က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အလယ္တန္းေလာက္အထိ သူငယ္ခ်င္းေတြ နံမည္ေျပာင္ဒါမွမဟုတ္ အေဖရဲ႕နံမည္ကို တေယာက္နဲ႕တေယာက္ လစ္ရင္လစ္သလို ေခၚ ၾကတာေလ။ က်ေနာ့္ဆိုရင္သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆရာႀကီး ဒါမွမဟုတ္ အုန္းတင္တဲ့ ဆရာႀကီး လို႕ေခၚတာက ေဘာလံုးကစားရင္ အလိမ္အေခါက္မ်ားလို႕ေလ အုန္းတင္ဆိုတာ က်ေနာ့္ အေဖနံမည္ကိုေခၚတာ ႏိုင္ေအာင္ဆိုရင္ဂ်ပု တခါတေလသူ႕အေဖနံမည္ စိန္ထြန္းလို႕ေခၚ တယ္ ဖိုးေက်ာ္ဆိုရင္ ေစြႀကီး သူကမ်က္လံုးေလးနည္းနည္းေစြတယ္ေလ တခါတေလ တင္ေရႊ သူအေဖနံမည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကစားၾကတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ နံမည္ေျပာင္ေတြပဲေခၚၾကတာ မ်ားတယ္ အတန္းထဲကရြယ္တူေကာင္မေလးေတြေရွ႕တို႕ တေယာက္နဲ႕တေယာက္စျခင္ တဲ့အခါတို႕ဆို အေဖေတြရဲ႕နံမည္ကိုေခၚၾကတယ္ေလ။ မ်ားေသာအားျဖင္လဲ စိတ္ဆိုးၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး ကိုယ့္အေဖနံမည္နဲ႕ကိုယ္ကိုေခၚလိုက္ရင္ သူ႕အေဖနံမည္ျပန္ေခၚလိုက္တာပဲ။ ဒီအထဲမွာ နည္းနည္းထူးျခားတာက ေတာေၾကာင္ ေပါ႕ သူ႕နံမည္အရင္းက ေမာင္စိန္လွ သူႈ႕ အေဖနံမည္က လွၿမိဳင္ ဒီေကာင္ကသိတ္လွ်င္တာ က်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္က တခါတေလ သူမ်ား အိမ္က မာလကာသီးေတြဘာေတြ သူမ်ားမသိေအာင္ခိုးစားရင္ ဒီေကာင္ကသိတ္လွ်င္တာ အိမ္ရွင္သိသြားလို႕ ထြက္ေအာ္ရင္ ေျပးတဲ့ေနရာလဲ ဒီေကာင္ကလွ်င္မွလွ်င္ ဒါေၾကာင့္သူ႕ကို ေတာေၾကာင္လို႕ေခၚၾကတာ။
တခါကဆို ဒီဇင္ဘာလ မနက္အေစာႀကီးလမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီလိုပဲ လိုက္ႏိုးၾကရင္း က်ေနာ္႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ “ဆရာႀကီးေရ”တဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္အေမကႏိုးေနၿပီ ေလ “ဟဲေကာင္ေလးထ ဟိုမွာနင့္ေကာင္ေတြလာေခၚေနၿပီတဲ့” အေမကက်ေနာ့္ကို သားလို႕ ေခၚတာမ်ားတယ္ စိတ္ထဲဘဝင္မက်ရင္ဟဲ့ေကာင္ေလးတဲ့ ဒီေကာင္ေတြဆရာႀကီးလို႕ေခၚတာ အေမကႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး ဒါေပမဲ့က်ေနာ့္ကို ေခၚမွန္း အေမကသိေနတာေလ ဒီိေကာင္ ေတြလာေခၚတိုင္းဒီလိုပဲေခၚေနၾကကိုး ျဖစ္ျခင္ေတာ့ ႏိုင္ေအာင့္အိမ္ေရွလည္း ေရာက္ေရာ ေတာေၾကာင္ေပါ႕ အသံၿပဲနဲ႕ေလ “ေဟ့ေကာင္စိန္ထြန္းထ” တဲ့ တိုက္ဆိုင္ျခင္ေတာ့ အဲ့ဒီေန႕က ဦးေလး ဦးစိန္ထြန္းက ႏိုးေနတာေလ “ဘယ္ေကာင္ေတြလဲကြငါ႕နံမည္ေခၚတာ” “ဟိုက္္” သြားၿပီေပါ႕ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕တအုပ္ ေနာက္ဆုတ္ေနာက္ဆုတ္ ပဲရွိေသးတယ္ လွည့္ၾကည္လိုက္ေတာ့ ေတာေၾကာင္မရွိေတာ့ဘူး သူကေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးကို ေရာက္ေနၿပီေလ ဒီေကာင္ကအဲ့ဒီ႕လိုလွ်င္တာ။ တခါတုန္းကလဲ တျခားရက္ကြက္ကေကာင္ ေတြနဲ႕ ေဘာ္လံုးခ်ိန္းကန္ၾကတာ ခိ်န္းပြဲဆိုေတာ့ တဖက္နဲ႕တဖက္ လူခ်ၾကရင္းနဲ႕ ရန္ျဖစ္ၾက တာ ခဲ့ေတြနဲ႕ေပါက္ၾကတာေလ ေဘးကလူႀကီးေတြ က်ေနာ္တို႕ကိုထြက္တားမွရပ္သြားၾကတာ ေတာေၾကာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္မရွိေတာ့ဘူး ထံုစံအတိုင္းေျပးသြားၿပီေလ။ ဒီေကာင္ က အာနည္းနည္းက်ယ္တာကလြဲလိို႕ ျပသာနာရွိရင္ေရွာင္တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။
က်ေနာ္ ၈ တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ အိမ္က ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားရတယ္ေလ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ တို႕ၿမိဳ႕ကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခြဲသြားခဲ့ရတာေပါ႕ ၁၀ တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕အေဖနဲ႕ ကိစၥတခုနဲ႕ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္တုန္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လဲျပန္ေတြ႕ရတာေပါ႕ တရက္္ ေတာေၾကာင္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္လဲပါးစပ္ကလြတ္ကနဲ “ေဟ့ေကာင္ေတာေၾကာင္” လို႕ေခၚ တာေပါ႕ ႏႈတ္ဆက္တာေလ ဒီေကာင္ျပန္ႏႈတ္ဆက္တာ ေအးတိေအးစက္ပဲ က်ေနာ့ အေဖလဲပါတယ္ေလ အေဖကကလဲသူ႕ကိုႏႈတ္္ဆက္တယ္ “ေမာင္စိန္လွေနေကာင္းလားကြ” ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ျပန္ေျပာတာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ။ ဒါနဲ႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္အေဖ့ ကို “ေတာေၾကာင္က ေသြးႀကီးသြားသလားမသိဘူး” လို႕ဆိုေတာ့ အေဖက “သူကလူပ်ိဳႀကီး ဖားဖားျဖစ္ေနၿပီကြ” “မင္းထက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္ေလ” “မင္းကငယ္ငယ္တုန္းကလို နံမည္ေျပာင္ေခၚတာသူမႀကိဳက္လို႕ပါကြ” “ငါ႕သားေရ လူဆိုတာေျပာင္းလဲတတ္တယ္ကြ မင္းတို႕ငယ္ငယ္က တေယာက္ျခင္းစီရဲ႕ ေျပာစရာေလးေတြ ၊ ေျပာင္စရာေလးေတြ၊ အက်င့္ေလးေတြေပၚမွာ မင္းတို႕ နံမည္ေျပာင္ေတြျဖစ္လာတာမလား ဒါေပမဲ့ ႀကီးလာေတာ့ လူ႕သေဘာရွက္လာတာတို႕၊ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေဖၚသလိုတို႕ျဖစ္တတ္တယ္ကြ ေျပာင္လဲသြား တဲ့သေဘာေပါ႕၊ မင္းလည္း ၁၆ ႏွစ္ရွိေနၿပီ အခတ္မသင့္ရင္ ရန္ျဖစ္တတ္တယ္” တဲ့ အင္းအေဖေျပာတာလည္းဟုတ္ပါတယ္ေလ…. ေနာက္တေန႕ႏိုင္ေအာင္နဲ႕ေတြ႕မွ “ဒီေကာင္ ကနံမည္ေျပာင္ေခၚရင္မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးတဲ့” “သူကဖြန္ေၾကာင္ေနတာၾကာၿပီ” ႏိုင္ေအာင္ ေျပာ မွပဲသူ႕အေၾကာင္းသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ ေနာက္ဆို က်ေနာ္ ေတာေၾကာင္ကို ေတာေၾကာင္လို႕မေခၚမိေအာင္ က်ိဳးစားရ ပါေတာ့မယ္ ေတာေၾကာင္ေရ႕….။
ဂင္ႀကီး
Wednesday, February 25, 2009
ေတာေၾကာင္.....(ဂင္ႀကီး)
Thursday, February 19, 2009
က်ေနာ္ၾကည့္ဘူးေသာ ေဘာ္လံုးပြဲတခ်ိဳ႕
photo source- DVB sportက်ေနာ္ခံုမင္ႏွစ္သက္၊ဝါသနာထံုခဲ့တဲ့အထဲမွာ ေဘာ္လံုးအားကစားနည္းကို စိတ္ဝင္တစားရွိခဲ့ တာလဲပါတာေပါ႕။ က်ေနာ္တ္ို႕ငယ္ငယ္က ဒီဇင္ဘာလဆို ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ တပတ္တရက္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ခဲ့တာေလ ဆုေၾကးဘာညာက ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ့ ခေလး၊ လူငယ္ ေတြ အတြက္ေတာ့ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေလးေတြရွိတာေပါ႕ဗ်ာ အဲ့ဒီရက္ဆို က်ေနာ္တို႕ ရြယ္ တူေလးေတြစုၿပီး (Small Goal) ဂိုးက်ဥ္း ၿပိဳင္ပြဲေလးေတြကစားရတာေလ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆို အခ်င္းခ်င္းလိုက္ႏိုးၾက ဘယ္ရပ္ကြက္ ကၿပိဳင္ပြဲကေကာင္းတယ္ စာရင္းျမန္ျမန္သြားေပးမွ ၿပီးရင္လူစုၾက ကစားၾကေပါ႕ေလ က်ေနာ္တို႕ကစားခဲ့ရတာ ကစားကြင္းမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႕ၿမိဳ႕က တခ်ိဳ႕လမ္းေတြဟာ သဲလမ္းေတြဆိုေတာ့ ၇ ႏွစ္ ၈ႏွစ္ခေလးေတြအတြက္ေတာ့ ကစားရတာ တဖက္ ၅ ေယာက္ပြဲေလးေတြအတြက္အေတာ္ပါပဲဗ်ာ။
ငယ္ငယ္ကေဘာ္လံုးပြဲေလးေတြကစားခဲ့တာ ေဘာ္လံုးပြဲေတြၾကည့္ခဲ့ၾကတာေတြကို အမွတ္ရ ေနဆဲပါ။ က်ေနာ္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ေဘာ္လံုးပြဲထဲမွာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တုန္းက ဂ်ာမဏီ(အဲ့ဒီအခ်ိန္က အေနာက္ဂ်ာမဏီ) မွာက်င္းပတဲ့ ျမဴးနစ္ကမၻာ့အိုလံပစ္ ေဘာ္လံုးၿပိဳင္ပြဲမွာ ျမန္မာအသင္း ေျခစစ္ပြဲေအာင္ၿပီး ဝင္ေရာက္ကစားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္ရတာက