သတင္းေထာက္တဦးရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ … လပြတၱာျမင္ကြင္း

ေအာင္သက္ဝိုင္း/ လပြတၱာ(ဧရာဝတီမဂၢဇင္းမွ)

က်ေနာ္အခု လပြတၱာကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အင္တာနက္ဆိုင္ကိုတန္း၀င္လာတာပါ။ အေျခ အေနေတြက အစိုးရေျပာသလို လုံး၀မ ဟုတ္ဘူးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ကိုဆိုးတယ္။ အရင္တုန္းက ဒုကၡသည္ေတြက စခန္းေတြမွာဒုကၡခံရတယ္။ အခု ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ၿပီး ဒုကၡခံရ တယ္။ ကိုင္းေသာင္၊ ကညင္ကုန္း၊ ေရြး၊ ျပင္စလူ ရြာေတြေရာက္ခဲ့တယ္။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအ တြက္္ဆိုၿပီး လုပ္အားဝင္ေပးခိုင္းတာ အႀကီးအက်ယ္ပဲ။
“မင္းတို႔ ရပ္ရြာေတြ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ ငါတို႔စစ္သားေတြက ေရာက္လာတာ။ မင္းတို႔တေတြ ငါတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္” ဆိုၿပီး လုပ္အားေပး ခိုင္းတာပဲ။ ႐ိုက္တာ၊ ႏွက္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ၃မိုင္၊ ၅မိုင္နဲ႔ ရတနာဒီပ ကစားကြင္းကေနရေသးတဲ့ ဒုကၡသည္ေ တြအမ်ားႀကီးလုပ္ အားေေပးအခိုင္းခံေနရတယ္။ သူတို႔က လုံး၀မျပန္ခ်င္ၾကဘူး။ လုပ္အားေပးမလိုက္ရင္ စခန္းက ေမာင္းထုတ္မယ္ဆိုလို႔သာ လုပ္အားေပး လုိက္ၾကရတာ။ စခန္းေတြကို ၾသဂုတ္ ၅ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ဖ်က္မယ္၊ မျပန္ရင္ အၾကမ္းဖက္မယ္လို႔သတိေပးထားတယ္။
ကုလသမဂၢကို သိပ္အထင္မႀကီးနဲ႔ဗ်ိဳ႕။ သူတို႔ေတြက လူထုနဲ႔တသားတည္းမျဖစ္ဘူး။ ေဒၚလာ ရလို႔အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ။ ဒုကၡသည္ေတြ အရမ္းအခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိတာေတာင္ သတင္းမထုတ္ျပန္ေပးၾကဘူး။ အစိုးရၿငိဳျငင္မွာ အရမ္း ေၾကာက္ေန ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက အေျခအေနကိုအၿမဲထိေတြ႕ေနရတာ။ သိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေဒၚလာရေနတဲ့ လုပ္ငန္းေေတြ ရပ္သြားမွာစိုးလို႔ သိရဲ႕ သားနဲ႔ မသိလုိက္ မသိဘာသာ မ်က္လုံးစုုံံ မွွိတ္ေနၾက တာ။

သူတို႔အတြက္သုံးေနတဲ့ စရိတ္ေတြက ဒုကၡသည္ေတြကို ေထာက္ပံ့ေန တဲ့စရိတ္ထက္မ်ား မယ္လို႔ ထင္တယ္။ အိမ္အေကာင္း စားေတြကို တလ က်ပ္ ၁၀ သိန္း နဲ႔ ၁၅ သိန္းအၾကား ေပးၿပီး ငွားေနၾကတယ္။ တကယ္လို႔သာ သူတို႔ေတြ ေစတနာရွိရင္ အသုံးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ သုံးေငြ အပိုုထြက္လာေအာင္ လုပ္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့သူတို႔ ေတြက ၀တ္ေက်တန္းေက်ဗ်။ လူမႈေရးစိတ္ဓာတ္အရင္းခံၿပီး လာလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။
အခု ထပ္ေတာင္းတဲ့ ေဒၚလာ သန္း ၂၈၀ ဆိုတာ သူတို႔အတြက္ပဲ ေနမွာေပါ့။ ဒုကၡသည္ ေတြကေတာ့ တာေပၚလင္စကို အမိုး အကာလုပ္၊ ၀ါးလုံးနဲ႔ တဲထိုး၊ WFP က မေသ႐ံုေပးတ့ဲ ဧည့္မထ ဆန္ညံ့ကို စားေနရတာ။ မုိးေလးရြာေနလို႔ ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ ေရအဆင္ ေျပေန တာ။ မုိးသာမရြာရင္ေတာ့ ျဖစ္လိုက္မယ့္ကပ္ေရာဂါေတြ။ ေဆးကုသမႈအပိုင္းနဲ႔ပတ္ သက္လို႔လည္း အဲဒီ အန္ဂ်ီအိုေတြ မေရာက္ေသးတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြမွာ အားကိုးရာမရွိဘူး။
