿပီး အေရးဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ပိုင္းက က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဒ၀ိုင္၊ အမ္၊ ဘီ၊ ေအဒ လူႀကီးပိုင္းတခ်ဳိ႕က အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ ၃ ဦးကို ကန္႔ကြက္ၿပီး ဘုရင္ခံက ေရးဆြဲတင္ျပတဲ့ ဓျမန္မာျပည္ အနာဂတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဓ ဆိုတာကိုပဲ ေထာက္ခံေၾကာင္း ေၾကညာတဲ့အခါ 'ေဘ၊ ပု၊ ရွိန္' သံုးဦးရဲ႕ေနာက္ လူထုတရပ္လံုး ႏွလံုးမကြဲ၊ သေဘာႏွစ္ခု မရွိတဲ့အေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္တဲ့ ကဗ်ာကို ေရးခဲ့တာပါ။

ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အားလံုးသိရွိၾကတဲ့အတိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ သပိတ္ေတြ၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာေတြ၊ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးႀကိဳးပမ္းမႈ၊ ဂ်ီ၊ စီ၊ ဘီ၊ ေအ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ အကြဲအၿပဲကိစၥ၊ ဒိေနာက္ပိုင္း ဆရာစံအေရးေတာ္ပံု၊ ဗိုလ္စံဖဲအေရးေတာ္ပံု၊ ၉၁ - ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥ၊ ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္း၊ သခင္ဂိုဏ္းႀကီးျပိဳကြဲျခင္း ... အစရွိတဲ့ သမိုင္းေရးျပႆနာေတြအတြင္းမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္း ဘယ္လို႐ႈျမင္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္လိုရပ္တည္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကဗ်ာတပိုဒ္ခ်င္းစီ အနည္းငယ္မွ် က်ေနာ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။

" ေအာ္ ... တခ်ိဳ႕ေတြကျဖင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ၾကြၾကြၿပီး

ငို႔ဘ ပလီဥာဏ္ျဖင့္

၀စီကံ အလိမ္အညာစကားေတြႏွင့္

အတည္အမွန္ကိုလိမ္ကာ ထားတဲ့ျပင္

အသား ျပာတာတာႏွင့္

ကုလားျမန္မာခြဲလ်င္ျဖင့္

မနည္းေပါင္ တကဲ့ တန္ခိုးေတြက မိုးႏွင့္ကမၻာေတမွ် ေပပ

ကိုးဆယ့္တဌါနကိုလ၊ ျမန္မာရလ်င္ မရွည္ၾကာဘု

တျပည္တရြာ မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္ေျပာင္းလာတဲ့

ကလီကမာ အနက္ထည္ေတြေဂ်ာင္းရမယ့္အျပင္

အေပါင္ဆံုးနယ္ေျမမွာ အေခ်ာင္ဆံုးနယ္ေျမေကာင္းေတြတဲ့

ေၾသာ္ ၀တိန္နီးေအာင္ပ၊ အရွိန္ႀကီးေပတဲ့ သိမ္ႀကီးေစ်း 'စူရတီဘဇာ' ကိုေတာင္

ပုသိမ္မနီးမေ၀း လူစည္ရာသို႔ေျပာင္း တ့ဲၿပီး

အေတြးမသာယာတဲ့ ရေသ့တကာေမြ႕စရာ ေကာင္းပါတဲ့

ေၾသာ္ ... ထမင္း၀၀ေကၽြးမဲ့ဲဘုရင္ကိုေတာင္ မင္းကေမြးတဲ့ အင္းေခြးက အဂၤလန္ေမာင္းမည္သို႔

ကေျပာင္းကျပန္ အ႐ႈပ္ညဏ္သမားေတြရဲ႕

ေၾကာင္းမတန္ မဟုတ္မွန္စကားေတြႏွင့္

မတရားတခ်ဳိ႕ မေတာ္ေလတယ္ေနာ္ကြယ္

နားတၿဖိဳ႕ၿဖိဳ႕၊ ခါးသမို႕သာပ ၾကားလို႔မေလ်ာ္ ... "