အဲ့ဒီ့ၿပိဳင္ပြဲမဟုတ္ပါဘူး အဲ့ဒီ့ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဝင္ကစားခြင့္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ အာရွဇံု ေျခစစ္ပြဲပါ တိုက္ရိုက္ၾကည့္ရတာမဟုတ္ပါဘူး တိုက္ရိုက္လြင့္တဲ့ျမန္မာ့အသံေရဒီယို ေဘာ္လံုးပြဲအစီအစဥ္ ကို အိမ္က Phillip ေရဒီယိုကေလးနဲ႕ အေဖရယ္၊က်ေနာ္ရယ္ အိမ္နားက ဝါသနာအိုးဦးေလး ေတြရယ္နားေထာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ခေလးဆိုေတာ့ဗ်ာ ျမန္မာအသင္းႏိုင္တာ၊ဂိုးေတြသြင္းတာကို ေရဒီယိုအစီအစဥ္ေၾကျငာသူက အားရပါးရေၾကျငာလိုက္တိုင္း က်ေနာ္ကထထခုန္တာ ေအာ္လိုက္တာလဲမနည္းပဲေလ အိမ္ေဘးနားကဦးေလးေတြဆို ကိုယ္အသင္းက ဂိုးသြင္း လို႕ဝမ္းသာၾကသလို က်နာ္ထထေအာ္တာၾကည့္ၿပီး တဝါးဝါးနဲ႕ပြဲၾကေနတာေပါ႕ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္၂ တန္းပဲရွိေေသးတာေလ ေဘာ္လံုးပြဲနားေထာင္ၿပီးရင္ လမ္းမထြက္ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႕ ေဘာ္လံုးကန္ၾကတာဗ် ေတာ္ေတာ္ေျခေတြ႕ၾကတာဗ်ာ ေဘာ္လံုးပြဲနားေထာင္ထားတဲ့ လမိုင္းကပါေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကစားေကာင္းတာဗ် တခါသားဆို ေဘာ္လံုးကန္ေကာင္း ေနလိုက္တာ လမ္းမီးလာတဲ့အထိပဲဆိုပါေတာ့ အိမ္ျပန္မယ္လုပ္ရံုရွိေသး အေမက်ိန္လံုးနဲ႔ လိုက္လာၿပီးေဆာ္လိုက္တာ အရႈိး ၄၊၅ ခ်က္ထင္ေရာဗ်ိဳ႕ ေတာ္ေသးရဲ႕ဗ်ာ အေဖရွိေသးလို႕ နင့္မိုဆို အေမေဆာ္တာဒီ့ထက္နာဘို႕ရွိတယ္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ကစားတာကိုး။
Wednesday, February 11, 2009
ၿပံဳးစရာေလး...(ဂင္ႀကီး)
စာေရးမယ္..ေရးမယ္နဲ႕ မေရးျဖစ္တာအေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္ဗ်ာ မိတ္ေဆြေတြကို ေတာင္းပန္ပါရေစ ကမၻာ့ေငြေၾကးအၾကပ္အတည္းက က်ေနာ္႕ကိုလည္းရိုက္ခတ္သြားလို႕ပါဗ်ာ။ အလုပ္အကိုင္မရွိေတာ့ ေတာက္တိုမယ္ရေတြလုပ္ေနရတာ ပိုေတာင္အလုပ္ရႈပ္ေနေသးသဗ်ာ
မေဟသီက အလုပ္ရွိေနေသးေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ႕ဗ်ာ။ သမီးေလးေတြနဲ႕ပိုအခ်ိန္ ေပးျဖစ္တယ္ဗ်ာ သူတို႕နဲ႕ေန အိမ္အလုပ္ေလးလုပ္၊ ဂစ္တာေလးတီး၊ စာေလးဖတ္ ခေလးေတြအိမ္စာဝိုင္းလုပ္ေပး ေတာ္ေတာ္ေလးလက္မလည္ပါဘူးဗ်ိဳ႕ အေရးဆိုပ်က္ေနတတ္ တဲ့ က်ေနာ္စီးေတာ္ယာဥ္ႀကီးကလဲ ဒုကၡေပးလိုက္တာ ၂ရက္ေလာက္ ကားမရွိေတာ့့ သြား စရာလာစရာေတြေတာင္ မသြားရျပန္ဘူး ပိုက္ဆံနည္းနည္းကုန္ေတာ့မွ႕ သြားခြင့္ျပဳတယ္ ဗ်ာ ကားဆိုးသခင္ ေမာင္ေမာင္ဂင္ေပါ႕ဗ်ာ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ..။