က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ ရြာေတြက ဒုကၡသည္ေတြက က်ေနာ့္ကိုတိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ ဆိုင္ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကိုေပါ့။ သူတို႔စိတ္ ထဲမွာ က်ေနာ္က သူတို႔ကို တခု ခုျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးႏုိင္မယ္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္၀မ္းအနည္းဆုံးပဲ။ က်ေနာ္က သူတို႔အတြက္ သတင္းေရးေပး႐ံုကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွမတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ သတင္းေတြက သူတို႔ေတြကို မကယ္တင္ႏုိင္ ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ သိတယ္။
ကမၻာက သိမယ္၊ ႏုိင္ငံတကာက သိမယ္၊ ဒါေလာက္ပဲ။ အဲဒါအကုန္ပဲ။ ကုလသမဂၢဆိုတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ေတြေတာင္ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ေပၚ မွာရွိေနၿပီး ဒီဒုကၡသည္ေတြကို မကူညီႏုိင္တာ က်ေနာ္လို သတင္းေထာက္ တေယာက္က ဘာကူညီႏုိင္ မွာလဲ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သတင္းေကာင္းေတြ ရမယ္၊ လူေတြဖတ္ၾကမယ္၊ အေရးေကာင္းရင္ ခ်ီးက်ဴးၾကမယ္၊ ဒါပဲ။ လာ မယ့္ ဇူလိုင္လကုန္ဆိုရင္ ၃ မိုင္၊ ၅မုိင္၊ ရတနာဒီပက လူေတြကို ဆြဲထုတ္မယ္။ တဲေတြ ဖ်က္မယ္။ ႏွင္မယ္။ ေျပာမရရင္ ႐ိုက္ေကာင္း႐ိုက္မယ္။
ဟိုးအရင္ လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚက ဒုကၡသည္စခန္းေတြကေန ဒုကၡသည္ေတြကို ၃ မိုင္၊ ၅မိုင္နဲ႔ ရတနာဒီပ စခန္းေတြကို ပို႔တုန္းက ဘယ္လို ပို႔ခဲ့တယ္ထင္လဲ။ ဘုရားႀကီး၀င္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚ စခန္းက လူေတြကိုညေန ၄ နာရီေလာက္ လပြတၱာ ၿမိဳ႕မွာတပ္စြဲထားတဲ့ တပ္မ ၆၆ က စစ္ သားေတြက နံပါတ္တုတ္ေတြ ေသနတ္ေတြကိုင္၊ ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို ၀ိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကားႀကီးေတြေပၚ ကို ကြၽဲႏြားေတြလို ေမာင္းတင္ခဲ့ တာဗ်။ အဲဒါ အခုမွ ဒုကၡသည္ေတြက က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတာ။ သူတို႔အဲဒီလို ထပ္လုပ္ခံရမွာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။
အဲဒီလို ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို အင္အားသုံးေရႊ႕တာ ကုလသမဂၢက ျမန္မာဝန္ထမ္းေတြ သိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သတင္းမထုတ္ခဲ့ၾကတာ လဲ။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကုိ ၿမိဳ႕ခံေတြအားလုံးလည္းသိ တယ္။ အခုေနာက္တႀကိမ္ အဲဒီလို ျဖစ္ဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ စခန္းကို တာ၀န္ယူထားတဲ့တပ္နဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြက ညေန အရက္မူးလာရင္ “သူမ်ား ထမင္းစားၿပီး အပ်င္းတက္ေနတဲ့ ဟာေတြ၊ သူေတာင္းစားေတြ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ ၾကပါလား” ဆိုၿပီး ဆဲတယ္။ အဲဒါ မခံႏုိင္တဲ့ ဒုကၡသည္မိသားစုေတြက၊ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေတြက ျပန္ေအာ္ရင္ ေခၚၿပီး႐ိုက္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမိသားစုကုိ စခန္းက ေမာင္းထုတ္တယ္။ အဲဒါ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ ေတြ။ စခန္း ၃ ခုစလုံးမွာ ျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အလွဴရွင္ေတြလာရင္ ဘာမွ မလိုအပ္ဘူးဆိုၿပီး ေျပာခိုင္းတယ္။ အရမ္းလွဴခ်င္ တဲ့သူေတြက ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အၾကာႀကီး စကားေတြေျပာၿပီးမွ လွဴလို႔ ရတယ္။ အဲဒီအေျခအေနေတြကို ကုလသမဂၢ သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတာလဲ ...။
ၿပီးေတာ့လည္း TCG (အာဆီယံ၊ ကုလသမဂၢ၊ နအဖ … သံုးပြင့္ဆိုင္ ဗဟိုအဖြဲ႔) ဘာေတြ ဘယ္လို စာရင္းေကာက္ သြားတယ္ မသိဘူးလို႔ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ခံေတြက ေျပာတယ္။ လူငယ္ေလးေတြ လာတယ္တဲ့။ သူတို႔က အာဆီယံ ... ဘာဘာ ညာညာ အဖြဲ႔ ကပါေပါ့။ ရြာေတြမွာ ဘာ ေတြ ျဖစ္ေနလဲသိခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚမွာေနတဲ့ ရယကကို မရမက ေမးတယ္။ ဟုိက က်ေနာ္တို႔ အရမ္းႀကီးမသိဘူး။ ရြာကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ အခ်ိန္မရလို႔ပါ၊ ျမန္ျမန္နဲ႔ ခန္႔မွန္းေျပာပါဆိုၿပီး စာရင္း ေတြေကာက္သြားေလရဲ႕။ အဲဒါဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စာရင္းအမွန္ ထြက္မလဲ။ က်ေနာ့္မွာ လူသက္ေသေတြ၊ အေထာက္အထား ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ စာရင္းေတြကို အေပၚယံ လုပ္သြားၾက တာေလ။ အဲဒါ TGC ေပါ့။ အဲဒီ အစီရင္ခံစာက အေျခအေနမွန္ ကို လုံး၀ထင္ဟပ္မျပႏုိင္တာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။
ၿပီးေတာ့ အစိုးရနဲ႔ VOA နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေလဆင္ႏွာေမာင္းကိစၥ။ အစိုးရက ေလဆင္ႏွာေမာင္း မတိုက္ဘူး။ VOA ကတိုက္တယ္ ဆိုၿပီး ျဖစ္ခဲ့ တာ။ တကယ္ေတာ့ တိုက္ခဲ့တယ္။ လပြတၱာၿမိဳ႕ ၃ မုိင္ နားက ရြာေတြမွာ အိမ္ေတြ အလုံးလိုက္ကို ကြၽတ္ထြက္ တာ။ သို႔ေသာ္ VOA က ေျပာတဲ့ေနရာ လြဲသြားတာ။ အဲဒါ အစိုးရက ခ်က္ေကာင္းရၿပီဆိုၿပီး ကိုင္လိုက္တာဗ်။
ေနာက္တခုက အစိုးရ ေျပာေနတဲ့ လယ္ထြန္စက္ေတြ ေပးေနတယ္။ မ်ဴိးစပါးေတြ ေပးေနတယ္။ ေလွေတြ၊ ပိုက္ေတြေပးေန တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥ။ ရြာက လူေတြက က်ေနာ့္ကို ဘာေျပာလဲသိလား။ မင္းက အစိုးရဘက္ကလားတဲ့။ သူတို႔ဘာမွမရဘူးတဲ့။ ရတဲ့ရြာေတြေတာ့ ရွိတယ္ တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ရတဲ့ရြာေတြရွိတယ္။ သို႔ေသာ္္ စက္အစုတ္။ လယ္တဧကကို ဒီဇယ္ဆီ ၂ ဂါလန္ ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစက္အစုတ္ ေတြက ပ်က္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆီအရမ္းစားတယ္။ တဧက ထြန္ဖို႔ ၄ ဂါလံနဲ႔ ၅ ဂါလံ ကုန္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ စက္ ၁၀ လုံးမွာ ၃ လုံးေလာက္ ပဲ ေကာင္းတယ္တဲ့။ အဲဒီေကာင္းတဲ့ ၃ လုံးကို ကုိယ့္လယ္မွာ ထြန္ႏုိင္ ဖို႔ ရြာလူႀကီးကို ၂ သိန္းလာဘ္ထိုးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပးတာက အ သုံးမက်တဲ့စပါး၊ ႏွံကား ဆိုတာ။ သူက ဆန္နာမည္ဆိုရင္ မေနာသုခေပါ့။ က်ဲလိုက္တယ္။ တပင္မွ မေပါက္ဘူး။ သူတို႔အရင္ကစိုက္တဲ့ မ်ဴိးစပါးကလည္း လုံး၀မရေတာ့ လယ္သမား ေတြ ပက္လက္လန္ေရာ။
စပါးပင္မရွိတဲ့လယ္ကြင္းေတြကို ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္မွာျမင္ခဲ့တယ္။ အစိုးရ လိမ္တာေတြက ေတာ့ အံ့ေရာပဲ။ စပါးပင္ရွိတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ ကုိေတာ့ လပြတၱာၿမိဳ႕အ၀င္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒါက မုန္တုိင္းသင့္ဧရိယာ တခုလုံးနဲ႔ ႏႈိင္းရင္ ဘာမွမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တကယ့္ ကိုရင္ေမာစရာပဲ။
ဒုကၡသည္ေတြေၾကာင့္ ဒုကၡသည္စခန္းကို အုပ္ခ်ဴပ္တဲ့ လူႀကီးမင္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ရယက၊ မရက ေဆြေတာ္၊ မ်ဳိးေတာ္၊ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ခံအိမ္ ပိုင္ရွင္ေတြ အေတာ့္ကို ခ်မ္းသာလာၾကၿပီ။ စားေသာက္္ဆုိင္ေတြဆိုတာ ၾကက္ပ်ံမက်။ ၿပီးေတာ့ လပြတၱာမွာ UN က မမေတြ၊ ကိုကိုေတြ၊ ဦးႀကီးေတြ၊ တျခား INGO က ကိုကို၊ မမ၊ ဦးႀကီးေတြရဲ႕ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြကေတာ့ ေဒၚလာေငြ ရာခ်ီေပးငွားထားတဲ့ အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းေတြေပၚမွာ ရွိလာၿပီ။
ဒုကၡသည္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈတဲ့သူတို႔ကို က်ေနာ္တကယ္မုန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမသိရွာ ေလတဲ့ ဒုကၡသည္ အမ်ားစုက ေတာ့ UN နဲ႔ INGO က က်ပ္ေငြ ေသာင္းဂဏန္းနဲ႔ ဆန္ေလး ေေတြေပးတာကို ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေတြအလား ထင္မွတ္ယူဆ ကိုးကြယ္ေနၾက တယ္ဗ်။ ဆရာမ၊ ဆရာဆိုၿပီး ေလးေလးစားစား ႐ို႐ိုေသေသ ေအာက္က်ဳိ႕ ဆက္ဆံေနၾက တယ္။ ေအးေပါ့ေေလ။ အစိုးရက လုပ္မေပးတာထက္ စာရင္ သူတို႔ကလုပ္ေပးေနေတာ့ ကယ္တင္ ရွင္ႀကီးေတြလို႔ ထင္ေနတာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို ေဆာရီးပဲ။ အေျပာကေတာ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၊ အကကေတာ့ ခ်ဳိမိုင္မုိင္ဆိုတာေတြ။
အရင္ ခရီးစဥ္တုန္းက ဒုကၡသည္ေတြကို သနားစိတ္၊ ဒီUN နဲ႔ INGO ေတြကို မုန္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အခု ခရီးစဥ္လည္း ဒီလိုပဲ၊ ေနာက္ခရီးစဥ္လည္း ဒီလိုပဲလာဦးမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ လည္း ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက လူစိတ္မရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အိုေက။ က်ေနာ္ ေျပာတာ ေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပါ့သြားၿပီ။