ဒါကေတာ့ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္မွာျဖစ္လာတဲ့ ဟိုတုန္းက အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံျဖစ္တဲ့ အိႏိၵယနဲ႔ တြဲမလား၊ ခြဲမလားဆိုတဲ့ ျပႆနာေပၚလာတဲ့အခါ၊ ကၽြန္အခ်င္းခ်င္း ေၾကာခ်င္းကပ္ၿပီး အမ်ဳိးသားေရး တိုက္ပြဲ၀င္တဲ့ နည္းဟာ မွန္ကန္တယ္ဆိုတဲ့ တြဲေရးအတြက္ ႏိႈးေဆာ္တဲ့အစုနဲ႔၊ အိႏိၵယနဲ႕ ခြဲၿပီးေနသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အစုရယ္လို႔ ၂ စု ကြဲတဲ့အခါ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ေသြးခြဲေရးဥာဏ္္နီဥာဏ္နက္ကို အမ်ဳိးသားေရးေခါင္းေဆာင္ တခ်ိဳ႕က အမွန္အတိုင္း မျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ခြဲေရးသမား ၂၁ ဦးကတဖက္၊ တြဲေရးသမား ဦးစိုးသိမ္း၊ ဦးခ်စ္လိႈင္တို႔ အစုကတဖက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ လူထုကလည္း ဘယ္ဘက္ကုိ လိုက္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာေတြထဲမွာလည္း ခြဲေရးဘက္က ေထာက္ခံတဲ့ သတင္းစာနဲ႔ တြဲေရးဘက္က ေထာက္ခံတဲ့ သတင္းရယ္လို႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ဆရာႀကီးက တြဲေရးဘက္က ေထာက္ခံၿပီး ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုလိုနီဘ၀လြတ္ေျမာက္ဖို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ရာမွာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္လာေနတဲ့ အေျခအေနကို အဂၤလိပ္အစိုးရက ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို နားလည္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီးက ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မၾကည္လင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ခြဲေရးသမား၂၁ ဦးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခုလို ကဗ်ာဖြဲ႔ၿပီး ထိုးႏွက္႐ႈတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

"အစာျမင္လ်င္။ ဗမာမခင္မူ၍

သာသနာပလႅင္ႏွင့္ ေ၀းတဲ့ေအာင္

(အမယ္မင္း)ေကၽြးမဟဲ့ အႏွဴးတြင္ျဖင့္

ေခြးအဖြဲ႔ထူးရယ္လို႔၊ နေဘးလွည့္လွည့္ၿပီး

ေျပးသနဲ႔၊ေကၽြးမကြဲ႔ ျမဴးတတ္တဲ့ ၀န္မင္းရယ္

ေခြးႏွစ္ဆယ့္တဦး ..." ဆိုၿပီးေရးခဲ့ပါတယ္။

ဆရာႀကီးေရးဖြဲ႕႐ႈတ္ခ်ခဲ့တဲ့ အဲဒီခြဲေရးသမား ၂၁ ဦးဟာလည္း အဂၤလိပ္ကေပးတဲ့ လစာ ၅၀၀၀ ကို ယူခဲ့ၾကတာမို႔ အမ်ဳိးသားေရး သစၥာေဖာက္မ်ားအျဖစ္နဲ႔ နာမည္ပ်က္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တခါ ... ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ကၽြန္ပညာေရးစနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရး တိုက္ပြဲေခၚသံကို ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၀န္းထဲကေနၿပီး ဟစ္ေၾကြးလိုက္တဲ့ အခါမွာလည္း ့ ့ ့

"ေအာ္ ... ေ၀းခရီးကေပမဲ့

အေရးႀကီးလွ်င္ျဖင့္၊ ေသြးနီးရာပါစၿမဲေပမို႔

ဆရာလည္းကြာ၊ ပထမအရင္ ကနဦးဆီက

ျမန္မာ့တခြင္မွာ၊ သမတ ရွင္ဘုရင္ မလူးခင္ပ

' ထ ' ဆင္ထူးကို တျမည္ျမည္သင္ခဲ့သမို႔

' ထီ ' မထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕

အမည္စဥ္မွာ ေခါင္းအေပၚဖ်ားမွာလ

မင္း႐ို႕ဆရာကို စာရင္းတို႕ကာ ထားလိုက္ၾကေပေတာ့" လို႔၊ ရဲတင္းသံ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးနဲ႔ ျပန္ထူးခဲ့ပါတယ္။