အခုနည္းနည္းေရးျခင္တာေလးကေတာ့ က်ေနာ္ၾကားဘူးခဲ့တဲ့ ၿပံဳးစရာေလးေပါ့ဗ်ာ လူဆိုတာ အၾကပ္အတည္းေတြကိုရင္ဆိုင္တဲ့အခါ စိတ္ညစ္စရာနဲ႕ခ်ည္းေတာ့မျဖစ္ဘူးေလဗ်ာ အနည္းဆံုး ေတြးၿပီးၿပံဳးတတ္တဲ့အေနအထားေလးေတြေတာ့ ရွိရမွာေပါ႕ စိတ္ထိုင္ညစ္ ေနရံုနဲ႔ေတာ့ အလားကားေပါ႕ ဟုတ္ဘူးလား..။
ဒီလိုဗ်ိဳ႕ တခါကရြာတရြာမွာ ဦးျမႀကီးဆိုတာရွိသတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္၊ သူ႕မွာ သူအလြန္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ဇနီးေခ်ာ မလွဆိုတာရွိသတဲ့ မိဘေတြေပးစားထားတာဗ် ေတာသူေတာင္သားသဘာဝေပါ႕ဗ်ာ ဦးလွႀကီးကလယ္ယာလုပ္၊ ေငြရွာ၊ ေဒၚလွက အိမ္ ေထာင္မႈထိိမ္း၊ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးတာဝန္ယူ၊ သားသမီးေတြကိုရင္အုပ္မကြာ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ ေလွ်ာက္ ဦးျမႀကီးက သူ႕မိိန္းမကို အလွလို႕ေခၚသဗ် ေဒၚလွကေတာ့ဗ်ာ ေတာသူေတြသဘာ ဝအတိုင္းေခၚသဗ် (ကျမ) ကိုျမလို႕ေခၚတယ္ဗ်။ ဦးျမႀကီးက အႏုပညာပိုးရွိတယ္ဗ် တခါတခါ မယ္ဒိုလင္တီးၿပီး သီခ်င္းေလးဘားေလးဆိိုတတ္တယ္ စာတိုေပစေလးလဲဖတ္တယ္။ ဆိုေတာ့ ဗ်ာ သူ႕မွာအႏုပညာပိုးရွိေနတယ္ေလ ဒီေတာ့ဗ်ာ တခါတေလ ႏူႏူးညံညံ ခံစားတတ္တာ ေလးေတြရွိတာေပါ႕ေလ..။
တရက္သား လယ္ေတာကအျပန္ ရြာထိပ္ကေရကန္နားေရာက္ေတာ့ အပ်ိဳလူပ်ိဳ ခ်ိန္းေတြ႕ ေနတာေတြ႕သတဲ့ အမွတ္တမဲ့မို႕ သူလဲ အသာေလးေခ်ာင္းၾကည့္မိတာေပါ႕ဗ်ာ ဦးျမေတြ႕တာ ေလ လားလား….ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကိုခၽႊဲေနတာတဲ့ဗ်ိဳ႕ သမီးရည္းစားသဘာဝ ေပါ႕ဗ်ာ (အေတြးေတြလဲေခ်ာ္မသြားၾကပါနဲ႕အံုး) တြတ္တီးတြတ္တာေလးေတြ ေျပာေနၾက တာေပါ႕ဗ်ာ ခနၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ လမ္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ လူ႕သဘာဝေပါ႕ဗ်ာ ေအာ္ (အလွ)ငါ႕ကို တခါမွဒီလိုမခၽႊဲဘူးဖူး……… ေအးေလ ဦးျမႀကီးတို႕က မိဘကေပးစားတာဆိုေတာ့ ဒီလိုသမီးရည္းစားဘဝမွာေတြ႕တတ္တဲ့ တြတ္တီး တြတ္တာေလးေတြ မႀကံဳခဲ့ရဘူးေပါ႕ေလ ေဒၚလွကလဲ အရိုးႀကီးမလား တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာေလ့မရွိဘူးတဲ့ မယားဝတၱရားေတာ့ေၾကသဗ်ိဳ႕။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မိန္းမကိုခၽႊဲခိုင္ရင္ေကာင္းမလားလို႕ ဦးျမႀကီးေတြးမိတာေပါ႕ ဇနီးမယား ကခၽႊဲႏြဲ႕ေျပာတာေလး ဆိုတာ…ေတြးရင္းေတြးရင္းသူဖာသာတေယာက္တည္းေတာင္ၿပံဳးမိတယ္တဲ့ဗ် ဒါနဲ႕အိမ္ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ “အလွေရ လာပါအံုးဟ” “ဘာလဲေတာ့ကျမ” “ေတာ့္ဟာကလဲ တကတည္းေတာ္” ေျပာရင္းေဒၚလွအနားေရာက္လာေတာ့ “အလွနင္ငါ႕ ကိုခၽႊဲၾကည့္ပါလားဟ” “အယ္ေတာ္က်ဳပ္မလုပ္တတ္ပါဘူး” “နင္နဲ႕ငါေပါင္းလာတာ ၁၅ ႏွစ္ရွွိၿပီ နင္တခါမွ ငါ႕ကို ခၽႊဲေျပာတာႀကံဳဘူးေပါင္ဗ်ာ” ဦးျမႀကီးဒီလိုတခါမွမေျပာဘူးတာရယ္ သူ႕မ်က္ ႏွာအကဲခတ္လိုက္ေတာ့လဲ ဝမ္းနည္းသလိုလိုဘာလိုလိုေလးဆိုေတာ့ ေဒၚလွေတြးမိသ တဲ့…ေအာ္ ငါ႕ေယာကၤ်ားသနားပါတယ္လို႕…..“က်ဳပ္ကဘယ္လိုခၽႊဲရမွာလဲေတာ္” လို႕ဆိုေတာ့ ဦးျမႀကီးမ်က္ႏွာၿပံဳးေရာင္သန္းလာၿပီး “ခၽႊဲတတ္သလိုသာခၽႊဲေပါ႕ဟ” လို႕ဆိုသတဲ့ ဒါနဲ႕ပဲေဒၚလွတေယာက္ အင္း..ရြာေနာက္ပိုင္းမတုတ္ မုန္႕ဟင္းခါးေတာင္မစားရတာ ၾကာပါေပါ႕လားလို႕ ေတြးမိရင္း…“ဟြန္႕ မတုတ္မုန္ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္”လို႕ ေျပာလိုက္ ..အဲ့ေလ ခၽႊဲလိုက္သတဲ့ ဒါေပမဲ့ တခါမွဒီလိုမေျပာဘူးေတာ့ စကားလံုးေတြသာထြက္ လာၿပီးေျပာပံုက ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး အသက္မပါဘူးေပါ႕ဗ်ာ ဒီမွာတင္ ဦးျမႀကီးမ်က္ေထာက္ ႀကီးနီလာၿပီး “ဒီမိန္းမ နင့္ဟာကခၽႊဲတာမွမဟုတ္တာ အဲ့ဒါ ငတ္တာဟဲ့ ငတ္တာ” လို႕ေျပာ သတဲ့ဗ်ာ…..။
ဂင္ႀကီး
Wednesday, February 4, 2009
မစၥတာဂမ္ဘာရီခရီးစာရင္းရွင္းတမ္း..(ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)
လက္ဗလာဝင္ေရာက္လာတဲ့ မစၥတာဂမ္ဘာရီေတာ့ လက္ဗလာျပန္သြားျပန္ၿပီ။
လက္ဗလာျပန္သြားရေပမဲ့ လာကတည္းကလက္ဗလာ လာသူမို႔ သူကေတာ့ဘာမွ မရႈံးဘူး။ ပါးစပ္ပဲစိုက္ရတာ။ ပါးစပ္အစာ (ျပန္အစီရင္ခံစရာ)ရရင္ သူ႔အတြက္စရိတ္ေက်ၿပီ။
အလားတူပဲ နဂိုကတည္းကဒီမိုကေရစီဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ဗမာျပည္သားေတြအဖို႔ ဗလာ ပဲရလိုက္ပါတယ္။
စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူေတြကျမတ္လို႔ ဘယ္သူေတြကရႈံးသလဲ။
ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးရဲ႕ အထူးတမန္ဆိုတာေတြ လာလိုက္တဲ့ အႀကိမ္ေတြမ်ားပဲမ်ားလွၿပီဆိုတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဘဝသံသရာရထားႀကီးလိုပဲ တေယာက္ဆင္း တေယာက္တက္- ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးေတြလည္းေျပာင္း၊ သူတို႔ရဲ႔ အထူးသံတမာန္ ေတြလည္းေျပာင္း။ မေျပာင္းတာကဗမာျပည္ရဲ႔အေျခအေန။ ျပည္သူေတြရဲ႔ဘဝ။ ဓာတ္ျပား ေဟာင္းႀကီးနဲ႔ ငိုခ်င္းခ် ေနရတဲ့ ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြရဲ႔ဘဝ။ နအဖစီစဥ္တဲ့အတိုင္းေန၊ သြား၊ ေတြ႔၊ ေျပာ၊ အကုန္ လိုက္လုပ္ေနရတဲ့ အထူးသံတမန္ဟာ ဘယ္သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳတာလဲ ဆိုတာေတာင္ စဥ္းစားရမလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။
မစၥတာဂမ္ဘာရီရဲ႕ဒီတခါလာတဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ ႏွစ္ဖက္ရင္ၾကားေစ့ေပးဖို႔လို႔ဆိုပါတယ္။ ၾကားလို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏိုင္ငံကိုသူတေခါက္လာတိုင္း ႏွစ္ဖက္ဟာ ပိုပိုနီးလာ သလား၊ ေဝးေဝးသြားသလား ျပန္စဥ္းစားရမလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လက္ေတြ႔ အေနအထားက ကုလသမဂၢသံတမန္တေခါက္လာတိုင္း၊ ဗိုလ္သန္းေရႊတေယာက္ “အေတြ႔မခံဘူး”ဆိုၿပီး တခါတခါမာန္တင္း လိုက္ရတိုင္း၊ ၾကာရင္ဗိုလ္သန္းေရြမာန္တက္ေနမွာေတာင္ စိုးရပါတယ္။ မႏွစ္တုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က မစၥတာဂမ္ဘာရီကို အေတြ႔မခံဘူးဆိုတဲ့အခါမွာေတာ့ နအဖနဲ႔သူတို႔ရဲ႔အလိုေတာ္ရိေတြဟာ ေဒၚစုကိုအႀကီးအက်ယ္ တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုခဲ့ၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊကအေခါက္တိုင္းမွာ မေတြ႔ဘူးဆိုတာက်ေတာ့ ေလသံေတာင္မဟဝံ့ပါဘူး။
ဒီေၾကာင့္မို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္လာေနတဲ့ မစၥတာဂမ္ဘာရီလိုလူဟာ သင္ခန္းစာမယူေရာ့ေလ သလားလို႔ ေတြးစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးေတြေရာ သင္ခန္းစာမယူေလ ေရာ့သလား။ သူတို႔အေနနဲ႔ ႏွစ္ဖက္ရပ္တည္ခ်က္ေတြကို ပိုသိရတာဟာ အျမတ္ပဲလို႔ ေျပာေကာင္းေျပာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္က ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ လက္ရွိရပ္တည္ခ်က္ေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းကစၿပီး အေျပာင္းအလဲမရွိွိရပ္တည္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါကိုပဲ “ေအာ္- ဒီႏွစ္လည္းမေျပာင္းၾကေသးဘူး”လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး ျပန္သြားရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးကို စမ္းသပ္ခန္းထဲက ယုန္ကေလး၊ ပူးကေလးလိုအသံုးခ်တာ ခံမေနသင့္ေတာ့ပါဘူး။