တခါ ... လယ္သမားသူပုန္ႀကီး ဂဠဳန္ဆရာစံရဲ႕ ပုန္ကန္မႈႀကီး ေပၚေပါက္လာတဲ့ အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ဓရဂံုစံ ခ်စ္စရာ တပည့္တို႔မွာျဖင့္၊ ဥံဳအရဟံ သစၥာဂတိေတြႏွင့္၊ ဂဠဳန္သရဏံ ဂစၦာမိၾကေပေတာ့ ..." ဆိုၿပီး အတိအလင္း ေထာက္ခံအားေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုေက်ာင္းသားထုတိုက္ပြဲ၊ လယ္သမားထုတိုက္ပြဲေတြဟာ ရန္၊ငါ စည္းျခားဖို႔ လြယ္ကူတဲ့ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရန္၊ငါ ခြဲျခားဖို႔ခက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြ ျဖစ္ပြားလာတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ တနည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး နည္းနာအရ အမွန္အမွား ခြဲျခားဖို႔ရန္ ခက္ခဲတဲ့ ျပႆနာမ်ဳိးေတြမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားခဲ့တာ၊ မေတြေ၀ခဲ့တာ၊ မႈန္၀ါးခဲ့တာရယ္လို႔ မရွိခဲ့တဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ တခုေျပာရရင္ ' ကုလားဗမာ အဓိက႐ုဏ္း' ျပႆနာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ကုလားေတြဟာ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ရန္သူလား။ ရန္သူအစစ္ဟာ ဘယ္သူလဲ။ ဒီလိုခြဲျခားစမ္းစစ္တဲ့အခါ ကုလားလူမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာေတြရဲ႕ ရန္သူမဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရသည္သာ ရန္သူအစစ္ျဖစ္တယ္။ ကုလားဗမာ အဓိကရုဏ္းေတြ ျဖစ္လာရတာကိုက နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရရဲ႕ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္ေၾကာင့္သာျဖစ္တယ္ ကုလားလည္းကၽြန္၊ ဗမာလည္းကၽြန္ပဲ ကၽြန္အခ်င္းခ်င္း လက္တြဲၿပီး ဘံုရန္သူ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရကိုသာ ဦးတည္တိုက္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက အဲဒီေခတ္၊ အဲဒီႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္အရ ေျပာရရင္ အခုလို အမွန္အတိုင္းျမင္ဖို႔ရာ ခက္ခဲလွတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီတခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ကုလားဆန္႔က်င္ေရး တရားေတာင္ ေဟာခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဒီလိုအင္မတန္ သိမ္ေမြ႕ျမင့္မားလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ဳိးမွာေတာင္မွ ဆရာႀကီးသခင္ကို္ယ္ေတာ္မိႈင္းက " ေၾသာ္ ... အခြန္တိုး စာရင္းေတြႏွင့္၊ ၀န္ထမ္းပိုးမကင္းႏိုင္တဲ့၊ အလြန္ဆိုးျခင္း ပမာမွာေလ၊ ကၽြန္မ်ဳိးခ်င္းစာနာလို႔မွ မႏိႈင္းၾကေရာ့သလား၊ နထိုင္းနပ်က္၊ နနက္-နျပာေတြကိုေနာ္ကြယ္၊ အရိုင္းသက္သက္၊ တလိုင္း ႏွက္သလိုမို႔၊ အို (အုန္းခင္)ရဲ႕၊ ကသိုဏ္းဓမၼစက္၊ စစ္ကိုင္းဘက္ဆီက၊ မိႈင္းရွက္သကြာဓ ဆိုၿပီး ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းကို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ၿပီး ကုလားလည္းကၽြန္၊ ဗမာလည္းကၽြန၊္ ကၽြန္အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ဖို႔ကိုပဲ တိုက္တြန္းခဲ့ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။

(ဂ) ၁၉၄၀ ခုႏွစ္လြန္၀န္းက်င္ လြတ္လပ္ေရးႆၾကိဳးပမ္းမႈမ်ားကာလ

ဒီကာလအတြင္းမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္းရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးအျဖစ္အပ်က္ ၂ ခုရွိပါတယ္။ တခုက ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆင္ႏႊဲလာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ေနာက္ တခုက အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံခဲ့ၾကရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာတဲ့အခါ ဟိုအရင္ ဗဟန္းေကာလိပ္ သပိတ္တိုက္ပြဲေတြကို ျပန္လည္ ေအာင့္ေမ့ၿပီး စိတ္အားတက္ၾကြေစတဲ့ 'လြတ္လပ္ေရးအတိတ္ သပိတ္ဘြဲ႕ မဟာကဗ်ာ ေလးခ်ဳိးႀကီး' ထဲမွာ ဆရာႀကီး က အခုလို ထည့္သြင္းေရးစပ္ပါတယ္။

" ျမန္မာတခြင္၊ သပိတ္အေမွာက္ေပါခ်ိန္မို႔၊ ဆရာသခင္ အရိပ္နမိတ္ တဆိတ္ေဟာလိုက္မကြဲ႔၊ ေျမႇာက္သနဲ႔ ေျခာက္သနဲ႔၊ ရာဇာဂုဏ္းကို ေျမာက္တဲ့ ေၾကာက္တဲ့ အာရံုမေခၚၾကေလနဲ႔၊ (အမယ္မင္း) အေဟာဒိ႒ ေလာဂ်ိတ္ျပသလိုပ၊ ေစာစိတ္က ေအာင္ပေစ ေအာင္ပေစ ညႊန္းညႊန္းၿပီးေတာ့ (ေၾသာ္) ေတာသပိတ္ ဒကာမေတြနဲ႔၊ ေရာၾကိတ္လိုက္ ေရာၾကိတ္လိုက္ဟလို႔၊ ၾသဒိႆ ေအာင္သေျပ ေညာင္ေရသြန္း ..." ဆိုၿပီး ေရးပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ၾကားညႇပ္ၿပီး ေျပာစရာရွိတာက အေထြေထြသပိတ္ႀကီးကို ေၾကာက္ၿပီး ဘုရင္ခံ ဒဆာေဒၚမန္စမစ္ဒ က ၀မ္းကိုက္လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပၿပီး အဂၤလန္ကို ျပန္ေျပးတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက အဂၤလန္သို႔ ဘုုရင္ခံျပန္ပို႔တဲ့ ေမတၱာစာေလးခ်ဳိးကို ေရးပါတယ္။ ဒီကဗ်ာထဲမွာ ဆရာႀကီးက လူမ်ဳိးျခားအစိုးရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း အစိုးရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အစိုးရမဆို မတရား ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရင္ လူထုက ဆန္႔က်င္ၾကမွာသာျဖစ္ေၾကာင္း ေရးပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ဆရာႀကီးတို႕ေခတ္၊ ဆရာႀကီးတို႕ ျဖတ္သန္းေနၾကရတဲ့ ကာလမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမင့္မားၾကည္လင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အေျဖထုတ္ေပးတဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အခုလိုဖြဲ႕ပါတယ္။

" ျမန္ေပၚဇမၺဴ လူတမ်ိဳးဟာက

လူမ်ဳိးျခား အရွင္သခင္မဆိုထားႏွင့္ေတာ့၊

ကိုယ့္အမ်ဳိးသား ဘုရင္ကိုေတာင္ မမွီခိုသာမွျဖင့္

မၾကည္ညိဳ မသဒၵါ ရက္ရက္စက္စက္ ဆဲတဲ့ၿပီး

သည္လိုအခါမွာ အသက္နဲ႔လဲမဟဲ့လို႔

၀က္၀က္ကြဲေအာင္ ဆူၾကပူၾကတဲ့အျပင္

လူအ လူန တက္တက္ရိုးေတြမို႔

(အမယ္္မင္း)အိုးတိုး အတနဲ႔

အမ်ဳိးမ်ိဳး ဂြက် ဂြက်ၿပီး

နသိုးထပိုး ကသကဲ့သို႔ ႐ိုး႐ိုးရြရြ မရႊင္မၿပံဳးမႈ၍

(ေၾသာ္)တန္ခိုးတျပျပ သူခိုးဓားျပကဲ့သို႔ေသာ

အစိုးတရ ရွင္ဘုရင္ကိုေတာင္ မျမင္ခ်င္ေအာင္မုန္းဓ

ဆရာႀကီးရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ ေနာက္ထပ္အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ လုပ္ႀကံခံၾကရတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ လုပ္ႀကံခံရတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ကဗ်ာတပုဒ္ေရးၿပီး ေၾကကြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာတပုဒ္ဟာျဖင့္ ဆရာႀကီးဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အလြန္ ေပၚလြင္ေစတဲ့ ကဗ်ာပါ။

" ေၾသာ္ ... အေဆာင္ေဆာင္နန္းေတြ ၾကငွါန္းေတြႏွင့္ေႏွာ

အေခါင္မျမန္းခင္က ေအာင္စာတမ္းခ်ဳိ႕ေစဘို႕

ေအာင္ပန္းညိႇဳ႕ရရွာတဲ့၊ ေတာင္တမန္းတို႔ ဗမာမွာ အေဟာင္းသံသရာ အငုတ္ေတြႏွင့္

ေအာင္ဆန္းတို႔ မသာမယာဟာ ၎ကံၾကမၼာအလုပ္ေပထင့္

ေသာင္းျမန္ မရဏာစမုတ္မွာေတာ့ ခ်ဳပ္သနဲ႔ ယင္းအလိုတြင္

ေဒါင္းလံ ပု၀ါအုပ္ပါလို႔ က်ဳပ္ျဖင့္ သၿဂိဳလ္ခ်င္ ..." ဆိုၿပီး ေရးပါတယ္။

(ဃ) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္လြန္ လြတ္လပ္စ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကာလ

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္၊ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္မွာ အမ်ဳိးသားေသြးကြဲမႈႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသား စည္းလံုးေရးၿပိဳကြဲမႈကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကတဲ့အခါ တိုင္းရင္းညီအကိုအခ်င္းခ်င္း၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း၊ ေသြးစြန္းတဲ့အထိ ေသြးကြဲလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အမ်ဳိးသား ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲၿပီး ေသြးစြန္းတဲ့အထိ ပဋိပကွၡေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ဒီျပႆနာေတြကို ႏိုင္ငံေရးနည္း၊ တနည္းအားျဖင့္ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ နည္းနဲ႔သာ ေျဖရွင္းဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အာဏာရအစိုးရ တာ၀န္ရွိသူေတြဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕စကားကို လ်စ္လွ်ဴ႐ႈခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပဳတ္တိုက္ေရးလမ္းစဥ္ဟာ မွားၿပီး အၾကမ္းမဖက္ ေဆြးေႏြးညိႇႏိုင္းေရး လမ္းစဥ္က မွန္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ သင္ပုန္းေခ်တဲ့ နည္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာ အစိုးရကိုယ္တိုင္က မက်င့္သံုးႏိုင္ေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးဟာ တဟုန္းဟုန္း ထေတာက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္္မို႔ ဆရာႀကီးက ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရး အဖြဲ႔ႀကီးကို ဖြဲ႔ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီး လုပ္ပါတယ္။ လူထုပရိသတ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ပါ၀င္ၿပီး၊ သံဃာထု ၃၀၀၀ ပါ၀င္တဲ့ သံဃာထုအစည္းအေ၀းႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္ၾကားလႊာေတြ ထုတ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ထိေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက အေတြ႔မခံခဲ့ပါဘူး။ ဒီတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ႕ " သူမသာ ကိုမနာ နည္းနဲ႔ ၿငိမး္ခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ၾကပါ၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကပါဆိုတဲ့ ၾသ၀ါဒ" ဟာ တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ စြဲမက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း တတိုင္းျပည္လံုး ျပည္တြင္းစစ္မီး တားမရ ဆီးမရ၊ ၿငိွ္မ္းမရ သတ္မရ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဆရာၾကီးခမ်ာ ေသာကဖိစီးၿပီး အခုလို ကဗ်ာမ်ဳိးကို ဖြဲ႔ပါတယ္။

" ဒဂံုၿမိဳ႕က အလြန္အကၽြံ ခ်ီးၾကတဲ့

ခၽြန္လည္း ခၽြန္သတည္းဆိုတဲ့ ထိုတကဲ့၀န္ႀကီးခမ်ာေတြကို

အလြန္လည္း ဆရာသနားမိတဲ့အျပင္

အမ်ားတပည့္ ကိုယ့္အမ်ိဳးဘာသာေတြမွာ ခိုကိုးရာမဲ့ခ်ိန္မို႔

တလွဲ႕တဖံုမ်ဳိးသာပ ဘိုးဘိုးေခၚဒဆရာေအာင္ဒႏွင့္

ျမန္မာေဘာင္ ကနက္ဘမရာသနဆီသို႔

လာမေယာင္ ' စၾကၤာ ' တမိပါေတာ့

ေလာကတခြင္မွာေနာ္ကြယ္

ေဟာမရ ေျပာမရေတြေၾကာင့္ ေသာက ပူပင္" ဆိုၿပီး ပူေဆြးျမည္တမ္းခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ လြတ္လပ္စေခတ္ဦးမွာပဲ အာဏာရအစိုးရက ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္္းကို ' အလကၤာ ေက်ာ္စြာဘြဲ႔' အပ္ႏွင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အေထာက္အပံ့ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ေပးပါတယ္။ ဒီအခါက်ေတာ့ လူတခ်ဳိ႕က ဆရာၾကီးကို အစိုးရက ခ်ီးေျမႇာက္သလိုလိုနဲ႕ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းတာ ခံေနရၿပီလို႔ ေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ေဟာသလိုကဗ်ာမ်ဳိး ေရးၿပီး သူ႔ရပ္တည္ခ်က္က ဘယ္လိုဆိုတာ ႏိုင္ငံသိေအာင္ ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။

" ေၾသာ္ ...ႏွီသည့္ အတြက္ကယ္ေၾကာင့္

ဆီထည့္သည့္ ခြက္လိုေပါ့

ပီတိပြက္ပြက္ၿပီဲး ျပည္ႀကီးဘက္မွာ အေတာ္ေပါတ့ဲျပင္

ေဘာ္ေၾကာ့ဘက္မွာ တသက္လည္း ခ်စ္မကြာ ခ်စ္မကြာနဲ႔ ေမတၱာေရာက္ေလေတာ့

တခ်က္တည္း ပစ္ပစ္ခါခါ သစၥာေဖာက္မယ္လို႔

သခင္ - အထင္မေရာက္ၾကေလနဲ႔

မေၾကာက္မညႇာာ မွန္ရာလုပ္သူမို႔

အႏုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္၊ အေျမႇာက္စိန္ ေဖါက္ခ်ိန္လို႔ ခြဲသလိုေပါ့

တသုပ္ေနာက္တႀကိမ္ ေပါက္ဆိန္ပြဲမွာလဲ

ေၾသာ္ - အသင္းတို႔ အပင္းတို႔ သတင္းတို႔နဲ႔ အဆက္မကြာေအာင္ဟာ

မင္းတို႔ဘက္မွာသာ ႀကဲမဲ့ ႏႊဲမဲ့ျပင္ ..."

ဒါကေတာ့ ဆရာႀကီးက သူဟာ လူထုဖက္သာရပ္မယ့္လူျဖစ္တယ္လို႔ အတိအလင္းေၾကညာတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။

၁၉၅၂ ခုႏွစ္အလြန္မွာ ကိုရီးယားစစ္ပြဲဟာ၊ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္လာပါတယ္။ ျပည္တြင္း စစ္မီးက မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္တဲ့ၾကားက ကမၻာ့စစ္မီး ထေတာက္ေတာ့မယ့္ အႏၱရာယ္ကိုလည္း ျမင္ရေတာ့ ဆရာႀကီးအဖို႔ အင္မတန္ ေသာကေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္္ရွားမႈေတြကို အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ကာမွ လူငယ္ေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရရွာပါတယ္။

၁၉၅၂ ခု၊ တရုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္း ၃၇ ႏိုင္ငံ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔အတူ ကမၻာ့့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံႀကီးကို ဆရာႀကီး တက္ေရာက္ၿပီး ကမၻာ့့စစ္မီး ထေတာက္မယ့္အေရးကို ၀ိုင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္၊ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံႀကီးကိုလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဆရာႀကီးထားရွိတဲ့၊ ဆရာႀကီးလက္ကိုင္ထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နည္းနာဆိုတာ၊ မူအားျဖင့္ လူထုနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းေဆာင္ရြက္တဲ့ နည္းျဖစ္ပါတယ္။ လူထုညီညြတ္ရင္ စစ္မီးေတြကို ႏိုင္ေအာင္ၿငိွမ္းႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စစ္မီးေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္မီးေတြကို ေမႊးတဲ့ တရားခံဟာ၊ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြနဲ႔ ေဖာက္ျပန္မွားယြင္းတဲ့ အစိုးရေတြသာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စစ္ကိုဖန္တီးတဲ့ စစ္ရဲ႕တရားခံကိုလည္း ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ပဲ ျမင္ပါတယ္။ တခါ စစ္မီးေတြကို အၿပီးအျပတ္ ၿငိွမ္းသတ္ႏိုင္တဲ့နည္းဟာ အျပဳတ္တိုက္ေရးနည္း မဟုတ္ဘဲ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္းတဲ့နည္းသာ မွန္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းကို ဆရာႀကီးက ယံုၾကည္ပါတယ္။

တခါ ...၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့အခါ လူတန္းစားအျမင္ ၾကည္လင္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူတမ္းစား ၂ ရပ္ရဲ႕ အေရးပါပံုကို လက္ခံသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဟိုေခတ္ ဟိုအခါ သမိုင္းေရးအေျခအေနမွာ အမွန္ကန္ဆံုးနဲ႕ အတိုးတက္ဆံုးအျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအယူအဆကို ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္မွာ အခုလိုေတြ႕ရပါတယ္။

" ေၾသာ္ ... ဇမၶဴတခြင္တြင္ျဖင့္

လူအသြင္ အျပင္ႏွင့္တကြ

မူအဆင္ဆင္ေတြႏွင့္ အယူအငင္မွာေတာ့

တူခ်င္လည္းတူၾက၊ မတူခ်င္လဲ ေနၾကေပါ့ေနာ္

ျဖဴျဖဴစင္စင္ ျဗဟၼာစရိယ ဂုိဏ္းေတြနဲ႕

တူတံဇင္ ဓမၼ ကထိကမိႈင္းရယ္လို႕

ကမၻာ့အထိကရ ႏွစ္ပိုင္းတြင္ျဖင့္

စစ္ကိုင္းေအာင္ ကမၻားယံတခြင္

(အိုကြယ္)ကမၻာ့က၀ိဓစ မိႈင္းရယ္လို႔

သမိုင္းေအာင္လံတင္ ..." ဆိုၿပီး ေရးတာေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီကဗ်ာပိုဒ္ထဲက ေအာက္ပါစာသားေတြကို ဂရုတစိုက္ထားၿပီး ဖတ္ၾကည့္ပါ။

" လူအသြင္ အျပင္ႏွင့္တကြ

မူအဆင္ဆင္ေတြႏွင့္ အယူအငင္မွာေတာ့

တူခ်င္လည္း တူၾက၊မတူခ်င္လဲ ေနၾကေပါ့ေနာ္ ..."

ဒီကဗ်ာစာသားေတြဟာ ဒီကေန႔ လက္ခံက်င့္သံုးလာၾကတဲ့ ဒဗဟု၀ါဒဒ ကို ဆရာႀကီးက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၀န္းက်င္ကတည္းက လက္ခံယံုၾကည္ က်င့္သံုးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အံ့ၾသဘြယ္ ေတြ႕ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂိုဏ္းဂနကိစၥ၊ ပုဂၢလကိစၥ၊ အယူ၀ါဒကိစၥ၊ လူမ်ဳိးကိစၥ၊ ဘာသာကိစၥေတြမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕အျမင္ဟာ ဓမတူတာေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးဓဆိုတဲ့ ဒဗဟု၀ါဒဒ ကို ဆရာႀကီး လက္ခံယံုၾကည္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိတာထင္ရွားေစႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာစာသားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ဘာ့ေၾကာင့္တင္ျပခဲ့ရသလဲ။

က်ေနာ္တို႔ စာေပသမားေတြအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို စိန္ေခၚေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့အခါ ဘယ္လိုရပ္တည္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ရပ္တည္ေျဖရွင္းသင့္သလဲဆိုတဲ့ အေျဖကိုရဖို႔အတြက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဆီက က်ေနာ္တို႕အတုယူ သင့္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္အားျဖင့္ ၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ကို က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့တာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္း မရွိဘူးဆိုတာ ၀န္ခံရမွာျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ အခုလို တင္ျပျခင္းျဖင့္ပဲ စာေပရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ တစံုတရာ အက်ဳိးရွိေစမယ့္ တင္ျပခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ညိႇိႏိႈင္းကိုးကားသည့္ စာအုပ္မ်ား

(၁) ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေလးခ်ဳိးေပါင္းခ်ဳပ္

(၂) သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း လက္ေရြးစဥ္ေလးခ်ဳိးတရာ (ေမာင္တင္ေရႊ)

(၃) ဗိုလ္ဋီကာ (မစၥတာေမာင္မိႈင္းး)

(၄) စာေပအင္အား (အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္း)

(၅) ေခြးဋီီကာ (သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း)

(၆) ျမန္မာကဗ်ာစာတမ္းမ်ား(စာေပဗိမာန္ထုတ္၊ ျပည္သူ႔လက္စြဲစာစဥ္)

(၇) သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း(ေမာင္တင္ေရႊ)

(၈) မွာေတာ္ပံုႏွင့္ စစ္ကိုင္းျပန္မွာေတာ္ပံု (ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္း)